บทที่ 2 นางแบบจำเป็น (1)

คนถูกชมหัวเราะฟันขาวก่อนหันไปโค้งศีรษะให้เด็กสาวกลุ่มใหญ่ซึ่งส่งตาหวานมาให้พร้อมด้วยเสียงทักทาย จากนั้นจึงก้าวตามแม่เพื่อนสาวจอมขี้หวงไปแต่โดยดี ส่วนคนนำหน้านั้นอดทำตาเขียวใส่บรรดาสาว ๆ ที่มองเพื่อนเธอจนตาเป็นมันไปตลอดทางด้วยความไม่ชอบใจไม่ได้ กุสุมาเป็นผู้หญิงเต็มตัว ทั้งร่างกายและจิตใจ เพียงแต่มีบุคลิกทะมัดทะแมงคล้ายผู้ชายก็เท่านั้น อีกทั้งรูปร่างหน้าตาและเสื้อผ้าที่สรรหามาใส่จะค่อนไปทางผู้ชายเป็นส่วนใหญ่ ดังนั้นถ้าไม่รู้จักกุสุมาดี จะเหมาเอาว่าเธอเป็นทอมแน่นอน ซึ่งตัวกุสุมาเองก็นึกสนุกในข้อนี้ด้วย พอมีใครให้ความสนใจและทักทายในทำนองนั้น เธอก็จะเล่นสนุก ๆ ตอบโต้ไปกับสาว ๆ และการกระทำนี้เองที่ทำให้นิทราต้องคอยปวดหัวอยู่เนือง ๆ กับบรรดาสาว ๆ ที่เข้ามารุมทึ้งเธอเพราะความหึงหวงด้วย “ฉันว่าวันนี้มันแปลก ๆ นะ ทำไมนักข่าวถึงเยอะขนาดนี้วะ?” กุสุมาเท้าสะเอว พลางปรายตามายังนิทราที่มองนั่นมองนี่อย่างสงสัยไม่แพ้กัน จากนั้นจึงยื่นบัตรผ่านเข้าออกวีไอพีซึ่งมีรูปดอกไฮเดรนเยียติดอยู่ให้กับการ์ดซึ่งทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยหน้าประตู “วันนี้มีงานอะไรเหรอคะ?” นิทราอดถามเจ้าหน้าที่ชุดสีขาวซึ่งดูดีตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าไม่ได้ “มีงานเปิดตัวภาพถ่ายของอาจิไซครับ” ได้ยินอย่างนั้นนิทราจึงทำตาโต รีบหันขวับมาคว้าแขนแม่เพื่อนรักตัวแสบที่เอาแต่โบกไม้โบกมือให้สาว ๆ แล้วเลี่ยงไปอีกทาง “อย่าเพิ่งเล่นได้มั้ย มาทางนี้เร็ว” “อะไรของแกวะยัยบุษบก?” กุสุมาทำหน้างง ๆ แต่ก็ยอมก้าวขาตามนิทราซึ่งมีสีหน้าตื่น ๆ ไปโดยดี พอเข้ามาอยู่ในอาคารหรูซึ่งเปิดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำและเปิดดวงไฟสีส้มดูนวลตา นิทราจึงหน้าเจื่อนสีลงซ้ำยังดูหวาดระแวงคนนั้นคนนี้ไปหมด “เป็นอะไรอีกล่ะ?” ไม่ถามอย่างเดียว กุสุมายังยื่นมือมาบิดแก้มสีน้ำผึ้งอ่อนซึ่งมีกระขึ้นเป็นจุดดูน่ารักนั่นด้วย น่าแปลกที่นิทราไม่ปัดมือออกอย่างเคยซ้ำยังทำหน้าตาตื่น ๆ “ฉันไม่ได้แต่งหน้า แกว่า คนจะรู้ไหมวะ ว่าฉันคืออาจิไซ” คำถามนั้นแทบเป็นกระซิบ แต่มันก็เรียกเสียงหัวเราะให้กุสุมาได้ “หัวเราะอะไรยะ?” นิทราแว้ดเสียงอย่างหงุดหงิดทันทีที่กุสุมาทำเป็นเล่นไปหมดซะทุกเรื่อง “ก็ขำแกน่ะสิ ทาปากซะลอยเด่นมาแต่ไกล คิดได้ไงวะว่าคนจะจำได้ ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าฉันไม่เคยเห็นว่าแกเหมือนนางแบบชื่อดังในรูปนั่นเลย เทียบกันแล้วตั้งแต่หัวจรดเท้าคงเหมือนแค่เส้นขน” ได้ยินอย่างนั้นนิทราจึงปั้นหน้าหงิกใส่เพื่อนรักทันที “ตกลงแกให้กำลังใจ หรือว่าซ้ำเติมฉันยะ?” “ทั้งสองอย่าง เรียกความมั่นใจให้แกไง” กุสุมายักคิ้วพร้อมรอยยิ้มทรงเสน่ห์ ก่อนคว้าตัวนิทราให้มายืนที่หน้าลิฟต์ กระนั้นบริเวณหน้าลิฟต์คงเต็มไปด้วยนักข่าวสายบันเทิงจากหลายสำนัก และผู้ที่สนใจอยากเข้าร่วมงาน “สงสัยป้าแกคงเชิญมาทำข่าวของอาจิไซว่ะ” กุสุมาซุบซิบ พลางปรายตาไปยังบัตรเชิญรูปดอกไฮเดรนเยียซึ่งเป็นชื่อสากลของดอกอาจิไซ และติดอยู่บนกระเป๋าเสื้อของนักข่าว นิทราปรายตาไปมองสัญลักษณ์ที่ว่า ซึ่งเป็นตัวแทนของความเย็นชา... ‘อาจิไซ’ คือ ดอกไฮเดรนเยีย ดอกไม้ซึ่งเป็นตัวแทนของความเย็นชา หรืออีกนัยหนึ่งคือความสงบ เพราะต้องการบอกกับทุกคนแบบนั้น ตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมาจึงไม่มีใครได้เข้าถึงตัวตนแท้จริงของนางแบบอาจิไซสักครั้ง “ให้ตายเถอะ ไม่รู้ว่าป้าเพชรคิดอะไรอยู่ ไม่ใช่เรียกฉันมาให้นักข่าวพวกนี้ถลกหนังหรอกนะ” นิทราทำหน้าเครียด พลางเสยเส้นผมตกลงมาแยงตาออกไป “คงไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกมั้ง” กุสุมาบอกเสียงเรียบก่อนโบ้ใบ้ไปอีกทาง “ดูนู่นซะก่อน” นิทราหันไปมองตามที่เพื่อนรักบอก ทันที่เห็น ‘คู่อริ’ ตัวยงของสำนักพิมพ์ และเธอยกให้เป็นตัวอันตรายหมายเลขหนึ่งของนิยสารเลิฟเมจิก หญิงสาวถึงกับทำตาโตอ้าปากค้างด้วยความตกใจ โลกกลม โชคชะตากลั่นแกล้ง หรือเป็นเพราะคราวซวยของเธอกันนะ ถึงต้องมาเจอโจทก์คนสำคัญในสถานที่แบบนี้อีก! “มาได้ไงเนี่ย?” ไม่พึมพำอย่างเดียวนิทรายังขยับแว่นตาให้ขาแว่นเกาะดั้งจมูก ยิ่งเห็นชายหนุ่มร่างสูง ผิวขาวจัดดั่งผู้มีเชื้อเสี้ยวตะวันตกผสมอยู่ ซ้ำยังดูดีไปทุกอิริยาบถกำลังเดินฝ่าวงล้อมสาว ๆ และนักข่าวหลายท่านที่เข้าไปพูดคุยด้วยความมั่นใจ นิทราถึงกับไปไม่เป็น “เป็นอะไรหรือเปล่ายะ?” กุสุมายกคิ้วขึ้นสูงกับปฏิกิริยาของนิทรา สลับกับมองช่างภาพหนุ่มซึ่งกำลังเดินตรงดิ่งมาทางนี้ พอเห็นเพื่อนรักเอาแต่ก้มหน้าก้มตาจึงแกล้งเย้าแหย่อีก “เจอเนื้อคู่เข้าไปหน่อยถึงกับอายทำอะไรไม่ถูกเลยนะแก”