๑.๑ How deep is your love?

๑ How deep is your love? อากาศในประเทศไทยช่วงปลายเดือนมีนาคมเช่นนี้ ควรจะร้อนอบอ้าวแบบเหงื่อไหลไคลย้อย เพราะเป็นเดือนที่ย่างเข้าสู่ฤดูร้อนอย่างแท้จริง ทว่าปีนี้อากาศกลับไม่เป็นเช่นนั้น แม้ในช่วงกลางวันจะมีแดดแผดเผาจนระอุ แต่บางวันตอนบ่ายถึงค่ำกลับมีฝนตกเทกระหน่ำลงมา ทำให้กลางคืนหนาวเหน็บและหนาวต่อเนื่องไปอีกหลายวัน เรียกว่าอากาศแปรปรวนอย่างหนักก็ไม่ผิดนัก เช่นเดียวกับยามบ่ายโมงกว่าๆ ของวันนี้ ที่จู่ๆ ท้องฟ้าอันเจิดจ้าก็มืดครึ้ม ปราศจากแสงแดด เพราะถูกบดบังด้วยเมฆทะมึนซึ่งก่อตัวเป็นกลุ่มหนาทึบ สอดรับกับลมที่เริ่มพัดกรรโชกแรงขึ้นเรื่อยๆ เป็นสัญญาณบอกว่า อีกไม่นานนี้พระพิรุณจะเทกระหน่ำลงมาสู่พื้นปฐพีเบื้องล่างอย่างแน่นอน แรงลมที่พัดมาทำให้กระโปรงนักศึกษาแบบจีบรอบสั้นแค่เข่าปลิวไสว จนร่างบางที่ยืนอยู่หน้าคณะต้องรีบขยับสมุดเลกเชอร์และหนังสือที่อยู่ในมือมาวางทับกระโปรงด้านหน้าเอาไว้ เพราะกลัวว่าลมซึ่งพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ จะทำให้กระโปรงเปิดให้ได้อาย เมื่อกระโปรงที่ใส่อยู่ก่อให้เกิดความยุ่งยากวุ่นวาย อนุรดีอดคิดไม่ได้ว่าถ้าตัวเองใส่กระโปรงทรงเอแบบแคบๆ มาเรียน เหมือนกับเพื่อนๆ ส่วนใหญ่ในคณะก็คงดี จะได้ไม่ต้องมาคอยระวังว่ากระโปรงจะเปิดเวลาโดนลมพัดแรงๆ เช่นนี้ ทว่านั่นก็เป็นเพียงแค่ความคิด ถึงอยากจะแต่งแบบนั้นแค่ไหน เธอก็ทำตามใจตัวเองไม่ได้อยู่ดี เนื่องจากถูกใครบางคนสั่งห้ามอย่างเด็ดขาด ใครบางคนที่เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องเชื่อฟังเขา ทั้งๆ ที่ก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน ใบหน้ารูปไข่ที่เนียนใสเป็นธรรมชาติ หันไปมองรถบีเอ็มดับเบิลยูคันหรูราคากว่าหกล้านที่ตอนนี้แล่นมาจอดใกล้ๆ กับบริเวณที่เธอยืนอยู่อย่างเป็นอัตโนมัติ เธอไม่ได้สนใจกับราคาและความสวยหรูของรถคันนั้นเลยสักนิด แต่ที่หันไปมองก็เพราะจำได้แม่นว่าเจ้าของรถคันนั้นเป็นใครต่างหาก อนุรดีถอนสายตากลับมาและเชิดหน้าขึ้นราวกับไม่ได้สนใจต่อการมาของเขา ทั้งๆ ที่หัวใจเจ็บจี๊ดๆ เมื่อคิดว่า เตชินท์คงจะมาหาอาจารย์สาวสวยบางคนในคณะ หรือไม่ก็มาหานักศึกษาระดับดาวมหาวิทยาลัยคนใดคนหนึ่งเป็นแน่ ซึ่งไม่ว่าเป็นใครก็ไม่น่าแปลก เพราะผู้ชายที่หล่อรวยระดับเขาสามารถเลือกผู้หญิงได้อยู่แล้ว