บทที่6.จีบได้ไหม

ร่างเพรียวในชุดกางกางขาสามส่วนกับเสื้อยืดสบายๆ เอกเขนกอยู่บนเก้าอี้หวาย บริเวณด้านหลังของบ้านมีแปลงผักเล็กๆ หลายชนิดหลายแปลง เจ้าของบ้านตบแต่งอย่างพอเหมาะให้มีที่นั่งพักผ่อนอ่านหนังสือหรือดื่มกาแฟ บ้านสองชั้นกึ่งปูนกึ่งไม้ปลูกอยู่บนพื้นที่ 70 ตารางวามานานกว่าสี่สิบปี เป็นบ้านที่เป็นมรดกตกทอดมาถึงคุณรดา หรือคุณครูรดาของใครหลายคน รวมทั้งเป็นป้าของลักษณ์ณาราอีกด้วย “เห็นอยู่ว่าป้ากำลังทำแปลงผักใหม่ก็ไม่คิดจะมาช่วยกันหน่อยหรือยัยหนิง” น้ำเสียงแบบฉบับคุณครูฝ่ายปกครองที่แม้จะเกษียณอายุราชการมาหลายปีแล้วก็ตาม “ก็เห็นไงคะ แต่คิดว่าป้าอยากออกกำลังกายมากกว่าเลยไม่เข้าไปช่วย” ลักษณ์ณาราวางเอกสารที่นอนอ่านลงข้างตัว ร่างเพรียวลุกขึ้นบิดตัวไปมาก่อนจะเดินไปนั่งย่องๆ ข้างผู้เป็นป้าที่เลี้ยงดูเธอมาประดุจลูกแท้ๆ คนหนึ่ง “ก็เลยต้องให้ฉันออกปากเรียกเลยซินะ ถึงยอมเสด็จลงมาได้” “เสด็จป้าก็พูดเกินงามไปนะเพคะ” ดารัณนึกสนุกต่อปากต่อคำด้วย เธอช่วยผู้เป็นป้าเด็ดผักกาดหอมขึ้นมาจากแปลงปลูก “วันนี้ทำอะไรกินคะคุณป้า” “มาขอกินนี่พูดเพราะเชียวนะ” คุณรดาส่ายหน้าไปมาแต่ก็ชินกับนิสัยหลานสาวที่ไม่เอางานครัวเลยสักอย่าง ยกเว้นล้างจาน “แล้วนี่ไม่เข้าไปดูร้านหรือไงยะ” “ให้หนูนาเฝ้าร้านแทนค่ะ หนิงกำลังทำโปรเจคให้ลูกค้าอยู่” “ทิ้งร้านให้หนูนาดูแลคนเดียวมันจะไม่ดีเอานะ” “หนิงก็ว่าจะหาคนมาช่วยดูร้านเพิ่มสักคนอยู่ค่ะ ป้ามีใครจะแนะนำไหมคะ?” ลักษณ์ณาราถามเพราะเชื่อใจว่าคุณป้าสกรีนคนทำงานได้เก่งกว่าเธอหลายสิบเท่า “เดี๋ยวป้าจะดูให้แล้วกัน” “ขอบคุณค่ะ” ลักษณ์ณารายิ้มทำหน้าทะเล้น เธอมักยิ้มแบบนี้เสมอให้คนรอบข้างมีเสียงหัวเราะ ร้านพรรณนาที่เธอก่อร่างสร้างขึ้นเมื่อสี่ปีก่อน คุณป้าก็เป็นคนช่วยออกทุนให้ เธอชอบค้าขายมันได้หยิบจับเงินทุกวันดี เธอหารายได้พิเศษตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย ขายของตลาดนัดหรือถนนคนเดิน หาของเก๋ๆ สไตล์เดียวกันมาให้ลูกค้าเลือก จนเมื่อเรียนมหาวิทยาลัยเธอก็เลือกเรียนสายบริหาร และเมื่อเธอแน่ใจในสิ่งที่ชอบ ร้านพรรณนาก็เริ่มขึ้นจากร้านค้าออนไลน์จนมีหน้าร้านในปัจจุบันด้วยเงินลงทุนของคุณรดา ผู้เป็นป้าและญาติคนเดียวที่เธอเหลืออยู่ “หนูทำงาน หนูเครียด หนูหิว” ลักษณ์ณาราทำเสียงออดอ้อน “เมื่อเช้าได้กลิ่นแกงเขียวหวานใช่ไหมคะ” ยังไม่ทันทีที่เธอจะอ้อนคุณป้าต่อก็ได้ยินเสียงกริ่งหน้าบ้าน หญิงสาวรีบลุกขึ้นแล้วก้าวเร็วๆ มาที่ประตูรั้ว ร่างหญิงร่างท้วมหน้าตาบูดบึ้งเหมือนข้าวเน่าคาหม้อยืนอยู่พร้อมจูงแขนเด็กชายวัยสิบขวบที่เนื้อตัวมอมแมม “อ่ะ! เอาไอ้บอยมาส่ง” หญิงร่างอ้วนแทบจะผลักไสเด็กชายเข้ามาในบ้านของลักษณ์ณารา เธอเพียงแค่ยื่นมือไปประคองไหล่เด็กชายไว้ก่อน ร่างผอมบางเหมือนก้านไม้ขีด “คืนนี้ไปขายของตลาดโต้รุ่งนะ” “ค่ะ หนูจะดูแลน้องบอยเองค่ะ” “เออ ไปล่ะ” หญิงร่างอ้วนเดินเดินจากไปแล้ว ลักษณ์ณาราถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะส่งยิ้มให้เด็กชายแล้วพาเดินเข้ามาในบ้าน เด็กชายบอยไม่ใช่เด็กคนแรกที่ป้ารดาหรือครูรดาที่ชาวบ้านเรียกกันนั้นช่วยดูแลสอนหนังสือช่วงที่ผู้ปกครองต้องไปทำมาหากิน เขาเด็กเกินกว่าจะไปนั่งอดตาหลับขับตานอนในตลาดโต้รุ่งครูรดาจึงอาสาดูแลเด็กๆ ให้โดยไม่คิดค่าใช้จ่ายแต่อย่างใด “กินอะไรมาหรือยังละบอย” คุณรดาเอ่ยถาม แม้น้ำเสียงจะเข้มแต่แววตาอ่อนโยน “ยังครับ” “กินข้าวก่อนแล้วค่อยกินขนมแล้วกันนะ” “ครับ” “อ้าว! ทีหนูหิวป้ายังไม่บอกให้หนูไปหาอะไรกินเลย” “อายุเท่าไหร่แล้ว ยังจะมาอิจฉาเด็กอีก” คุณรดาส่ายหน้า “มาเก็บผักไปล้างแล้วเข้าครัวไปหาอะไรให้น้องบอยกินไป” “ค่ะคุณหญิงป้า” ลักษณ์ณาราทำหน้าทะเล้น แล้วหันไปมองเด็กชายบอยที่หัวเราะคิกคัก หลายเดือนก่อนหน้านี้เด็กชายแทบไม่เคยมีรอยยิ้ม และก็พูดจาไม่เพราะ แต่เดี๋ยวนี้เขาพูด ‘ครับ’ ทุกครั้ง และสุภาพมากขึ้น เธอยกตะกร้าผักที่คุณรดาเด็ดใส่ไว้แล้วเดินจูงแขนเด็กน้อยเข้าไปในครัว เปิดตู้เย็นหยิบชามใส่แกงเขียวหวานออกมาอุ่น และเตรียมผักต่างๆ สำหรับการกินขนมจีนแกงเขียวหวาน เสียงกริ่งหน้าบ้านดังอีกครั้ง ลักษณ์ณาราให้เด็กชายตัวน้อยวิ่งไปดู และเป็นไปตามที่เธอคิด เด็กๆ วัยเดียวกับบอยอีกสามสี่คนทยอยเข้ามาในบ้าน “วันนี้มีขนมจีนแกงเขียวหวานไก่นะจ๊ะ หรือใครอยากจะกินข้าวราดแกงเขียวหวานก็ได้จ๊ะ” ลักษณ์ณาราบอกเด็กๆ ให้ช่วยกันหยิบจานกับช้อนของตัวเอง “วันนี้ไม่มีของกินอร่อยๆ เหมือนวันก่อนโน้นหรือฮะ” เด็กชายอีกคนเอ่ยขึ้น “วันก่อน?” ลักษณ์ณาราทำหน้างงก่อนจะหัวเราะออกมา หลายวันก่อนเธอทานอาหารกับการ์เร็ต และได้อาหารหรูใส่กล่องกลับบ้านมาฝากเด็กๆ แม้จะเป็นอาหารที่เหลือจากโรงแรมแต่มันเลิศหรูเสียจนเด็กๆ ตาลุกวาว โดยเฉพาะเค้กเนื้อนุ่มที่ทำเอาเด็กๆ ถึงกับทำตาหวานเมื่อได้กินคนละคำสองคำ “อย่าพูดให้คุณป้ารดาได้ยินเชียว เดี๋ยวน้อยใจไม่ทำของอร่อยให้กินนะ” “ของคุณป้ารดาอร่อยที่สุดค่ะ” เด็กหญิงคนหนึ่งรีบบอก “คุณป้าทำอะไรก็อร่อย” “ไม่เหมือนพี่หนิง แค่ไข่เจียวยังไม่เป็นแผ่นเลย” เด็กชายบอยพูดขึ้นบ้างเรียกเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ “ใครบอก วันนั้นพี่ตั้งใจทำให้ไข่เจียวมันร่วนๆ แบบนั้นต่างหากล่ะ” เธอรีบกลบเกลื่อน แต่ก็จริงล่ะ เพราะเธอกลัวไข่เจียวไม่สุก เลยพลิกกลับไปกลับมา มันก็เลยไม่เป็นแพสวยๆ เหมือนของคุณป้ารดา “เอาพอๆ มาพร้อมหน้าแล้วก็กินข้าวเสียก่อน” คุณรดาเดินตามเข้ามาในครัวแล้วห้ามทัพก่อนที่จะเถียงกันไปมาจนไม่ได้ทานอาหารเสียที “วันนี้ป้าจะสอนภาษาอังกฤษต่อจากเมื่อวาน” “ครับ/ค่ะ” เด็กๆ ตอบรับเป็นเสียงเดียวกัน จัดการ เสียงโทรศัพท์มือถือของลักษณ์ณาราดังขึ้น เธอขอตัวเดินเลี่ยงมารับโทรศัพท์โดยการเดินไปที่ชั้นสองของบ้านตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง “เป็นไงบ้าง” “จะให้เป็นยังไงล่ะ” ลักษณ์ณาราหัวเราะ “แล้วมิ้นต์ล่ะ ตกลงได้ที่เที่ยวหรือยัง” “เรื่องนั้นไม่ต้องมาห่วงมิ้นต์หรอกจ๊ะ” ดารัณหัวเราะ “ไปพบคุณการ์เร็ตแล้วไม่เห็นเล่าอะไรให้มิ้นต์ฟังเลยนะ” “ก็มันไม่มีอะไร” ลักษณ์ณาราทิ้งตัวลงบนเตียงนอน นึกถึงดวงตาสีเขียวเข้มของเขา “คุยงานกัน แล้วเขาก็ให้หนิงเสนอโปรเจคไปนะ ถ้าเขาโอเคจะให้หนิงเป็นที่ปรึกษา” “ดีแล้ว มิ้นต์เอาใจช่วยนะ หนิงเป็นคนเก่งเราเชื่อว่าหนิงทำได้” “ขอบใจจ๊ะ” “แล้วไม่มีอะไรอย่างอื่นเหรอ แบบ เอ่อ..เขา...เขาจีบหนิงไหม?”