บทที่19. พี่ชายจูบน้องสาวแบบนี้เหรอ?

“ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันแบบนี้” สการ์เล็ตต์เอ่ยขึ้นอย่างปวดร้าว แม้มีโอบแขนของยามาทช่วยประคองอยู่แต่เธอก็แทบไร้แรงทรงตัว คุณป้าฟาห์ราเป็นลมไปหลังจากที่ได้ยิน ‘ความจริง’ จากปากท่านคาร์ดัล ชามอาหารที่หล่นจากมือของป้าฟาห์ราแตกกระจายเป็นชิ้น มันคงไม่ต่างจากหัวใจที่แสนอ่อนโยนของนางนักหรอก เพียงคิดเท่านี้สการ์เล็ตต์ก็ยิ่งรู้สึกผิดมหาศาล “นี่คือสิ่งที่ฉันหวาดกลัวมาตลอด” เธอพึมพำอยู่หน้าประตูห้อง ไม่กล้าแม้จะเข้าไปดูแล “ความจริงมักสร้างบาดแผลแห่งความปวดร้าวเสมอ” ยามาทเอ่ยเบาๆ เขารู้สึกถึงความอ่อนแอของเธออย่างเต็มเปี่ยม เขารู้สึกว่าหัวใจเขาอยากปกป้องเธอเหลือเกิน “แต่มันควรจะหลีกเลี่ยงได้” “และมันไม่ใช่ความผิดของคุณ” เขารีบพูดแย้งขึ้นก่อนและจับไหล่เธอเบาๆ ให้หันมาเผชิญหน้า “เลิกเอาความผิดของคนทั้งโลกมาโทษตัวเองเสียทีเถิดสการ์เล็ตต์ คุณไม่ใช่อะไรเลย คุณเป็นคุณ เป็นแค่สการ์เล็ตต์ รูธคุณหมุนโลกไปตามใจคุณไม่ได้หรอก” “แต่...” ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหวานมีน้ำใสๆ เอ่อคลอ “คุณหมอยามาทค่ะ” พยาบาลคนหนึ่งเข้ามาเรียก “คุณฟาห์ราอยากพบคุณสการ์เล็ตต์กับคุณหมอคะ” สการ์เล็ตต์สบตากับยามาทอย่างขอความช่วยเหลือ เธอไม่พร้อมจะเผชิญอะไรที่นำพาซึ่งความเจ็บปวดได้มากกว่านี้อีกแล้ว แต่เพราะมือใหญ่ที่บีบให้กำลังใจเธอเบาๆ นั้นทำให้เธอก้าวตามร่างสูงใหญ่ของเขาไปในห้อง ฟาห์ราดูอ่อนแอไม่แพ้กันโดยเฉพาะเมื่ออยู่บนเตียงนอนสีขาวและมีสายน้ำเกลืออยู่ที่แขน “มานี่ซิสการ์เล็ตต์” คาร์ดัลเอ่ยพร้อมพยักหน้ามาทางเก้าอี้ที่ว่างราวกับเก้าอี้ในคอกพิพากษา ‘ไม่มีอะไรที่เลวร้ายไปกว่านี้อีกแล้ว ถึงเวลาที่ต้องเป็นผู้ใหญ่เสียที สการ์เล็ตต์’ หญิงสาวบอกกับตัวเองแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง ฟาห์ฟาเบิดเปลือกตาอย่างรู้สึกได้ถึงการมาถึงคนที่เธอรอคอย นางยกมือข้างหนึ่งลูบใบหน้าของสการ์เล็ตต์เบาๆ ใบหน้าซีดเซียวของเธอก็ปรากฏรอยยิ้มออกมาบางๆ “ฉันควรจะเอะใจตั้งแต่แรกที่ได้เห็นแววตาของหนู” ฟาห์ราเอ่ยอย่างอ่อนโยน “หนูเหมือนวิเวียนจนฉันไม่กล้ายอมรับความจริง” “หนูไม่คิดว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้ ขอโทษค่ะ” “ฉันต่างหากที่ควรเป็นฝ่ายขอโทษหนู” ฟาห์ราเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าหวาน “เพราะฉันเองที่ทำให้วิเวียน...เอ่อ...แม่ของหนูต้องลำบาก” “เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว” คาร์ดัลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ตอนนั้นวิเวียนเข้ามาบาฮาเนียในฐานะนักท่องเที่ยว ซึ่งในขณะนั้นเราเพิ่งเปิดประเทศใหม่ๆ วิเวียนและนักท่องเที่ยวคนอื่นในกลุ่มหลงทางที่ทะเลทรายและถูกพวกโจรทะเลทรายจับตัวเรียกค่าไถ่ ฉันในฐานะที่เป็นฝ่ายทหารจึงนำทหารเข้าไปช่วยเหลือ ในขณะที่ชลมุนนั้น วิเวียนได้เอาตัวเองเข้ามาขวางกระสุนปืนแทนฉัน เธอได้รับบาดเจ็บสาหัสต้องทำการรักษาตัวที่บาฮาเนีย ในขณะที่คนอื่นๆ ที่เราไปช่วยเหลือกลับประเทศกันหมดแล้ว อ่า...ฉันประทับใจในความกล้าหาญ จริงใจและเปิดเผยของวิเวียนจนหลงรักเธอเต็มหัวใจ แม้ตอนนั้นฉันแต่งงานกับฟาห์ราแล้วก็ตาม...” “ตามประเพณีของเราผู้ชายมีภรรยาได้สี่คน” ยามาทเอ่ยเสริม “ใช่...แต่วิเวียนไม่ยอม ไม่ใช่เพราะเธอรับเงื่อนไขไม่ได้แต่เพราะเธอเห็นใจฟาห์รา” “ซึ่งฉันก็ถูกความเห็นแก่ตัวครอบงำ” ฟาห์ราน้ำตาริน “ทั้งที่ฉันรู้ดีว่าไม่สามารถมีลูกให้คาร์ดัลได้ แต่ฉันก็ยังไม่อยากให้ใครครอบครองความรักนั้นไป” “ฉันไม่สามารถฉุดรั้งวิเวียนได้ เมื่อเธอดึงดันจะกลับอังกฤษฉันจึงให้แหวนวงนี้แก่วิเวียนเป็นตัวแทนของฉัน โดยที่ฉันไม่รู้ว่าวิเวียนมีเลือดเนื้อเชื้อไขของฉันอยู่” “แม่เลี้ยงหนูมาโดยลำพัง เราอาจจะอดยากบ้าง แต่...เราก็อยู่กันได้” สการ์เล็ตต์พึมพำ “แล้วคุณแน่ใจเหรอคะว่าหนูเป็นลูกของคุณ หนูอาจเป็นพวกสิบแปดมงกุฎก็ได้” “ฮะฮ่า” คราวนี้คาร์ดัลหัวเราะออกมา “นี่แหละ...ที่ฉันมั่นใจว่าเธอเป็นลูกของวิเวียนตัวจริง! ถ้าเธออยากให้ตรวจดีเอ็นเอก็ได้ ใช่ไหมหมอยามาท” “ครับ” ยามาทก้มศีรษะรับคำ “ใช้เวลา 5-7 วันก็ทราบผลครับ” “ไม่ต้องทำเพื่อฉันหรอกจ๊ะสการ์เล็ตต์” ฟาห์รายิ้มอ่อนโยน “ฉันรู้และมั่นใจว่าเธอคือลูกของวิเวียนและเป็นลูกของชายที่ฉันรัก ให้ฉันได้ไถ่โทษความผิดที่เคยเกิดขึ้นเพราะฉันเถิด ฉันอาจจะขออะไรมากเกินไปแต่ฉันก็อยากดูแลหนูให้เหมือนลูกสาวแท้ๆ ของฉัน” สการ์เล็ตต์ตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก เธอพยักหน้ารับทั้งน้ำตานองหน้า สิ่งที่เธอหวาดวิตกสลายไปหมดสิ้น เธอโผเข้ากอดฟาห์ราแล้วสะอึกสะอื้นราวเด็กน้อย ฟาห์รายิ้มแล้วกอดรับเบาๆ มือของนางลูบผมยาวของสการ์เล็ตต์อย่างปลอบโยน “เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ” ฟาห์ราเอ่ยบอก “ต่อไปนี้ยามาทจะมีน้องสาวแล้ว หลานต้องดูแลลูกสาวของป้าให้มากๆ นะยามาท” ‘น้องสาว!’ ยามาทตะลึงงันกับสิ่งที่ได้ยิน มันช่างเหมือนเสียงฟ้าผ่าฟาดใส่เข้าโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว เหมือนหญิงสาวเองก็เป็นเช่นเดียวกับเขา เมื่อดวงตาสีน้ำตาลฉ่ำน้ำตาเงยหน้าขึ้นสบตาเขา มันเต็มไปด้วยความสับสนไม่ต่างจากเขานัก เขาทำอะไรผิดถึงต้องรับหน้าที่เป็น ‘พี่ชาย’ ของหญิงสาวที่เขาปรารถนาสุดหัวใจ!!! ถ้าเลยเที่ยงคืน ซินเดลเรลร่าจะกลายร่างจากเจ้าหญิงแสนงานเป็นคนรับใช้แสนสกปรก ตอนนี้ฉันก็ไม่อยากตื่นจากเตียงนอนหนานุ่มนี่เลย ฉันเข้าใจความรู้สึกของนางซินฯ แล้วล่ะ สการ์เล็ตต์พึมพำกับตนเองก่อนจะขยับตัวบิดขี้เกียจไปมาบนเตียงนอนที่ทั้งใหญ่และกว้าง แต่เมื่อลืมตาขึ้นก็รู้ว่าเธอไม่ได้ฝันไป! ห้องนอนแสนอลังการมันกว้างกว่าร้านของเธอด้วยซ้ำแถมยังตบแต่งประดับประดาสวยงามจนตาลาย หลายปีที่เธอเป็นเด็กกำพร้าไม่รู้จักพ่อแท้ๆ ของตนเอง อยู่อย่างลำบากแต่ก็มีความสุขกับแม่เพียงสองคน แต่ตอนนี้เธอมีชีวิตหรูหราประหนึ่งเจ้าหญิง! เธออาจจะเคยคิดเล่นๆ ว่ามีพ่อเป็นเศรษฐีบ่อน้ำมันหรือเหมืองเพชร แต่ไม่คิดว่าพ่อของเธอจะเป็นถึงที่ปรึกษาส่วนพระองค์ของกษัตริย์แห่งบาฮาเนียสองสาวมานี่ชีวิตเธอเปลี่ยนแปลงอย่างสิ้นเชิง ห้องที่เคยพักเป็นห้องรับรองแขก แต่ตอนนี้เธอมีห้องส่วนตัวแสนกว้างขนาดนี้ เสื้อผ้าเต็มตู้ อาหารมีให้กินอิ่มจนเหลือ ถ้าเธอหลุดปากอยากได้อะไรก็จะถูกหามาให้ทันที ฝันไป! ฉันอาจจะแค่ฝันก็ได้ “โอ๊ย!” สการ์เล็ตต์เผลอร้องออกมาเมื่อรู้สึกเจ็บแผลที่ถูกยิง เธอคงบิดตัวผิดท่าแรงไปหน่อย แต่นั่นก็ทำให้เธอรู้ว่านี่คือเรื่องจริง เธอลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวนี้เธอคุ้นชินกับการสวมเสื้อผ้าแบบสตรีอาหรับโดยไม่ต้องมีคนค่อยช่วยเหลือแล้ว หญิงสาวเดินลงบันไดมาที่ห้องทานอาหาร เวลาเช้าอย่างนี้มักไม่ค่อยเห็นทุกคนอยู่พร้อมหน้านักแต่เช้านี้กลับมีสมาชิกในครอบครัวใหม่ของเธอนั่งจิบกาแฟอย่างพร้อมเพรียง “อรุณสวัสดิ์ค่ะ” “ตื่นเช้าจังลูก” ฟาห์ราถึงจะเป็นคุณผู้หญิงแต่ก็ชอบเข้าครัวทำอาหารเองเสมอๆ “ตื่นที่หลังทุกคนต่างหากละคะ” เธอยิ้มแหยแล้วมานั่งที่เก้าอี้ว่างข้างยามาทซึ่งกำลังอ่านหนังสือพิมพ์เช่นทุกวัน มันกลายเป็นภาพที่เริ่มคุ้นตาของเธอแล้ว ยกเว้นแต่ท่าทีเย็นชาที่เขามีให้มันช่างแสนห่างเหินจนน่าใจหาย “เรื่องร้านของลูกแล้วนะ” คาร์ดัลเอ่ยหลังจากวางถ้วยกาแฟแล้ว “เราซื้อในนามบริษัทฯ มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรเลยที่จะมอบให้ลูกซึ่งเป็นลูกสาวคนเดียวของเจ้าของบริษัทฯ” “ขอบคุณค่ะ” ‘ทำไมมันง่ายจังนะ’ สการ์เล็ตต์บอกตัวเองในใจ ตอนที่เธอรู้ว่าร้านถูกซื้อไปโดยที่เธอไม่รู้เรื่องเลยนั้น เธอแทบจะกลายเป็นคนบ้า พูดง่ายเสียจนเธอนึกเดินไปร้านสะดวกซื้อแล้วหยิบหมากฝรั่งขึ้นมากล่องหนึ่งแล้วไปจ่ายเงินแค่นั้น! “พ่ออยากลูกจะอยู่ที่นี่หรืออังกฤษก็ได้” คาร์ดัลเอ่ยเบาๆ “ที่พูดนี่ไม่ใช่ไล่กันแต่พ่อเข้าใจว่าลูกเติบโตมาที่โน้นอาจจะผูกพันกับทางโน้นมากกว่าที่นี่” “ต้องรีบให้คำตอบหรือเปล่าคะ” “อย่าพูดแบบนั้นซิจ๊ะ” ฟาห์รายิ้มอ่อนโยน “หนูก็รู้ถ้าเป็นการทำอะไรตามใจเราสองคนคำตอบนั้นก็คือการให้หนูอยู่ที่นี่กับพวกเรา” “ขอเวลาหนูคิดหน่อยนะคะ” เธอต่อรองพลางยกกาแฟขึ้นดื่ม “ขอเวลาจัดการเรื่องร้านก่อนนะคะ” “เอาซิ” คาร์ดัลพยักหน้ารับ “ให้ยามาทไปดูแลด้วยจะดีกว่า วันหยุดของหมอยามาทยังใช้ไม่หมดนี่” ยามาทเงยหน้าสบตากับดวงตาสีน้ำตาลก่อนหลุบตาลงต่ำเขาพับหนังสือพิมพ์ซ่อนการระบายลมหายใจเบาๆ “ได้ครับ” “ถ้าไม่เต็มใจไม่ต้องไปก็ได้ค่ะ” น้ำเสียงกระเง้ากระงอดทำให้ฟาห์ราหัวเราะออกมา “อย่าไปงอนพี่แบบนั้นซิจ๊ะ” ฟาห์ราเลื่อนถาดอาหารให้สการ์เล็ตต์ “หมอยามาทงานยุ่งเสมอ แต่ยกเว้นเรื่องของคนในครอบครัวจ๊ะ” “ผมขอตัวเข้าวังก่อนนะครับ” ยามาทลุกขึ้นก้มศีรษะให้ผู้เป็นลุงและป้าก่อนก้าวยาวๆ ออกมาจากโต๊ะอาหาร สการ์เล็ตต์เห็นแบบนั้นก็อดใจไม่ไหว เธอขอตัวแล้วลุกขึ้นตามแผ่นหลังกว้างของหมอยามาท “ถ้าหมอกลัวว่าจะทำให้แฟนโกรธ ฉันไม่เอาร้านคืนก็ได้!” พูดไปอย่างนั้นแหละ! ถ้าไม่คืนร้านให้ ฉันอาจจะหักคอใครก็ได้! “คุณสู้อุตส่าห์ทำทุกอย่างเพื่อปกป้องร้านของแม่แล้วจะทิ้งง่ายๆ ได้ไง” เขาถอนหายใจหนักๆ ที่ต้องเผชิญกับอารมณ์เด็กๆ ของเธอ “แล้วคุณทำหน้าแบบนี้ทำไม” “ทำแบบไหน!” เขาหันกลับมาอย่างรวดเร็วและมันเร็วพอที่จะทำให้คนที่วิ่งตามาหยุดไม่ทันจนปะทะกับแผ่นอกกว้างที่แสนอบอุ่น “ก็...” ‘คุณทำตัวห่างเหินด้วย’ แต่เวลานี้คงไม่เหมาะที่จะพูดแบบนั้น เพราะวงแขนของเขาโอบกอดเธออยู่ แววตาที่แสนดื้อรั้นของสการ์เล็ตต์อยู่ใกล้จนเขาอดใจไม่ไหว ยามาททาบริมฝีปากลงไปประทับกับริมฝีปากอุ่นและแสนนุ่มของเธอ ดูดกลืนอย่างโหยหาและกระหายจนสการ์เล็ตต์หอบหายใจแรง “ยามาท...” “ตอนเย็นเราคอยคุยกัน” ยามาทปล่อยเธอออกอย่างง่ายดาย “น้องสาว” ชายหนุ่มหมุนตัวเดินจากไป ทิ้งให้สการ์เล็ตต์มึนงงกับรสจูบที่จู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว “พี่ชายเค้าจูบน้องสาวกันแบบนี้เหรอ”.