บทที่7. ไม่ยอมสูญเสีย

มือเรียวพับโทรศัพท์มือถืออย่างแรงด้วยความหงุดหงิด เรอิโกะเผลอเม้มปากจนเป็นเส้นตรงอย่างไม่พอใจที่ตนถูกตัดบทสนทนาทิ้งแบบเมื่อครู่ ร่างบางแต่เต็มไปด้วยส่วนเว้าส่วนโค้งที่แสนรัญจวนใจลุกขึ้นจากเตียงนอนหนานุ่ม การเคลื่อนไหวของเธอภายใต้เสื้อคลุมสีชมพูไข่มุกเรียกเสียงผิวปากจากชายหนุ่มผมหยักศกสีทองที่นอนเปลือยกายบนเตียง “มีใครกล้าทำให้คุณหงุดหงิดได้ขนาดนี้ละที่รัก” “นั้นซิ! ไม่เคยมีใครกล้าทำกับฉันแบบนี้” เธอเดินวนไปวนมาในห้องพักอย่างกระวนกระวายใจแต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อร่างของตนถูกรวบสวมกอดอย่างแนบแน่น “คุณนั้นแหละที่กล้าโทรหาชายอื่นต่อหน้าผม” “เดมอน...” เธอเรียกชื่อชายหนุ่มคู่ขาตรงหน้าแล้วยิ้มยั่ว “คุณก็รู้ว่าฉันไม่ใช่ของใคร” “แต่ตอนนี้คุณเป็นของผม” หนุ่มผมทองพูดพลางดันร่างเนียนนุ่มชิดผนังห้อง แก่นกายความเป็นชายบดเบียนหน้าท้องเนียนไร้ไขมัน มือใหญ่ของเขาเลื่อนเข้าจู่โจมต้นขาเรียวงามก่อนยกขาข้างหึ่งของเธอขึ้นเพื่อแทรกความเป็นชายเข้าไปได้ถนัด “เดมอน...” เรอิโกะพึมพำเรียกชื่อชายตรงหน้าอย่างทุรนทุรายเพราะไฟราคะเข้าเผาไหม้จิตใจ เธอลืมเรื่องหงุดหงิดเมื่อครู่ไปเสียสนิท หญิงสาวเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจในเสน่ห์ของตนเอง เธอไม่เคยคิดว่าตนเองเป็นของใคร หากแต่เธอต่างหากเล่าที่มีสิทธิ์เลือกชายหนุ่มที่เข้ามาเกี่ยวพัน ตลอดสองปีที่คบหากับหมอยามาทนั้น เธอยอมรับว่ามีชายอื่นอยู่ระหว่างที่เขาไม่อยู่และเธอก็ยอมรับอีกแหละว่าในบรรดาหนุ่มๆ ที่เข้ามาเกี่ยวพันนั้นหมอยามาทร่ำรวยที่สุด เธอรู้ดีว่าในความเรียบง่ายของหมอยามาทซ่อนความมั่นคั่งไว้เต็มเปี่ยม แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่อาจจะสละความสุขสุดหฤหรรษ์เช่นนี้เพื่อเขาเพียงคนเดียวได้ สองปีที่ผ่านมานี่เธอรู้ดีว่านอกจากเธอแล้วหมอยามาทไม่เคยมีหญิงอื่น แม้จะมีรู้สึกระแคะระคายบ้างว่าหัวใจของหมอยามาทหวั่นไหว ทว่าเธอก็เชื่อมั่นว่าเสน่ห์ของเธอนั้นรัดรึงใจเขาไว้ได้เหนียวแน่น การแสร้งทิ้งให้เขาเดียวดายในตอนเช้าเป็นเกมหนึ่งที่เธอวางไว้ทดสอบใจของเขา เธอไม่ต้องการให้เขารู้สึกว่าเธอเป็นเพียง ‘รัง’ ที่จะกลับมาเมื่อใดก็ได้ แต่เธอคือ ‘สิ่งล้ำค่า’ ที่เป็นฝ่าย ‘เลือก’ ได้ มิใช่เป็น ‘ผู้ถูกเลือก’ สถานเดียว “เรอิโกะ” เดมอนครางเรียกชื่อหญิงสาวด้วยความรู้สึกสุดทนกลั้น เขากระแทกอย่างรุนแรงจนแทบสำลักความสุขและหอบหายใจยาวเมื่อพายุรักผ่านพ้นไป เรอิโกะประคองใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อของเขาแล้วพรมจูบเบาๆ เหมือนปลอบโยน “ฉันจะเข้าไปอาบน้ำก่อนนะคะ แล้วหวังว่าเมื่อออกจากห้องน้ำแล้วจะไม่มีคุณอยู่ในห้องนี้” หญิงสาวโปรยยิ้มหวานแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ทิ้งชายหนุ่มผมทองให้ยืนงุนงงราวกับถ้อยคำของเธอคือก้อนหินขนาดใหญ่ทุบศีรษะเขาอย่างแรง “แม่ตุ๊กตาญี่ปุ่น เธอไม่ใช่ของใครจริงๆ” สการ์เล็ตต์ลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก เมื่อยกแขนขึ้นเพื่อบังแสงที่ลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามากระทบซีกหน้า เธอมองเห็นสายยางสีแดงห้อยระโยงระยางขึ้นไปเหนือศีรษะ จนเห็นถุงให้เลือดแขวนอยู่ “นี่เรื่องจริงหรือเนี่ย” หญิงสาวพึมพำกับตนเองก่อนลดแขนลงและหลับตาอีกครั้ง ภาพในความทรงจำฉายชัดอีกคราอย่างน่าละอาย เธอรู้สำว่าตัวเองแสนจะอ่อนแอนัก พอรู้ว่าตนเองสูญสิ้นทุกอย่าง ก็ถึงกับเป็นลมล้มพับให้ใครก็ไม่รู้อุ้มเข้ามาในโรงพยาบาลที่เธอแสนเกลียดและกลัวอย่างนี้ “ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ...ทำไม” “อย่าเพิ่งคิดมากเลย” “คุณ...” เสียงทุ้มนุ่มลอยอยู่เหนือศีรษะทำให้สการ์เล็ตต์ลืมตามองอย่างตกใจ “ผมจะให้ทางเลขฯ ตรวจสอบอีกครั้ง” เขาเอ่ยพลางยืดตัวเต็มความสูง แม้เขาจะนั่งอยู่ที่เก้าอี้ใกล้ๆ เตียงพยาบาล แต่เขาดูสูงใหญ่จนทำให้หญิงสาวหดเล็กลงทุกขณะ “ฉันสับสนไปหมด” เธอพึมพำ แถมสารภาพในใจว่าจำไม่ได้ว่าหมอหรือพยาบาลมาเจาะเลือดเธอไปตรวจ ฉีดยาอะไรให้ไม่รู้แล้วก็นอนให้น้ำเกลืออย่างนี้ หากไม่มีมีเจ้าของดวงตาสีเทาอยู่ข้างๆ เธออาจหวีดร้องราวคนสติแตกไปแล้ว “ผมโทรบอกเพื่อนของคุณแล้ว” เขายิ้มอ่อนโยนแล้วเกลี่ยเส้นผมที่เคลียใบหน้าซีดเซียว “คุณต้องพักผ่อนสักสองสามวันนะ เรื่องค่ายาค่ารักษาทุกอย่างผมจะจัดการเอง” “ฉันจะหาเงินมาใช้คืนคุณ” เธอเอ่ยออกมาแม้น้ำเสียงจะแหบแห้งแต่หนักแน่นในทุกถ้อยคำ “ไม่ต้องรีบร้อนหรอก” เขาหัวเราะน้อยๆ ซึ่งไม่ค่อยได้เป็นแบบนี้บ่อยนัก “ที่ทำไปก็ไม่ได้หวังอะไรตอบแทนหรืออยากเป็นบุญคุณกับคุณหรอก” “ไม่ได้หรอกค่ะ” เธอส่ายหน้าไปมาเบาๆ “ไม่ว่าจะเรื่องตุ๊กตาหนึ่งร้อยตัวหรือเรื่องค่ารักษาพยาบาลฉันจะต้องหาเงินมาใช้คืนคุณให้ได้” “เอาไว้คุณแข็งแรงค่อยลุกขึ้นมาทำงานใช้หนี้ผมก็ได้” เขาผงกศีรษะรับคำพูดของเธอ เสียงเคาะประตูอย่างเกรงใจดังขึ้นสองสามครั้งก่อนที่สาวญี่ปุ่นผมสั้นประบ่าจะโผล่หน้าเข้ามา “เป็นไงบ้างสการ์เล็ตต์” อายะถามแล้วรีบเข้ามาดูอาการเพื่อน “เพื่อนคุณมาแล้ว...