บทที่2.เงาอดีต!! 3/4

ในอ้อมกอดเขาเวลานี้คือผู้หญิงที่ถูกกล่าวขวัญมากที่สุด หล่อนกำลังดังดั่งพลุแตก หลังภาพยนตร์ที่หล่อนแสดงนำติดโผหนังทำเงิน หล่อนสวย...เขาไม่เถียง แต่หล่อนไม่ใช่คนที่เขา ‘รัก’ ออสตินเหยียดยิ้ม ความรัก...เป็นเช่นไร? เขาไม่อยากรู้จักและไม่ได้อยากสัมผัสมันสักนิด ความคิดไร้สาระนั่น ไม่เคยอยู่ในหัวสมอง...ความรู้สึกที่รังจะทำให้เขามีแต่ความอ่อนแอ...ความรู้สึกที่ทำให้ผู้ชายคนหนึ่ง...กลายเป็นคนโง่!! เขาสาปส่งความรู้สึกเช่นนั้นทิ้ง...ตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน... ความรู้สึกอ่อนหวานเช่นนั้นเคยเกิดขึ้น...และมันก็ถูกฝังกลบไปด้วยกาลเวลา... เมื่อเขาถูกหักหลัง.... ชายหนุ่มสะบัดศีรษะ เขาไล่เงาร่างใครบางคนที่ผุดพรายขึ้นมา ทุกครั้งที่นึกถึง...เงาของผู้หญิงที่ครั้งหนึ่ง...เขามั่นใจ...ว่าเขารักเธอ...แต่มันคืออดีต... “ผมจะสนอย่างอื่นทำไมล่ะ ถ้ามีคนสวยๆ อย่างคุณอยู่ในอ้อมกอด ยะหยา” เสียงของชายหนุ่มแหบพร่า สายตาของเขาเปล่งประกายความปรารถนาจนหญิงสาวสะเทิ้น “ขอให้จริงเถอะค่ะ อีกหน่อยคุณก็เบื่อ” หล่อนขยับเบียดร่างกายอีกนิด และชายหนุ่มก็สนองตอบ เขาไม่ตอบปฏิเสธ...เพราะไม่อยากพูดโกหก เวลานี้เขาปรารถนาหล่อน แต่ในอนาคตเขาก็ต้องเบื่อหล่อน เหมือนเช่นผู้หญิงทุกคนที่เคยผ่านเข้ามา... มันก็เป็นเหมือนทุกครั้ง!! ทุกครั้งที่เขาเสพสังวาสกับผู้หญิง พวกหล่อนคือที่ผ่อนคลาย ที่ระบายอารมณ์หนุ่ม ไม่มี ‘ใคร’ ทำให้เขารู้สึกอยากหยุด ไม่มีใครทำให้เขาสะดุด...ผู้หญิงทุกคนถูกกันเป็นแค่ไม้ประดับ หัวใจของออสตินแข็งกระด้าง เขาปิดกั้นตัวเอง...เพราะไม่อยากเสียใจอีกครั้ง... อดีตเขาเคยเสียใจเหรอไงล่ะ....นั่นสินะ...ในเมื่อเจ้าตัวไม่เคยเปิดปากพูด แล้วใครล่ะจะรู้ หนุ่มหล่อน้องๆ เทพบุตร รวย เพอร์เฟคแบบนี้ มีผู้หญิงคนไหนถือดี กล้าทำให้เขาผิดหวังลงคอ... ก็อกๆ เสียงเคาะประตูทำลายความคิดวุ่นวายในสมอง เขาเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงานที่เปิดค้างไว้ แต่ตัวหนังสือ ตัวเลขในนั้น ไม่ได้เข้าหัวเขาเลยสักนิด “คุณท่านเชิญที่ห้องค่ะ” เลขานุการสาวหน้าห้อง เยี่ยมหน้าเข้ามาพร้อมกับแจ้งให้เขาทราบ “อืม...” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ เขาปิดแฟ้มงาน ก่อนจะผุดลุกขึ้นยืน ‘คุณท่าน’ จะใครล่ะ ก็มารดาของเขาไง ท่านคือผู้กุมบังเหียนใหญ่ของ ‘เทรย์เวอร์คอปเรชั่น’ อาณาจักรแห่งนี้นางพญาเป็นผู้ถือครอง แล้วก็ปฏิเสธไม่ได้เสียด้วยว่านางมีกึ๋นและเก่งจริง!! มือแข็งแรงดันประตูหน้าห้อง ห้องที่มีป้ายสุดอลังติดไว้ ‘CC0’ “แม่ให้ผมมาพบ...มีอะไรหรือเปล่าครับ?” ชายหนุ่มถาม เขาทรุดนั่งบนเก้าอี้ เบื้องหน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่แบบสบายๆ พรึ่บ!! ไม่มีคำตอบ คุณเยาวเรศเหวี่ยงหนังสือพิมพ์ยักษ์ใหญ่ของเมืองไทยให้แทน คำตอบของนางอยู่ในนั้นทั้งหมด ออสตินปรายตามอง เขาไม่ต้องหยิบมาเปิดดูก็พอรู้!! คงไม่พ้นข่าวฉาวๆ ของตัวเองเช่นเดิม “เมื่อไรเราจะหยุดก่อเรื่องแบบนี้สักที ภาพลักษณ์ของเราป่นปี้หมด!!” เสียงบ่นเคร่งเครียด นางไม่ใคร่จะพอใจ และเป็นเช่นนี้ทุกครั้งที่เห็นบุตรชายขึ้นหน้าหนึ่ง “มันเกี่ยวกับการทำงานของผมเหรอไงครับแม่...ผมว่ามันไม่น่าจะเกี่ยวกันสักนิด” ชายหนุ่มตอบแบบไม่ยี่หระ เขามั่วผู้หญิง ก็ไม่ได้ทำให้งานที่ทำเสียหายนี่ “อัศวิน!! แม่ขอ” นานๆ นางจะเรียกบุตรชายด้วยชื่อที่นางตั้งให้ แสดงว่าเวลานี้นางสุดทนแล้วจริงๆ ไม่มีคำตอบจากบุตรชาย ไม่มีคำสัญญา เรียวปากสีเข้มเม้มแน่น และนางก็คงบังคับฝืนใจเขาไม่ได้อีกเช่นเคย “เมื่อไรจะลืมเด็กนั่นสักที ป่านนี้มีลูก มีผัวไปแล้วมั้ง!!” เสียงของนางอ่อนลง เมื่อพูดถึงอดีตของบุตรชาย อดีตที่ชายหนุ่มพยายามฝังกลบไว้ให้ลึกที่สุด ชายหนุ่มตวัดสายตาแข็งกร้าวมองคุณเยาวเรศ เขารู้สึกเหมือนถูกจี้ที่แผลเก่า แผลที่กำลังตกสะเก็ด แต่มารดาย้ำ ทำให้แผลนั้นมีลิ่มเลือดผุดซึมขึ้นมา “อย่า-พูด-ถึง-หล่อน!!” ชายหนุ่มเค้นเสียงพูดออกมาแบบแข็งกร้าว ‘ผู้หญิง’ คนนั้นไม่ได้มีความสำคัญ และไม่ค่ากับการจำสักนิด เขาลืมหล่อนหมดสิ้นทั้งใจ ไม่มีเหลือแม้เพียงเศษเสี้ยว