บทที่18. พ่อของเธอเป็นใคร

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ละลูก” “เป็นเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ ครับคุณป้าฟาห์รา” “สการ์เล็ตต์ช่างกล้าหาญจริงๆ เธอต้องมาบาดเจ็บเพราะปกป้องลูก ลูกต้องดูแลเธอดีๆ” สการ์เล็ตต์ค่อยลืมตาขึ้น เธอได้ยินเสียงแว่วๆ ลอยอยู่เหนือศีรษะ แต่พอเหลือบตามองไปตามทิศทางเสียงที่ได้ยินก็เห็นฟาห์ราและยามาทยืนคุยอยู่ ฟาห์รามีสีหน้าเป็นทุกข์และกังวลแต่เมื่อหันมามองทางเตียงนอนก็เห็นดวงตาสีน้ำตาลกะพริบตาปริบๆ อยู่ เธอก็รีบปราดเข้ามาดูอาการทันที “เป็นยังไงบ้างจ๊ะสการ์เล็ตต์” “ไม่เป็นไรแล้วค่ะ” สการ์เล็ตต์เอ่ยน้ำเสียงยังแหบแห้งอยู่ ดวงตาสีน้ำตาลกลอกไปมามองรอบๆ ห้องซึ่งเป็นห้องนอนของเธอในบ้านของฟาห์ราเอง เธอทวนความทรงจำของตนเองแล้วปิดเปลือกตาอีกครั้ง นอกจะเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ถูกยิงแล้ว ยังเป็นครั้งแรกที่ได้ขึ้นเฮลิคอปเตอร์ เดี๋ยวก่อน!!! มันเกิดอะไรขึ้นนะ...แผลเธอเปิด...ยามาททำหน้าเหมือนไม่อยากคุยอะไรกับเธอในค่ายทหารนั่น เขาฉีดยาอะไรให้เธอไม่รู้ ทำให้เธอเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่นแล้วเธอก็มาอยู่ตรงนี้ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองสติแตก! ตอนที่เห็นแหวนของแม่อยู่กับยามาท! แววตาที่ไม่เชื่อใจทำให้เธอปวดร้าว สมบัติชิ้นสำคัญที่หายไปกว่าสองปี เธอหวีดร้องและไขว่คว้าแหวนวงนั้น อาจเพราะเคลื่อนไหวรุนแรงในขณะที่กระโจนเข้าแย่งชิงแหวนของแม่ทำให้เธอเจ็บแผล...แล้ว...เขาก็จูบแสนเร่าร้อนกับเธอ มันแสนจะร้อนแรงอย่างที่เธอไม่เคยได้รับ จูบ!!! “หิวหรือยังอยากได้น้ำมั๊ยจ๊ะ” “น้ำ?” หญิงสาวมองข้ามแผ่นหลังของฟาห์ราเห็นร่างสูงโปรงยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง ดวงตาสีเทาเข้มนิ่งสงบ แต่เธอกลับมองที่ริมฝีปากหยักได้รูปสวยของเขา นึกถึงการป้อนน้ำอย่างรวดเร็วของเขาแล้วใบหน้าซีดเซียวก็แดงระเรื่อขึ้นมาทันที “เป็นไข้หรือเปล่าจ๊ะ” ฟาห์รายกหลังมือแตะหน้าผากหญิงสาวบนเตียงนอน “ตัวไม่ร้อนแล้วนะ” “ฉันไม่เป็นไรแล้วค่ะขอบคุณที่ช่วยดูแลฉันนะคะ” เธอเอ่ยบอกขอบคุณในความห่วงใยของฟาห์รา “ไม่ๆ ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอบคุณที่หนูช่วยหลานชายคนเดียวของฉัน ไม่ซิ!