บทที่93 ต้นท้อบานเต็มแล้ว

บทที่93ต้นท้อบานเต็มแล้ว อธิชาที่ยืนอยู่หน้าประตูและกำลังจะเปิด หางตาเขามองเห็นรถคันหนึ่งที่พุ่งออกไปด้วยความเร็ว และไม่รู้ว่าเขามองผิดไปหรือเปล่า ราวกับว่าเป็น... “เป็นอะไรไป?” “ไม่มีอะไร เข้าไปกันเถอะ” บนรถ ติณห์กำลังจะเล่าเรื่องที่เขาเพิ่งอ่านได้เพียงครึ่งหนึ่งในไดอารี่ให้รินรดาฟัง “ฉันไม่ได้จำเรื่องราวที่สำคัญมา เขาจำมาแค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ฉันแค่พลิกไปพลิกมา ในนั้นเขียนถึงแม่ของเธอ....ตั้งแต่จากไปก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว” “นั่นราวกับว่าเราได้พบเจอของโบราญเลยนะ...” รินรดาพูดอย่างพึมพำ และนึกถึงแหวนสองวงที่อยู่ในกระเป๋า “สมุดบัญชีนั้น ขอฉันดูก่อน...” รินรดาพูดพลางหยิบออกมา แต่กลับถูกติณห์คว้าเอาไว้ “เธอเชื่อฉัน เรื่องราวในนี้เธออย่าเพิ่งรีบร้อนดู ฉันกลัวว่าถ้ามีอะไร เธอจะไม่สามารถรับได้” รินรดาคิดอยู่ชั่วครู่ ถ้ามีแบบที่ติณห์ว่าจริงๆ ดังนั้นเธอจึงเก็บมือของเธอกลับมา “แต่ว่าฉันอยากรู้...” “กลับไปแล้วจะให้ดู บนรถห้ามดู เดี๋ยวเมารถ” ติณห์กล่าวพร้อมกับเพิ่มความเร็วให้มากขึ้น “จะถึงแล้ว” รินรดามองไปยังถนนที่แปลกตาแต่คุ้นเคย “เดี๋ยวก่อน จะพาฉันมาที่นี่เหรอ?” เขาจะพาเธอกลับไปยังบ้านพักตากอากาศในชานเมืองทางตะวันตก! “ที่นี่ไม่มีคน พูดได้ตามสบาย” ในขณะที่พูด ติณห์ก็เหยียบเบรก และหยุดรถหน้าประตูอย่างพอดี ราวกับว่าจะพิสูจน์ว่าที่นี่ไม่มีคนจริงๆ แต่กลับมีคนยืนอยู่หน้าประตูราวกับกำลังรอใครบางคน รินรดามองไปยังคนคนนั้น และรู้สึกสับสน “นี่คือคุณบอกว่าไม่มีคน?” ติณห์มองไปยังจิตนาที่อยู่ไม่ไกล มีอาการปวดหัว ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่? ในตอนนั้น จินตนาเองก็มองเห็นเขา และรีบวิ่งเข้ามา “ติณห์ คุณรีบไปจัดการเถอะ ฉันจะไม่ลงจากรถ!” มีความรู้สึกเหมือนถูกขังไว้ทำให้รินรดาอับอาย เธอจึงให้ติณห์ลงจากรถไปก่อน ติณห์ได้รับแรงกดดันจากภายในและภายนอก จึงให้รินรดาอยู่ในรถไปก่อน จากนั้นตนเองก็ได้ลงจากรถ “เธอมาได้ไง?” “คุณกลับมาได้ไง?” ในตอนนั้นทั้งสองคนพูดพร้อมกัน จากนั้นก็คว้าแขนเอาไว้ “ผู้หญิงยอดเยี่ยม” “คุณขับรถไปไหนมา ฉันดูเหมือนจะเห็นคุณอยู่บนถนน ...” หัวใจของติณห์รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย แต่ใบหน้ายังคงนิ่งเฉยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ฉันไปข้างนอกไปขับรถเรื่อยๆจากนั้นก็ไปซื้อของที่ห้าง” ตนเองได้จอดรถไว้ข้างๆห้างสรรพสินค้า ติณห์พูด และเดินไปยังหน้ารถและหยุดตรงตำแหน่งของรินรดา “ฉันพูด ฉันคิดยังว่าฉันมองผิดไป” “เหรอ มาหาฉันมีธุระอะไร คงจะไม่มีอะไรพิเศษหรอกใช่ไหม?” หลังจากพูดคำนั้นจบลง สายตาของจินตนาก็สั่นไหวและไม่เป็นธรรมชาติ “ใช่แล้ว รู้สึกว่าไม่เจอคุณนานแล้ว และก็ไม่รู้ว่าช่วงนี้คุณยุ่งหรือเปล่า ก็เลยมาหา” ติณห์กล่าว “จากนี้ไปหาฉันที่บ้านในเมืองเถอะ ปกติฉันไม่ค่อยอยู่ที่นี่ วันนี้กลับมาเพราะจะเอาของ” จินตนาพยักหน้า และคิดจะพูดอะไรต่อ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น จินตนามองเบอร์ที่โทรมา สีหน้าก็เปลี่ยนไป “เป็นอะไรไป?” ติณห์ถามด้วยความกังวล “งานมีปัญหาน่ะ คุณก็รู้ว่าฉันเพิ่งกลับมาวุ่นวายกับการหางาน” เมื่อพูดจินตนาก็หยิบโทรศัพท์และหันไปอีกทางเพื่อรับสาย รินรดาซ่อนตัวอยู่ในรถ และจ้องมองทุกๆก้าวทุกๆการกระทำของจินตนา สัญชาตญาณของเธอรู้สึกว่า จินตนาคนนี้มีปัญหาบางอย่าง อีกฝ่ายไม่รู้จะพูดอะไรบ้าง รินรดาสังเกตใบหน้าที่เปลี่ยนไปของจินตนา “ติณห์ ขอโทษจริงๆ ตอนแรกว่าจะชวนไปกินข้าวด้วย แต่ตอนนี้...คงไม่ได้แล้ว” “ทำไมล่ะ?” “’งานมีปัญหา เรียกตัวฉันกลับไป ฉันคงต้องกลับก่อนแล้ว..” “ไปส่งไหม?” “ไม่ต้อง ฉันขับรถมา” พูดไปจินตนาก็โบกมือลา หยิบกุญแจไว้ในมือและเดินไปที่รถ ในที่สุดหลังจากที่เห็นรถจินตนาขับออกไปแล้ว รินรดาจึงเปิดประตูรถลงมา “ตื่นเต้น ลุ้นมาก” “…….. ครั้งหน้าอย่าให้ฉันทำอะไรแบบนี้แล้วนะ” ติณห์ทำเพียงแค่ครั้งเดียว หลังเขาเหงื่อออกชุ่ม เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองต้องตื่นเต้น “อืม ต้นลูกท้อคงบานสะพรั่งไปแล้ว...” “คุณยายฉันผิดไปแล้ว พวกเราเข้าไปข้างในกันเถอะ” “ไปเถอะ” ทั้งสองเดินเข้ามาด้านใน รินรดาพูดอย่างกังวลใจเล็กน้อย “รีบบอกฉัน ว่าในไดอารี่เล่มนั้นเขียนอะไรไว้”