บทที่12.ปรารถนาจะกักเก็บเธอไว้แต่เพียงผู้เดียว

ฟาห์รายิ้มกว้างเมื่อเห็นหลานชายนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ชายหนุ่มนั่งดื่มกาแฟดำพร้อมอ่านหนังสือพิมพ์ ยังมีอาหารเช้าแบบอเมริกันอีกชุดที่ตั้งว่างราวกับรอใครบางคน “นานๆ ทีแม่ตื่นมาจะเห็นลูกนั่งอยู่ตรงนี้ทีนะ” “ดีหรือไม่ดีครับ” ยามาทยิ้มแล้ววางมือจากหนังสือพิมพ์ เขาสวมชุดอาหรับด้วยผ้าสีเข้ม ซึ่งปกติต่อให้ไม่ใช่ชุดแบบนี้เขาก็มักสวมสีเข้มเสมอ “นับเป็นเรื่องดีอย่างยิ่ง” ฟาห์รายิ้มแล้วเรียกคนรับใช้รินน้ำส้มให้ “จะดียิ่งกว่าถ้าลูกชายแม่จะมีสะใภ้ให้แม่สักคนแล้วก็หลานให้แม่สักโหล” “คุณป้า” เขาลากเสียงยาวยานคาง “นั่นเป็นเรื่องยากที่สุดในชีวิตผมเลยนะ” “หนูสการ์เล็ตต์ก็น่ารักนะนิสัยดีด้วย” ยามาทเลิกคิ้วสูง “คุณป้าเพิ่งเจอเธอเมื่อวานเองนะครับ” “เรื่องแบบนี้ไม่ต้องดูนานก็รู้” ฟาห์รายิ้ม “แสดงว่าคนนี้ ‘ใช่’ แล้วซินะ” “เธอเป็นเพื่อนผมนะครับ” เขาพูดเหมือนย้ำกับตัวเองมากกว่า “และที่สำคัญเธออายุยี่สิบสองส่วนผมอายุสามสิบหก อายุของเราห่างกันมาก” “ป้ากับลุงคาร์ดัลแต่งงานกันอายุยังไม่ถึงยี่สิบด้วยซ้ำ” ฟาห์ราพยายามโน้มน้าว “ลูกน่าจะมีใครสักคนได้แล้ว” ยังไม่ทันที่ยามาทจะพูดอะไรต่อ ร่างบอบบางในชุดคาฟตานเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม ผมยาวสีน้ำตาลแดงถูกรวบเรียบร้อยใบหน้าหวานใสแม้จะไร้เครื่องสำอางทว่ากลับดึงดูดใจยิ่งนัก “สวยจริงๆ เชียว” ฟาห์ราเอ่ยชม “แต่นี่ไม่ใช่ที่ฉันเลือกให้ใช่ไหม” “คุณยามาทซื้อมาให้ฉันค่ะ เพราะว่าฉันไม่เสื้อผ้าแนวนี้เลย” คำตอบของสการ์เล็ตต์ทำให้คุณฟาห์รายิ้มกว้างจนแอบมองมาทางหลานชายซึ่งทำหน้าตึงอยู่ไม่ได้ “เขาเรียกว่าชุดคาฟตานจ๊ะ ส่วนผู้ชายจะเรียกว่ากาลาไบยาเป็นกางเกงขายาวกับเสื้อกรอมเท้าแขนกระบอกแบบที่ยามาทใส่อยู่” “ทานอาหารเช้าก่อนซิ” ยามาทเปลี่ยนเรื่อง “เดี๋ยวเราจะไปโรงพยาบาลกันครับ” “นั่นใช่ที่เที่ยวเหรอยามาท” ฟาห์ราปราบแต่แอบยิ้ม “เราไมได้ไปเที่ยว” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่เหมือนจะบอกหญิงสาวมากกว่า สการ์เล็ตต์มองหน้าเขาแวบหนึ่งเธอเก็บคำพูดของตนแล้วนั่งลงทานอาหารเช้า “ตามสบายนะจ๊ะ แม่ขอตัวก่อนนัดช่างตัดผ้าไว้แม่จะเปลี่ยนผ้าม่านใหม่จ๊ะ” “คุณคุณป้าฟาห์รา” ยามาทเอ่ยแล้วจะลุกขึ้นเลื่อนเก้าอี้ให้ผู้เป็นป้าลุกขึ้นแต่ฟาห์ราโบกมือห้ามเสียก่อน “ฉันรับรองว่าจะทำตัวให้เป็นประโยชน์ไม่สร้างความเดือดร้อนให้คุณค่ะ” ยามาทชะงักมือที่กำลังจะยกถ้วยกาแฟ คำพูดของเธอทำให้เขามองใบหน้าหวานสวยนิ่งๆ เธอก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารเช้าของตนเองโดยเลี่ยงไม่สบตาเขา แต่เขาก็ยิ้มออกมา “คุณเข้าใจผิดแล้ว” “ฉันเข้าใจอย่างที่คุณพูด” เธอเชิดหน้าขึ้นแต่เมื่อสบตากับดวงตาสีเทาก็ได้แต่เสมองไปทางอื่น “คุณป้าเข้าใจว่าคุณเป็นคู่รักของผม...” เขารู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่เขาไม่ต้องอธิบายก็ได้ “ผมเกรงว่าจะทำให้คุณเสื่อมเสียมากกว่า” “ทำไมคุณไม่บอกคุณป้าฟาห์ราไปละคะว่าคุณมีคนรักอยู่แล้ว” “คนรัก?” เขาขมวดคิ้ว “ผมยังไม่มีคนรัก” “ก็คนที่ทำให้คุณมาซื้อร้านของฉันไปไงคะ” เธอสะบัดเสียงด้วยความหงุดหงิด “เรอิโกะไม่ใช่คนรักของผม” เขายิ้มที่มุมปาก “แต่ถ้าคุณเป็นคนรักของผม ผมคงมีเหตุผลที่จะซื้อร้านนั้นกลับมาให้คุณได้” คำพูดของเขาทำให้ดวงตาเธอเบิกกว้าง “คุณพูดเล่นใช่ไหม” “ก็น่าจะเป็นเรื่องพูดเล่นที่ทำให้ตอนเช้าอารมณ์ดี” เขาประสานมือรองใต้คาง “วันนี้คุณคงพร้อมจะเป็นลูกมือผมจริงๆ” “แน่นอนค่ะ ฉันเป็นพวกชอบใช้แรงงาน” เธออยากทำร้ายเขาสักหมัดสองหมัด โทษฐานะที่ทำให้หัวใจเธอเต้นผิดจังหวะและเลือดสูบฉีดแรงอย่างนี้ “คุณทานอาหารเช้าเสร็จแล้วก็ไปกันเถอะ” เขาพูดเมื่อเห็นเธอรวบช้อนแล้ว “ผมเข้าโรงพยาบาลครึ่งวัน ช่วงบ่ายต้องเข้าวัง” “ค่ะ” สการ์เล็ตต์รับคำแล้วเดินตามแผ่นหลังของยามาท ผู้ชายที่อยู่ในชุดกาลาไบยาจะดูดีแบบนี้ทุกคนหรือเปล่านะ? เธอตั้งคำถามอยู่ในใจ ไหล่ของเขาช่างกว้างและน่าปลอดภัยช่วงขาของเขายาวแม้จะเดินช้าแต่ก้าวยาวๆ ของเขาทำให้เธอแทบจะวิ่งตาม คนขับรถเปิดประตูให้ทั้งคู่ขึ้นไปนั่งเมื่อเรียบร้อยแล้วรถจึงเคลื่อนออกไป “คุณป้าฟาห์รารักคุณมากนะคะ” สการ์เล็ตต์เอ่ยขึ้นเบาๆ “ท่านอยากเห็นคุณแต่งงานมีครอบครัว” ยามาทหลิวตามองหญิงสาวที่นั่งข้างๆ เล็กน้อย “ผมอายุมากแล้ว ท่านก็เป็นห่วงเป็นธรรมดา” “คุณอายุแค่สามสิบหกไม่ใช่เหรอ” “ตั้งสามสิบหก” เขาแก้ “คนที่นี่แต่งงานเร็ว” “แล้วทำไมคุณไม่แต่งงานคะ” เธอถามไปแล้วก็นึกอยากตบปากตัวเองนัก “เพราะยังหาคนแต่งด้วยไม่ได้” เขาสารภาพ “สเป็กของคุณสูงมากหรือคะ” เธอเริ่มสนุกที่จะหยอกเขาเล่น “ค่อนข้าง...” เขาพูดพลางเปิดแฟ้มเอกสารในมืออ่านไปด้วย “ผมมีภาระหน้าที่คอนข้างเยอะ คนที่จะอยู่กับผมต้องมีความอดทนสูงและที่สำคัญต้องเข้าใจงานที่ผมทำอยู่ด้วย” “รูปร่างหน้าตาชาติกำเนิดละคะ” “เรื่องนั้นไม่ค่อยเท่าไหร่ ผมไม่ใช่เชื้อพระวงศ์เลยไม่ต้องคำนึงเรื่องพวกนั้น” “สาวสวยที่ลอนดอนก็น่าจะโอเค.นี่ค่ะ” “ผมก็อยากให้เป็นเรอิโกะแต่เธอไม่เหมาะกับที่นี่...ถ้าผมแต่งงานก็อยากให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่ด้วยกันกับผมไม่ใช่อยู่คนละประเทศ” “แต่เธอเป็นชู้รักของคุณ” “มันมีบางสิ่งที่มากกว่านั้น” เขาถอนหายใจยาวแล้วเผลอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสองปีก่อน “เธอมีน้ำใจกับผมในวันที่ผมลำบาก” “คุณก็เลยตอบแทนเธอ ด้วยการทุมกำลังเงินเหรอคะ”เธอทำเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่พอใจ “แล้วผิดเหรอ” เขาถามกลั้นหัวเราะ “ไม่หรอกค่ะ ถ้าร้านนั้นไม่ใช่คนของฉัน” เธอพยายามคุมอารมณ์ตัวเองไม่ให้หงุดหงิดมากนัก “น่าแปลกที่คุณไม่มีคนรัก” “ผมมีคนรัก” เขาแย้งแต่รู้สึกว่าตัวเองพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไป “แต่มันเป็นอดีตไปแล้ว และเธอก็แต่งงานกับมีลูกชายน่ารักๆ กับครอบครัวที่อบอุ่นแล้ว” “เอ่อ ขอโทษค่ะ” สการ์เล็ตต์รู้สึกว่าตัวเองถามเกินความจำเป็นไป ความเงียบจึงปกคลุมคนทั้งสองจนรถยนต์มุ่งหน้ามาถึงโรงพยาบาลรัฐบาลแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นโรงพยาบาลที่รับรักษาผู้ป่วยที่ยากไร้ขัดสน ทุกคนสามารถเข้ารับการรักษาที่นี่โดยไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่าย เพียงคนไข้เห็นหมอยามาทก็ยิ้มกว้า งดวงตาเปี่ยมไปด้วยความหวังและศรัทธา ยามาททักทายคนอื่นๆ แล้วเข้าไปที่ห้องพัก ปล่อยให้เธอนั่งรออยู่ครู่หนึ่งเขาก็ออกมาในชุดเสื้อกราวนด์แบบคุณหมอ “อาคารผู้ป่วยเด็กเล็กอยู่ทางนี้” เขาเดินนำสการ์เล็ตต์มาที่อาคารชั้นเดียวหลังหนึ่งซึ่งมีเด็กๆ อยู่ราวสามสิบคนอายุตั้งแต่สามถึงสิบสองปี “เด็กกลุ่มนี้เป็นเด็กกำพร้า บางคนพ่อแม่ถูกโจรทะเลทรายปล้นฆ่า บางคนก็ถูกจับมาขายแล้วทางการเข้าช่วยเหลือ เด็กโตกว่านี้อยู่อีกอาคารหนึ่ง อ้อ! ตุ๊กตาที่ผมสั่งซื้อจากคุณก็จะเอามาแจกเด็กๆ เหล่านี้แหละครับ” “คุณหมอยามาท” เด็กๆ ที่เห็นคุณหมอต่างรีบกรูเข้ามาห้อมล้อม “ขอฝากพวกเราละค่ะ” “นี่ไงของฝาก” ยามาทชี้มาที่สการ์เล็ตต์ที่ยืนทำหน้างงเพราะฟังภาษาบาฮาเนียนไม่ออก “นี่พี่สการ์เล็ตต์จะมาเป็นเพื่อนเล่นพวกเรานะ” “สการ์เล็ตต์...นี่อาลี...เด็กคนนี้พอจะพูดภาษาอังกฤษได้...เขาเป็นเด็กที่องค์หญิงจัสมินเคยช่วยเหลือแต่ช่วงนี้เขาไม่สบายเลยมาพักที่นี่” ยามาทแนะนำเด็กชายตัวน้อยให้สการ์เล็ตต์รู้จัก “สวัสดีจ๊ะอาลี พี่ชื่อสการ์เล็ตต์ รูธจ๊ะ” เธอยื่นมือไปทักทายกับเด็กชายผิวดำแต่มีรอยยิ้มสดใส “สวัสดีครับ ผมจะแนะนำเพื่อนของผมให้รู้จัก” อาลีรีบดึงมือสการ์เล็ตต์ไปหาเพื่อนๆ ของเขา “ตุ๊กตาของคุณผมให้คนเอาไว้ที่นี่แล้ว ถ้าคุณอยากได้อะไรเพิ่มก็บอกพยาบาลที่นี่ได้” เขาสั่งพลางยกข้อมือดูเวลา “คุณไปทำงานของคุณเถอะค่ะ ถึงเวลาคุณก็มารับฉันกลับก็แล้วกัน” “ได้ครับ ผมฝากเด็กๆ ด้วย” เขายิ้มแล้วเผลอยกมือขึ้นขยี้ผมของหญิงสาว สการ์เล็ตต์ตกใจกับการกระทำของเขา ยามาททิ้งรอยยิ้มอ่อนโยนให้ก่อนเดินจากไปเขาทำราวกับเธอเป็นเด็กเล็กๆ ที่เขาเอ็นดูเท่านั้น แล้วที่เขาพูดบนรถก็คงเป็นเพียงเรื่องล้อเล่นอีกแล้วซิ! ‘บอกแล้วใช่ไหม!อย่าใจง่ายกับผู้ชายคนไหนอีก’ หญิงสาวบอกกับตัวเองในใจ แต่ความคิดก็ถูกชุดกระชากเมื่อมือเล็กๆ ดึงเธอไปนั่งกับพื้น หลายคนหยิบหนังสือแย่งกันยื่นส่งให้เธอ “ตายจริง! ฉันพูดภาษาพวกเธอไม่ได้แล้วจะอ่านยังไงให้เธอฟังดีละ” “ร้องเพลงก็ได้ค่ะ ถ้าเป็นการร้องเพลงแล้วเราสื่อสารด้วยความรู้สึกได้” เสียงใสๆ ของเด็กหญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น สการ์เล็ตต์แปลกใจที่ได้ยินประโยคสนทนาเป็นภาษาอังกฤษแม้จะแปร่งหูแต่ก็ฟังเข้าใจ เด็กหญิงดูอ่อนแอแต่รอยยิ้มสดใสนัก ดวงตาของเธอเป็นสีขาวขุ่นเหมือนกับจะมองไม่เห็น “ใช่ๆ ซาบราพูดถูก” อาลีเห็นด้วย “ร้องเพลงแล้วพวกเรามาเต้นรำกันเถอะ” อาลีหยิบกลองอันเล็กๆ มาตบได้เป็นจังหวะ เด็กๆ หลายคนที่ลุกเดินไหวก็กระโดดโลดเต้นตามจังหวะเสียงเพลง ต่างส่งเสียงร้องเพลงกันสนุกสนานโดยที่สการ์เล็ตต์ก็ร่วมร้องไปด้วย ความรู้สึกกดดันและเคร่งเครียดทั้งหลายทั้งมวลคลี่คลายลงเมื่อได้อยู่ในวงล้อมของเด็กๆ ยามาทเดินกลับมาอีกครั้งอย่างเพิ่งนึกได้ เขาลืมเรื่องสำคัญไปเสียนี่! เขาตั้งใจจะบอกกับเธอเรื่องที่จดหมายของคุณแม่ของเธอเนื้อความในใจจดหมายนั้นแม้ว่าจะเลื่อนลางด้วยกาลเวลาและหยดน้ำที่เปื้อนเปราะเป็นด่างดวงเหมือนรอยน้ำตา น่าเสียดายที่ชื่อลงท้ายในจดหมายจางหาย แต่ที่อยู่บนซองจดหมายน่าจะเป็นแหล่งสืบค้นได้ดีที่สุด แต่ภาพหญิงสาวหัวเราะร่าเริงอยู่กับเด็กๆ ทำให้เขาชะงักเท้าไม่ก้าวเข้าไปในห้องซึ่งเต็มไปด้วยเสียงร้องเพลงและเต้นรำอย่างสนุกสนาน สการ์เล็ตต์ช่างเต็มไปด้วยความสดใส ราวกับดอกไม้แย้มรับแสงตะวันใหม่ ดวงหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มช่างน่ามองนักเสียงหัวเราะของเธอทำให้เขารู้สึกอยากครอบครองเป็นเจ้าของ เขาปรารถนาจะกักเก็บเธอไว้เป็นสมบัติของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น! ยามาทถอยหลังวูบไปครึ่งก้าว เขารีบหันหลังกลับและเร่งเท้าเดินจากไปอย่างรวดเร็วชายหนุ่มไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะมีความคิดชั่วร้ายแบบเมื่อครู่ มันเป็นความคิดและความรู้สึกที่ไม่เคยก่อตัวเกิดขึ้นในใจของเขาเลยสักครั้งในชีวิต!.