บทที่94 ต้นท้อบานเต็มแล้ว

บทที่94 ต้นท้อบานเต็มแล้ว ติณห์หยิบไดอารี่ออกมาและส่งให้เธอ “มันเป็นเรื่องเล็กที่จะบอกเธอ เธอดูเองเถอะ” รินรดาหยิบมา และเปิดไปหน้าแรก “9.15 วันเสาร์ที่มีแดดออก วันนี้ฉันอยู่ตามคำสั่งของอาจารย์” คนที่ลึกลับกล่าวว่าตั้งใจจะเคารพอาจารย์ อาจารย์บอกว่าฉันจะถูกส่งไปตรวจสอบคุณสมบัติของตำแหน่งนั้นก่อน ฉันอยากพูดจริงๆว่า อาจารย์ ตอนที่คุณเป็นอาจารย์คุณจะต้องตรวจสอบคุณสมบัติไหม? แน่นอนว่าฉันไม่กล้าพูด ฉันเก็บคำพูดนั้นเอาไว้ จากนั้นอาจารย์ก็มอบที่อยู่ให้ฉัน มันคือร้านกาแฟ กล่าวว่ามีชายลึกลับที่สวมเสื้อคลุมสีเหลืองและถือดอกไม้สีแดงไว้ในมือ ฉันมาถึงร้านกาแฟก็เริ่มตามหาชายผู้ใส่เสื้อคลุมสีเหลืองนั้น ผลที่ได้ไม่คาดคิดและฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า หรือว่าอาจารย์จะให้ผู้หญิงมาเป็นเด็กฝึกงาน? สาวน้อย ราวกับว่าสะพานของพี่ชายและน้องสาวก็ไม่เลว ดังนั้นฉันจึงเกิดความสนใจที่จะขึ้นไป รายงานรหัสลับในการประชุม “เต่าแปดตัว?” “หัวโล้นฟ่าไห่?” เฮ้อ รหัสลับแปลกๆจากนั้นฉันก็ไปนั่งตรงข้ามเธอ “สาวน้อยชื่ออะไร?” บางทีน้ำเสียงของฉันอาจดูเป็นคนที่ร่าเริงเกินไป ทำให้อีกฝ่ายคิดว่าไม่จริงจัง เธอตอบกลับมา “ปสุดา” ตอนแรกฉันไม่รู้ว่านี่เป็นชื่อจริงของเธอ หลังจากที่ฉันยืนยันซ้ำแล้วซ้ำอีกเธอพูดอย่างหงุดหงิดว่า “ฉันชื่อปสุดา” นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันได้พบกับเธอ มันเป็นเหตุผลที่ฉันควรขอบคุณอาจารย์ของฉัน หลังจากอ่านเนื้อหาของไดอารี่หน้านี้แล้วรินรดาก็ได้รู้เรื่องราวที่พ่อและแม่ได้เจอกันครั้งแรก “อาจารย์ของพ่อเธอ เธอมีความประทับใจอะไรไหม?” รินรดานึกย้อนอยู่ครู่หนึ่ง ในตอนที่เธอยังเด็ก ราวกับว่ามีคนหนึ่งมาที่มาที่บ้านของเธอในช่วงเวลาสามถึงห้าปีและพ่อและแม่ของเธอก็เคารพเขามาก “ฉันจำได้ว่ามีคนนึง นอกจากนี้ก็ไม่มีแล้ว” รินรดาส่ายหน้า เบาะแสนี้อาจได้รับความกระจ่างที่นี่ “เธออ่านต่อสิ มีช่วงที่พวกเขาไปพบอาจารย์บ้างไหม” รินรดาเปิดไปสองสามหน้า และอ่านต่อ “วันที่5เดือนธันวาคม วันศุกร์ที่ลมแรง ฉันนั่งอยู่ในออฟฟิศ จู่ๆอาจารย์ก็โทรเรียกให้เข้าไปนั่ง โดยปกติฉันก็ขอไม่ได้ จึงรับคำไป” สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจคือ อาจารย์พาคนคนหนึ่งมา น้องปสุดาที่ไม่ได้เจอกันมานานมาก “ไม่เจอกันนานเลย ช่วงนี้ยุ่งเหรอ?” คำพูดฉันสนใจอาจารย์แต่จริงๆแล้วฉันอยากฟังว่าปสุดาทำอะไร