บทที่9. ไม่ได้อยู่ในแผนการ

มันไม่ได้อยู่ในแผนการใดๆ ของเขาเลยสักนิด ก็แค่รู้สึกอยากได้ยินเสียงคนช่างเถียง ก็แค่อยากเห็นหน้าตาไม่เก็บอารมณ์แล้วก็...อะไรก็ช่างเถอะ เธอก็แค่ของเล่นชิ้นใหม่ล่อตาล่อใจเขาก็เท่านั้นเอง และมันก็แค่นั้นจริงๆ ที่ทำให้คนอย่างการ์เร็ต แบล็ค ไปยืนอยู่ในร้านพรรณนาและบังเอิญได้เห็นเธอหัวเราะต่อกระซิกกับผู้ชายอื่นเขาก็เกิดอาการอยากกระชากเธอมาไว้ใกล้ๆ เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน ขนาดนางแบบวิตอเรีย ซีเคร็ทก็เคยผ่านมือเขามาแล้ว แต่ไม่เคยทำให้เขารู้สึกอะไรๆ มากมายขนาดนี้ หรือเขาจะโดนคุณไสยเข้าให้แล้ว เสี้ยวหน้าที่เคร่งเครียดทำให้ลักษณ์ณาราไม่กล้าชวนคุยอะไร เธอเปิดสมาร์ทโฟนแล้วพิมพ์ข้อความผ่านโปรแกรมไลน์ บอกคุณป้ารดาให้ทราบว่าเธอออกไปดูงานกับลูกค้าเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง แต่จริงๆแล้วก็ไม่รู้ว่าป้ารดาจะห่วงหลานสาวคนเดียวคนนี้หรือเปล่าก็ไม่รู้ เพราะปกติเธอก็ขึ้นล่องใต้ไปอีสานเดินทางอยู่บ่อยครั้งเพื่อหาสินค้าเข้าร้านและบ้างครั้งก็หายหน้าหายตาไปนานนับสัปดาห์เลยทีเดียว “เอ่อ...เราจะไปไหนกันคะ” ลักษณ์ณาราถามเมื่อเห็นว่าข้างหน้าจะกำลังจะเข้าช่องทางด่วน “เอ...ผมเคยบอกแล้วนี่” เขาแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “แวะเข้าห้องน้ำหรือซื้อของกินก่อนไหม เราคงต้องไปอีกหลายชั่วโมง” “รีสอร์ทคุณอยู่ไหนกันแน่เนี้ย” ลักษณ์ณาราพึมพำแต่เมื่อเขาจอดรถเธอก็ก้าวลงแล้วรีบเดินไปเข้าห้องน้ำ พลางคิดในใจว่าตอนออกจากร้านหนูนาก็เห็นว่าเธอมากับใคร ในร้านก็มีกล้องวงจรปิด เขาคงไม่ลวงเธอไปฆ่าหมกป่าไหนหรอกนะ หญิงสาวเขกศีรษะตัวเองเบาๆ โทษฐานะที่ใจง่าย พอใครพูดเรื่องงานทีไร เธอพร้อมจะกระโจนใส่ทันที เธอได้แต่ถอนหายใจให้ตัวเองแล้วจัดการทำธุระส่วนตัวแล้วเดินออกมา ไม่รู้ว่าเขาจะพาไปไกลแค่ไหนจึงเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อขนมของกินและน้ำดื่มก่อนจะหิ้วถุงใบใหญ่มาที่รถ เธอหยุดชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นการ์เร็ตกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ร่างสูงเหลือบตามองมาทางเธอแล้วพยักหน้าเป็นเชิงเรียกให้เธอขึ้นรถแล้วเขาก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเสื้อ “สี่ชั่วโมงโดยประมาณ” การ์เร็ตเอ่ยแล้วพารถเคลื่อนออกไป “อยากให้ฉันช่วยขับเปลี่ยนมือก็บอกได้นะคะ” เธอพูดพลางแกะถุงขนมออกมาเคี้ยว เสียงกรุบกรอบทำให้คนขับปรายตามองแล้วขมวดคิ้ว “มีแต่ขนม?” “อ้าว! ก็คุณไม่ได้สั่งให้ซื้ออะไรนี่คะ” ลักษณ์ณาราทำหน้าเหรอหรา “แต่ฉันซื้อน้ำมาเผื่อคุณด้วยนะ” “ไม่เอาจะกินด้วย” “กินอะไรคะ” “ไอ้ที่คุณกินอยู่ไง” “ก็หยิบเองซิ” ลักษณ์ณารายื่นถุงส่งให้ “ผมขับรถอยู่ คุณก็ป้อนให้หน่อยซิ” “ห๋า!” “หาอะไร ป้อนหน่อย” ลักษณ์ณาราเห็นท่าทางเขาไม่ยอมละมือจากพวงมาลัยรถจริงๆ เธอจึงหยิบแผ่นมันฝรั่งทอดกรอบส่งให้เขา และเขาก็กัดกินโดยง่าย เสียงเขาเคี้ยวสองสามทีก็กลืนแล้วอ้าปากเป็นสัญญาณให้เธอป้อนเขาอีก เธอขมวดคิ้วทำหน้ายุ่งแต่ก็หยิบส่งให้เขาอีกสองชิ้น “น้ำ” “ค่ะ” เธอวางถุงขนมเปิดขวดน้ำดื่มเสียบหลอดแล้วยื่นให้เขา แต่เป็นจังหวะที่มีรถปาดเข้ามา เขาเบี่ยงหัวรถเล็กน้อยแต่ก็ทำให้เธอเสียหลักทำน้ำกระเฉาะรดเสื้อของเขา “อุ้ย!” “เฮ้ย! แกล้งผมเรอะ!” “โอ๊ย ใครจะไปแกล้งคุณละคะ คุณขับรถไม่ดีเอง” เธอเบ้ปาก “แล้วจะดื่มน้ำอยู่ไหม” “ดื่มซิ” เขาดูดน้ำจากขวดจนพอใจแล้วก็พยักหน้ารับ “แกะกระดุมเสื้อให้ผมหน่อย” “อะไรนะ” “จะพูดเสียงดังทำไม อยู่ในรถแค่สองคน” “ก็คุณพูดอะไรออกมา” “แกะกระดุมเสื้อ” เขาสั่งอีกครั้ง “เสื้อผมเปียก มันชื้น คุณช่วยแกะกระดุมออกให้สักสองสามเม็ดซิ” ลักษณ์ณาราทำหน้ามุ่ยแต่ก็วางขวดน้ำแล้วเอียงตัวไปปลดกระดุมเสื้อของเขาออก เพราะเอาแต่มองกระดุมเสื้อจึงไม่เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขา ทว่ากลิ่นแชมพูเด็กจากเรือนผมของเธอกลับทำให้เขากลายเป็นฝ่ายอึดอัดเสียเอง “จะให้ทำอะไรอีกไหมละคะ” เธอเหมือนเพิ่งนึกได้ว่าเขาไม่ใช่เพื่อนเล่น เผลอพูดจาไม่มีหางเสียงแถมน้ำเสียงก็ไม่น่าฟังสักเท่าไหร่ นี่มันเรื่องงานนะ เคยเจอลูกค้าเรื่องมากร้อยแปดพันเก้าแค่นี้เรื่องจิ๊บๆ น่า “ระหว่างนี้คุณอยากให้ข้อมูลอะไรฉันเพิ่มสักหน่อยไหมคะ” “ผมไม่มีอารมณ์” “ห๊ะ!” ลักษณ์ณาราทำเสียงสูง “นี่เรามาทำงานกันใช่ไหมคะ” “เอาน่า ถึงที่แล้วคุณก็รู้เอง” ลักษณ์ณาราอ้าปากค้างแล้วเปลี่ยนใจไม่พูดอะไรต่อ นี่ถ้าดารัณนั่งอยู่ตรงนี้คงรับมือกับผู้ชายตัวโตนิสัยโลเลเหมือนเด็กได้ลำบากพอดู เอาเถอะถ้าเขาอยากเล่นเกม