เท้าเล็กๆ ซึ่งรองรับด้วยรองเท้าคัทชูส้นสูงสีดำเตรียมจะเดินหนี เมื่อเจ้าของร่างสูง เต็มไปด้วยบุคลิกอันโดดเด่นเป็นที่สะดุดตาของใครๆ กลับเดินตรงดิ่งพุ่งเป้ามายังเธออย่างผิดคาด “เดี๋ยวก่อนหนูดี จะไปไหน” เสียงหล่อทุ้มสมตัวดังขึ้นทันทีที่เห็นว่าอนุรดีกำลังจะหนีหน้า ซึ่งเตชินท์ไม่มีทางยอมให้เป็นเช่นนั้นเด็ดขาด ในเมื่อเขาอุตส่าห์ขับรถมาหาถึงนี่แล้ว “กลับบ้านสิคะ วันนี้หนูดีมีเรียนแค่ตอนเช้า” อนุรดียอมหยุดคุยด้วย เพราะถึงยังไงเตชินท์ก็เป็นเพื่อนสนิทของพี่ชาย และยังเป็นพี่ชายข้างบ้านที่เห็นกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย “งั้นก็กลับกับพี่” “พี่เตไม่ต้องเสียเวลาหรอกค่ะ เอาเวลาไปหาสาวๆ ของพี่เตเถอะ หนูดีกลับเองได้” “พี่ตั้งใจมาหาเรา ไม่ได้จะมาหาใครทั้งนั้น เพราะฉะนั้นอย่าไล่พี่ไปหาคนอื่น” ไม่ใช่แค่คำพูดที่ประกาศเจตนาของตัวเองออกมาอย่างชัดเจน แต่สายตาคมยังมองสาวน้อยของบ้านที่ตอนนี้โตเป็นสาวเต็มตัว แม้เธอจะไม่ได้สวยโดดเด่น ไม่ได้หุ่นดีเหมือนกับนางแบบและพริตตี้ที่เขาควงอยู่บางคน แต่รูปร่างของอนุรดีก็ชดช้อยสมส่วนชวนมอง ใบหน้าเกลี้ยงเกลาหมดจด เช่นเดียวกับผิวพรรณที่เนียนละเอียด ขาเรียวสวย ยามใส่กระโปรงนักศึกษาสีดำซึ่งตัดกับผิวขาวๆ เช่นนี้ ก็ยิ่งทำให้เขาไม่อาจจะละสายตาไปไหนได้ “แม่ให้พี่เตมารับหนูดีเหรอคะ” เสียงหวานเอ่ยถามแก้เก้อและอาการสะเทิ้นอายของตัวเอง เมื่อไม่อาจจะสู้ประกายตาคมกล้าที่มองมาอย่างไม่ลดละสักวินาทีได้ “พี่ก็บอกแล้วนี่ ว่าพี่ตั้งใจมารับเรา น้าวรรณไม่ได้บอกให้พี่มา” “แล้วพี่เตไม่ทำงานหรือไง นี่มันเพิ่งจะบ่ายโมงเองนะคะ” “พี่ทำงานให้บริษัทของตัวเอง พี่จะทำตอนไหนก็ได้” “อ้อ...ลืมไปว่าบ้านรวย เป็นเจ้าของบริษัทด้วยนี่” “ไม่ต้องโยกโย้หรือมัวแต่พูดจาประชดประชันพี่หรอก ไปขึ้นรถกับพี่เดี๋ยวนี้เลย ฝนใกล้จะตกเต็มทีแล้ว” เตชินท์ไม่ยอมรอให้เธอทำตามคำสั่ง แต่ฉวยเอาข้อมือเล็กแล้วฉุดเบาๆ ให้เดินตามไปที่รถของเขาซึ่งจอดอยู่ไม่ไกล เปิดประตูฝั่งข้างคนขับออก ก่อนจะดันไหล่บางกดให้นั่งลงไปบนเบาะด้านหน้า จากนั้นก็ก้าวยาวๆ ไปขึ้นรถอีกฝั่ง ไม่ถึงสองนาทีรถหรูที่สวยสะดุดตาใครต่อใครก็แล่นออกจากบริเวณหน้าตึกคณะ มุ่งเข้าสู่ถนนใหญ่ที่การจราจรค่อนข้างจะคล่องตัว สวนทางกับสภาวะอากาศที่ไม่เหมาะกับการขับรถเท่าใดนัก