ตอนที่ 6 หนีช้ำ (กุหลาบทะเลทราย)

ตอนที่ 6 หนีช้ำ ประเทศไทย พวงพรมองหน้าเพื่อนสาวอย่างตกตะลึงเมื่อเห็นจุฑาพรเดินเข้ามาในโรงพยาบาลแต่เช้า หญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปหาเพื่อนรักทันที “ยัยจุมาตั้งแต่เมื่อไร แล้วเป็นยังไงบ้างหนุ่มอาหรับหล่อหรือเปล่าเธอ” พวงพรถามอย่างตื่นเต้น จุฑาพรได้แต่ยิ้มให้ “หล่อสิ ฉันอยากพบอาจารย์หมอตอนนี้ท่านอยู่ไหน” “ท่านเพิ่งมาเมื่อครู่นี้เองอยู่ในห้องนั่นแหล่ะ” เพื่อนสาวบอก “เดี๋ยวฉันค่อยมาคุยด้วย ขอไปพบอาจารย์หมอก่อนจะเอารายงานเข้าไปส่งด้วย” หญิงสาวบอกพร้อมกับเดินหนีไปเฉยๆ พวงพรได้แต่มองตามหลังเพื่อนไปอย่างไม่เข้าใจ พวงพรยืนรอเพื่อนสาวที่หน้าโรงพยาบาลเพราะเธอออกเวรพอดี จุฑาพรเดินเข้ามาหาเพื่อนรักและฝืนยิ้มให้ “ไปหาที่คุยกันดีกว่า ฉันหิวข้าวแล้วด้วยเมื่อคืนกินกาแฟไปแก้วเดียวเอง” พวงพรเอ่ยชวน สองสาวจึงเดินข้ามถนนมานั่งที่ร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามโรงพยาบาล เมื่อหาที่นั่งได้เรียบร้อยแล้วพวงพรจึงถามหญิงสาวทันที “แกคุยอะไรกับอาจารย์หมอตั้งนานหละจุ” “เรื่องย้ายไปโรงพยาบาลต่างจังหวัด” หญิงสาวบอกเสียงเรียบ พวงพรแทบสำลักกาแฟที่ยกขึ้นจิบ “แกว่าอะไรนะ” “แกได้ยินไม่ผิดหรอก” หญิงสาวย้ำ “แกจะย้ายไปทำไมให้ลำบากในเมืองแบบนี้สบายดีอยู่แล้ว” “ฉันอยากไปช่วยเหลือคนที่ตกทุกข์ได้ยากจริงๆ” หญิงสาวบอกเหตุผลกับเพื่อนแต่พวงพรไม่เชื่อเธอคบกับจุฑาพรมานานย่อมรู้ใจกันดี “แกแน่ใจหรือว่าไม่อยากบอกฉัน” “บอกเรื่องอะไร” หญิงสาวแกล้งไม่สนใจ “แกไม่ต้องมาปิดบังฉันหรอกเราคบกันมานานแล้วนะจุทำไมเธอเก็บความทุกข์ไว้คนเดียวหละ” พวงพรคาดคั้น “ไม่มีอะไรจริงๆพร ฉันไปเห็นความทุกข์มาและอยากจะทำอะไรเพื่อจะช่วยคนที่ตกทุกข์จริงๆ ไม่มีเรื่องอะไรที่มากไปกว่านี้เลย จริงๆนะ” หญิงสาวบอกเสียงหนักแน่น พวงพรจึงไม่อยากเซ้าซี้ต่อ “แล้วจะไปที่ไหนแล้วไปเมื่อไร” “อาทิตย์หน้า ทางนั้นเขาต้องการพยาบาลเพิ่มพอดี” “ไกลหรือเปล่า” “ จ. เชียงราย” “โอ้โฮ ไกลมากเลย ฉันคงคิดถึงแกมากเลยนะเพื่อน” พวงพรทำหน้าเศร้า จุฑาพรกุมมือเพื่อนสาวเอาไว้ “เราก็โทรคุยกันได้นี่นา แถมเวลาแกเบื่อกรุงเทพก็ขึ้นไปหาฉันก็ได้” “แต่มันก็เหงาใจ ฉันกับแกเคยไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด จู่ๆแกก็มาหนีฉันไปไกลขนาดนั้น” หญิงสาวน้ำตาคลอ “อย่าร้องสิยัยพรเดี๋ยวคนในร้านเขาเข้าใจผิดคิดว่าฉันทำอะไรแก” “บ้าสิ ยัยบ้า” พวงพรตีเพื่อนเบาๆ “งั้นมื้อนี้ฉันเลี้ยงเองถือว่าเลี้ยงส่งแกไปด้วยเลย” พวงพรเช็ดน้ำตาและเรียกบริกรเข้ามาสั่งอาหารเพิ่ม “ถ้างั้นฉันกินไม่อั้นเลยก็แล้วกัน” จุฑาพรยิ้ม “ตามสบายเลยเพื่อน” จุฑาพรนั่งซบหน้าลงกับเข่ามองออกไปนอกหน้าต่างของห้องพัก น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ หญิงสาวภาวนาขอให้ชายหนุ่มผ่านพ้นการผ่าตัดไปได้อย่างปลอดภัย “จุขอให้คุณปลอดภัยนะคะนาธาน และก็ขอให้คุณมีความสุขกับผู้หญิงที่คุณรัก จุขอแค่เก็บคุณไว้ในใจตลอดไปก็เพียงพอแล้ว” เธอคิดว่าถ้าได้เปลี่ยนบรรยากาศและเปลี่ยนสถานที่ทำงานอาจจะทำให้ตัวเองไม่คิดมากและไม่คิดถึงเขาอีก โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในเขตจังหวัดเชียงราย จุฑาพรมาอยู่ที่นี่ได้เกือบ 3 เดือนแล้วที่นี่หญิงสาวไม่มีเวลาหยุดพักเพราะมีคนไข้มากทั้งชาวเขาและชาวบ้านธรรมดา เธอทำงานอย่างสนุกจนลืมวันลืมคืน “เหนื่อยหรือเปล่าครับคุณจุ” หมอประจำโรงพยาบาลเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง “ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ แค่นี้สบายมาก” หญิงสาวบอกพร้อมกับหัวเราะ ทั้งสองไม่ทันสังเกตว่ามีใครอีกคนเดินตรงเข้ามาที่พวกเขา “ขอโทษนะครับผมมีเรื่องจะให้คุณทั้งสองช่วย” ชายหนุ่มบอก บดินทร์และจุฑาพรหันมาพร้อมกันแต่สีหน้าที่แสดงออกแตกต่างกัน “มีอะไรให้ผมช่วยครับ ท่าทางคุณไม่ใช่คนไทยนะครับแต่พูดไทยชัดมาก” ชายหนุ่มยิ้มให้อย่างเป็นมิตร “ครับ ผมมาตามหาภรรยาของผมน่ะครับเธอหนีมาที่เมืองไทยและมาอยู่ที่นี่” นาธานมองใบหน้าที่ซีดเผือดของหญิงสาวอย่างชอบใจ “เธอชื่ออะไรครับเผื่อผมจะรู้จัก” “เธอชื่อ..” “คุณหมอคะไหนบอกว่าจะไปดูคนไข้ที่ห้อง 102 ไงคะ” หญิงสาวรีบพูดขัดขึ้น “จริงสิผมลืมเลย คุณช่วยคุณผู้ชายท่านนี้ด้วยนะ” ชายหนุ่มสั่งก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากที่ตรงนั้น “คุณต้องการอะไรคะ” หญิงสาวถามออกไป เธอตกใจมากที่เขามาปรากฏตัวที่นี่เขาควรจะอยู่ที่รุวัยดามากกว่า “ผมบอกไปแล้ว ผมมาตามหาภรรยาของผมเธอชื่อ จุฑาพร คุณรู้จักหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มอมยิ้ม หญิงสาวมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ “คนชื่อนี้มีตั้งมากมายในประเทศไทยและที่นี่ก็อาจมีเป็น 10 คน” “แต่คนที่ชื่อ จุฑาพร มณีนุช มีอยู่แค่คนเดียวเท่านั้น” “แล้วคุณรู้จักเธอหรือเปล่า” หญิงสาวลอยหน้าถาม “รู้จักสิครับผมมีรูปนี่ไง เพื่อนของคุณเป็นคนให้ผมมา” ชายหนุ่มยิ้มหวาน “ยัยพร” หญิงสาวก้มหน้านิ่งไม่ทันได้เห็นว่าอีกฝ่ายก้าวเข้ามาประชิดตัวเธอแล้ว “ทำไมหนีผมมา” เขากระซิบถามที่ข้างหูขนแขนของหญิงสาวลุกชัน “ไม่ทำไมหรอกค่ะ ก็แค่กลับมาทำงานต่อเพราะคุณไม่จำเป็นต้องมีพยาบาลแล้วคุณหายดีแล้ว” หญิงสาวบอกและเดินหนีมา ชายหนุ่มไม่ยอมแพ้เดินตามหญิงสาวอย่างไม่ลดละ ทั้งคนไข้และพยาบาลสาวๆต่างพากันมองชายหนุ่มอย่างเสียดาย “คุณเป็นเมียผม” “คุณแน่ใจนะคะ ถ้างั้นฉันขอถามคุณหน่อยเถอะที่คุณทำลงไปเพราะอะไรเพราะความเมาของคุณหรือเพราะอะไร” หญิงสาวถามออกไปแต่ในใจของเธอหวังอยู่ลึกๆว่าเขาจะบอกคำว่ารักกับเธอ “ผมขอโทษที่ทำแบบนั้นลงไป ผมเสียใจ” ชายหนุ่มกล่าวด้วยเสียงที่อ่อนลง “เสียใจคุณพูดได้แค่นี้หรือคะ” จุฑาพรเก็บความขมขื่นเอาไว้ในใจ “แล้วคุณต้องการอะไรบอกมาสิคุณถึงจะยกโทษให้ผม” “ไม่ค่ะ ดิฉันไม่ต้องการอะไรอีกแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ขอตัวนะคะ” หญิงสาวก้าวเท้าเร็วขึ้นแต่ก็ไม่วายที่เขาจะตามมาทันและยืนดักหน้าเธอเอาไว้ “ดูคุณไม่เสียใจกับสิ่งที่เสียไปเลย” “ใช่ คุณเข้าใจถูกต้องฉันถือว่าทำบุญคุณกับฉันจะได้ไม่ต้องไปเจอกันอีกในชาติหน้า” หญิงสาวตะคอกใส่หน้าเขาพร้อมกับเชิดหน้าใส่ “คุณเลิกเดินตามฉันเสียทีสิคะ ฉันจะทำงาน” หญิงสาวหันมาบอก “เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องคุณยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น” “แต่ฉันไม่มีอะไรที่ต้องคุยกับคุณ ฉันเกลียดคุณและขยะแขยงคุณยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด” หญิงสาวตะคอกใส่หน้าเขา “ได้ ผมพูดกับคุณดีๆไม่รู้เรื่องแล้วอย่าหาว่าผมใจร้ายก็แล้วกันจุฑาพร” ชายหนุ่มบอกและเดินจากไป หญิงสาวหวั่นใจกับคำขู่ของเขานัก วันรุ่งขึ้นนาธานก็มาที่โรงพยาบาลที่หญิงสาวทำงานอีกครั้งและคราวนี้เขาก็มีสาวสวยตามมาด้วย จุฑาพรกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากใจของหญิงสาวเต้นแรงขึ้น “สวัสดีครับ คุณหาภรรยาคุณเจอแล้วหรือครับ” บดินทร์เอ่ยถามเมื่อพบกับชายหนุ่มอีกครั้ง “ครับ เจอแล้ว” “ดีใจด้วยนะครับ ภรรยาคุณสวยมากเลยครับ” บดินทร์กล่าวชมเพราะคิดว่าหญิงสาวที่มากับเขาคือภรรยาของเขาซึ่งชายหนุ่มก็ไม่คิดจะปฏิเสธ จุฑาพรนึกหมั่นไส้ชายหนุ่มจึงเดินมาควงแขนบดินทร์บ้าง “เที่ยงแล้วจุหิวแล้วเราไปทานข้าวกันนะคะ” หญิงสาวยิ้มหวานให้กับชายหนุ่ม บดินทร์เองก็งงมากแต่ก็ทำตามที่หญิงสาวบอก “ผมขอตัวก่อนนะครับ” นาธานยืนมองคนทั้งคู่ด้วยสายตาที่โกรธเกรี้ยวคนอย่างเขาถ้าต้องการอะไรก็ต้องได้ยิ่งจุฑาพรเป็นเมียของเขาด้วยแล้วเขาไม่ยอมยกให้ใครเด็ดขาด