แต่ราวกับว่าอาจารย์จะมองเห็นจุดๆนั้น และสนับสนุนปสุดา “เธอมารายงานบอกพี่เธอเหรอ ว่าช่วงนี้เธอยุ่งอะไร” ฉันเห็นใบหน้าสีแดงของปสุดา ในตอนนั้น มีกวางตัวหนึ่งชนอยู่ในหัวใจของฉัน ฉันอดไม่ได้ที่จะจับหน้าอก เพราะฉันกลัวว่ามันจะดังจนทำให้ปสุดาตกใจ “มองไม่ออกเลย พ่อของคุณยังเป็นคนที่น่าหลงใหล ดูจากภาษาที่ใช้” รินรดานิ่งเฉยเล็กน้อย ได้อารี่ของพ่อเล่มนี้ ดูเหมือนจะไม่ใช่คนเดียวกับที่เธอรู้จัก “ปสุดาพูดเบาๆเกี่ยวกับเรื่องราวของเธอในช่วงนี้ เพื่อที่จะได้ยินอย่างชัดเจนร่างกายของฉันก็อดไม่ได้ที่จะไปข้างหน้า ราวกับว่าทำให้เธอตกใจ เพราะว่าเธอพูดได้เพียงครึ่งและไม่พูดต่อ” อาจารย์กำลังฟังด้วยความสนใจอย่างมากและเห็นว่าเธอหยุดพูดกะทันหัน “เป็นอะไรไปไม่พูดต่อล่ะ?” ปสุดาหน้าแดง “พี่ชายทำให้ฉันตกใจ” ท้ายที่สุดแล้ว มันจบลงด้วยการที่อาจารย์พูดว่า "สัตว์ร้าย" “ไม่มีคำอธิบายว่าอาจารย์คนนี้เป็นใคร และเราจะหาเขาเจอที่ไหน?” ติณห์นิ่งอยู่ชั่วครู่ และเปิดสมุดบัญชีที่อยู่ในอ้อมแขนเขา “มาช่วยกันหา อาจเร็วขึ้น” สิ่งที่รินรดาต้องการจะเห็นจริง ๆ แล้วคือหนังสือบัญชีในมือของติณห์ แต่แล้วยังไงเขาก็ไม่ให้เธอ ดังนั้นเธอจึงอ่านเรื่องราวความรักของพ่อและแม่ของเธอเท่านั้น “ปีใหม่ในวันอาทิตย์ที่แดดออก” วันนี้ฉันและปสุดาไปไหว้อาจารย์ด้วยกัน สถานที่ของบ้านอาจารย์ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหา เรารอบนถนนเป็นเวลานานมาก สุดท้ายแล้วชายชราก็มารับเราด้วยตนเอง รินรดาอ่านตรงนี้แล้ว ในใจก็เต้นรัว รู้สึกราวกับตัวเองใกล้ความจริงเข้าไปแล้ว “ติณห์ รอฉันอ่านตรงนี้ก่อนนะ” “อาจารย์ประณามฉันบนถนนเพราะบอกว่าฉันหาที่อยู่ไม่พบ และยังพาน้องสาวมาเดินวนเวีนย และพูดผ่านโทรศัพท์ชัดเจน” ที่จริงฉันรู้สึกเสียใจเล็กน้อย เพราะท่านอาจารย์พูดทางโทรศัพท์ว่าเขาอยู่เนินเขาโดยลูชิงแต่ไม่ได้บอกชัดเจนว่าส่วนไหน เขาโดยลูชิงมีเนินเล็กเนินน้อยมากมาย ฉันคิดว่าหาไม่เจอคือเรื่องปกติ แต่ด้วยความประหลาดใจของฉันคือ ปสุดาที่อยู่ข้างกายฉันก็พูดขึ้น “อาจารย์อย่าตำหนิพี่ช่นฉัน เป็นเพราะฉันเองตอนที่อยู่บนถนนฉันมีเรื่องมากมายเกินไปจึงล่าช้า” ท่านอาจารย์ได้ยินแบบนั้นจึงหันมามองฉันและมองปสุดา และพูดขึ้น “คุณไม่จำเป็นต้องปกป้องเขา ฉันรู้ถึงคุณธรรมของเขา” เฮ้อ อาจารย์เรามีความรักบ้างไหม? หลังจากเนื้อหานี้รินรดาก็หันไปมองอย่างรวดเร็ว รู้สึกราวกับว่าเจอทางออกแล้ว “เนินเขาโดยลูชิง ไปไหม?”