บทที่2 ฉันขอยกตัวฉันให้คุณ

บทที่2 ฉันขอยกตัวฉันให้คุณ ไป๋เสว่เอ๋อร์ตาแดงก่ำสภาพตอนนี้ราวกับคนที่ไร้วิญญาณมือเย็นเฉียบราวกับคนที่ตายไปแล้วเอื้อมออกมาคว้าหมับเข้ากับกางเกงแสลครีดเรียบเข้ากับชุดสูทอย่างดีนั่น “ช่วยฉันด้วย...” เผยลี่เชินมองลึกเข้าไปในดวงตาของหญิงสาวตรงหน้า ก่อนน้ำเสียงเย็นเยียบจะเอ่ยตอบกลับไป “นึกไม่ถึงว่าคุณหนูไป๋ผู้สูงส่ง ผู้ที่แข็งแกร่งปราดเปรื่อง จะมานั่งคุกเข่าขอร้องคนอื่นเป็นด้วย” เสียงประตูที่ถูกผลักเปิดออกทางด้านหลังตามมาด้วยคนขับรถที่รีบเดินตรงหรี่เข้ามาหา “คุณชายครับ ตรงนี้จอดรถไม่ได้”เผยลี่เชินไม่ได้สนใจ ถนนตอนนี้เต็มไปด้วยเสียงแตรรถรวมไปถึงเสียงก่นด่าของผู้ขับขี่ ไป๋เสว่เอ๋อร์จับมือที่แสนเย็นเยียบนั่น เสียงพูดแหบแห้งจนราวกับเสียงกระซิบ “คุณไม่จำเป็นต้องเยาะเย้ยฉัน ถ้าคุณช่วยตระกูลไป๋ คุณอยากจะได้อะไรฉันยอมทุกอย่าง เพราะถ้าคุณไม่ช่วยฉันล่ะก็ ตระกูลไป๋ก็คง...” หากแต่คำพูดที่จะทำให้เขารีบๆไป ทำไมกลับไม่สามารถเค้นเสียงออกมาได้ แต่เธอหมดหนทางแล้วจริงๆ แม้แต่ศักดิ์ศรีที่เธอเคยมีก็มลายหายไปสิ้นแล้ว เผยลี่เชินหลุดยิ้มมุมปาก ก่อนจะถอดเสื้อสูทโยนส่งๆไปยังร่างหญิงสาวตรงหน้า คนบนพื้นยังคงไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ จนเจ้าของร่างสูงลงมานั่งยองๆพร้อมนัยน์ตาคมลึกที่ฉายแววราวกับคลื่นทะเลที่กำลังโหมกระหน่ำ “ไหนลองว่ามาสิ ข้อเสนอของเธอน่ะ” เขา... ความหมายของเขาคือยอมช่วยเธอแล้วใช่ไหม? ไป๋เสว่เอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมองอีกคนอย่างไม่อยากจะเชื่อ สายตาจ้องมองชายตรงหน้านิ่ง แต่อีกคนกลับไม่มีเวลาล้อเล่นใดๆทั้งสิ้น “ฉัน... ฉันขอยกตัวฉันให้คุณ” อยู่ๆเผยลี่เชินก็หวนรำลึกไปถึงเมื่อครั้งเจอไป๋เสว่เอ๋อร์ครั้งแรกในงานเลี้ยง เธอคนนี้ทั้งหยิ่งยโส ทั้งยังเอาแต่ใจตัวเองเสียยิ่งกว่าอะไร ความรู้สึกตอนนั้นเขาแค่รู้สึกว่าเธอช่างแตกต่าง คิดไม่ถึงเลยว่าสุดท้ายจะมาคบกับเผยอี้ได้... แม้นัยน์ตาจะเผลอมองลึกลงไป แต่ก็ทำเพียงเอ่ยน้ำเสียงเรียบ “ขึ้นรถ” หลังจากที่ขึ้นไปนั่งเบาะหลัง เธออดไม่ได้ที่จะลอบมองอีกคนที่นั่งถัดออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆก่อนจะพึมพำออกมาเสียงเบา “วันนี้ขอบคุณมากนะ” เผยลี่เชินเพียงแค่เอนตัวแนบลงไปกับเบาะ “ได้ประโยชน์ทั้งคู่ต่างหาก” ได้ประโยชน์ทั้งคู่งั้นเหรอ? ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกว่าไม่ใช่แบบนั้นนะ เผยซื่อแท้จริงแล้วเป็นเพียงลูกนอกสมรสของคนตระกูลเผย แต่สิ่งที่อีกคนถูกยอมรับให้เป็นในสายตาคนอื่นก็คือเขาเป็นลูกชายคนโตที่ชอบธรรมของตระกูล ซึ่งเป็นทายาทเพียงคนเดียวของหนึ่งในยักษ์ใหญ่ทางการค้าที่ดีที่สุดในไห่เฉิง ผู้หญิงที่ต้องการมีความสัมพันธ์กับเขาสามารถเปรียบได้ว่าต่อแถวจากตะวันตกไปถึงทางตะวันออกของเมือง แต่ผู้คนกลับไม่เคยได้ยินสิ่งที่เขาจัดการกับผู้หญิงเหล่านั้น แต่สำหรับผู้หญิงคนนี้... ความเงียบเกิดขึ้นได้ไม่นาน รถก็เข้ามาจอดเทียบท่าตรงหน้าคฤหาสน์แสนใหญ่ทรงสไตล์ยุโรป ไป๋เสว่เอ๋อร์ค่อยๆลงมาจากรถหลังจากที่รถหยุดจอด อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ฝ่ามือเหงื่อออกอย่างห้ามไม่อยู่ ร่างสูงสังเกตท่าทางนั่น และดูเหมือนเขาจะรับรู้ความไม่แน่ใจของเธอ “อยากกลับคำแล้วเหรอ?” ร่างบางสูดหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนสายตาจะเปลี่ยนเป็นแน่วแน่แสดงออกชัด “ไม่ ฉันไม่มีทางกลับคำพูด” ฝนด้านนอกยังคงกระหน่ำตกลงมาไม่หยุด ไป๋เสว่เอ๋อร์ศีรษะก้มหงุด มือบี้จิกแน่นที่ตามมุมเสื้อที่ตนใส่ก่อนจะเดินตามอีกคนขึ้นไปชั้นสอง ร่างสูงที่เดินนำมาหยุดกึกกะทันหัน จนคนเดินตามชนเข้าให้กับหลังกว้าง เผยลี่เชินมองอีกคนที่เตี้ยกว่าเขาก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “ไปอาบน้ำ... ฉันไม่ชอบผู้หญิงสกปรก” ไป๋เสว่เอ๋อร์พยักหน้ารับ ก่อนจะรีบเข้าไปอาบน้ำอย่างง่ายๆไม่ได้พิถีพิถันมากนะ และใส่ชุดคลุมอาบน้ำออกมา ในตอนนี้ร่างสูงยืนนิ่งอยู่หน้าหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานพร้อมด้วยแก้วไวน์กำลังดื่มด่ำดูคืนที่ไม่มีที่สิ้นสุดของข้างนอก คนที่พึ่งออกมาไม่ได้พูดอะไรคนตัวเล็กก็เลือกที่จะพาตัวเองออกไปหาอีกคน มือเล็กเอื้อมไปคว้าแก้วไวน์ทรงสูงอีกแก้วที่อยู่ในมือของร่างสูงมาไว้ในมือตัวเอง เผยลี่เชินจ้องมาสังเกตท่าทางของอีกคนอย่างเงียบๆ ตั้งแต่ฝ่ามือที่ค่อยๆยกขึ้นมาปัดผ่านผมสวยให้ทัดเกี่ยวหูเมื่อมันมาเกะกะแถวกระดูกไหปลาร้า ก่อนจะไล่สายตามองตามผิวสวยไล่ลงมาเรื่อยๆ “คุณหนูไป๋ ความจริงคุณมีทุนที่ทำให้คนเคลิบเคลิ้มหลงใหลในตัวคุณอย่างไม่มีข้อแม้เลย” เผยลี่เชินก้มลงเป่าลมหายใจร้อยเอ่ยเสียงแหบแห้งแต่กลับมาเสน่ห์แต่แผ่วเบาที่ใบหูผู้สนทนา หญิงสาวคิดถึงใบหน้าของผู้เป็นบุพการี ไวน์แสนหอมหวานถูกเติมอีกครั้งก่อนไป๋เสว่เอ๋อร์จะพาตัวเองเขยิบเข้าไปพร้อมทั้งปลายเท้าที่เขย่งขึ้นเพื่อยื่นใบหน้าไปมอบจุมพิตให้กับชายที่อยู่ตรงหน้า ต่างฝ่ายต่างจมลงไปในห้วงลึกของค่ำคืนที่หยาดฝนหล่นทั่วฟ้า นอกจากวิวด้านนอกทั้งห้องก็แปรเปลี่ยนเป็นทิวทัศน์ที่สวยงาม