บทที่ 10

พนมชัยไม่ขอเบอร์หรือการติดต่ออื่นจากวนิษศา เขารู้เธอต้องมาตรวจครรภ์ที่โรงพยาบาลทุกเดือน แอบใช้เส้นสายนิดหน่อยเขาต้องได้ประวัติเธอมาแน่ ค่อยเป็น...ค่อยไป หากจะคิดกลับมาคบกับหญิงสาวคนเดียวในดวงใจ ในบรรดาผู้หญิงที่คบมา เขารักวนิษศาที่สุด และเธอเป็นคนทำให้เขาเจ็บมากเช่นกัน คิดว่าชาติจะไม่ยอมเห็นหน้า ไม่อโหสิให้ แต่เมื่อพบเธอในโรงพยาบาล ใบหน้าเศร้าสร้อย ไหล่น้อย ๆ หลังบาง ๆ ก็ทำให้เขาต้องกลืนน้ำลายตัวเอง วนิษศากลับไปเป็นหนูแหวนผู้เปราะบาง เหมือนอยู่สมัยมหาวิทยาลัย ช่างมัน! หากจะเจ็บอีก ครั้งนี้เขาไม่มีมารดาเป็นอุปสรรค พนมชัยจะตามตื๊อตามจีบเธอ...หากว่าวนิษศาท้องไม่มีพ่อจริง ๆ เขาพร้อมจะรับดูแลหนูแหวนพร้อมกับลูกอย่างยินดี ดวินกลับไปใช้ชีวิตท่องราตรีกับเพื่อนฝูงเหมือนเดิม ที่แปลกไปคือเขาได้กลิ่นเหล้าแล้วรู้สึกพะอืดพะอมลองซดเข้าไปก็อาเจียน ร้อนให้เพื่อนหิ้วมาส่งที่บ้าน “ไปหาหมอตรวจตับไตซะบ้างนะ ดื่มเหล้าหัวราน้ำกลับมาทุกคืน” เชษฐ์บ่นกลางโต๊ะอาหาร ขณะเขาทั้งเมาค้างทั้งอยากอาเจียน “อายุก็ไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว” พี่ชายบ่นโดยใช้ตัวเองเป็นศูนย์กลาง ตอนวัยเท่าดวินเขามุ่งแต่งานอย่างเดียว ดื่มบ้างในงานสังคม การกระทำของน้องในปัจจุบัน จึงมองว่ามันกำลังทำลายสุขภาพไปเสียเปล่า ๆ “คุณวินจะรับกาแฟเพิ่มแก้แฮงค์ไหมคะ” หนึ่งหรัด หัวหน้าแม่บ้านถาม “ไม่เอาล่ะ ขอน้ำเย็น ๆ สักแก้วก็พอ” หญิงสาวรินน้ำเติมให้เขาอีกค่อนแก้ว “ฝากโทรหาโอ่งด้วย บอกขอนัดหมอ ฉันจะไปตรวจร่างกายหน่อย เอาสักวันจันทร์” เขาสั่งแม่บ้าน เธอทำตามอย่างที่บอกอย่างแข็งขัน โรงพยาบาลที่ดวินมาตรวจคือโรงพยาบาลเดียวกับวนิษศามาฝากครรภ์ ด้วยเขามีเพื่อนเป็นแพทย์อยู่ที่นี่ แต่วันนี้เพื่อนลาป่วยเพราะเป็นหวัด “คนไข้รอตรวจกับคุณหมอพนมชัยนะคะ” พยาบาลหน้าเคาน์เตอร์บอก ดวินมากับโอฬาร แต่ตอนเข้าห้องตรวจเขาขอไปคนเดียว “คนไข้เป็นอะไรมาครับ” นายแพทย์พนมชัยไม่ได้เป็นชายสูงวัยแก่ ๆ อย่างที่คิด ยังหนุ่มและดูสุขุม “ผมกินเหล้าแล้วรู้สึกได้กลิ่นแล้วมันพะอืดพะอมอยากจะอ้วก แฮงค์ก็นานกว่าปรกติ” ดวินเล่า “แล้วปรกติคนไข้ดื่มหนักไหมครับ อาทิตย์ละกี่วัน” เขาเม้มปาก ไม่กล้าตอบว่าดื่มทุกวัน แพทย์เลิกคิ้ว ดูทรงการแต่งตัวแล้วน่าจะเป็นหนุ่มสังคมจัด เดาว่าดื่มทุกวัน “เพลา ๆ เรื่องดื่มบ้างนะครับ อาการอย่างนี้แสดงว่าร่างกายเราเริ่มเตือนแล้ว เท่าที่ดูผลเลือดกับผลปัสสาวะยังไม่มีปัญหา” พนมชัยคลิกเมาท์คอมพิวเตอร์ เลื่อนเคเซอร์ไปสั่งยาบำรุง “ลองหยุดดื่มเหล้าดูสักสองอาทิตย์ก่อนนะครับ ถ้าไม่ดีขึ้นค่อยมาหาหมอใหม่ ออกกำลังกาย พักผ่อนเยอะ ๆ” “ผมไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมครับ” ดวินถามย้ำเพื่อความแน่ใจ “ตอนนี้น่ะยัง แต่ถ้าดื่มต่อไปล่ะก็ ไม่แน่” พนมชัยส่งยิ้มเย็น ดวินกลอกตาขึ้นฟ้า เซ็งในคำสั่งห้ามดื่มของชอบ แล้วก็เดินตามพยาบาลออกไปจากห้องตรวจ “หมอว่ายังไงบ้าง” เชษฐ์ทัก ยามถึงมื้อค่ำ โต๊ะอาหารหรูยาวใหญ่โต ซึ่งแต่ก่อนมีสมาชิกในครอบครัวพร้อมพรั่ง แต่ตอนนี้มีเจ้านายนั่งอยู่เพียงสองคน “ให้ยาบำรุงมา บอกให้งดเหล้า” เขาจึงต้องเลื่อนนัดเพื่อนทั้งหมดแล้วมานั่งแหมะกินข้าวกับพี่ชาย มื้อเย็นประกอบด้วยผัดคะน้าน้ำมันหอย กุ้งทอด ต้มจืดหมูใส่สาหร่าย ยำผักกระเฉด อาหารล้วนเป็นฝีมือนางทอง ป้าของหนึ่งหรัด แม่ครัวใหญ่ของที่นี่ “ยำจืดจัง ยายทองฝีมือตกเหรอเขียว” เพราะอยู่ด้วยกันมานานเจ้านายในบ้านนี้จึงให้ความสนิทสนมกับคนรับใช้เก่าแก่เป็นพิเศษ “ฉันว่ามันก็โอเคนะ เปรี้ยวดี” พี่ชายตักยำขึ้นชิมบ้าง “จืดไปน่ะสิ” อีกคนยังยืนยันคำเดิม “เหล้าทำลิ้นแกประสาทการรับรสเสียหรือเปล่า” คนร่วมโต๊ะเดา “ไม่รู้ ผมต้องกินอาหารบ้านไปอีกนานแน่ พรุ่งนี้ให้ยายทองทำต้มโคล้งเปรี้ยว ๆ กับสะเดาน้ำปลาหวานหน่อย อยากกิน” ชายหนุ่มสั่ง น้ำลายพุ่งปรี๊ดเมื่อนึกถึงรสชาติจัดจ้านและขมปี๋ของอาหาร หนึ่งหรัดพยักหน้ารับทราบ