ผมขอตัวก่อนนะครับ” ยามาทยิ้มให้ผู้ที่เข้ามาใหม่ “ผมต้องจัดการเคลียร์งานให้เสร็จก่อนเดินทางกลับบาฮาเนีย” ‘บาฮาเนีย’ “เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะคะ” สการ์เล็ตต์ลุกพรวดพราดขึ้นจากเตียงแต่ก็ต้องทรุดลงไปอีกโชคดีที่ยามาทปราดเข้าไปประคองไว้ทันเวลา “คุณถามว่าอะไรละ” “คุณมาจะกลับไปไหนนะคะ” “บาฮาเนีย” เขาเอ่ยอย่างภูมิใจในประเทศของตนเอง “เป็นประเทศเล็กๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ในทะเลทราย คุณอาจหาไม่เจอในแผนที่โลกแต่มันก็เป็นประเทศที่ให้กำเนิดผม” “เอ่อ...” เธออึกอักพูดไม่ออกได้แต่ส่ายหน้าไปมา “ไม่มีอะไรหรอกคะ คุณไปทำธุระของคุณเถอะ” ยามาทมองดวงตาสีน้ำตาลที่เก็บซ่อนบางสิ่งไว้ เขาพยักหน้ารับก่อนประคองเธอลงนอนเหมือนเดิมแล้วก้าวออกจากห้องพยาบาล อายะเหลียวมองหนุ่มอาหรับจนคอแทบเคล็ด เมื่อแน่ใจว่าเขาไปไกลแล้ว ก็กระโดดขึ้นมานั่งบนเตียงของสการ์เล็ตต์ “พระเจ้า! เขาหล่อกระชากใจจริงๆ” อายะทำตาเคลิ้มฝัน “หมอยามาทอายุสามสิบหกแล้วนะ” “สามสิบหกแล้วไงยะ เธอกำลังจะบอกว่าอายุห่างกันสิบกว่าปีเหรอ” อายะยักไหล่ “เค้าแต่งงานมีลูกมีภรรยาแล้วหรือไง” “เรื่องแต่งงานไม่รู้... รู้แต่ว่าน่าจะมีแฟนแล้ว” ใช่! เธอได้ยินเสียงหวานบาดใจเชียวแหละ “ทั้งหล่อทั้งรวยขนาดนี้ไม่มีก็แปลกแล้ว” อายะยิ้มทะเล้น “ช่างเถอะ! ตอนนี้เธอพักผ่อนให้มากๆ ดีกว่า” “ลุงคูเป้ติดต่อมาหรือยัง ตามตัวแบรดเจอไหม” เธอถามอย่างร้อนใจ “ฉันว่าน่าจะเรียกหมอมาฉีดยานอนหลับให้เธอนะ” อายะพูดอย่างเบื่อเหนื่อย “คุณยามาทพูดถูกว่าเธอควรพักผ่อนมากๆ อย่าคิดอะไร” “จะไม่ให้ฉันคิดได้ไง จู่ๆ ก็มีคนบอกว่าแบรดเอาเงินค่าตุ๊กตาทำมือล่วงหน้ามาหมดแล้ว แล้วฉันก็ได้ยินว่ามีคนมาซื้อตึก-ร้านของฉันแล้ว” อายะถอนหายใจ แม้รับรู้เรื่องราวคราวๆ จากที่คุณยามาทเล่าให้ฟังทางโทรศัพท์ก่อนที่เธอจะเดินทางมาถึงก็เถอะ! แต่เรื่องแบบนี้เป็นใครก็ทำใจลำบากด้วยกันทั้งนั้น “ทำไมเธอถึงมองแบรดในแง่ดีอย่างนี้นะ ทั้งที่ฉันเคยเตือนเธอตั้งไม่รู้กี่ครั้ง” อายะพูดออกมาอย่างอ่อนใจ ยังไม่ทันเอ่ยอะไรออกมาอีกประตูห้องก็ถูกเปิดออก ร่างของลุงคูเป้ก็เดินเข้ามาอย่างรีบร้อน “สการ์เล็ตต์!!!” ลุงคูเป้ปราดเข้ามาดูอย่างห่วงใย “เพราะไอ้หลานเลวของลุงแท้ๆ ที่ทำให้หนูเป็นแบบนี้” “คุณลุงกำลังจะบอกว่า...