บทที่21. อ้อนวอน

“แน่ใจนะว่ามันไม่เวอร์ไป” “แบบนี้แหละเชื่อมือ เอ๊ย! เชื่อใจฉันเถอะ” อายะยกแปรงปัดบรัชออนออกแล้วยิ้มกว้าง เธอคิดไม่ผิดจริงๆ สการ์เล็ตต์สวยซ่อนรูปจริงๆ เพื่อนสาวคนนี้ชอบสวมเสื้อผ้าตัวใหญ่กระโปรงยาวทำตัวอย่างกับแม่ชียังไงยังนั้น! “ฉันไม่กล้าออกไปไหนแน่ๆ” สการ์เล็ตต์ลืมตามองตัวเองในกระจก หลังจากสนุกสนานกับการช็อปปิ้งกับอายะแถมยังถูกจับไปทำผมอีกต่างหาก ตอนนี้เธอถูกอายะจับแต่งหน้าแต่งตาเสียจน...เธอจำตัวเองไม่ได้เหมือนกัน เธอกะพริบตาปริบๆ แล้วชะโงกหน้าชิดกระจกจนหน้าผากโขกกับกระจก “สวยจนจำตัวเองไม่ได้ใช่ไหมล่ะ” อายะหัวเราะร่าเริง สการ์เล็ตต์ถอยหลังแล้วหมุนตัวไปมา เวลานี้เธอเข้าใจความรู้สึกของนางซินฯ ตอนที่นางฟ้าแปลงโฉมแล้ว เธออยู่ในชุดเดรสเกาะอกกระโปรงยาวเหนือเข่าเล็กน้อย ผ้าชีฟองสีชมพูอมส้มทำให้เธอดูอ่อนหวานแต่นี่เป็นครั้งแรกที่ใส่เสื้อผ้าแบบนี้ ผมยาวหยักสลวยถูกรวบขึ้นและปล่อยไรผมลงมาทำและประดับด้วยดอกไม้เล็กๆ เพิ่มความน่ารักน่ามอง “วันนี้หมอยามาทต้องตะลึงแน่ๆ” “เกี่ยวอะไรกับเขาละ” ปากพูดไปแบบนั้นแต่ใบหน้าแดงระเรื่อ “เขาเป็นพี่ชายฉันนะ” “พี่แท้ๆ หรือเปล่ายะ” อายะเท้าเอวแล้วชี้แปรงหวีผมเคาะหน้าปากของสการ์เล็ตต์เบาๆ “ถ้าเป็นพี่ชายแท้ๆ ละก็...ฉันขอได้ไหมละ” “บ้าซิ!” สการ์เล็ตต์ไม่กล้าสบตาเพื่อน เสียงกดออดดังมาจากด้านล่างทำให้สองสาวหันมาสบตากัน “หมอยามาทใจร้อนมาเร็วจัง” อายะหลิวตามองเพื่อน “เดี๋ยวฉันลงไปดูเอง” สการ์เล็ตต์พยักหน้ารับอย่างเขินๆ มันก็จริงอย่างที่อายะพูด ระหว่างเธอกับยามาทไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ เธอเองก็ไม่รู้หรอกว่ายามาทเป็นญาติฝ่ายไหนของเธอ เอ๊ะ! แล้วทำไมเธอรู้สึกมีความหวัง หากเขาไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ ของเธอนะ เพล้ง! “เสียงอะไรนะอายะ” สการ์เล็ตต์ได้ยินเสียงดังโครมครามจากด้านล่าง เธอรีบวิ่งลงมาดูด้วยความเป็นห่วงเพื่อน แล้วดวงตาเธอก็ต้องเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นอันธพาลห้าถึงหกคนกำลังทำลายข้าวของในร้านอย่างบ้าคลั่ง ใครคนหนึ่งจับแขนของอายะไผล่ไปด้านหลังทำให้อายะไม่สมารถมาช่วยอะไรได้เลย “อายะ!” “หนีไปสการ์เล็ตต์!” “ยังมีแรงห่วงคนอื่นอีกเหรอ” คนตัวใหญ่ยักษ์สวมเสื้อกล้ามสีดำแถมด้วยรอยสักลายพร้อย แต่เมื่อคนกลุ่มนั้นมองมาทางหญิงสาว พวกนั้นก็ผิวปากและทำท่าเช็ดน้ำลาย “พวกแกเป็นใคร ฉันไปทำอะไรให้เหรอ” “สวยจังที่รัก” เสียงคุ้นหูดังขึ้น สการ์เล็ตต์หันไปมองอย่างตกใจ คนที่เธอเคยต้องการเจอมากที่สุดแต่โผล่มาในเวลาที่เธอไม่ต้องการ!! “แบรด!” “ดีใจจังที่คุณยังจำได้” เขาสยะยิ้มน่าเกลียดแล้วก้าวเข้ามาใกล้แต่สการ์เล็ตต์ถอยห่างอย่างหวาดกลัว “เดี๋ยวนี้กลายเป็นลูกสาวเศรษฐีแล้วเหรอจ๊ะ” “มาทำไมที่นี่!” สการ์เล็ตต์เชิดหน้าอย่างท้าทายแม้ว่าในใจจะหวั่นๆ และหวาดๆ ก็เถอะ! “คุณทำให้ต้องมาที่นี่ไงละ” มือใหญ่กระชากร่างบอบบางมาใกล้แล้วบีบคางเธอให้เผชิญหน้าสบตาเขา ขอบตาของเขาเขียวคล้ำและแก้มตอบลงมากอย่างน่าตกใจ “ถ้าคุณไม่ดิ้นร้นเอาร้านนี่คืน! พวกมันก็ไม่ส่งคนมาทำร้ายแล้วผมก็ไม่มาให้คุณเห็นหน้าหรอก!” “แกนั่นแหละ! ที่เล่นขี้โกงขายร้านของสการ์เล็ตต์! ” อายะตะโกนออกมาแต่ก็ถูกชายร่างยักษ์ต่อยเข้าที่ท้องน้อยจนร่างบางทรุดฮวบ “อายะ!” สการ์เล็ตต์หวีดร้อง “ปล่อยเพื่อนฉันนะ! อยากได้อะไรเอาไปเลย! แต่อย่าทำร้ายเพื่อนฉัน” “พูดจริงหรือที่รัก” แบรนยิ้มเจ้าเล่ห์ “ถ้าผมอยากได้คุณละ! ผมไม่น่าปล่อยคุณมานานขนาดนี้เลย ถ้ารู้ว่าเป็นลูกสาวเศรษฐีคงไม่ใช่วิธีนี้หรอก” “จะ...จะทำอะไร” สการ์เล็ตต์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ดวงตาที่เต็มไปด้วยความกระเหียนกระหือของเขาทำให้เธอหายใจติดขัด หญิงสาวพยายามดิ้นร้นจากการพันธนาการแต่ก็ถูกแบรนชกเข้าที่ท้องน้อยอย่างแรงจนร่างกายทรุดฮวบลง แบรดย่อตัวแล้วแบกร่างบางขึ้นบ่าอย่างง่ายดาย “ดูข้างล่างไว้” แบรดสั่งแล้วแบกร่างของสการ์เล็ตต์ขึ้นชั้นบนอย่างง่ายดาย “แบรด...ปล่อย...” มือเล็กๆ กำหมัดทุบหลังแบรดแต่ดูเหมือนมันไม่เป็นผล แบรดถีบประตูเข้าห้องอย่างง่ายดาย แล้วโยนร่างบอบบางลงบนเตียง เขายืนจังกากระชากเข็มขัดออกอย่างรวดเร็วในขณะที่ดวงตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น มันเป็นแววตาที่ไม่มีความรักและความจริงใจให้กัน หรือนี่อาจคือตัวจริงของผู้ชายชื่อ แบรด ดอว์สันก็ได้ “อย่านะ แบรด!” สการ์เล็ตต์กระเถิบตัวหนีอย่างหวาดกลัว เธอพยายามดึงชายกระโปรงล งแต่ดูเหมือนมันจะยิ่งเปิดเผยมากขึ้น แบรดหัวเราะน่าเกลียดจนดูคล้ายคนโรคจิต เธอพลิกตัวเพื่อคลานหนีแต่ข้อเท้าถูกกระชากไว้อย่างแรงและตามมาด้วยร่างใหญ่ที่โถมเข้าใส่ สการ์เล็ตต์รู้สึกได้ถึงลมหายใจเหม็นคลุ้งที่อยู่ข้างหูเขาจับมือเธอไพล่ไปด้านหลังและล็อกไว้แน่นปานคีมเหล็ก! “ได้โปรด!