ตอนที่79 ทะเลาะกันร้ายแรง

ตอนที่79 ทะเลาะกันร้ายแรง ปวิมลพูดให้ดูแนบแนมผ่านประตู นัชชาขมวดคิ้ว ตอนแรกไม่ได้อยากเสียมารยาท แต่ขยับเท้าหนีไม่ทัน มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ นภัณต์ไม่ได้พูดอะไร ยัคงพูดกับปวิมล ท้ายสุดเขาเปิดปากถาม “พูดจบยัง” “ทำไมคุณทนายไม่เชื่อที่ฉันพูด” ปวิมลฌโวยวาย แต่ก็ยอมสงบสติอารมณ์ “ความรักและความคารพที่ฉันมีให้ คุณไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ” นภันต์บอกต่อด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย “ฉันเห็นเธอเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ออกไปได้” ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น ปวิมลตกใจ ตาเริ่มแดงแต่อยู่ๆก็โกรธขึ้นมา “นัชชา แกยังกล้ามาที่นี่หรอ นภันต์โดนไล่ออกเพราะแก แกพอใจรึยัง มายืนแอบฟังอยู่ตรงนี้ เธอกล้ามากเลยนะ” นัชชาไม่มีอารมณ์ “เธอนินทาลับหลังก็น่าจะทำใจยอมรับว่าจะมีคนได้ยิน” “แก..........” ไม่รอให้เธอพูดจบ นัชชาก็เดินจากมา แก้ตัวกับคนที่มีอคติกับเรา มันเป็นเรื่องที่ไม่จำเป็น เพราะไม่ว่าเธอจะพูดอะไรเขาก็ไม่เชื่ออยู่ดี ในห้องทำงาน นภันต์กำลังเก็บของ ได้ยินเสียง เขาไม่ได้เงยหน้ามอง “บอกให้เธอออกไปไม่ได้ยินหรอ” นัชชายืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานเขา “ทนายคะ ฉันเอง” ได้ยินเสียงเธอ เขาเงยหน้ามองมาทางเธอด้วยสายตาแปลกใจ “คุณมาได้ยังไง” “ได้ข่าวว่าคุณจะออก.........” นัชชาก้มมองของในกล่อง ข้างในเต็มไปด้วยของของเขา “ฉันขอถามได้มั้ยว่าทำไมคุณถึงออกกะทันหัน” นภันต์ชงัก แล้วยิ้มแห้ง “เธอไม่รู้จริงๆหรือแกล้ง” นัชชาตกใจ มันเป็นอย่างที่เขาคิดไว้จริงๆ เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเธอ นัชชาหน้าเครียด “คุณช่วยบอกมาตรงๆ” นภันต์มองหน้าเธอ “ครั้งนี้คุณเตชิตออกหมายด้วยตัวเอง ไล่ให้ฉันออก” “ว่าไงนะคะ” นัชชาตกใจอึ้ง นภันต์สังเกตสีหน้าเธอ ไม่เหมือนเธอแกล้ง เธอคงไม่รู้เรื่องจริงๆ คิดได้ดังนี้ เขาก็โล่งใจที่มันไม่ใช่ความตั้งใจของนัชชา แต่เขาไม่เข้าใจ ลังเลแต่ก็เลือกที่จะถามออกมา “นัชชา คุณรู้จักเตชิตใช่มั้ย” นัชชาไม่อยากโกหก ยิ่งเป็นคนที่เคยช่วยเหลือเธอ แต่เธอก็ไม่มีทางเลือก ได้แต่บิดบัง “ไม่รู้จัก ทำไมหรอ” นภันต์ส่ายหน้า “ไม่มีไร ฉันคงคิดมากไปเอง” ตามความรู้สึกของเขา เขาคิดว่าเตชิตมองนัชชาไม่ธรรมดา ถ้าเกิดเขารู้จักกันความสัมพันธ์ต้องไม่ธรรมดา แต่ถ้าไม่ก็คงจะเป็นเตชิตเองที่รู้สึกดีกับเธอฝ่ายเดียว ไม่ว่าจะยังไงก็ช่าง