ตอนที่ 5 ใจออกอาการ (กุหลาบทะเลทราย)

ตอนที่ 5 ใจออกอาการ จาค๊อบรวบรวมความกล้าที่จะขอจุฑาพรเป็นคู่รัก วันนี้ชายหนุ่มตั้งใจจะมาบอกกับหญิงสาว “เมื่อครู่คุณจาค๊อบบอกว่ามีอะไรจะบอกจุหรือคะ” หญิงสาวเอียงคอมองเขาอย่างสงสัย “คือว่า...ผม..เอ่อ..ผมชอบคุณและอยากคบกับคุณแบบคู่รักน่ะครับ ถ้าคุณไม่รังเกียจ” หญิงสาวนั่งนิ่งอย่างตกตะลึง “ฉันไม่เคยรังเกียจคุณ เพียงแต่ว่าฉันไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว” “คุณพูดแบบนี้หมายความว่าคุณมีคนที่รักอยู่ในใจแล้วหรือครับ” “ค่ะ” “ใครกันครับ” ชายหนุ่มจ้องหน้าอีกฝ่าย “ขอไม่บอกนะคะ แต่จุขอบคุณมากนะคะที่คุณให้เกียรติกับจุ ผู้หญิงที่ดีกว่าจุยังมีอีกมาก และเรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้นะคะ” หญิงสาวยิ้มให้ และชายหนุ่มก็เป็นลูกผู้ชายพอในเมื่อฝ่ายหญิงไม่เล่นด้วยเขาก็ไม่คิดจะตอแยแต่มิตรภาพที่ดีก็ยังคงอยู่ “ไม่รู้ว่าจะมีใครที่ดีเท่ากับคุณอีกหรือเปล่า” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ “ต้องมีสิคะ เดี๋ยวอยู่ทานข้าวกลางวันกันก่อนนะคะ แล้วคุณจะขึ้นไปดูคุณนาธานหรือเปล่าคะ” หญิงสาวชวน “ไปสิครับผมจะมาบอกข่าวดีกับเขาด้วย” “เรื่องผ่าตัดหรือเปล่าคะ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ หญิงสาวยิ้มอย่างดีใจ “งั้นเราขึ้นไปพร้อมกันเลยนะครับ” “คุณไปคนเดียวเถอะค่ะ ดิฉันยังมีงานค้างอยู่” หญิงสาวไม่ต้องการเผชิญหน้ากับเขา เธอหลบหน้าเขาได้แต่กลับหลบหัวใจของตัวเองไม่ได้เลย เธอรู้ตัวแล้วว่ารักเขาเข้าเต็มหัวใจแล้ว จาค๊อบจึงขึ้นไปหาชายหนุ่มเพียงคนเดียว “เป็นไงบ้างเพื่อนสบายดีหือเปล่า”ชายหนุ่มร้องทักทายเจ้าของห้อง “ก็ไม่สบายเท่าไร ว่าแต่วันนี้ไม่ใช่วันที่นัดตรวจฉันนี่นา” “ใช่ ฉันมาหาคุณจุเขา มาบอกเขาเรื่องที่ฉันคุยกับนายไว้ แต่...” ชายหนุ่มยังพูดไม่ทันจบเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น “ว่าไง” ชายหนุ่มรับสายและถามกลับไป “ได้ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้” เขากดวางสายลง “ฉันมีงานด่วนเข้ามา เอ่อเกือบลืมฉันจะมาบอกนายว่าอีก 2 วันจะทำการผ่าตัดให้นาย นายเตรียมตัวให้พร้อม พรุ่งนี้ฉันจะส่งรถมารับนายไปพักที่โรงพยาบาลเพื่อตรวจความพร้อมก่อน” ชายหนุ่มบอกและรีบเดินออกมา