บทที่16. ความรักทำให้อ่อนแอ

‘หนาวจัง ทำไมหนาวอย่างนี้นะ!’ สการ์เล็ตต์มองไปรอบๆ ข้างเห็นแต่หิมะสีขาวโปรยปรายลงมา รอบตัวมีแต่หิมะปกคลุมเต็มไปหมด เธอก้มมองเท้าตัวเองที่จมอยู่ในหิมะ เธอพยายามจะเท้าก้าวเดินไปข้างหน้าแต่ราวกับว่าหิมะดูดกลืนเธอจมลงไปเรื่อยๆ ‘ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย’ สการ์เล็ตต์หวีดร้อง ‘แม่ ช่วยหนูด้วย แม่!’ ‘สการ์เล็ตต์ลูกต้องเข้มแข็ง’ ‘แม่คะ แม่อย่าทิ้งหนู’ เธอวิงวอนและมองเห็นตัวเองเหมือนเด็กเล็กๆ ‘ฟังแม่นะลูกรัก สการ์เล็ตต์ลูกต้องเข้มแข็ง ต้องเข้มแข็ง’ “ชะ...ช่วย...ช่วยด้วย” “ไม่เป็นไรแล้วสการ์เล็ตต์! คุณปลอดภัยแล้ว” ยามาทรวบร่างบอบบางไว้ในวงแขน อากาศในกระโจมอบอุ่นแล้วแต่สำหรับคนที่เผชิญกับการเสียเลือดและพิษไข้เข้าเล่นงานนั้น เป็นเรื่องยากที่จะควบคุม จะเรียกว่าอะไรดี ทหารลาดตระเวนของท่านลุงคาร์ดัลผ่านมาพอดี จากจุดเกิดเหตุห่างโรงพยาบาลเกินไป เขาต้องทำการรักษาอย่างเร่งด่วน และจะเรียกว่าอะไรดีที่ทหารชุดนี้มีเครื่องมือแพทย์พอที่จะผ่าเอาหัวกระสุนออกจากหัวไหล่ของสการ์เล็ตต์ ด้วยความช่วยเหลือจากแพทย์ทหารทำให้การผ่าตัดแบบฉุกเฉินผ่านไปด้วยดี ใช่! ถ้าเป็นพลทหารแล้วละก็แผลแค่นี้เล็กน้อยมาก แต่สำหรับหญิงสาวที่เปี่ยมไปด้วยความกล้าหาญที่เอาตัวเองบังตัวเขานั้นมันไม่ใช่แผลเล็กๆ เอาเสียเลย แม้ว่าความเป็นหมอจะบอกเขาว่าเธอปลอดภัยแล้วแต่หัวใจเขายังไม่สงบลง “พายุทรายกำลังจะมา” นายทหารคนหนึ่งรายงานกับเขาหลังจากการผ่าตัดเสร็จสิ้น “เฮลิคอปเตอร์ไม่สามารถมารับคุณหมอได้” “พวกนั้นเป็นใคร” ยามาทเอ่ยถามปรับน้ำเสียงให้ราบเรียบแม้ว่าอยากจะกระชากคอพวกมันมารับโทษให้สาสมกับความแค้นที่เกิดขึ้น “โจรทะเลทราย พวกมันแบ่งเป็นสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งมุ่งมาที่คุณอีกกลุ่มสุ่มโจมตี” “สุนัขลอบกัด!” เขาสบถหยาบอีกหลายคำ “ในรายงานกลุ่มโจรถูกปราบปรามแล้วนี่” นายทหารคนเดิมยิ้ม “ในรายงานกล่าวไว้ไม่ผิด แต่ความสมบูรณ์ของบาฮาเนียก็เรียกให้ผู้คนที่หิวโหยเข้ามาไม่หยุดหย่อน” “แต่ต้องไม่ใช่วิธีนี้” “คุณหมอพักผ่อนดีกว่า สถานการณ์ตอนนี้น่าจะหายใจได้คล่องขึ้นแล้ว” นายทหารกลับเป็นฝ่ายคุมอารมณ์ตนเองได้ดีกว่าคนเป็นหมอ “เรามีกาแฟร้อน...” “ไม่ใช่ตอนนี้” เขาตัดบทแล้วเดินเข้ามาในกระโจมที่เตรียมไว้ให้ แล้วก็แทบจะถลาเข้าไปทันที่ได้ยินเสียงร้องแหบพร่าขอความช่วยเหลือ ‘เธอเพ้อเพราะพิษไข้’ ยามาทเตือนตัวเอง แต่ยากจะควบคุมนัก ร่างบอบบางยิ่งดูอ่อนแอใต้แสงตะเกียง เขารีบเข้าไปคว้ามือเรียวมากุมไว้แน่น ริมฝีปากเขาจุมพิตฝ่ามือเธออย่างอ่อนโยน ดวงตาสีเทาของเขาจ้องมองใบหน้าหวานซึ้งที่ดวงตาปิดสนิท “สการ์เล็ตต์ คุณทำอะไรลงไป” เขาพึมพำกับฝ่ามือนุ่มของเธอ ทำไมถึงต้องเอาตัวเองเข้าปกป้องเขา ทั้งที่เขาเป็นคนให้สัญญาว่าจะดูแลเธอ ทำไมหญิงสาวตัวเล็กๆ คนนี้ถึงกล้าหาญขนาดนี้! หากเป็นเขาเล่า? เขายินดีเจ็บปวดแทนคนรักได้โดยไม่ลังเล แต่เขาไม่อาจล่วงรู้ได้ว่าในความกล้าหาญของเธอนั้นมีสิ่งใดซ่อนอยู่ “หนาว...” “ผมอยู่นี่แล้ว...สการ์เล็ตต์” เขาขยับตัวนอนเคียงข้างและขยับหญิงสาวให้หนุนอกกว้างของเขา มือเรียวของเธอกอดเขาแน่นเหมือนยึดเหนี่ยว เขามองเพดานกระโจมที่ขยับไหวเพราะแรงลม “สการ์เล็ตต์ คุณรู้ตัวไหมสิ่งที่คุณทำมันทำให้ผมรักคุณมากแค่ไหน” เขาสารภาพต่อดวงตาที่ปิดสนิท ”ผมไม่อยากรักคุณ ความรักจะทำให้ผมอ่อนแอและตกเป็นทาสของคุณ ผมไม่อยากรักคนที่มีเจ้าของ...ทำไมคุณไม่ปล่อยให้ผมเจ็บ...ผมอาจจะรักคุณน้อยลงกว่านี้” ชายหนุ่มจุมพิตหน้าผากเธอแล้วค่อยๆ ให้ริมฝีปากประทับที่เปลือกตาระเรื่อมาที่แก้มเนียนและอ้อยอิ่งที่ริมฝีปากน้อยๆ “นี่เป็นบทลงโทษของผมใช่ไหม...ที่ต้องปวดใจเพราะรักคุณ” ยามาทหลับตาลงช้าๆ ดึงมือเธอมาวางบนอกด้านซ้ายขอเขา เธอจะรู้ไหมเสียงหัวใจของเขาเป็นของเธอแต่เพียงผู้เดียว เขาไม่อยากตอบตัวเองเลยว่าหลงรักเธอไปตั้งแต่เมื่อไหร่แค่รู้ว่าทรมานและปวดใจแค่ไหนที่รักเธอ มันก็หนักหนาสำหรับเขามากพออยู่แล้ว สการ์เล็ตต์ลืมตาตื่นพร้อมความกระหายน้ำอย่างหนักมือของเธอสะเปะสะปะไปมาเพื่อหาน้ำดื่ม แต่ขนอ่อนนุ่มมือที่สัมผัสทำให้เธอมึนงง และหัวใจแทบหยุดเต้นเมื่อเงยหน้าขึ้นใบหน้าคมเข้มที่คุ้นเคยอยู่ใกล้แค่ไม่กี่นิ้ว ใกล้เกินไป! เธอบอกกับตัวเองทั้งที่รู้สึกเสียดายที่ตจะต้องห่างจากพื้นที่แสนอบอุ่นนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอนะ เมื่อวานใช่ไหม? เมื่อวานเธอตามเขาไปทำงานด้วย เธอเพิ่งได้หัวเราะร้องเพลงสนุกสนานกับเด็กๆ และทานอาหารพื้นเมืองแสนอร่อย แล้วอะไรอีก? เขาเอนตัวพิงไหล่เธอเพราะความเหนื่อยล้า เวลามันควรหยุดที่ตรงนั้นและมันคงจะเป็นการเดินทางที่แสนโรแมนติกสุดๆ หากไม่เจอโจรทะเลทรายพวกนั้น โจรทะเลทราย! เธอเจอพวกโจรปล้นทรัพย์นี่! “โอ๊ย!” “สการ์เล็ตต์” ชายหนุ่มลืมตาอย่างรวดเร็วแล้วพยุงหญิงสาวที่นอนหนุนอกกว้างของเขาอยู่ เขาเองก็ไม่รู้ตัวว่าเผลอหลับไปตอนไหน “เป็นยังไงบ้าง คุณเจ็บตรงไหน” “เจ็บ...