บทที่ 1 นางแบบจำเป็น (3)

“ป้าเพชรโทรมาหาหนูมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ?” “แน่นอน ฉันมีงานใหญ่สำคัญมาก ๆ จะจ้างเธอทำ แวะมาหาฉันที่กองบก.หน่อยสิ” “ค่ะ” หญิงสาวรับคำด้วยน้ำเสียงเซ็ง ๆ อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ก่อนโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงนอนที่เธอเรียกว่า ‘เตียงนอนเจ้าหญิง’ ซึ่งเป็นของขวัญชิ้นแรกจากการถ่ายแบบ จากนั้นจึงปรายตามามองกุสุมาซึ่งยังมองหน้าเธอแล้วทำตาปริบ ๆ อย่างให้ความสนใจ “ทำหน้าเป็นตูดเชียว โดนป้าเพชรเล่นงานอะไรอีกล่ะ?” “วันนี้อารมณ์ดี ไม่โดนเล่น แต่โดนเรียก” “เออ เป็นงั้นไป” “แกอย่าเพิ่งหนีไปไหนล่ะ เดี๋ยวไปหาป้าเพชรเป็นเพื่อนฉันหน่อย” เรียกตัวไว้เสร็จนิทราจึงคว้าผ้าขนหนูมาพาดบ่า แล้วคว้าหยิบวิกผมปลอมสีน้ำตาลแดงที่แขวนไว้กับตะขอเงินมาโยนใส่เพื่อน “อะไรวะ ให้ยืมแล้วทำแบบนี้เหรอยัยบุษบก” คนรักของเท้าสะเอวบ่น แต่ก็หยิบวิกผมปลอมที่ใส่เล่นละครเวทีนั้นมาสวมศีรษะ “รีบเอาไปเก็บไกล ๆ เลยนะ แล้วอย่าให้เห็นอีก นั่นน่ะหลักฐานชิ้นสำคัญมัดตัวฉันเลยล่ะ” นิทราย่นจมูกใส่นิดหนึ่ง “กลัวความลับแตกหรือไงยะ?” “ใช่” นิทรากระแทกเสียงเดินเร็วเข้าไปในห้องน้ำพร้อมเสียงถอนหายใจหนัก ๆ โดยไม่สนใจเสียงหัวเราะชอบใจของกุสุมาที่ดังไล่หลังนั่นอีก เมื่อเจ็ดปีที่แล้ว… ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ขึ้นในชีวิตของนิทรา แม่ของเธอ ‘ธารดาว วรุณอารีย์’ ซึ่งเป็นอดีตดารานักแสดงชื่อดังของวงการ ตัดสินใจแต่งงานใหม่กับสามีชาวญี่ปุ่นซึ่งเป็นนักธุรกิจ พร้อมบินไปใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นโดยทิ้งนิทราไว้ให้กับเพชรธาราเป็นผู้ดูแล และส่งเงินค่าเลี้ยงดูมาให้ทุกเดือน ส่วน ‘อาศัย บุษบก’ บิดาของนิทรานั้น ตั้งแต่จำความได้ ผู้ชายคนนี้แทบไม่เคยมีตัวตนอยู่ในชีวิตของนิทราด้วยซ้ำ นิทรารู้ว่าพ่อกับแม่แยกทางกันอยู่ตั้งแต่เธอหัดเดินเตาะแตะเพราะทัศนคติ รสนิยมการใช้ชีวิตไม่เหมือนกัน และเหมือนว่าพ่อของเธอจะปฏิเสธความรับผิดชอบชีวิตของเธอตามความต้องการของแม่เธอด้วย ดังนั้นนิทราจึงเติบโตและใช้ชีวิตอยู่กับสำนักพิมพ์เพชรธาราตั้งแต่เด็ก นิทราช่วยงานเพชรธารามาตลอด เพราะเธอเองก็แอบชื่นชอบความเก่งกาจสามารถของผู้เป็นป้าอยู่ไม่น้อย จนอยากเจริญรอยตามเลยทีเดียว แต่เพราะความไม่เอาไหน และไม่มีหัวศิลปะในด้านถ่ายภาพเลย นิทราจึงได้แต่ให้ความสนใจสิ่งเหล่านี้อยู่ห่าง ๆ และหันมาสนใจเรื่องงานกราฟิกรีทัชภาพเท่านั้น กระนั้นด้วยความเป็นคนขี้สงสัยและชอบเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ตลอดเวลา นิทราจึงไม่วายป้อนคำถามให้เพชรธาราได้ตอบอยู่เนือง ๆ เมื่อได้ทำงานร่วมกันจริง ๆ ‘ฉันต้องการถ่ายภาพคนให้มีชีวิต และสวยงามที่สุด’ นี่คือคำตอบเมื่อเธอถามเพชรธาราทุกครั้งว่าทำยังไงถึงจะถ่ายภาพได้สวยงาม ‘แล้วถ้านางแบบขี้เหร่แบบหนู ป้าจะถ่ายให้ออกมาสวยได้ไหมคะ?’ เพราะความขี้สงสัยอยากรู้อยากเห็นโดยแท้ นิทราจึงโดนเพชรธาราผู้ซึ่งได้รับฉายาว่า ‘แม่มดแห่งวงการภาพถ่าย’ จับเธอมาแปลงโฉมครั้งใหญ่แล้วนำตัวไปเทสหน้ากล้องซะเอง ก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้น และคงเป็นเพียงภาพถ่ายเล่นธรรมดาในครอบครัวเท่านั้น แต่ความไม่ธรรมดาก็เกิดขึ้นมาเพราะความไม่ตั้งใจ ‘เธอขึ้นกล้องมากเลยนะนิทรา’ คือคำชมแรกจากป้าของเธอ นิทราไม่ได้สนใจอะไรมากไปกว่าการโพสท่าล้อเลียนนางแบบชื่อดังด้วยความสนุกสนานตามประสาเด็กวัยรุ่น จนกระทั่งเกิดเรื่องวุ่นวายในกองบรรณาธิการขึ้น… ในครั้งนั้นนิตยสารเลิฟเมจิกยังไม่โด่งดังเท่า ณ ปัจจุบัน การเฟ้นหานางแบบมาขึ้นปกจึงไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ อีกทั้งมาเจอวิกฤต นางแบบคิวทองซึ่งจองตัวล่วงหน้ามานานถึงสามเดือนกลับยกเลิกงานกับนิตยสารเลิฟเมจิกกะทันหันเพียงเพราะต้องบินไปรับงานถ่ายแบบในต่างประเทศ ที่แย่ไปกว่านั้นคือทางกองบรรณาธิการไม่สามารถติดต่อนางแบบคนอื่นมาแทนได้ ดังนั้นผู้บริหารใหญ่ซึ่งควบตำแหน่งตากล้องในครานั้น จึงลากตัวนิทรามาเป็นนางแบบอย่างจริงจังซะเอง ‘ฉันจะปั้นให้เธอเป็นดาวค้างฟ้าเอง ยัยนิทรา’ สายตาของป้าเพชรธาราในตอนนั้นมุ่งมั่นตั้งใจเหลือเกิน ก็อยากจะคัดค้าน แต่เพราะความจำเป็นและสถานการณ์ในตอนนั้นไม่มีตัวเลือกหลงเหลือเลย นิทราจึงตัดสินใจให้ความร่วมมือและแปลงโฉมตัวเองให้กลายเป็นสาวงามแล้วเข้าไปในโพสต์ท่าในสตูดิโอให้ป้าของเธอเก็บบันทึกภาพ