นาธานนั่งหลับตาอยู่บนเก้าอี้ในใจเขาไม่ยินดีเลยสักนิดแต่กลับไปคิดถึงหญิงสาวที่เขาเข้าใจผิดคิดว่าเธอตอบตกลงเป็นคู่รักของเพื่อนไปแล้ว “คัสซิม คัสซิม” ชายหนุ่มตะโกนเรียกลูกน้อง “ครับนาย” “ฉันอยากกินเหล้าไปเอาเหล้ามาให้ฉันที” ชายหนุ่มสั่ง “แต่ว่าคุณจุคงไม่ชอบแน่ถ้านายจะดื่ม” “ผู้หญิงคนนั้นไม่มีสิทธิ์มายุ่งเรื่องส่วนตัวของฉัน ไปเอามาตามที่ฉันสั่ง ไป” คัสซิมไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรจึงจำต้องไปนำเหล้ามาให้เขา จุฑาพรรู้เรื่องเข้าจึงเข้ามาห้ามเขา แต่เมื่อมาถึงก็เห็นชายหนุ่มนั่งดื่มอยู่คนเดียว “คัสซิมไปไหนคะ” หญิงสาวเอ่ยถาม “ฉันใช้ไปทำธุระด้านนอก ทำไมพอเพื่อนฉันไม่อยู่ก็เรียกอีกคนเข้าไปหาเลยหรือไง” ชายหนุ่มทำเสียงเยาะหยัน “คุณพูดอะไรของคุณ ถ้าเมาก็ขึ้นไปนอนดีกว่า แล้วคุณดื่มแบบนี้มันไม่ดีต่อสุขภาพคุณเลยนะ” หญิงสาวเตือนเขา แต่อีกฝ่ายกลับไม่สนใจ “มันเรื่องของฉันคนนอกอย่างเธออย่ามายุ่ง” เขาตวาดใส่เธอ “คุณเป็นอะไรของคุณอีกคะถึงได้ดื่มเหล้าแบบนี้” หญิงสาวดึงแก้วออกมาจากมือของเขา “เอาแก้วเหล้าผมคืนมา อย่าทำให้ผมโกรธไม่งั้นคุณจะต้องเสียใจ” ชายหนุ่มกัดฟันกรอด “คนอย่างคุณมันก็ดีแต่ขู่ คุณจะทำอะไรฉันได้ในเมื่อคุณยังมองไม่เห็นแบบนี้” หญิงสาวบอก คำพูดของเธอเหมือนกับหนามที่เข้าไปทิ่มตรงกลางใจของเขา ชายหนุ่มลุกพรวดและต้องรีบเอามือยกกุมที่ศีรษะและทรุดลงนั่งอีกครั้ง จุฑาพรรีบวางแก้วลงและเดินเข้ามาดูชายหนุ่ม “เป็นไงบ้างคะ ว้าย!” หญิงสาวร้องอย่างตกใจเมื่อจู่ๆมือที่กุมอยู่ที่ศีรษะก็เปลี่ยนมากอดรัดตัวเธอเอาไว้และล้มกลิ้งลงไปบนพื้นด้วยกันโดยที่ร่างของเขาทับร่างเล็กบอบบางของหญิงสาวเอาไว้ด้านล่าง “ปล่อยฉันนะคุณนาธาน” “ผมเตือนคุณแล้ว แต่คุณหาเรื่องเอง” “คุณจะทำอะไรฉัน ปล่อยฉันสิ” “ไม่ปล่อย เธอไม่ต้องกลัวหรอกว่าจาค๊อบมันจะรู้รับรองฉันไม่บอกมันแน่นอน” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าบ่งบอกถึงความเยาะหยัน “คุณมันคนเจ้าเล่ห์เพทุบาย ฉันเกลียดคุณ” หญิงสาวดิ้นรนอยู่ใต้ร่างใหญ่ของเขาทั้งทุบทั้งผลัก “เกลียดฉันมากนักหรือ” เขาเน้นเสียงน่ากลัวและไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ตั้งตัว เขาก็ประกบปากลงมาหาเธออย่างว่องไว หญิงสาวสะท้านไปทั้งตัว