บทที่11. คุณยิ้มอะไร

สการ์เล็ตต์รู้สึกเหมือนมีบางสิ่ง เคลื่อนไหวอยู่หลังบานประตูห้องนอนของเธอ หญิงสาวตัดสินใจลุกจากเตียงนอนแล้วหยิบเสื้อคลุมสีขาวสะอาดตาขึ้นสวมก่อนจะเดินมาเปิดประตูห้อง “คุณยามาท” หญิงสาวแปลกใจที่เห็นร่างสูงโปร่งยืนอยู่ตรงหน้า เขายังคงใส่ชุดอาหรับแบบเดียวกับที่เจอเมื่อตอนเย็น เธอพยายามไม่มองเขาในชุดนี้เลย เพราะมันช่างเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์จนไม่ยากจะถอนสายตาไปไหนได้ “คุณนอนแล้วเหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยถามอย่างเกรงใจเมื่อเห็นหญิงสาวสวมชุดนอนเรียบร้อยแล้ว “ยังค่ะ คุณมีธุระอะไรกับฉันหรือคะ” “ผมยังไม่ได้คุยรายละเอียดเกี่ยวกับการตามหาพ่อของคุณเลย” เขาพูดพลางเสมองไปทางอื่น “เมื่อตอนเย็นคุณป้าฟาห์ราชวนคุณคุยเสียผมไม่รู้จะแทรกตรงไหน” สการ์เล็ตต์หัวเราะ “ฉันกำลังดูพวกซองจดหมายและสมุดไดอารี่ของแม่อยู่ค่ะ มีลายมือแปลกๆ ที่อ่านไม่ออกคิดจะไปรบกวนคุณอยู่เหมือนกัน” ยามาทยืนลังเลอยู่หน้าห้องของหญิงสาว “ผมกำลังช่างใจว่าควรเข้าห้องของคุณดีหรือเปล่า” “แต่จดหมายกับข้าวของต่างๆ มันก็มีหลายชิ้นที่อยากให้คุณดู...” เธอเองก็คิดอยู่ว่าควรจะเอาชิ้นไหนไปให้เขาดูเหมือนกัน “คุณเข้ามาดีกว่าค่ะ” สการ์เล็ตต์เบี่ยงตัวให้ชายหนุ่มเข้ามาในห้องได้สะดวก ยามาทถอนหายใจ ก่อนจะก้าวเข้าไป ปลายจมูกของเขาสัมผัสกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย ดวงตาสีเทาของเหลือบมองที่เตียงนอนของหญิงสาวที่มีกระดาษหลายแผ่น สมุดบันทึกหลายเล่มและอะไรอีกมายมากที่คาดว่าจะเป็นของแม่ของเธอ แต่สิ่งที่ทำให้เขายิ้มได้คือแก้วนมที่ดื่มไปครึ่งแก้ววางอยู่ข้างเตียงนอน “คุณยิ้มอะไรคะ” “คุณดื่มนมก่อนนอน...” เขาลากเสียงยาวเหมือนจะล้อเลียน “ฉันไม่ดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอร์ค่ะ” เธอเชิดหน้าตอบ “คุณเป็นหมอก็น่าจะรู้ว่าอะไรดีกับสุขภาพนี่ค่ะ” “ผมไม่ได้ว่าอะไรนี่” เขายิ้มกริ่มแล้วยกเก้าอี้ตัวหนึ่งมานั่งข้างเตียงของหญิงสาว “เอาละ...มีอะไรให้ผมดูบ้าง” “จดหมายค่ะ ฉันเจอจดหมายฉบับนี้สอดอยู่ในหลังกรอบรูปของแม่” เธอรีบก้าวเร็วๆ เพื่อไปหยิบจดหมายฉบับนั้นทว่าเธอกลับสะดุดขาตัวเองจนเซถลาผวาเข้าไปหาชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงนอน ด้วยสัญชาตญาณหรืออะไรก็ตามแต่ ยามาทรีบอ้าแขนรับร่างทีเซถลาเข้ามาแล้วกอดรับไว้พอดี ร่างเนียนนุ่มแนบแน่นจนเขาสัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่มที่อยู่ใต้เสื้อผ้า ปลายจมูกของเขาซุกอยู่ที่กลุ่มผมหยักศกสีน้ำตาลแดงแสนลื่นละนุ่มหอม สการ์เล็ตต์รู้สึกเหมือนโลกจะหยุดหมุนไปชั่วขณะ เธอรีบยกมือผลักอกกว้างออกอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหวานซึ้งแดงระเรื่อจนลำคอขาวผ่องก็เปลี่ยนสี เธอกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นดังแทบกระดอนออกมานอกอก “คุณโอเค.