เรื่องที่คุณยามาทพูดเป็นความจริงหรือคะ” สการ์เล็ตต์หลับตาลงอย่างขมขื่น “แบรดต้องมีเหตุผลที่ทำแบบนั้น” “มันติดการพนันนะซิ” ลุงคูเป้สบถหยาบอย่างหัวเสีย “ลุงไปตามล่าหาตัวมันจนไปเจอใบพนันบอลของมัน ไม่คิดว่าเจ้าแบรดมันจะเสียผู้เสียคนขนาดทำเรื่องเลวๆ กับหนูได้” “ว่าแล้วเชียว” อายะพูดเบาๆ แต่เพื่อนที่นอนป่วยบนเตียงก็ได้ยิน “แล้วเรื่องร้านละคะ ถ้าสการ์เล็ตต์ไม่ได้เซ็นชื่อใครจะขายได้ หรือว่าแบรดจะปลอมลายเซ็น” “แบรดไม่ได้ปลอมลายเซ็นหรอก” สการ์เล็ตต์ส่ายหน้าไปมา “ฉันเซ็นชื่อให้เขาเอง ฉันผิดเองที่ไม่ได้อ่านเอกสารอย่างละเอียด เขาบอกแค่ว่ามันเป็นสัญญาซื้อตุ๊กตาทำมือของฉัน” “พระเจ้า! เธอไว้ใจเขาขนาดนี้เลยเหรอ” อายะทำตาโต “ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะรักเขาจนโง่ไปแล้วนะ” “อายะ...” สการ์เล็ตต์เรียกชื่อเพื่อนเหมือนจะเตือนสติ เธอไม่ได้อายหรือโกรธที่อายะพูดออกมาเลยสักนิด แต่เธอห่วงความรู้สึกของลุงคูเป้มากกว่า “ลุงละอายใจจริงๆ หนูสการ์เล็ตต์” ลุงคูเป้ยกหลังมือเช็ดน้ำตาป้อยๆ อายะรู้สึกผิดจึงรีบหยิบกระดาษทิชชู่ส่งให้ “ฉันว่าคุณยามาททางใจดีนะ” อายะพยายามทำน้ำเสียงร่าเริง “แล้วทำไม” สการ์เล็ตต์แสร้งหลับตาไม่อยากได้ยินชื่อผู้ชายคนนั้นเลยในเวลานี้ “ฉันว่าค่อยๆ คุยไปคงไม่มีปัญหาหรอก ถ้าเขาเห็นแก่เงินหรือผลประโยชน์จริงเขาจะพาเธอมาโรงพยาบาลทำไมละ” “เค้าคงกลัวลูกหนี้อย่างฉันจะตายก่อนนะซิ” “ทำเป็นปากดีไปเถอะยะ ท่าทางดีกว่าตาแบรดตั้งแยะ” พูดออกไปก็เพิ่งนึกได้จึงยกมือปิดปากตัวเอง “มันก็จริงอย่างที่หนูอายะพูดนั้นแหละ” ลุงคูเป้พยักหน้ายอมรับ “เจ้าแบรดไม่เห็นเอาดีตรงไหน บอกว่ามาเรียนศิลปะแต่ไม่เห็นเป็นเรื่องเป็นราวอะไรสักอันสักอย่าง ลุงไม่น่ารับหลานเลวคนนี้มาอยู่ด้วยเลย” “จะพูดแบบนั้นก็ไม่ถูกนะคะ” สการ์เล็ตต์แย้ง “ตอนที่ฉันลำบากก็มีลุงกับแบรดค่อยช่วยเหลือ” “แต่เราไม่รู้ว่าเค้าช่วยเหลือเพื่อให้ตายใจแล้วมาทำแบบนี้ไงละ” อายะเบ้ปาก “แล้วเธอมั่นใจได้ยังไงว่าคุณยามาทจะไม่ใช่เหลือฉันเพื่อหวังประโยชน์อื่น” สการ์เล็ตต์ทำหน้างอ “แค่ตอนนี้เขามีเงิน ก็เลยทำอะไรดูดีไปหมดก็ได้” “ช่างเถอะ! ฉันขี้เกียจเถียงกับเธอแล้ว” อายะยกมือยอมแพ้ “เธอพักผ่อนก่อนดีกว่า แล้วเราคอยมาหาวิธีจัดการกับปัญหาของเรา” อายะดึงผ้าห่มคลุมอกเพื่อนสาวก่อนยิ้มให้กำลังใจ “ไม่ต้องห่วงนะ ฉันไม่ทิ้งเธอแน่ๆ ยังไงฉันก็ชอบห้องนอนนั้นมากๆ ค่าเช่าถูกแบบนั้นหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว” “ขอบใจจ๊ะ” สการ์เล็ตต์หลับตาอย่างอ่อนล้า แม้บนร่างจะมีผ้าห่มคลี่คลุมแต่เธอกลับรู้สึกว่ามันไม่อบอุ่นเท่ายามที่ได้ซุกในอกอุ่นของชายหนุ่มใบหน้าคมเข้มเจ้าของดวงตาสีเทาคู่นั้น เธอรู้สึกละอายใจที่คิดถึงเขาในแง่ชู้สาวทั้งที่ตัวเองก็ยังมีแบรดอยู่แถมเขาก็มีเสียงหญิงสาวหวานใสดังอยู่ใกล้ๆ ไม่!ไม่! ตอนนี้เธอต้องคิดถึงหาวิธีเอาร้านของเธอกลับมาเท่านั้น เธอจะไม่ยอมสูญเสียสมบัติที่แม่มอบไว้ให้เธออีกแล้ว!.