นาธานไม่สามารถหยุดตัวเองได้แล้วเขาเพิ่งรู้ตัวเองว่าเขาต้องการหญิงสาวมากๆเสียจนเขาเองก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับซาน่ามาก่อน อาการดิ้นรนของหญิงสาวเริ่มอ่อนลงและแปรเปลี่ยนเป็นร่วมมือกับเขาแทน นาธานผ่อนอาการเกร็งของตนเองให้อ่อนลงและปลุกอารมณ์ให้หญิงสาวเตลิดไปพร้อมกับเขา หญิงสาวตอบสนองเขาตามธรรมชาติที่เรียกร้องไฟรักลุกโชนขึ้นก่อนจะดับลงในเวลาต่อมา รุ่งเช้านาธานตื่นขึ้นมาและควานหาตัวหญิงสาวที่เขานอนกอดเมื่อคืนแต่ก็ไร้วี่แวว เสียงเคาะประตูดังขึ้นชายหนุ่มแอบดีใจลึกๆว่าคงเป็นหญิงสาว แต่เขาคิดผิดคัสซิมเดินเข้ามาพร้อมกับอาหารเช้าที่ส่งกลิ่นหอมไปทั่วห้อง “ข้าวต้มใช่หรือเปล่าคัสซิม เอาวางไว้ก่อนเดี๋ยวฉันออกมากินเอง” ชายหนุ่มบอกและรีบลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ อีก 20นาทีต่อมาชายหนุ่มก็ออกมาจากห้องน้ำ “นายครับรถของทางโรงพยาบาลมาถึงแล้วนะครับ” คัสซิมรายงาน “มาแต่เช้าเลยหรือ” “ 3 โมงเช้าแล้วนะครับ” “ฉันตื่นสายขนาดนี้เชียวหรือ” ชายหนุ่มบ่นและนึกไปถึงหญิงสาว เขาอยากขอโทษเธออยากบอกเธอว่าที่เขาทำลงไปเพราะว่าเขารักเธอ แต่รอให้เขามองเห็นก่อนดีกว่าจะได้เห็นหน้าหญิงสาวด้วย “แล้วคุณจุไปไหนเสียหละ นายถึงยกมาเองแบบนี้” “คุณจุเธอบ่นปวดหัวน่ะครับ พอทำอาหารให้นายเสร็จก็เข้าไปนอนพักผ่อนแล้วจะให้ไปตามมาหรือเปล่าครับ” “ไม่ต้องให้เขานอนพักผ่อนไป ระหว่างที่ฉันไม่อยู่นายต้องดูแลคุณจุให้ดี” “ครับนายผมจะดูแลดวงใจของนายให้ดีที่สุด” คัสซิมรู้ว่านายของตนเองรู้สึกอย่างไรกับหญิงสาว “นายมันรู้ดีทุกเรื่องเลยนะ” นาธานหัวเราะออกมาอย่างร่าเริง คัสซิมเองก็พลอยดีใจไปด้วยเพราะเกือบ 3 เดือนแล้วที่เขาไม่เคยเห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเจ้านายเลย จุฑาพรนอนร้องไห้ด้วยความเสียใจไม่ใช่เพราะความสาวที่สูญเสียไปแต่เป็นเพราะเขาเห็นเธอเป็นแค่ที่ระบายทางอารมณ์เท่านั้น ไม่ใช่เกิดจากความรัก หญิงสาวได้ยินเสียงรถแล่นออกไปแล้ว เธอคงไม่มีหน้าพบเขาอีกแล้วถ้าเขาหายดีแล้ว เขาก็ต้องกลับไปอยู่ในที่ของเขาซึ่งไม่ใช่ที่ของเธอ เธอควรกลับไปอยู่ในที่ของตนเอง “ลาก่อนนะคะนาธาน” หญิงสาวเอ่ยออกมาจนแทบจะไม่ได้ยิน หญิงสาวเดินออกมาจากบ้านในตอนค่ำดีที่ไม่มีใครสังเกตเห็นแต่เธอก็ได้ทิ้งจดหมายเอาไว้ให้คัสซิมแล้ว