เธอก็จะยอมลดตัวลงมาเล่นเป็นเพื่อนก็แล้วกัน แต่เขาก็มาได้จังหวะพอดี แม้จะเป็นเรื่องบังเอิญแต่เขาก็เข้ามาช่วยดึงเธอออกจากสถานการณ์ชวนอึดอัด ระหว่างเธอกับพี่เกริกมันไม่มีอะไรอีกแล้ว หากเขาเข้ามาพบเธอแบบพี่น้องอย่างที่เขาพูด เธอคงจะยิ้มให้เขาได้มากกว่าที่เป็นอยู่ ทำไมเขาไม่เข้าใจความรู้สึกของเธอบ้าง ยิ่งทำแบบนี้ความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีมันยิ่งเลื่อนหายไป การ์เร็ตเพียงใช้หางตามองก็รู้สึกได้ว่าหญิงสาวที่นั่งเคียงข้างกำลังจมดิ่งในความคิดคำนึงของตนเอง แม้ปลายนิ้วของเธอจะเลื่อนอยู่บนหน้าจอแท็บเล็ต แต่ในความเงียบที่ปกคลุมระหว่างคนสองคนกลับทำให้รู้สึกห่างเหิน ไม่มีความจำเป็นอะไรที่เขาต้องพาเธอมาด้วย แถมยังต้องขับรถเองแบบนี้ทั้งที่มีคนขับรถให้ เขาเพียงอยากใช้เวลาอยู่กับเธอ ช่วงเวลาสั้นๆ ที่มีหญิงสาวคนนี้อยู่ ความรู้สึกหนักหน่วงจากภาระการงานมากมายมันเบาบางลงไป เงินนับพันล้านที่เขามีดูมันจะไร้ค่าเมื่อเขาไม่อาจซื้อหาความสุขทางใจได้เลย ตลอดระยะเวลาเกือบยี่สิบปีที่ผ่านมา เขาโหมลุยงานหนักเพียงเพื่อถีบตัวเองให้พ้นจากความยากจน ความอดยากและหิวโหย แต่ในบางครั้งแม้อาหารตรงหน้าจะเลิศรสแต่มันไม่บรรเทาความหิวโหยที่ยังรู้สึกอยู่ภายใน ต่างคนต่างอยู่ในความคิดของตนเอง ระยะเวลาสี่ชั่วโมงเศษจึงมาถึงจุดหมายด้วยความเงียบที่อีกฝ่ายต่างไม่รู้ความคิดของกันและกัน รถยุโรปคันหรูจอดใกล้ท่าเทียบเรือ ลักษณ์ณาราเบิกตากว้างเธอไม่คิดว่าเขาจะขับรถยิ่งยาวมาถึงตราดได้ เธอมองหน้าเขาราวกับจะถามว่านี่คือความจริงใช่ไหม? แต่เขากระตุกยิ้มที่มุมปากแทนคำตอบ เธอจึงได้แต่เก็บของใส่กระเป๋าย่ามแล้วก้าวลงจากรถมายืนใกล้ๆ เขา กลิ่นอายทะเลทำให้หญิงสาวเผลอสูดลมหายใจลึกๆและเต็มปอด แม้จะเดินทางบ่อยแต่เธอไม่ค่อยได้มาทะเลนัก กี่ปีแล้วก็ไม่รู้ที่ไม่ได้มาทะเลนานจนจำไม่ได้ว่าครั้งล่าสุดมันเมื่อไหร่กัน “ถึงแล้วหรือคะ” “เราต้องนั่งเรือเฟอรี่ไปที่เกาะ” “คะ” “กลัวรึ” เขาถามเพราะเห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนของเธอ ลักษณ์ณาราส่ายหน้าเร็วๆ จนผมยาวประบ่าของเธอสยายไปมา แต่การ์เร็ตกลับจับมือเรียวของเธอไว้แล้วบีบเบาๆ การ์เร็ตจ่ายค่าเดินทางข้ามฟาก เรือมาจอดเทียบท่าแล้วจึงขับรถเข้าไปจอดก่อนจะเปิดประตูรถแล้วเดินอ้อมมาฝั่งลักษณ์ณารา