นัชชาตกเป็นเป้าของเตชิตแล้ว พูดไปไม่กี่คำ นัชชารับรู้ได้ เธอมั่นใจได้ว่านภันต์ไม่ได้อยากลาออกเอง งั้นก็คงจะเป็นฝีมือของเตชิต ย้อนคิดถึงปัญหาที่เคยพูดกันไว้ นัชชาก็รู้สึกโมโห เหมือนถูกน้ำมันราดบนไฟ เธอเดินไปที่ห้องทำงานเตชิต เธอเดินเข้าประตูห้องตรัณ เธอไม่ได้นัดไว้ก่อน ตรัณอยากห้ามแต่ก็ไม่กล้า “คุณนัช เดี๋ยวคุณเตมีประชุม คุณช่วย.............” ไม่รอให้เขาพูดจบ นัชชาเปิดประตู เดินเข้าไปในยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน เอามือวางบนโต๊ะเสียงดัง “เตชิต คุณไล่นภันต์ออกหมายความว่ายังไง” “อะไรคือหมายความว่ายังไง” “เหอะ” นัชชายิ้มเยาะ เธอมองดูรอบๆและหยุดอยู่ที่ใบหน้านิ่งเงียบ “คุณไล่เขาออก เพียงเพราะเขาสารภาพรักฉันหรอ” ยิ่งพูดเธอก็ยิ่งโกรธ “คุณมีสิทธิ์อะไรทำแบบนี้” “เพราะฉันเป็นหัวหน้า เหตุผลแค่นี้พอมั้ย” เขาตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เขาพูดเหมือนไล่นภันต์ออกไม่ใช่ปัญหาใหญ่ นัชชาเข้าใจเขา รู้สึกว่าเขาใจร้าย “คุณใช้อำนาจมากเกินไป ฉันกับเขามันยังไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราเลย เป็นเพราะคุณไม่พอใจเลยไล่เขาออก เหตุผลมันฟังไม่ขึ้น” “นี่มันบริษัทฉัน” เขาจะทำอะไรก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล นัชชาเถียงไม่ออก “ได้ มันขึ้นอยู่กับคุณ ถ้าเกิดว่าคุณจะไล่นภันต์ออกงั้นฉันขอลาออกด้วย” เธอจำเป็นต้องพูดเพื่อขู่เตชิต เพราะเขารู้ว่างานนี้สำคัญกับนัชชามาก เธอไม่เคยเอาเรื่องงานมาล้อเล่น นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่เขาชอบเธอ แต่ตอนนี้ เธอกลับยอมลาออกเพื่อนภันต์หรอ เขามองด้วยสายตาเย็นชา โยนปากกาลงบนโต๊ะ ถามด้วยน้ำเสียงไม่ดังและไม่เบามาก “เธอจะยอมลาออกเพราะนภันต์หรอ” “เขาโดนไล่ออดเพราะฉัน ฉันทำเพื่อที่จะชดใช้ให้เขา ฉันไม่สามารถหยุดคุณได้ ฉันเลยต้องทำร้ายตัวเอง ทำแบบนี้ฉันถึงจะรู้สึกผิดน้อยลง” เธอโกรธตัวเองที่เป็นต้นเหตุทำให้คนอื่นเสียงานที่รักไป เตชิตยิ้มร้าย “เธอคิดว่าท่าทีของเธอตอนนี้ ฉันจะยอมตอบตกลงมั้ย” ท่าที ท่าที ท่าทีอีกแล้ว นัชชาเบื่อ “ฉันไม่รู้ท่าที รู้แต่ความถูกผิด” พูดจบเธอก็หันหลังเดินจากไป เธอเกินออกไปทางประตูลับ มือที่เพิ่งแตะโดนกลอนประตู แขนเธอก็ถูกกระชากกลับ แล้วถูกบังคับให้เธอหันหน้ามาเผชิญ หน้ากับเขา นัชชาดื้อด้าน สองมือทุบตีที่อกเขา หลายที แรงขึ้นเรื่อยๆ เตชิตโมโห ขาดสติ กำลังจะต่อว่าเธอ แต่เห็นตาที่เริ่มแดงของเธอ ความโกรธที่กำลังจะระเบิดออกมา เขาตื่นตระหนก กุมมือเล็กของเธอไว้ “เธอร้องไห้ทำไม”