นับเป็นความโชคดีของหญิงสาวที่มีคนยกเลิกตั๋วเครื่องบินเธอจึงได้มันมาอย่างง่ายดาย เธอเจ็บช้ำกับความรักถึง 2 ครั้งหัวใจดวงน้อยๆของเธอสุดที่จะทานทนไหว เครื่องบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าหญิงสาวมองลงยังเบื้องล่างอีกครั้งเพื่อจดจำสิ่งต่างๆของที่นี่และใบหน้าคมเข้มของชายหนุ่มก็ผุดขึ้นมา จุฑาพรหลับตาลงเพื่อขับไล่ความเจ็บช้ำทั้งหลาย “ลาก่อนค่ะนาธานฉันจะจดจำคุณไว้ในใจตลอดไป” หญิงสาวพึมพำเบาๆ โซยาเดินมาดูหญิงสาวเมื่อเห็นว่าเงียบมานานและกลัวว่าจะไม่สบายหนัก เธอเคาะเรียกแต่ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา เธอจึงลองเปิดประตูเข้าไป “ประตูไม่ได้ล็อค คุณจุคะ” แม่บ้านสูงวัยมองไปรอบๆห้องไม่เห็นหญิงสาว เธอจึงเดินเข้าไปดูที่ห้อง “ไปไหนของเขานะ เอ๊ะ! จดหมายอะไร ถึงคุณคัสซิมด้วย” โซยาหยิบขึ้นมาดูและนำมันลงมาให้กับคัสซิมที่เพิ่งกลับเข้ามาในบ้านหลังจากไปกับเจ้านายที่โรงพยาบาล “คุณคัสซิมเกิดเรื่องแล้วค่ะ” โซยาวิ่งลงมาจากชั้นบนด้วยท่าทางตกใจ “เกิดอะไรขึ้นครับป้า” ชายหนุ่มถาม “นี่ค่ะจดหมายถึงคุณ” “จากใครครับ” “ของคุณจุค่ะ เปิดอ่านดูสิคะป้าอยากรู้” สีหน้าของหญิงสูงวัยไม่สู้ดีนัก คัสซิมจึงรีบเปิดออกอ่าน...จุต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไปโดยไม่ได้บอกลา จุมีความจำเป็นที่ต้องกลับบ้าน กว่าคุณคัสซิมจะเห็นจดหมายฉบับนี้จุก็คงจะอยู่บนเครื่องแล้ว อย่าบอกกับคุณนาธานนะคะรอให้เขาผ่าตัดเสร็จและออกมาก่อน และจุก็คิดว่าเขาคงไม่ต้องการพยาบาลอีกแล้วจุฝากคุณดูแลเขาด้วยนะคะลาก่อนค่ะ จุฑาพร “คุณจุ โธ่ ทำอะไรทำไมไม่ปรึกษากันบ้างเลย” คัสซิมนั่งลงอย่างระอาใจ “คุณจุว่าไงคะคุณคัสซิม” โซยาจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างอยากรู้ “คุณจุกลับเมืองไทยไปแล้วครับป้า” “ทำไมคะ” “ผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน นายของเราคงไปทำอะไรให้คุณจุต้องหนีไปแน่เลยป้า” คัสซิมสันนิฐาน “โธ่...คุณจุ ก็โดนหนักแบบนั้นเป็นป้านะคะไปนานแล้วหละค่ะ” โซยาร้องอย่างสงสารหญิงสาว “แล้วจะบอกกับคุณนาธานหรือเปล่าคะ” “ยังครับป้าต้องรอให้ผ่าตัดเสร็จก่อน” โซยาพยักหน้ารับ “นายรู้เข้ามีหวังผมโดนฆ่าแน่ๆ” คัสซิมยิ้มแหยให้กับหญิงสูงวัย