บทนำ ทาสรักบำเรอ (1)

แสง สี เสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม อาหารพื้นเมืองเลิศรส และเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ดีกรีแรงคือสิ่งที่ทำให้เพลงพิณ ดาราสาวเจ้าเสน่ห์สนุกสุดเหวี่ยงกับบรรยากาศปาร์ตี้ได้อย่างเต็มที่ชนิดที่ไม่สนสายตาใคร และไม่แคร์ด้วยว่าภาพพจน์ที่ไม่ดีจะทำให้ตัวเองเสื่อมเสียชื่อเสียง เพลงพิณสนใจแค่ว่า ‘งานคืองาน’ นอกเวลางานคือความสุขที่ต้องเร่งเก็บเกี่ยว และค่ำคืนนี้ปาร์ตี้ปิดกองก็ทำให้หญิงสาวสนุกสนานกับเพื่อนร่วมงานทุกคนได้อย่างเต็มที่ “ดื่มให้กับความสำเร็จของทุกคน” ปีเตอร์ ผู้กำกับหนุ่มมือทองและเป็นไฮโซเนื้อหอมเจ้าของบริษัทโฆษณาใหญ่ยักษ์ที่มีอำนาจควบคุมสื่อชูแก้วเหล้าขึ้นเพื่อนำทุกคน เพลงพิณซึ่งกำลังมึนได้ที่จึงทำตาม “ดื่มให้กับความสำเร็จของทุกคน” หญิงสาวบอกเสียงอ้อแอ้เล็กน้อย พลางเรียกทีมงานทุกคนมาชนแก้ว จากนั้นเธอจึงกระดกน้ำอำพันลงคอทีเดียวรวด “เหล้าที่บูไนญ่ารสชาติดีชะมัด” หญิงสาววิจารณ์อีกทั้งทำตาปรอยมองแก้ว จากนั้นจึงหันไปคว้าขวดเหล้ามารินอีก แต่เธอก็ถูกผู้กำกับหนุ่มรูปหล่อห้ามไว้ “คุณดื่มหลายแก้วแล้วนะแซนดี้” “ฉันดื่มหลายขวดก่อน แล้วคุณค่อยห้าม” หญิงสาวบอกยิ้ม ๆ เพราะกำลังมึนได้ที่ “เดี๋ยวกลับไม่ไหวหรอก” ปีเตอร์บอกตาพราว “กลับไม่ไหวก็นอนที่นี่ก็สิ้นเรื่อง คุณคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม?” “ผมไม่ใจร้ายกับนางแบบของผมแบบนั้นหรอก” ดวงตาสีสนิมเหล็กพราวประกายแบบมีนัยแอบแฝง “พูดแบบนี้... แสดงว่าคุณจะอาสาเป็นคนขับรถพาฉันไปส่งที่พักใช่ไหมคะ?” เพลงพิณถามเพราะความสนุกปาก อีกทั้งเธอยังเลียริมฝีปากที่เปื้อนเหล้า ปีเตอร์ที่คอยจับตามองหญิงสาวแทบตลอดและหมายตาจะพาเธอขึ้นเตียงจึงคิดว่าเพลงพิณกำลังทอดสะพานอ่อยเขาเต็มที่ “สำหรับผู้หญิงสวย ๆ มีเสน่ห์อย่างคุณ ผมยินดีเสมอครับ” เพลงพิณยิ้มเซ็กซี่พลางเท้าคางหรี่ตามองผู้ชายตัวโตตรงหน้า “เต็มใจบริการแบบนี้ ฉันต้องจ่ายค่าเซอร์วิสให้คุณด้วยมั้ย คุณผู้กำกับ?” “เรื่องนี้อยู่ที่ความสมัครใจครับ ถ้าคุณยินดีจ่าย ผมก็ยินดีรับไว้” ปีเตอร์ยื่นหน้ามากระซิบข้างใบหูซึ่งสวมต่างหูพวงระย้าเอาไว้ เพลงพิณหัวเราะพร้อมกับเอี้ยวหน้าหลบ “มันก็ต้องดูก่อนว่าคุณบริการดีแค่ไหน” ปีเตอร์หรี่ตาลง มุมปากยกขึ้นดูเจ้าเล่ห์เมื่อเห็นหญิงสาวทอดสะพานให้เขาเต็มที่ ก็ว่าจะรีบคว้าโอกาสนี้ไว้ แต่เขาก็เจอก้างขวางคอชิ้นโตเมื่อผู้จัดการส่วนตัวของเพลงพิณเข้ามาแทรกกลางเสียก่อน “อย่าดื่มมากสิแซนดี้ รักษาภาพพจน์หน่อย เดี๋ยวมีภาพหลุดมันจะไม่ดีเอานะยะ” ผู้จัดการร่างเป็นชายใจเป็นหญิงสะกิดเตือนเสียงเข้ม “น่าพี่แซม นิดหน่อยไม่เมาหรอก งานก็หมดแล้ว ดื่มสนุก ๆ อย่าซีเรียสสิ” “ดื่มน่ะไม่ว่าหรอก แต่ประคองสติหน่อย ฉันกลัวว่าเธอจะถูกหมาป่าหิวโซคาบไปฟัดซะก่อนสิยะ” เพลงพิณหัวเราะเพราะรู้ว่าทะนงศักดิ์หมายถึงใคร “ฉันระวังตัวน่า พี่อย่าห่วงเลย” หญิงสาวโบกมือแบบไม่สนใจอะไรมาก ทะนงศักดิ์จึงค้อนคมใส่ดาราสาว จากนั้นจึงปรายตาไปยังผู้กำกับหนุ่มเนื้อหอม ทั้งสองสบตากัน ปีเตอร์ยกคิ้วขึ้นสูงอีกทั้งยิ้ม ๆ อย่างล้อเลียน แต่ทะนงศักดิ์กลับเป็นฝ่ายเบ้ปากแล้วสะบัดก้นเดินหนี “ตัวเองไม่กินยังจะหวงคนอื่นทำไม ไอ้ตุ๊ดเอ๊ย!” ปีเตอร์พึมพำเป็นภาษาบูไนญ่า จากนั้นจึงลุกไปจากเคาน์เตอร์ดื้อ ๆ เพราะโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เพลงพิณที่ได้เห็นพฤติกรรมของคนทั้งคู่ยิ้มมุมปาก ก่อนลุกขึ้นวาดลวดลายสนุกสนานกับเพื่อน ๆ ร่วมงานทุกคน... สีหน้าของผู้กำกับชื่อดังเปลี่ยนเป็นความเซ็งผสมความเบื่อหน่ายขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นชื่อของคนที่โทรมารบกวนเวลาอันมีค่า ก็ว่าจะตัดสายทิ้งแล้วปิดเครื่องหนี แต่เขาก็ขี้เกียจทนรำคาญฟังคนโทรมาร้องไห้ฟูมฟาย ตัดพ้อ ต่อว่า ดังนั้นปีเตอร์จึงจำใจต้องกดรับสาย “ครับนาญ่า” ชายหนุ่มกรอกเสียงทุ้มนุ่มลึกชวนฟังลงไปในโทรศัพท์ “คุณอยู่ที่ไหนคะปีเตอร์?” ผู้ที่โทรมาใช้น้ำเสียงจริงจัง “เออ... ที่กองถ่ายครับ พอดีมีงานด่วนเข้ามา ผมเลยต้องอยู่ที่กองถ่ายต่อน่ะ” “จริงเหรอคะ?”