เขาเป็นเหมือนลูกชายของฉัน” เธอหันไปมองยามาทที่ยืนนิ่งเหมือนรูปปั้น การผ่านร้อนหนาวมามากทำให้เธอเข้าใจว่าหลายชายที่เธอรักดั่งลูกต้องการเวลาเป็นส่วนตัว “ยามาทดูแลน้องดีๆ แม่จะไปเตรียมอาหารสำหรับคนเจ็บมาให้” ยามาทไม่สามารถเรียกชื่อผู้เป็นป้าเพื่อรั้งไว้ได้ทัน อาการของชายหนุ่ม ทำให้สการ์เล็ตต์ยิ่งปวดใจจนต้องหลับตาข่มความเจ็บปวด เขาคงรู้สึกว่าเธอเป็นสิ่งที่น่ารำคาญ มันเป็นความผิดของเธอเองที่ดื้อดึงอยากตามเขาไปทำงานด้วยจนต้องเจอเหตุการณ์บ้าๆ นั่น! ถ้าไม่มีเธออยู่บางทีเรื่องมันอาจจบง่ายๆ เพราะท่าทางคุณหมอยามาทก็มีฝีมือในการป้องกันตัว ขนาดคนขับรถหน้าซื่อๆ ยังใช้ปืนได้คล่องผิดกับเธอที่เป็นตัวถ่วง น้ำใสๆ ไหลออกมาจากดวงตาคู่หวาน ยามาทตกใจรีบเข้าไปประคองทันที “คุณเป็นอะไรไป เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” “เปล่าค่ะ” เธอส่ายหน้าไปมาแต่ความอ่อนแอกลั่นเป็นน้ำตาใสๆ ไหลอาบแก้มอย่างไม่สามารถสะกดกลั้นไว้ได้ “ฉันไม่ได้เป็นอะไร” “คุณถูกยิงนะ!จะไม่เป็นไรได้ไง” ยามาทต่อว่าด้วยน้ำเสียงห่วงใย เขารู้สึกผิดที่ตนเองเป็นตนเหตุทำให้เธอต้องมาบาดเจ็บ เธอควรจะมีชีวิตที่ดีงามอยู่ลอนดอนไม่ใช่ต้องมาเผชิญเรื่องราวเลวร้ายเช่นนี้ เขาคิดว่าตนเองสามารถทำให้เธอมีความสุขได้ แม้จะเป็นระยะเวลาสั้นๆ แต่เขาก็เชื่อว่าเขาทำได้ แต่เลือดของหญิงสาวที่กระเซ็นเปรอะหน้าเขาเพราะต้องการปกป้องเขานั้น ทำให้เขาต้องกลับมาสำนึกถึงความเป็นจริงอีกครั้ง เขาจะปกป้องใครได้ ทำไมเขาถึงกลายเป็นคนที่ถูกปกป้อง ความรู้สึกผิดบาปตีตราในหัวใจ การที่จะมีใครสักคนเคียงข้างคงเป็นเพียงความฝัน “ฉัน...ฉันคิดว่าคงถึงเวลาที่ต้องกลับลอนดอนแล้วค่ะ” เธอเอ่ยออกมาอย่างยากเย็น “เวลาแห่งการทัศนะศึกษาจบแล้ว” “ถ้านั่นเป็นสิ่งที่คุณต้องการ...ผมก็จะจัดการให้” เขาพยักหน้ารับ “รักษาตัวให้แข็งแรงอีกสองสามวันคุณก็ลุกมาชิมอาหารอร่อยๆ ได้แล้ว” ‘คุณคงอยากให้ฉันไปอยู่แล้วสินะ!’ น้ำตาที่ไหลรินทำให้เขาไม่อาจสะกดอารมณ์อ่อนไหวในใจได้ แล้วความอบอุ่นก็ทาบทับที่เปลือกตา ริมฝีปากอุ่นดูดกลืนความเจ็บปวดที่รินไหลระเรื่อจากแก้มนวลมาที่ริมฝีปากแสนหวาน เธอตั้งใจจะไม่เปิดรับเขาอีก ทว่าเขากลับปล่อยให้ริมฝีปากเคลื่อนผ่านลำคอสร้างความสะท้านไหวให้กับเธอลืมหายใจจนต้องอ้าปากเรียกอากาศเข้าสู่ปอด จังหวะนั้นเขาก็ทาบริมฝีปากเข้าครอบครองเธอมันช่างแสนอ่อนหวานรัญจวนใจเมื่อเขาใช้ลิ้นนวดเฟ้นริมฝีปากเธอ เธอตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้รับ เขาเอียงศีรษะและจูบเธออีก ความเครียดของเธอทำให้ทรวงอกขยายและปวดร้าว “สการ์เล็ตต์” ยามาทพึมพำเรียกชื่อหญิงสาวชิดริมฝีปากที่แสนหวานของเธอ เขาต้องควบคุมตัวเองอย่างมากและไม่ต้องการทำรุนแรงกับเธอเหมือนที่อยู่ที่โอเอซิส สการ์เล็ตต์หาเสียงตัวเองไม่พบ ปรือตามองชายหนุ่มตรงหน้าโดยไม่รู้ว่าสายตาของเธอทำให้เขาต้องหลบวูบ เธอคงไม่รู้ว่ามันแสนเชิญชวนขนาดไหน “ผมขอโทษ” ‘ขอโทษทำไม หรือว่าคุณไม่ได้อยากจูบฉันหรอกใช่ไหม’ สการ์เล็ตต์ถามเขาในใจ “ผมอยากรอให้คุณอาการดีขึ้นค่อยคุยเรื่องแหวน” เขารีบอธิบาย “คุณได้แหวนวงนั้นมายังไงคะ” เธอถามเมื่อปรับอารมณ์ให้เย็นลงแล้ว “ฉันทำหายเมื่อสองปีก่อน” ก๊อก ก๊อก ก๊อก ยามาทหันไปมองทางประตู ร่างสง่าในวัยหกสิบก้าวเข้ามาในห้องพักของสการ์เล็ตต์ยามาททำความเคารพผู้เป็นลุงอย่างนอบน้อมที่สุด “ท่านลุงคาร์ดัล” “ได้ยินว่ามีเรื่องวุ่นๆ ระหว่างไปราชการที่ชายแดนรึ” “ครับ” ยามาทก้มศีรษะรับ “นายทหารของคุณลุงคงรายงานแล้ว” “ฮืม...อัลลัฟรายงานแล้ว” คาร์ดัลพยักหน้ารับ “ได้ยินว่ามีหญิงสาวผู้กล้าหาญรับลูกปืนแทนหลาน ลุงเพิ่งเสร็จจากราชการก็ได้ยินว่าหลานพามาพักที่นี่แล้ว ก็เลยอยากมาขอบคุณที่ช่วยชีวิตหลาน” “เอ่อ...ครับ” ยามาทอึกอักท่านลุงคาร์ดัลเป็นคนที่เขาเกรงที่สุด คาร์ดัลซ่อนรอยยิ้มที่มุมปาก ได้ยินคำบอกเล่าของฟาห์รามาบ้าง แต่ก็อดใจไม่ไหวอยากเห็น ‘เพื่อนหญิง’ ที่ยามาทพาเข้ามาบ้านเป็นครั้งแรกไม่ได้ แต่เมื่อคาร์ดัลมองไปที่เตียงนอนซึ่งมีคนเจ็บนอนอยู่ ดวงตาของเขาต้องเบิกกว้างอย่างตกใจ “ท่านลุงครับ นี่มิส...” “วิเวียน! วิเวียน รูธ!” สการ์เล็ตต์เบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อเห็นสีหน้าประหลาดใจและตนใจอยู่บนใบหน้าของชายชราอายุ หกสิบกว่าคนนี้ มือใหญ่ที่เต็มไปด้วยริ้วรอยยื่นมาแตะต้นแขนของสการ์เล็ตต์อย่างสั่นเทา! “คุณลุงรู้จักแม่หนูเหรอคะ” เธอถามแววตาเปี่ยมไปด้วยความหวัง “แม่! เธอเป็นใครกันนี่” คาร์ดัลหันมาถามยามาท “ท่านลุงครับ นี่มิสสการ์เล็ตต์ รูธ หญิงสาวที่ช่วยชีวิตผมครับ” ยามาทแนะนำ “มิสรูธ นี่คือท่านคาร์ดัล อัลบา ท่านลุงของผมเอง” “สการ์เล็ตต์ รูธ?” คาร์ดัลทวนคำอย่างฉงน “เธอเป็นอะไรกับวิเวียน รูธ?” “วิเวียนคือชื่อของคุณแม่หนูค่ะท่าน” เธอเอ่ยอย่างภาคภูมิ “อ่า...หนูช่างเหมือนแม่ของหนูเหลือเกิน” คาร์ดัลหลับตาลงเหมือนจะเรียกอดีตของตนเองกลับคืน “ผ่านไปกว่ายี่สิบปีแล้วสินะที่ฉันไม่ได้ข่าวคราวของวิเวียนเลย” “คุณแม่เสียเมื่อสองปีที่แล้วค่ะ” เธออธิบายเพิ่ม “หนูมาที่นี่เพื่อตามหาพ่อหนู” “เธอว่าอะไรนะ! พ่อของเธอ? พ่อของเธอเป็นใคร?” “ไม่ทราบค่ะ” เธอหลบตาอย่างละอาย “แม่เลี้ยงหนูมาตลอดยี่สิบปีโดยไม่เคยพูดว่าพ่อเป็นใคร แค่รู้ว่ามาจากบาฮาเนีย” “เธอมีจดหมายมีเป็นภาษาบาฮาเนียนแต่ชื่อคนส่งรางเลือนจนอ่านไม่ได้” ยามาทเสริม “ฉันมีแหวนของแม่ด้วย! คือมันคือแหวนที่พ่อให้แม่ไว้” สการ์เล็ตต์หันไปทำตาวาวใส่ยามาท “มันหายไปและตอนนี้ฉันรู้แล้วว่ามันอยู่ที่ไหน” ยามาทถอนหายใจหนักก่อนปลดสร้อยคอออก เขามีเหตุผลเป็นร้อยที่ยังต้องเก็บแหวนวงนี้ไว้กับตนเอง แต่เมื่ออยู่ในสถานการณ์นี้เขาจำเป็นต้องเอามันมาออกมาให้ท่านลุงดู “เพชรสีชมพู” คาร์ดัลพึมพำมือของชายชราที่รับแหวนวงนั้นไปดูสั่นระริกอย่างที่ยามาทและสการ์เล็ตต์ก็ยังแปลกใจ “ยี่สิบปีแล้วที่ฉันไม่ได้เห็นแหวนวงนี้” “ท่านรู้จักเจ้าของแหวนวงนี้หรือคะ” สการ์เล็ตต์ลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว แต่การลุกเร็วเกินไปทำให้เธอหน้ามืดจนยามาทรีบเข้าไปประคองทันที แต่เธอก็ยังยื่นมือไปจับชายเสื้อของชายชราอย่างไม่เกรงมารยาท แววตาสีน้ำตาลมีความดีใจเต็มเปี่ยม “แววตาของหนูช่างเหมือนแม่ของหนูเหลือเกิน” “ท่าน...ท่านรู้จักพ่อของหนูใช่ไหมคะ!” สการ์เล็ตต์แทบสำลักคำถามที่จุกคอ “ท่านรู้จักพ่อของหนูใช่ไหม!!!” “อา...ฉันรู้จักดี” คาร์ดัลพึมพำหลับตาอย่างปวดร้าว ก่อนลืมตามองใบหน้าที่ซีดเซียวแต่ยังเปี่ยมไปด้วยความหวัง “ฉันรู้จักพ่อของหนูดี...เพราะฉันคือผู้ชายคนนั้น คนที่เป็นเจ้าของแหวนวงนี้และเป็นพ่อของหนู” เพล้ง! “คุณป้าฟาห์รา!”.