แบรด!!!” สการ์เล็ตต์ละล่ำละลัก ทั้งน้ำตา “ได้ซิที่รัก...” เขาเป่าลมหายใจเหม็นๆ ใส่แก้มเธอ “เดี๋ยวผมจะทำให้คุณคร่ำครวญสำลักความสุข” มือใหญ่ข้างหนึ่งลูบไล้ขาเรียวที่โผล่พ้นชายผ้า สการ์เล็ตต์พยายามดิ้นร้นหาอิสระแต่แบรดออกแรงกดทับตัวเธอไว้แน่นกว่าเดิม เธอรู้สึกถึงแก่นกายที่ดุนดันอยู่ด้านหลังและชายกระโปรงที่ตลบขึ้นอวดโชว์อันเดอร์แวร์ลูกไม้สีหวานของเธอ “ไอ้ชาติชั่ว!!!” “โอ๊ย!!!” สการ์เล็ตต์รู้สึกถึงอิสระที่เรียกร้อง เธอพลิกตัวขึ้นทันทีที่ขยับตัวได้มือเรียวรีบคว้าผ้าห่มที่อยู่ข้างตัวขึ้นปกปิดร่างกาย ใบหน้าหวานฉ่ำน้ำตายิ้มขึ้นมาได้เมื่อเห็นร่างสูงโปร่งมายืนอยู่ตรงหน้า ยามาทกระชากแบรดขึ้นมาแล้วซัดหมัดหนักๆ รัวใส่ไม่ยั้งแถมด้วยเตะซ้ำอีกหลายทีจนร่างแบรดเต็มไปด้วยเลือดเปรอะเปื้อนไปหมด “พอแล้วค่ะ...ยามาท” เธอตะโกนออกไปแต่เสียงก็แสนจะแผ่วเหลือเกิน “ทำไม” เขาหันขวับมามองอย่างเคืองๆ “มันทำร้ายคุณนะ” “อย่าให้ถึงขั้นตายเลยคะ” เธอพูดพร้อมชี้ไปที่ร่างที่บอบช้ำเหมือนผลไม้เน่าๆ ผลหนึ่ง “ฉันไม่เป็นไรแล้ว” ยามาทส่ายหน้าอย่างหงุดหงิดแล้วกระถืบซ้ำลงไปอีกครั้งเขาปราดเข้ามาดูอาการของหญิงสาวมือใหญ่เผลอกระชากผ้าห่มออกอย่างแรงจนสการ์เล็ตต์เผลอหวีดร้องออกมา “คุณเจ็บไปทั้งตัว” เขาพึมพำ “คุณมาช่วยฉันได้ทันเวลา” เธอกลั้นน้ำตาไม่อยู่ “ผมมารับคุณไปดินเนอร์แต่เจอพวกงี่เง่าพังร้านคุณอยู่ก็เลยได้ออกกำลังนิดหน่อย” “อายะละคะ” “เพื่อนคุณปลอดภัยแล้ว” เขาถอนหายใจหนักๆ “หัดห่วงตัวเองก่อนเถอะ!” “แก...แก...มา...มาได้ไง” แบรดยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างลำบาก “ก็ไหนนังแม่สาวญี่ปุ่นคนนั้นจะถ่วงเวลาดึงแกไว้ไง” “แม่สาวญี่ปุ่น” ยามาทเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ “เรอิโกะ” ยามาทเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมดทันที มันก็คงต้องเป็นอย่างนั้นเพราะน้ำหน้าอย่างไอ้หมอนี่คงไม่มีปัญญาจ้างนักเลงมาทำลายร้านแน่ๆ เขาถอนหายใจหนักๆ ผู้หญิงนี่...ยิ่งสวยยิ่งร้ายกาจ ยามาทลุกขึ้นยืนแล้วช้อนร่างบางขึ้นไว้ในอ้อมแขนก้าวยาวๆ ข้ามร่างของแบรดที่ช้ำเลือดช้ำหนอง “สการ์เลตต์!อย่าทิ้งผมไป ผมถูกจ้างให้มาทำแบบนี้” แบรดอ้อนวอน ยามาทสบตากับสการ์เล็ตต์ เธอส่ายหน้าช้าๆ แล้วซุกกับอกอุ่นของเขา ยามาทหมุนตัวมาเตะปลายคางอีกฝ่ายจนคราวนี้สลบเหมือดไร้เสียงพูดจาใดๆ ให้รำคาญหูอีก เขาพาเธอเดินลงบันไดก็เห็นเลขาฯ ของเขามาพร้อมกับตำรวจเรียบร้อยแล้ว “จัดการได้เร็วดีจัง” ยามาทเอ่ยบอก หลังจากที่ช่วยอายะแล้ว เขาก็โยนโทรศัพท์มือถือให้อายะโทรตามเลขาฯ ของเขามาจัดการ ‘เก็บกวาด’ “คุณอายะไปโรงพยาบาลแล้วไม่ต้องกังวลแล้วคะ” เธอรายงาน “ผมจะเพิ่มเงินเดือนให้สิบเปอร์เซ็นต์” “ขอบคุณคะบอส” เลขาฯ ยิ้มแล้วหันไปคุยกับตำรวจต่อไม่สนใจเจ้านายจะอุ้มร่างที่สันระริกขึ้นรถสปอร์ตไปไหน “หลับตา” เขาบอกแล้วใช้มือใหญ่ปิดตาเธอเบาๆ “ตื่นมาแล้วเธอจะโอเคเอง”.