บทที่ 4

ในเช้าวันหนึ่ง ดวินได้ตกเป็นหัวข้อข่าวในเฟซบุ๊กซุบซิบดารา ว่าไปขึ้นคอนโดมิเนียมของดาราสาว “ติดต่อโอ่งบอกให้วินมาพบผมที่ห้องด้วย” เชษฐ์สั่งมาในสาย น้ำเสียงสงบ แต่วนิษศารู้ เจ้านายกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่แน่ ๆ ข้อแตกต่างกันอีกอย่างระหว่างสองหนุ่ม เชษฐ์นอกจากทำธุรกิจแล้ว เขาเป็นคนค่อนข้างเก็บตัว จะออกไปเฉพาะงานเลี้ยงหรือนัดสำคัญเท่านั้น ขณะดวินชอบเที่ยว ไปงานเลี้ยงรื่นเริง มีข่าวกับสาว ๆ ไม่ได้ขาด คราวนี้หนักหน่อยมีคนแอบถ่ายรูปเขาควงแขนดาราสาวคนที่ว่าได้ แล้วส่งให้เพจชื่อดังรุมทำข่าว จนในเวลาเก้าโมงเช้าชายหนุ่มเดินนำหน้าโอฬาร เดินผ่านหน้าโต๊ะเธอไป ไม่ชายตาแลสักนิด “หนูแหวนขอกาแฟผมสักแก้ว เอามาเผื่อวินด้วย” เจ้านายโทรมาสั่ง เธอรีบทำตามเขาประสงค์ เสิร์ฟกาแฟแล้วก้มหน้าหงุดเตรียมออกไป “พี่จะซีเรียสไปทำไม ผมกับเขาแค่เพื่อนกัน” “เพื่อนบนเตียงล่ะไม่ว่า” เสียงพี่ชายเยาะ “เป็นเรื่องธรรมดาของคนหล่อ ในเมื่อต่างฝ่ายต่างสมัครใจ พอจบ ต่างคนต่างแยกย้าย” มือขาวปิดประตูห้องเจ้านายลงเสีย ทนฟังอีกต่อไปไม่ได้ เธอพลาดไปมีอะไรกับผู้ชายอย่างนี้ไปได้อย่างไร เขาไม่เคยจริงใจกับผู้หญิงคนไหน เรื่องลูกก็บอกแล้วว่าไม่อยากมี แต่เด็กก็เกิดขึ้นแล้วในครรภ์ของเธอ หลังจากค่ำคืนนั้นผ่านไป กลับถึงกรุงเทพก็รีบซื้อยาคุมฉุกเฉินมากิน เฝ้ารอคอยประจำเดือนอย่างใจจดจ่อ พอมาช้ากว่าเดิมประมาณเจ็ดวัน จึงซื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจ แล้วพบว่ากำลังตั้งท้อง ทั้งสับสนทั้งงงงวย แค่มีอะไรกันเพียงครั้งเดียว...เอ่อ หลายครั้ง แค่คืนเดียว แถมยังกินยาคุมฉุกเฉินตามข้อมูลในอินเทอร์เน็ตอย่างเคร่งครัด แล้วไฉนจึงเกิดแจ็คพอตเช่นนี้เล่า เมื่อทราบเรื่องจึงขอลางานไปตรวจ อ้างว่าเป็นไข้ มาถึงโรงพยาบาลก็ทำตามขั้นตอนทุกอย่าง และออกมารอเรียกพบหมออีกครั้งและทำให้สมองน้อย ๆ มืดแปดด้าน เมื่อผลออกมาว่า ตั้งครรภ์จริง จึงอยากอัลตราซาวด์ สูตินารีแพทย์ก็ไม่ว่าเช่นไร “ประมาณสี่สัปดาห์แล้วครับ” ภาพขาวดำในจอเป็นกลุ่มก้อนเล็ก ๆ เหมือนรูปบนหนังสือเรียนชีววิทยาสมัยมัธยมปลาย เธอหาเสียงตัวเองแทบไม่เจอ ลำคอตีบตัน อวัยวะในอกบีบรัด สมองตื้อไปหมด “ต่อไปคุณแม่ต้องดูแลตัวเองนะครับ ช่วงสามเดือนแรกน้องยังไม่แข็งแรง จะหลุดง่าย พยายามอย่ายกของหนัก หรือทำอะไรแรง ๆ กระทบกระเทือน” แพทย์แนะนำ ขณะเธอมองภาพนั้นนิ่งอึ้ง รู้ตัวอีกทีก็กลับมาถึงที่พักได้อย่างไรไม่รู้ หลังจากนั้นน้ำตาก็ไหลรดภาพอัลตราซาวด์ที่หมอพิมพ์ให้ วนิษศามีชีวิตครอบครัวไม่ราบรื่นนัก เธอรับรู้จากเสียงซุบซิบในหมู่ญาติว่าแม่ตั้งใจมีเธอเพื่อจับพ่อ ซึ่งเป็นนายทหารอนาคตไกล พ่อรับผิดชอบเธอ แต่ไม่ยอมแต่งงานกับแม่ ท่านแต่งงานกับผู้หญิงที่ทางบ้านเลือกให้ เธอจึงโตมากับแม่ผู้เศร้าหมองและยายผู้เข้มแข็ง “หลานคนเดียว ฉันเลี้ยงได้” ท่านเคยพูดใส่หน้าเมื่อพ่อบอกว่าต้องการนำตัวเธอไป วนิษศารักยาย สงสารแม่และเกลียดพ่อ ตั้งใจว่าในชีวิตนี้จะไม่ใช้เด็กจับผู้ชายคนไหนเด็ดขาด เธอจะเข้มแข็ง ยืนอยู่ให้ได้ด้วยสองขาของตน ตอนนี้เหตุการณ์ที่แม่เจอกำลังเกิดขึ้นกับเธอ เอาแต่นึกถึงใบหน้าสวยแต่โศกของท่าน ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา จะไม่ยอมเป็นอย่างท่านเด็ดขาด จะไม่เสียน้ำตาให้ผู้ชายที่ไม่ต้องการเธอ จะไม่ให้ลูกกับคนที่เขาไม่อยากมี ต่อแต่นี้ต้องวางแผนชีวิตใหม่ เพื่ออีกหนึ่งคนที่จะเกิดขึ้นมา เธอเอาสมุดบัญชีและเพชรทองที่เก็บสะสมไว้มาดู คิดคำนวณมูลค่า บวกกับเงินกองทุนประกันสังคมที่จะได้หากลาออก ซึ่งมีเงินเก็บในบัญชีหลายล้าน เพราะได้ขายที่ซึ่งเป็นสมบัติยายไปแล้วบางส่วน และลองเข้าอินเทอร์เน็ตและเฟซบุ๊กเพื่อหาลู่ทางทำให้เงินงอกเงยเพียงพอจะเลี้ยงสองชีวิต...แล้วเธอก็ได้เจอกับแก้วตา เพื่อนคณะเดียวกันสมัยมหาวิทยาลัย ถึงเวลาเลิกงานวนิษศาขอเชษฐ์กลับตรงเวลา อ้างว่ารู้สึกไม่ค่อยสบายตัว เลยจะกลับไปพักผ่อน และยังอนุญาตให้ลาได้หากไม่ไหวจริง ๆ “ถ้าพรุ่งนี้ไม่ไหว ลางานก็ได้” ออกจากบริษัท ก็ขับรถญี่ปุ่นกลางเก่ากลางใหม่ที่เพิ่งผ่อนหมดเมื่อสองปีกลับคอนโดมิเนียม เปิดไฟ วางกระเป๋า ทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างอ่อนแรง มือแตะที่ที่คิดว่าเจ้าก้อนน้อยจะอยู่ คิดถูกจริง ๆ ที่เลือกไม่บอกเรื่องลูกกับดวิน ดูสิ! เขายังทำตัวเป็นเพลย์บอยลอยลม ควงสาวคนโน้นทีคนนี้ที ทำตัวเป็นไม้หลักปักเลน แล้วคนเช่นนั้นน่ะหรือจะเป็นพ่อคนได้ ดีไม่ดีอาจให้เธอไปทำแท้ง วนิษศาขนลุกเกรียว กายสั่นเทิ้ม แค่คิดถึงการพรากชีวิตน้อย ๆ ในอุทรไป เธอก็ยอมไม่ได้ จะไม่ยอมให้เขารู้เด็ดขาด ลูกจะเป็นสิทธิ์ของเธอเพียงผู้เดียว ดวินเสียไปตั้งแต่ที่เขาบอก “ผมยังไม่อยากมีลูก” ในเมื่อเขาไม่ต้องการ เธอจะเลี้ยงแกเอง แต่ก่อนอื่นต้องทำให้ตัวเธอและลูกสมบูรณ์ก่อน ร่างอ้อนแอ้นลุกขึ้น เข้าครัวไปเปิดตู้เย็นหยิบนมเทใส่แก้วดื่ม แล้วเปิดเพลงโมสาร์ทที่เขาว่าดีต่อการสร้างประสาทของทารกฟัง “ในเมื่อหนูมาเกิดแล้ว แม่จะดูแลหนูให้ดีที่สุด” เธอบอกลูกพร้อมลูบท้องตนเองอย่างทะนุถนอม