ไหล่” เธอพึมพำแล้วก็ทำตาโตอย่างนึกได้ “ฉันถูกยิงใช่ไหม” เขายิ้มจนเกือบจะเป็นหัวเราะ “คุณโดนยิงแต่กระสุนไม่ถูกที่สำคัญ ผมทำแผลให้แล้ว” “ฉันทำให้คุณลำบากอีกแล้ว” เธอรู้สึกคอแห้ง “ขอน้ำให้ฉันหน่อยค่ะ” “คุณพูดอะไร...ผมเป็นหนี้ชีวิตคุณต่างหาก” เขาประคองเธอให้กึ่งนั่งกึ่งนอน แล้วรินน้ำใส่แก้วส่งให้เธอ แต่สการ์เล็ตต์สำลักน้ำ เขาส่ายหน้าไปมาก่อนฉวยแก้วน้ำขึ้นดื่มแล้วก้มลงกดริมฝีปากตนเองกับเธออย่างรวดเร็ว มันรวดเร็วจนสการ์เล็ตต์ไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากหยักของเขาส่งน้ำผ่านลำคอเธอความสดชื่นไหลผ่านจนเธอรู้สึกสดชื่นขึ้น แต่กลายเป็นว่ามันร้อนจนเธอแทบจะละลาย “คุณเสียเลือดไปเยอะร่างกายจะขาดน้ำ” เขาเอ่ยบอกเหมือนปกติแล้วขยับตัวออกห่าง “เมื่อคืนมีพายุเฮลิปคอปเตอร์จึงมารับเราไม่ได้” “เรารอดได้ไงคะ” เธอถามน้ำเสียงแหบพร่า แต่ช่างเป็นเสียงที่เร้าอารมณ์ของเขานัก “กองทหารลาดตระเวนมาช่วยเราไว้ทันเวลา” เขาขยับจับแต่งเสื้อผ้าของตนเอง “ผมจะออกไปปรึกษากับนายทหารข้างนอกว่าจะพาคุณกลับได้เร็วที่สุดยังไง” ร่างสูงก้าวออกไปอย่างรวดเร็วราวกับไม่อยากรับรู้ว่ามีเธอนอนเจ็บอยู่ นี่ถ้าเป็นเวลาปกติเธออาจจะตื่นเต้นกับบรรยากาศได้นอนกระโจมกลางทะเลทรายแบบนี้ แต่นี่เธอเจ็บและเขาก็ดูเคร่งเครียดจนไม่น่าจะเล่นมุขอะไรได้ แล้วเธอเจ็บเพราะใครเล่า? ทำไมเธอถึงเอาตัวเองบังกระสุนปืนให้เขานะ คิดว่าตัวเองเป็นซูปเปอร์วูแมนหรือคนเหล็กหรือไงที่เอาเนื้อหนังอ่อนๆ ไปรองรับลูกกระสุน เธอก็อยากรู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ถึงได้ทำแบบนั้นลงไป ก็เพราะแบบนี้ละมั้ง เมื่อสองปีก่อนก็แบบนี้ไม่ใช่เหรอ เธอกำลังวิ่งจากร้านไปเรียกแท็กซี่เพื่อไปโรงพยาบาลเจ้าหน้าที่โทรมาแจ้งถึงอาการที่ทรุดหนักของแม่ หัวใจร้อนรนด้วยความเป็นห่วงและความอดทนในการเรียกแท็กซี่มีจำกัดเธอจึงวิ่งไปตามถนนซึ่งคิดว่ามันเป็นทางลัดไป ทว่ากลับเจอเหตุการณ์ไม่คาดฝันเข้าชายคนหนึ่งถูกกลุ่มนักเลงรุมทำร้าย เธอปราดเข้าไปช่วยทั้งที่ตัวเองก็รีบร้อนจะไปหาแม่ที่โรงพยาบาล ในแสงสลัวนั่นเธอจำหน้าชายหนุ่มคนนั้นไม่ได้ด้วยซ้ำ หลังจากหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาโทรแจ้งตำรวจแล้วเธอก็รีบเผ่นมาโรงพยาบาลทันที แต่มันก็ยังช้าเกินไป “เขาเป็นคนที่มีเจ้าของอยู่แล้ว...” สการ์เล็ตต์เจ็บแปลบที่หัวใจ เธอควรจะนิยามความเจ็บนี้ว่าอะไรดีนะ เธอเจ็บเพราะรู้สึกผิดกับสิ่งที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้แล้ว หรือเจ็บเพราะถูกเขาทำห่างเหินหมางเมินเข้าใส่ ความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงหัวใจนี่ต่างหากที่เป็นเรื่องจริง เจ้าหญิงในเทพนิยายก่อนนอนมันจบแล้ว เธอควรจะลืมตาตื่นยอมรับความจริงเสียที หลังจากที่สาวเท้ายาวๆ เดินออกห่างจากกระโจมหลายเมตร ยามาทระบายลมหายใจอย่างอึดอัดขยับจับคอเสื้อให้กว้างเพื่อเรียกลมเข้าปลอบประโลมจิตใจที่ร้อนรุ่ม เขาควรจะเยือกเย็นให้สมกับที่เป็นหมอ ทว่าตอนนี้เขากลับรู้สึกเสียการควบคุมเพราะผู้หญิงคนนั้น! อายุที่ห่างกันเป็นสิบปีอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เขาลังเล ที่สำคัญสการ์เล็ตต์อ่อนเยาว์และอ่อนแอ เขาไม่ควรฉกฉวยเธอมาไว้ในอ้อมแขนในขณะที่เธอกำลังเคว้งคว้าง ทำไมเขาต้องคิดเรื่องพวกนี้ด้วยนะ! ทำไมเขาไม่กระชากเธอมากักไว้ในวงแขน ครอบครองเธอซะ! ตีตราเธอให้เป็นของเขาเพียงผู้เดียว! “เป็นไงบ้างครับหมอยามาท” “ครับ” ชายหนุ่มหันไปตามเสียงทักทาย นายทหารหนุ่มมาดเข้มเดินเข้ามาใกล้ชุดทหารอาหรับเพิ่มความดุดันให้ชายตรงหน้ายิ่งนัก “คุณหมอทำหน้าเหมือนจำชื่อผมไม่ได้” เขายิ้มที่มุมปาก “ผมอัลลัฟครับ” “ขอโทษที่ผมจำชื่อคุณไม่ได้” ยามาทหยิบแว่นสายตาที่เหน็บอยู่กระเป๋าเสื้อมาสวม “เราจำคนที่เจอหน้าเพียงครั้งเดียวไม่ได้ไม่ใช่เรื่องแปลก” อัลลัฟเอ่ยพลางเสยผมสั้นๆ ของตน “แต่ผมไม่ชอบเลยเวลาที่คนเราจำใครสักคนไม่ได้แล้วต้องแสร้งเป็นว่าจำได้” “คนเราล้วนมีเหตุผลของตนเอง” ยามาทพยักหน้ารับ “ผมขอบคุณที่มาช่วยผมและเพื่อนได้ทันเวลา” “คุณหมอขอบคุณหลายครั้งเกินไปแล้ว และมันก็เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว” อัลอัฟเงยหน้ามองท้องฟ้า “คุณหมอยังต้องการเฮลิคอปเตอร์อยู่ไหม” “ทำไมหรือ” อัลลัฟกระตุกยิ้มที่มุมปาก “ทะเลทรายยามสงบก็ดูงดงามไปอีกแบบ...” “คุณเป็นหมอ คุณย่อมรู้ดีกว่าผมว่าคนเจ็บต้องการอะไร” ยามาทหันมามองนายทหารหนุ่มอย่างฉงน ไม่คิดว่าสิ่งที่ได้ยินจะหลุดมาจากปากนายทหารหนุ่มหน้าเหี้ยม แต่คนพูดกลับยักไหล่แล้วหมุนตัวเพื่อเดินจากมาปล่อยให้ยามาทอยู่นิ่งๆ เพื่อให้สมองทบทวนหลายสิ่งหลายอย่าง แน่ละ! เขาเป็นหมอและย่อมรู้อะไรดีที่สุดสำหรับคนเจ็บ แต่สิ่งที่เขารู้มันอาจไม่สามารถทำได้ทุกสิ่ง.