บทที่4. ต้องดีที่สุดเท่านั้น

CEO หนุ่มแห่งโรงแรมบลูไดมอนเผยรอยยิ้มอย่างไม่รู้ตัว แถมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าอ่านรายงานที่พศิน-บอดี้การ์ดและคนสนิทของเราหาข้อมูลส่งมาให้ทางอีเมล์ไปกี่รอบ ลักษณ์ณารา ไขแสง เจ้าของร้านพรรณนา ร้านกรีนช็อปเล็กๆ แต่กำลังเป็นแบรนด์น้องใหม่ได้รับการจับตามองในแวดวงนักธุรกิจหน้าใหม่ การ์เร็ตเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ผู้บริหาร เขายกมือลูบคางที่เพิ่งโกนเคราออกไปเมื่อเช้า หญิงสาวรูปร่างสูงเพรียวหุ่นนางแบบเลยทีเดียว ผมสั้นประบ่าดูเต็มไปด้วยความมั่นใจและแววตาดื้อรั้นเอาเรื่อง บุคลิกของลักษณ์ณาราแตกต่างกับดารัณโดยสิ้นเชิง อีกคนห้าวอีกคนหวาน เขาอ่านประวัติความเป็นมาของลักษณ์ณาราด้วยความตื่นเต้น พศินทำหน้าที่ได้ดีเกินความจำเป็นไปบ้างที่รายงานให้เขาทราบแม้กระทั้งอาหารที่ชอบ หรือสถานที่พักผ่อนที่โปรด และสถานะโสดที่ดูเหมือนจะเย้ายวนคาสโนว่าอย่างเขาไม่น้อย เสียงจากอินเตอร์คอมดังขึ้นเรียกสติของการ์เร็ตให้กลับคืนสู่ปัจจุบัน “เอ่อ...คุณดารัณมาถึงแล้วค่ะบอส” “เชิญเข้ามาได้” การ์เร็ตตอบแล้วปิดหน้าต่างเอกสารเรื่องราวของลักษณ์ณาราลง วันนี้เขาเชิญดารัณมาให้คำปรึกษาเรื่องธุรกิจสปา จริงๆ เขาปรึกษาเรื่องนี้กับคนอื่นก็ได้ เขาเพียงแค่อยากหาเรื่องที่จะได้เข้าใกล้ลักษณ์ณาราเพิ่มมากขึ้นโดยหวังว่าจะได้ข้อมูลจากดารัณ เขาไม่อยากเป็นฝ่ายลุกจนทำให้เหยื่อของเขาไหวตัวได้ทันจึงตั้งใจตะล่อมๆทางเพื่อนสาวแทน ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนจัดเสื้อเชิ้ตที่สวมอยู่ เพียงบานประตูถูกเปิดออก ดวงตาสีเขียวมรกตของเขาก็ฉายแววประหลาดใจและมุมปากก็ยกยิ้มในนาทีต่อมา “สวัสดีครับคุณลักษณ์ณารา” “สวัสดีค่ะคุณการ์เร็ต แบล็ค” ทั้งสองผสานสายตาราวกับจะหยั่งเชิงของแต่ละฝ่าย หญิงสาวในชุดกระโปรงยาวสีน้ำเงินลวดลายแบบชาวเขากับเสื้อผ้าฝ้ายสบายๆ แต่เข้ากัน รูปร่างสูงโปร่งยิ่งยืนบนรองเท้าส้นสูงยิ่งทำให้เธอเพรียวและสวยมากยิ่งขึ้น “รับเครื่องดื่มอะไรดีครับ” การ์เร็ตก้าวเข้าไปใกล้โปรยยิ้มที่เคยทำให้หญิงสาวหลงติดกับดักมานับครั้งไม่ถ้วน “ถ้าไม่รบกวนเกินไป ขอน้ำผลไม้ดีกว่าค่ะ” “เชิญนั่งก่อนครับ” การ์เร็ตเลื่อนเก้าอี้ให้เธอนั่งก่อนหันไปสั่งเลขาฯ เพื่อขอเครื่องดื่มสำหรับคนที่เขากำลังอยากเจอตัว และไม่น่าเชื่อว่าเธอจะมาอยู่ตรงหน้าราวกับรู้ว่าเขาต้องการพบอยู่พอดี “รู้สึกเป็นเกียรติที่ซีอีโอของโรงแรมบลูไดมอนรู้จักผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างดิฉันจังค่ะ” ลักษณ์ณารายิ้มแต่ซ่อนความคิดตัวเองไว้ โธ่ๆ พ่อคุณ คิดว่ายิ้มแบบนี้แล้วผู้หญิงทุกคนจะคลานขึ้นเตียงด้วยหรือไง ยังไงไม้นี้ใช้กับลักษณ์ณาราไม่ได้ผลหรอก เชิญยิ้มให้เหงือกแห้งกามด้านก็ไม่เป็นผลอะไรกับเธอเลยสักนิด “แหม! อย่าพูดจาเหมือนคนอื่นคนไกลซิครับ ผมขออนุญาตเรียกคุณว่าคุณหนิงนะครับ” “ยินดีค่ะ ถ้าคุณจะไม่คิดเสียใจภายหลัง” “จะมีอะไรให้ผมเสียใจได้หรือครับ” เขาแสร้งทำหน้าเศร้า “หนิงอาจไม่ใช่แบบที่คุณคิดไงคะ” คำพูดของเธอเหมือนคำขู่ การ์เร็ตถึงกับกลั้นหัวเราะและไม่อยากเสียมารยาทจึงแสร้งเดินไปที่มุมหนึ่งของห้อง หยิบเอกสารขึ้นมา เป็นจังหวะเดียวกับที่เลขาฯ ยกเครื่องดื่มและของว่างมาเสิร์ฟ เขารอจนเลขาฯ ออกไปแล้วจึงเริ่มเข้าเรื่องงาน “คิดว่าคุณดารัณคงบอกคุณหนิงไปแล้วว่าผมต้องการอะไร” “หนิงไม่แน่ใจความต้องการของคุณการ์เร็ตหรอกค่ะ เลยต้องมาด้วยตัวเอง” เธอแสร้งทำสีหน้าสับสนแต่แอบแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่เคลือบลิปสติกที่แดงมันวาว “รู้สึกเป็นคนพิเศษขึ้นมาทันทีเลย” เขาทำเป็นหัวเราะ ให้ตายซิผู้หญิงคนนี้! กำลังกวนประสาทให้เขาเสียศูนย์เรอะ! คิดว่าเล่นกับไฟแล้วไฟมันจะไม่เผาตัวเองหรือไงเด็กน้อย “หนิงต่างหากละคะ ที่รู้สึกพิเศษ” ลักษณ์ณาราอยากจะหัวเราะ ดูท่าทางเขาคงจริงจังกับเสน่ห์ที่เธอหว่านโปรยไปซะแล้ว เอาซิ วันนี้เธอว่าง จะเล่นเป็นหมาหยอกไก่ตลอดบ่ายก็ยังไหว “ถ้าอย่างนั้นผมขออธิบายคราวๆ ก่อนก็แล้วกัน” การ์เร็ตเปลี่ยนเรื่อง นึกสงสารแม่หนูน้อยคงคิดว่าเขาสนใจหล่อนเสียเต็มประดา เธอไม่ใช่ผู้หญิงในสเปกของเขาเลยสักนิด ตัวก็สูง ผมก็สั้น ไหล่นั่นก็แค่กลมมน หน้าตาก็แค่ได้รูปไข่เลยทำให้ดูน่ามอง คิ้วเข้มแต่ขนตายาวขับให้ดวงตาของเธอน่ามอง แม้เสื้อที่สวมจะเป็นผ้าฝ้ายหลวมๆ ไม่เน้นทรวดทรงแต่ก็มองเห็นส่วนเว้าโค้ง สายตาคาสโนว่าประเมินได้ทันทีว่าหน้าอกเธอคัพอะไร เอ่อ.. มันก็...แค่นั้นเอง แค่นั้นจริงๆ ลักษณ์ณาราหยิบสมุดบันทึกออกมาวางบนโต๊ะ และตามด้วยแท็บเล็ต พร้อมโบชัวร์ที่ติดมานำเสนอด้วย ยังไงเรื่องงานก็ต้องทำเต็มที ถ้าเขาคิดจะแกล้งเธอจริงๆ ก็อย่าหวังว่าจะเห็นเธอร้องไห้ขี้มูกโป่ง “มันเป็นไอเดียของเพื่อนผม เธอสนใจที่จะเปิดสปาที่อังกฤษ เราอยากให้มีแตกต่างจากที่อื่นเลยอยากให้มีนวดแผนไทย นวดบำบัดเพื่อความผ่อนคลาย” “เธอ? เรา? ตกลงเป็นธุรกิจร่วมทุนหรือคะ” ลักษณ์ณาราพูดลอยๆ ขัดคอเขาขึ้นมา