นะ” “ค่ะ” เธออึกอักแล้วทรงตัวยืน รู้สึกขัดเขินจนไม่รู้จะเอามือไม้ไปวางไว้ตรงไหน เมื่อตั้งสติได้ก็รีบหยิบจดหมายส่งให้เขา “ภาษาบาฮาเนียน” เขาตอบทันทีที่เห็นลายมือ “แสดงว่าแม่ของคุณต้องมีความรู้เกี่ยวกับประเทศของผมพอสมควร” “แต่ฉันไม่รู้อะไรเลย” เธอสารภาพ “ผมก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับประเทศของคุณเหมือนกัน” เขายิ้ม “แต่กระดาษเก่ามากเลย หมึกก็เลอะด้วย” แต่เขากลับรู้สึกคุ้นกับลายมือพวกนี้ “คุณจะเอาไปอ่านที่ห้องคุณก็ได้” เธอเสนอ “เหมือนจะไล่กันยังไงไม่รู้” เขาหัวเราะออกมา “ใครจะไปกล้าไล่คุณหมอละคะ” เธอเชิดหน้าขึ้นทำแสนงอนอย่างไม่รู้ตัว “ช่างเถอะ” เขาโบกมือตัดบทเพื่อเปลี่ยนเรื่อง “นอกจากจดหมายละ” “นอกจากรูปถ่ายของแม่แล้วก็ไม่มีแล้วค่ะ” เธอเงยหน้าสบตาเขาอย่างมีความหวัง “เราคงไม่ถือรูปถ่ายของแม่แล้วตระเวนตามหาในเมืองหรอกนะคะ” “คุณคิดว่าบาฮาเนียเล็กขนาดนั้นเลยหรือ” เขาหัวเราะกับความคิดของเธอ “น่าจะมีอะไรที่คุณพ่อคุณให้เป็นตัวแทนกับแม่คุณไว้นะ” “เคยมีค่ะ แต่ฉันทำหายไปแล้ว” เธอตอบเสียงเศร้า “นอกจากฉันจะทำร้านของแม่หายไปแล้วยังทำแหวนที่ระลึกที่คุณพ่อให้คุณแม่หายไปด้วย” “เรื่องร้านคุณไม่ต้องกังวลไปหรอก ตอนนี้เลขาฯ ของผมก็ดูแลอยู่ ระหว่างที่ยังตามตัวแบรดไม่พบก็ยังไม่มีใครกล้าแตะต้องร้านของคุณได้ ขอให้อยู่ที่นี่อย่างสบายใจเถอะ” น้ำเสียงราบเรียบแต่เจือความอาทรทำให้หัวใจเธออบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด น่าแปลกที่เธอไม่เคยรู้สึกว่าแบรดเคยทำให้เธอให้เธออบอุ่นใจได้แบบนี้ เวลาที่เธออยู่ใกล้แบรดนั้น เธอจะรู้สึกแค่ว่าเธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวในโลก ทว่าแบรดก็ไม่สามารถรับฟังหรือแบ่งเบาปัญหาของเธอได้เลย “ท่าทางคุณป้าฟาห์ราจะชอบคุณมาก” “ค่ะ...ท่านเป็นกันเองและเมตตาฉันมาก” “คุณป้าฟาห์ราไม่มีลูกแล้วก็อยากมีลูกสาวพอเจอคุณเข้าก็เลย...