บทที่ 2 นางแบบจำเป็น (2)

“เนื้อคู่กับผีสิ” นิทราทำตาดุใส่พลางทำตัวลีบโดยใช้กุสุมาเป็นที่หลบภัยเมื่อร่างสูงใหญ่และดูดีไปทุกอิริยาบถของนายอารัญ อรัญวงศ์กำลังตรงดิ่งมายังหน้าลิฟต์ที่เธอยืนอยู่ “นายนั่นมาทำอะไรที่นี่นะ?” ถึงจะหันหลังให้และทำตัวให้กลมกลืนในวงแขนของกุสุมา แต่นิทราก็ไม่วายถามเสียงแผ่วเป็นกระซิบกระซาบ “มากินผัดไทมั้ง” ได้ยินกุสุมาตอบกวน ๆ อย่างนั้น นิทราจึงหยิกเนื้อกุสุมาจนเจ้าตัวร้องโอ๊ยออกมาเบา ๆ “เอาดี ๆ” “แกนี่ถามอะไรแปลก ๆ ช่างภาพก็ต้องมาดูงานเปิดตัวของอาจิไซสิวะ ทีแกยังเดาะไปโผล่ในงานเปิดตัวเมื่อวานซืนได้เลย ซ้ำยัง…” พูดไม่ทันจบประโยคนิทราจึงรีบยกมือปิดปากเพื่อนรักทันที ซ้ำยังมองซ้ายมองขวาว่าใครจะสนใจเธอไหม แต่โชคดีที่คนรอบข้างไม่ใส่ใจอะไรเธอสองคน นอกจากคุยเรื่องสัพเพเหระในเรื่องที่เธอก็ไม่สนใจด้วยเช่นกัน จากนั้นจึงแยกเขี้ยวใส่กุสุมา “นั่นมันจำเป็น” “นี่ก็จำเป็นเหมือนกัน” กุสุมาขัด พร้อมรั้งเอวบางของนิทราเข้าไปในลิฟต์ อาจเป็นความบังเอิญ… หรืออาจเรียกว่ายิ่งเกลียด ยิ่งเจอก็ได้ ยังไม่ทันที่นิทราจะกดประตูลิฟต์ให้ปิดลง มือหนาของชายหนุ่มที่เธอต้องการจะหนีหน้าก็กดปุ่มเปิดประตูลิฟต์ซะก่อน แล้วร่างสูงสง่าดูดีไปทุกกระเบียดนิ้วจึงก้าวเข้ามาในตู้สี่เหลี่ยม และการได้อยู่ใกล้ ๆ กับนายอารัญในระยะประชั้นชิด ผู้ชายทรงเสน่ห์ที่เป็นอันตรายต่อหัวใจผู้หญิงและชาวสีม่วง ยิ่งทำให้นิทรากระวนกระวายใจทำอะไรไม่ถูก เพราะเสน่ห์อันร้ายกาจของเขานั้น เข้ามามีอิทธิพลเหนือเธอซะแล้ว! แน่นอนว่าการขึ้นไปยังชั้นสิบของตัวอาคารเป็นช่วงเวลาที่สร้างความอึดอัดให้นิทราเป็นที่สุด เธอได้แต่แอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขา แล้วลุ้นระทึกไปตลอดทางว่าช่างภาพหนุ่มที่มีชื่อเสียงอันดับต้น ๆ ของโลกจะจำคู่กรณีอย่างเธอที่ก่อเรื่องจนกลายเป็นเรื่องอื้อฉาวหน้าหนังสือพิมพ์บันเทิงได้หรือเปล่า แต่ดูว่าในตอนนี้อารัญจะไม่สนใจอะไรเลยนอกจากมองตัวเลขบนหน้าแผงควบคุมลิฟต์ “ยังโอเคอยู่นะ” กุสุมาที่มีความสูงไล่เลี่ยยื่นหน้ามากระซิบข้างหู นิทราจึงพยักหน้า “ฉันโอเค” บอกแค่นั้นประตูลิฟต์จึงเปิดออก มีผู้โดยสารร่วมทางเพิ่มมากขึ้นอีก คู่อริคนสำคัญของสำนักพิมพ์จึงขยับตัวเข้ามาใกล้นิทรามากกว่าเก่า กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ แต่ทรงเสน่ห์ชวนให้หวั่นไหวโชยเข้าจมูก ซึ่งมันก็ทำให้หญิงสาวอดใจปรายตาไปสำรวจชายหนุ่มที่เธอยกให้เป็นคู่อริไม่ได้ นิทรารู้ว่าชายหนุ่มข้าง ๆ เธอสูงใหญ่เกินมาตรฐานชายไทยไปมาก ขนาดเธอสูงเลยหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรไปนิดหน่อยยังอยู่แค่หัวไหล่ของเขาเลย ซ้ำอารัญยังดูดีและมั่นใจในตัวเองไปทุกกระเบียดนิ้ว ซึ่งนับว่าเขามีบุคลิกที่ดีเยี่ยมเลยเชียว ผิวพรรณขาวจัดของเขาค่อนข้างละเอียดอย่างผิวชาวเอเชีย เรือนผมสีน้ำตาลเข้มเกือบดำจัดเป็นทรงรับกับบุคลิก คิ้วดกสีเดียวกับเรือนผมยาวปรกหางตา และดวงตาคมเข้มสีสนิมเหล็กที่หันมามองเธอแวบหนึ่งเมื่อขยับตัวถอยให้ผู้ร่วมทางคนอื่น ๆ ได้เข้ามาในลิฟต์ นิทราขยับตัวถอยไปชิดแผงกระจกเงาซึ่งติดอยู่รอบตัวลิฟต์ ขณะที่สายตาหลังกรอบแว่นยังไม่ละไปจากชายหนุ่ม จมูกด้านข้างโด่งเป็นสัน อีกทั้งริมฝีปากบางเฉียบและแดงเรื่อน่าจุมพิต ตายล่ะหวานิทรา… นี่เธอกำลังหลงเสน่ห์เกย์แล้วหรือนี่ หญิงสาวสะบัดศีรษะไปมาไล่ความฟุ้งซ่านออกจากหัวก่อนขยับตัวมาพิงกระจกเงาเมื่อผู้ร่วมทางคนอื่น ๆ เข้ามาในลิฟต์อีก พื้นที่ว่างในลิฟต์อันจำกัดลดน้อยลงโดยปริยาย เมื่อสมาชิกมีจำนวนเพิ่มมากขึ้นเพราะเป้าหมายของทุกคนคือชั้นสิบของอาคาร แต่สำหรับนิทราที่ถูกร่างสูงใหญ่ของนายอารัญเบียดอยู่ หรือแทบจะหายใจรดต้นคอยิ่งทำให้หญิงสาวอยู่ไม่เป็นสุข เธอกลัวว่าเขาจะจำเธอได้ ซึ่งแวบหนึ่งที่อารัญขยับตัว เธอจึงอดช้อนสายตาผ่านกรอบแว่นมองหน้าผู้ชายตัวโตซึ่งถอยหลังมาเบียดชิดกับเธออีกไม่ได้ จึงเป็นจังหวะเดียวที่อารัญหลุบเปลือกตามองผู้หญิงร่างเล็กแต่สูงเพรียวกำลังลุกลี้ลุกลนอยู่ข้าง ๆ ทันที่เห็นรายละเอียดบนวงหน้าซึ่งประกอบขึ้นเป็นผู้หญิงคนนี้ ชายหนุ่มจึงย่นคิ้วหนาเข้าหากัน ความรู้สึกบางอย่างแล่นเข้ามา… “ไม่ทราบว่าเราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า?” เสียงทุ้มดังขึ้นพอให้หญิงสาวได้ยิน แต่สำหรับคนถูกถามและมีชนักติดหลังถึงกับทำอะไรไม่ถูก… ถ้าคำถามนี้ถูกสร้างขึ้นโดยใครสักคนและใช้กับนายอารัญ อรัญวงศ์ ช่างภาพชื่อดังที่มีฝีมือติดอันดับแนวหน้าของประเทศและอันดับต้น ๆ ของโลกคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่คำถามนี้กลับถูกสร้างขึ้นโดยอารัญซะเอง และใช้กับผู้หญิงธรรมดา ๆ นี่ล่ะคือเรื่องแปลกสำหรับนิทรา