เขาก้มศีรษะลงจ้องมองหญิงสาวที่นั่งตัวแข็งอยู่ในรถ “ลงมาเถอะ นั่งในรถก็เมื่อยก้นเปล่าๆ” ลักษณ์ณาราก้าวลงตามที่เขาบอก มือใหญ่เอื้อมมาจูงมือให้เธอเดินตามเขาลงไปนั่งในเรือข้ามฟาก หญิงสาวแสร้งมองไปทางอื่น แต่เธอไม่รู้จะพูดอะไรกลบเกลื่อนความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนนี้ ก็เพราะไม่ค่อยได้ใกล้ชิดทะเลและไม่มีชีวิตใกล้ชิดแม่น้ำหรือสระน้ำ เธอจึงว่ายน้ำไม่ค่อยแข็ง แม้จะเคยเรียนตั้งแต่อยู่มัธยมก็เถอะ ใครจะรู้เล่าว่าผู้หญิงที่เก่งกีฬาหลายด้านอย่างเธอยอมแพ้พ่ายกับการว่ายน้ำที่แทบเอาตัวไม่รอดเลยสักครั้งที่ลงน้ำ มันจึงเป็นเหตุผลง่ายๆ ที่ทำเธอไม่ค่อยมาเฉียดใกล้ทะเล การ์เร็ตอยากหัวเราะแต่ทำเป็นนิ่งไว้ เธอยอมให้เขาจับมือและวางมือเธอลงบนหน้าขาของเขา มือเรียวเย็บเฉียบแต่ยังหน้านิ่งทำเป็นไม่รู้สึกอะไรเพียงเพื่อข่มความกลัวที่กลั้นกลายเป็นเหงื่อซึมหน้าผาก โธ่! เด็กน้อย ที่นี่เขาก็รู้แล้วว่าจะจัดการปราบพยศแมวป่าตัวนี้ได้ยังไง จริงๆ เขาจะหาเรือส่วนตัวเดินทางมาที่เกาะตามลำพังก็ได้ซึ่งจะใช้เวลาน้อยกว่านี้แต่ก็ไม่รู้ทำไมเขาจึงเลือกจะแกล้งเธอ เห็นแล้วก็สงสารแต่ไม่คิดปราณี เมื่อเขามองเห็นเกาะตรงหน้าก็ดึงมือเรียวให้เดินกลับมาที่รถ การ์เร็ตก็ประคองไหล่หญิงสาวให้ค่อยๆเข้าไปนั่งที่เดิม เธอยอมอย่างง่ายดายเพราะกำลังเมาคลื่น เพียงรถของเขาขับขึ้นฝั่งมาได้ราวๆห้านาที การ์เร็ตก็จอดรถแล้วลงไปหาวัยกลางคนยืนรอต้อนรับด้วยรอยยิ้ม ลักษณ์ณาราตั้งสติแล้วก้าวลงจากรถเดินตามเขา การ์เร็ตเดินเข้าไปใกล้ ชายคนนั้นก็ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม “สวัสดีครับนาย” การ์เร็ตแค่พยักหน้ารับ แล้วหันมาทางลักษณ์ณารา “นี่คุณบุรินทร์ เป็นคนดูแลงานที่นี่” “สวัสดีค่ะ” “สวัสดีครับ” “ไปที่พักก่อนแล้วค่อยคุยกัน” การ์เร็ตแตะแผ่นหลังให้ลักษณ์ณาราเดินมาที่รถอีกครั้ง ลักษณ์ณาราได้แต่ยิ้มค้าง เขาไม่แนะนำเธอว่าเป็นใครทำเหมือนไม่อยากให้ใครรู้ ใครเห็น ถ้าเธอถูกฆ่าทิ้งทะเลก็คงไม่มีใครรู้ละซินะว่าเธอได้มาที่เกาะแห่งนี้ แต่เวลาที่สำคัญกว่าคือเธอเมาคลื่นและอยากอยู่นิ่งๆ เต็มทีแล้ว และโชคดีเหมือนคำขอของเธอจะเป็นผล การ์เร็ตขับรถออกมาเพียงสิบนาทีก็ถึงบ้านหลังหนึ่ง ดูเป็นบ้านคนธรรมดาไม่ใช่รีสอร์ทอะไร “บ้านนี้ผมเช่าไว้เวลามาดูงานที่นี่” เขาพูดเหมือนเดาความคิดของหญิงสาวได้ “พักที่นี่สักครู่แล้วค่อยคุยเรื่องงานกัน” “ก็ดีค่ะ” ตอนนี้เธอไม่มีเรี่ยวแรงจะต่อกรกับเขานักหรอก เธอหยิบกระเป๋าคล้องไหล่แล้วเดินตามเขาเข้ามาในบ้าน ซึ่งเป็นลักษณะบ้านชั้นเดียว ต้นไม้ใหญ่ปลูกเป็นแนวรั้วราวกับจะกั้นโลกไว้สองส่วน ภายในบ้านดูโล่งโปร่งสบาย ตบแต่งเรียบง่ายไม่ใช่แบบที่เธอคิดจะเจอ “เดิมทีมันเป็นบ้านร้างของชาวบ้านแถวนี้ บุรินทร์ซื้อต่อมาปรับปรุงจะให้คนเช่าต่อแต่ผมชิงเช่าแทน” “นึกว่าคุณจะพักโรงแรมเสียอีก” “ผมพักแค่โรงแรมของตัวเองเท่านั้น” ลักษณ์ณารามองใบหน้าคนที่พูดด้วยความมั่นใจเกินร้อย เอาเถอะ ขอเธอพักสักหน่อยค่อยเปิดศึกปะทะคารมกัน “ผมจะคุยกับบุรินทร์แล้วนัดหมายกับคนอื่นๆ ตอนนี้คุณพักเสียหน่อยก็แล้วกัน คิดเสียว่าพักบ้านตัวเอง อ้อ!นั่นห้องน้ำ ห้องครัวด้านหลัง ส่วนห้องนอนมีสองคน คุณเดาเอาแล้วกันว่าผมนอนห้องไหน” “ขอบคุณค่ะ” ลักษณ์ณารากัดฟันยิ้มให้ แต่เขากลับยิ้มเจ้าเล่ห์ตอบกลับ เธอยืนมองร่างสูงเดินออกไปแล้วก็ถอนหายใจหนักๆ ยังไม่อยากคิดเรื่องอะไร หญิงสาวเดินเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตารู้สึกสดชื่นขึ้น จัดการหวีผมตัวเองให้เข้าทรงหลังจากเจอลมทะเลพัดจนยุ่งเหยิง เสร็จแล้วจึงเดินมาครัวเปิดตู้เย็นหยิบน้ำดื่มออกมารินใส่แก้วดื่มอย่างกระหาย เธอนาฬิกาที่มันบอกเวลาว่าเกือบสี่โมงเย็นแล้ว ยังไม่ได้เริ่มคุยงานเลย จะได้กลับบ้านเอาตอนไหน หญิงสาวพึมพำกับตัวเองแล้วเอนหลังบนเก้าอี้หวายที่มันช่างแสนจะพอดีกับร่างของเธอ หญิงสาวบอกกับตัวเองว่าขอหลับตาสักครู่ ขอพักสักนิด ทว่าเมื่อลมเย็นๆพัดผ่านแผ่วเบา เสียงโมบายเปลือกหอยเข้ากับเสียงคลื่นที่ไม่ไกลนัก ลักษณ์ณาราก็หลับไปอย่างไม่รู้ตัว และไม่รู้จนกระทั่งร่างสูงกลับเข้ามาในบ้านพร้อมหัวหน้าคนงาน ใบหน้าที่หลับตาพริ้มเพราะความอ่อนล้าทำให้เขายิ้มอย่างเอ็นดูแล้วหันไปบอกคนงานให้มาใหม่ในวันรุ่งขึ้น การ์เร็ตก้มหน้าลงจนปลายจมูกของเขาอยู่ห่างจากแก้มเนียนไม่กี่เซนติเมตร แต่อีกฝ่ายยังอยู่ในห้วงลึกของนิทรารมย์ เขาเปลี่ยนใจช้อนตัวอุ้มเธอขึ้นอย่างง่ายดายแล้วพาเธอไปนอนสบายๆ บนเตียงนอน แต่การ์เร็ตเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นเตียงนอนของเขาด้วยก็ไม่รู้.