เป็นแบบที่เห็น” เขายิ้มบางๆ ตัวเขาเองแถบไม่มีเวลาดูแลป้าฟาห์ราแต่เวลาที่รอยยิ้มมีความสุขของป้าฟาห์ราซึ่งดูแลเลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เล็ก เขาก็พลอยมีความสุขไปด้วย “ถ้าลุงคาร์ดัลอยู่คงช่วยได้มากกว่านี้” “แล้วท่านอยู่ไหนละคะ” สการ์เล็ตต์ถามอย่างมีความหวัง “ท่านติดราชการที่ชายแดน” เขาตอบแล้วลุกขึ้นยืน “ประเทศบาฮาเนียไม่ใช่ประเทศใหญ่โตนัก โดยเฉพาะเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว หากมีนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติเข้ามา จะต้องได้รับการตรวจสอบอย่างเข้มงวดและในทางตรงข้าม คนที่จะไปอังกฤษได้นั้นคงมีไม่กี่คนนัก” “แล้วเมื่อไหร่ท่านจะกลับละคะ” เธอเผลอเขย่าแขนของชายหนุ่มเพื่อเค้นเอาคำตอบ “ผมไม่รู้หรอก” เขาส่ายหน้าช้าๆ “เอาเป็นว่าคุณอยู่ที่นี่ให้สบายเถอะ” “คุณก็รู้ฉันอยู่ที่นี่นานไม่ได้ ฉันมีภาระเรื่องที่ร้าน...” “ถ้าอย่างนั้นคุณก็อย่าอยู่เฉยๆ ดีไหม” เขาเสนอ “ตุ๊กตาที่ผมสั่งไว้ยังไม่ครบ คุณจะสามารถเนรมิตให้เด็กๆ ได้หรือเปล่าละ ต้องการอุปกรณ์อะไรผมจะให้ป้าจันตรีจัดหาให้” “คุณต้องใช้เมื่อไหร่คะ” “ผมมีเด็กๆ ที่รอคิวผ่าตัดหลายคน” เขาไม่อยากนับนิ้วเลย “ผมอยากได้ของขวัญไปให้กำลังใจเด็กๆ แต่ถ้าเด็กคนใดคนหนึ่งเห็นคนอื่นก็อยากได้เหมือนกัน” สการ์เล็ตต์ก้มหน้าครุ่นคิดก่อนยิ้มออกมา “ฉันอาจไม่ใช่นางฟ้าที่เนรมิตทุกสิ่งได้ แต่ถ้าฉันได้เจอพวกเด็กๆ สักครั้ง...ฉันอาจจะเสกของขวัญจากเศษผ้าให้พวกเขาได้” “จริงหรือ?” ยามาทมองหน้าหญิงสาวด้วยความแปลกใจ โอเค! เคยมีหญิงสาวที่เข้ามาตีสนิทโดยเข้ามาคลุกคลีกับเด็กกำพร้าในโรงพยาบาล แต่หลายต่อหลายคนก็ทนกลิ่นยาชวนสะอิดสะเอียดและความเอาแต่ใจของเด็กไม่ไหว “ให้ฉันทำอะไรตอบแทนคุณบ้างเถอะค่ะ” “พรุ่งนี้ผมต้องไปดูงานที่โรงพยาบาลพอดี คุณจะไปด้วยกันก็ได้” “ขอบคุณค่ะ” เธอยิ้มกว้าง “ผมขอเอาจดหมายพวกนี้ไปอ่านที่ห้องนะครับ” เขาชูกระดาษสองสามแผ่นในมือ “คืนนี้คุณพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้เราค่อยคุยเรื่องนี้เพิ่มเติม” “ได้ค่ะ พรุ่งฉันคงรู้ว่าในจดหมายนั่นเขียนอะไรนะคะ” สการ์เล็ตต์เดินมาส่งยามาทที่ประตู ยามาทก้าวออกจากประตูห้องแล้วก้มศีรษะลงจรดริมฝีปากของตนกับหน้าผากของเธอเบาๆ ราวกับลมกระทบกลีบดอกไม้แต่กลับสร้างประกายอบอุ่นในใจหญิงสาว “หลับฝันดีนะครับ” “ค่ะ...ค่ะ” สการ์เล็ตต์ปิดประตูแล้วทรุดตัวลงนั่งหลังพิงบานประตูแต่เพียงสัมผัสเบาๆ อย่างอ่อนโยนก็ทำให้เธอร้อนผ่าวไปทั้งตัว หญิงสาวยกมือกอดตัวเองแน่นแล้วพร่ำบอกเตือนสติตนเอง ‘ไม่เอานะสการ์เล็ตต์! เธอห้ามคิดอะไรกับเขาทั้งนั้น ห้ามหัวใจตัวเองไว้! เข้มแข็งกว่านี้หน่อยสการ์เล็ตต์...อย่าลืมนะว่าความรักที่มันบาดลึกที่หัวใจมันเจ็บปวดแค่ไหน’.