บทนำ

เป็นเช้าวันจันทร์ที่ช่างสดใสเสียจริง เมื่อแสงแดดยามสายส่องผ่านหน้าต่างกระจกของตึกสำนักงานใหญ่ชั้นสามสิบสอง ซึ่งเป็นชั้นของผู้บริหาร ทางเดินสะอาดโอ่โถงจึงปราศจากผู้คน นอกจากร่างหญิงสาวนางหนึ่งในชุดพนักงาน เธอแต่งกายแบบสาวออฟฟิศทั่วไป รวบผมเป็นมวยไว้หลังท้ายทอย แว่นตากลมที่สวมอยู่ขยับตามจังหวะก้าวเดินแล้วหยุดอยู่หน้าห้องหนึ่ง ป้ายโลหะขัดมันปลาบแสดงชื่อและตำแหน่ง...ของเจ้านายเธอเอง มือเย็นเล็กน้อยยามเปิดประตูเข้าไป “คุณเชษฐ์คะ แหวนมีเรื่องจะแจ้งให้ทราบค่ะ” เชษฐ์ เศวตอัครเดชกุญชร ละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์มามองเธอ “แหวนจะลาออกค่ะ” เขารู้ว่าสักวันต้องมาถึง ทุกคนต่างมีทางเดินชีวิตเป็นของตัวเอง แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ “จะแต่งงานเหรอ” เจ้านายทิ้งหลังพิงเก้าอี้ ยกมือประสานกัน “เปล่าค่ะ” วนิษศารู้สึกริมฝีปากแห้ง “แหวนจะทำร้านกาแฟ เซ้งร้านต่อจากเพื่อนแล้ว” เชษฐ์พยักหน้าเข้าใจ ไม่ดูถูกความฝันของใคร “จะไปเมื่อไร” “อีกสองเดือนค่ะ เพราะต้องแจ้งฝ่ายบุคคลรับสมัครเลขาใหม่ ต้องเทรนงาน” เลขาเขาคิดมาดีจริง ๆ วางแผนไว้เสร็จสรรพ เขานับถือและเสียดายความรอบคอบเช่นนี้ของเธอ “ขอบใจนะหนูแหวน” มีไม่กี่คนในบริษัทที่เรียกชื่อเล่นเธอเต็มยศแบบนี้ ส่วนมากจะเป็นคุณแหวน...พี่แหวน “แหวนก็ขอบคุณคุณเชษฐ์เช่นกันค่ะ” มือเล็กกระพุ่มไหว้ “ไปทำงานต่อเถอะ” “กลางวันนี้มีนัดทานข้าวกับมิสเตอร์จางนะคะ รถจะมารับตอนสิบเอ็ดโมงครึ่ง” “เสร็จแล้วผมจะกลับเข้าบ้านเลย ถ้ามีเอกสารอะไรให้เซ็นอีกก็เอาไปที่นั่น” “ค่ะ” เธอกลับเข้าโหมดทำงาน...แบบยอดเลขา อดทนอีกหน่อย หญิงสาวคิด ถึงตอนนั้นท้องคงไม่โตมาก ยังโกหกทุกคนว่าอ้วนได้ “ไงพี่” เจ้าตัวยุ่งประจำบริษัทเปิดประตูห้องทำงานเขาเข้ามาอย่างถือวิสาสะ “หนูแหวนไม่ได้บอกเหรอว่าฉันกำลังทำงานอยู่” พี่ชายเอ่ยเสียงต่ำ “ไม่ยักเห็นยัยป้าแหวนอยู่โต๊ะ ผมเลยเข้ามา” ดวินยักไหล่ ส่งยิ้มยียวน เขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนในบริษัทที่เรียกวนิษศาว่า...ป้าแหวน “ทำไมวันนี้หน้านิ่วคิ้วขมวด กินข้าวเช้าไม่อิ่มเหรอ” ขายาว ๆ ก้าวมาหน้าโต๊ะทำงานของผู้เป็นพี่ชาย แล้วหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ “หนูแหวนเขามาลาออก” คนที่หน้าชื่นในตอนแรกเริ่มขมวดคิ้ว “ทำไมล่ะ” “เขาจะไปเปิดร้านกาแฟ” กล้ามเนื้อบนใบหน้าหล่อเหลาคลายตัวลง “เขาคงคิดมาดีแล้ว เลขาที่ไม่เคยทำอะไรผิดของพี่” ดวินยังเจ็บใจอยู่ที่ตอนไปเอาท์ติ้งแพ้เกมแฟนพันธุ์แท้เศวตอัครเดชกุญชรให้เธอ หน้าญาติในตระกูลเขาจำได้ทั้งหมด จะมาแพ้คนนอกได้อย่างไร “คิดว่าแกไปทำอะไรเขาเสียอีก” พี่ชายหรี่ตา “ใครจะไปทำอะไรเขาได้” เธอต่างหากล่ะที่เป็นฝ่ายทำเขา...กินกลางตลอดตัว “ได้กวนตีนพี่ ผมสบายใจแล้ว ไปทำงานล่ะ” ดวินเปิดประตูมาก็พบโอฬารกับวนิษศากำลังดูมือถือหัวเราะคิกคักกันอยู่ “โอ่ง ไปได้แล้ว” เขาไม่เหมือนเชษฐ์ที่จะเรียกชื่อเลขาอย่างน่ารัก ดวินเรียกห้วนสั้น วนิษศาก้มหน้าลง ยกนิ้วขยับแว่น รอจนเจ้านายลูกน้องเดินเข้าลิฟต์ไป สองเดือน…เธอบอกกับตัวเองและเอมบริโอในครรภ์ อีกสองเดือนเท่านั้นแล้วเธอจะเป็นอิสระจากที่นี่ ไปใช้ชีวิตสงบสุขตามลำพังแม่ลูก ไร้เจ้าของน้ำเชื้อมากวนหัวใจ