แต่กระนั้นก็ทำเป็นยิ้มใสซื่อให้เขา “ผมเองก็สนใจเหมือนกันลูกค้าต่างประเทศที่มาใช้บริการที่นี่ก็มักจะถามหานวดแผนไทย “ “ดีใจจังเลยค่ะ คุณเป็นคนต่างชาติแท้ๆ ยังเห็นคุณค่าของดีเมืองไทย” เอาเถอะ ต่อให้เขามีนิสัยร้ายกาจยังไง ถ้าความคิดของเขาทำได้จริง คนก็จะรู้จักนวดแผนไทยมากยิ่งขึ้น น่าแปลกที่เขาเอาโปรเจคยักษ์แบบนี้มาคุยงานกับดารัณซึ่งไม่ถนัดด้านนี้นักหรอก เขาจะทำจริงๆ หรือแค่อยากอวดร่ำรวยเพื่อเอาใจดารัณก็ไม่รู้ “ผมเห็นผลงานของคุณหนิง มันน่าสนใจอยู่ไม่น้อย ถ้าคุณหนิงจะให้เกียรติเป็นที่ปรึกษาผมก็จะยินดีมาก” “ผลงานของหนิง? ชิ้นไหนคะถึงถูกตาต้องใจคุณการ์เร็ตได้” เกือบจะหลวมตัวปลื้มกับความคิดของเขาเสียแล้วลักษณ์ณาราเอ๋ย “ก็ไอ้ผ้าก้อนกลมๆ นี่ไงครับ” เขาชี้ไปที่แผ่นโบชัวร์ ลักษณ์ณาราเผลอหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะของเธอหวานใสไร้การเสแสร้งสะกดใจคนอยู่ใกล้อย่างไม่รู้ตัว การ์เร็ตถึงกับต้องสะบัดหน้ามองไปทางอื่นไม่ให้ตัวเองหวั่นไหวกับภาพตรงหน้า หวั่นไหว? คนอย่างเขาสะกดคำนี้เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน “เขาเรียกลูกประคบค่ะ” ลักษณ์ณาราอธิบาย “คุณการ์เร็ตสนใจสปาแบบไหนเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ เพราะสมุนไพรไทยที่ใช่ในสปามีหลายแบบ” “เรื่องนั้นผมไม่ทราบเลยครับ” เขายักไหล่สารภาพตามจริง “แล้วคุณหนิงจะมาร่วมงานกับผมไหมครับ” “คุณการ์เร็ตยังไม่ได้เห็นผลงานของฉันเลยนะคะ” เธอยิ้มหวานฉ่ำ “ถ้าอย่างนั้นคุณเสนอแผนงานให้ก่อนดีไหม” “ถ้าได้อย่างนั้นก็เยี่ยมเลยค่ะ แล้วเรื่องวงเงิน...” “no limit” เขายักไหล่ “สำหรับผมมันต้องดีที่สุดเท่านั้น” นิ้วเรียวที่จับปากกาชะงักไปเล็กน้อย เธอช้อนตามองเห็นสีหน้าที่บอกความรู้สึกตามที่พูด เธอยักคิ้วแล้วก้มหน้าก้มตาจดตามที่เขาต้องการ “แต่ถ้าได้ตัวเลขกลมๆ ก็จะช่วยได้เยอะเลยค่ะ” เธอเคาะปากกากับสมุดบันทึกของเธอ “สักสิบล้านเป็นไงคะ” การ์เร็ตเลิกคิ้วแล้วยิ้มที่มุมปาก “ยี่สิบก็ได้ เผื่อเหลือเผื่อขาด” “ได้ยินแบบนี้แล้วค่อยมีแรงทำการบ้านหน่อยค่ะ” จะว่าไปแล้วลักษณ์ณาราไม่มั่นใจหรอกว่าเขาจะต้องการให้เธอเป็นที่ปรึกษาจริงๆ ยิ่งวันนี้เธอมาแทนดารัณแถมยังไม่บอกเขาก่อนด้วย เขาอาจจะแค่อยากแกล้งเธอเล่นสนุกตามประสาคนรวยที่ชอบเอาแต่ใจ การ์เร็ตมองเสี้ยวหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์อันหลากหลาย บางครั้งก็เหมือนเด็กบางทีก็ดูจริงจังแถมยังต่อปากต่อคำจนเขาอยากลองจูบดูสักครั้ง