已经是第一章了
บทที่10. ฝันว่างูไล่ฉก
ของลักษณ์ณาราก็เปิดขึ้น เธอขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนที่นอนแล้วบิดตัวไปมา รู้สึกสบายตัวเพราะได้หลับเต็มที่ แต่แล้วใบหน้าที่กำลังยิ้มก็ต้องเปลี่ยนไปเมื่อสังเกตภายในห้องที่เธออยู่นั้นมันไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย
“ที่นี่ที่ไหน?”
ลักษณ์ณาราขมวดคิ้วยุ่งแล้วหลับตาร้องครางในลำคอ ตั้งสติหน่อยซิลักษณ์ณารา อะไรที่เห็นเป็นสิ่งสุดท้าย เรือ บ้านพัก ผู้ชายดวงตาสีเขียวเหมือนทะเล หญิงสาวเริ่มนึกได้แล้วว่าเธอเอนหลังที่เก้าอี้หวายทรงสวยแต่ไม่รู้ทำไมถึงมาโผล่ในห้องนอนไม่รู้จักแบบนี้ เธอหันไปมองที่ด้านหนึ่งซึ่งเป็นประตูกระจกบานใสขนาดใหญ่ มันมองเห็นหาดทรายอยู่ไม่ไกลนัก เสียงคลื่นที่รอดผ่านบานหน้าต่างมากับสายลมทะเลที่พัดผ่านจนผ้าม่านพลิ้วไหว หญิงสาวก้าวเท้าเปลือยเปล่าลงจากเตียง เดินไปเลื่อนบานประตูแล้วยืนสูดอากาศอยู่ด้านนอก
เมื่อสมองผ่อนคลายเธอก็ยิ้มออกมาแล้วถามตัวเองว่าไม่ได้สูดกลิ่นทะเลแบบนี้กี่ปีแล้วนะ มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเธอมาที่นี่เพื่อท่องเที่ยวไม่ใช่มาเพื่อทำงานแบบนี้ ลักษณ์ณารายักไหล่ ได้เวลาไปสู้รบปรบมือกับผู้ชายตัวโตนิสัยเหมือนเด็กคนนั้น ร่างบางหมุนตัวกลับเพื่อจะเข้ามาในห้อง แต่แล้วเธอก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อเห็นงูตัวใหญ่อยู่บนพื้นพรมตรงหน้า งูสีดำเป็นมันวาวจนเธอแข้งขาอ่อน มันจ้องมาทางเธอราวกับเธอคือเหยื่ออันโอชะและทำให้เธอไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียง
“โทรศัพท์”
เธอพึมพำมองไปที่โทรศัพท์มือถือของตัวเองที่นอนสงบนิ่งอยู่ในย่ามของเธอ เธอต้องการความช่วยเหลือ แน่นอนว่าเธอไม่มีปัญญาสู้กับงูยักษ์ตัวนี้แน่ แล้วต้องโทรหาใครล่ะ กด191หรือ991นะ หรือแจ้งหน่วยกู้ภัย แล้วมันเบอร์อะไรล่ะ แต่เธอจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ได้ยังไง พูดเพราะๆกับคุณงูแล้วบอกว่าช่วยหลีกทางฉันสักครู่เถอะค่ะ หรือว่าจะท่องบทสวดแผ่เมตตาแต่มันขึ้นต้นว่าอย่างไรล่ะ
ยังไม่ทันที่เธอจะคิดหาทางออกได้ งูใหญ่ตัวนั้นก็พุ่งตรงมาทางเธอ ร่างบางเบี่ยงตัวหลบอย่างหวุดหวิดแต่ก็เสียหลักล้มลง ลักษณ์ณาราถึงขั้นต้องคลานสี่ขาเพื่อหนีเจ้าตัวร้ายใหญ่นั้น เธอไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมอง ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้นะ เพราะผู้ชายคนนั้นแท้ๆ ไอ้คนบ้านั้นไปอยู่ไหนนะ แล้วประสาทหูก็บอกว่าเสียงที่เธอได้ยินคือเสียงงูขู่ฟ่อๆ เธอเหลือบมองด้านหลังแล้วก็เห็นงูร้ายพุ่งเข้าใส่ราวกับลูกศรที่พุ่งออกมาจากคันธนู เธอหวีดร้องสุดเสียง
“การ์เร็ต!”
“ลักษณ์ณารา!”
การ์เร็ตถอนหายใจยาวเมื่อเห็นคนที่หลับบนเตียงลืมตาตื่น เขาได้ยินเสียงเธอหวีดร้องเสียงดังจนต้องรีบเข้ามาดูทั้งที่ตัวเองกำลังอาบน้ำอยู่ ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ หญิงสาวดิ้นทุรนทุรายบนเตียงของเขาทั้งที่ดวงตายังปิดอยู่ เดาได้ไม่ยากนักว่าเธอฝันร้าย เขาพยายามเรียกเธอแต่ก็ไม่เป็นผลจนต้องเขย่าตัวแรงๆ แม้จะตกใจกับภาพที่เห็นแต่ก็ดีใจที่เธอเรียกชื่อเขา แม้จะไม่รู้ว่าเธอฝันอะไรอยู่ก็ตาม
“คุณ...คุณการ์เร็ต” ลักษณ์ณาราหอบหายใจแรง เธอหลับตาลงอีกครั้งและเมื่อลืมตาขึ้นก็ยังเห็นใบหน้าคมเข้มจ้องมองเธออยู่ใกล้ๆ มือใหญ่ของเขาจับไหล่สองข้างของเธอไว้แน่น เธอกลอกตาไปมา
“งู...งูละคะ”
“งู? งูที่ไหน” การ์เร็ตขมวดคิ้วแล้วมองไปรอบๆ
“มี...มีงูตัวใหญ่มาก มันจะทำร้ายฉันคะ” เธอขยับตัวเหมือนจะลุกขึ้น ชายหนุ่มจึงช่วยประคองเธอให้กึ่งนั่งกึ่งนอน “มันอยู่ที่พื้น”
การ์เร็ตมองตามนิ้วมือสั่นระริกที่ชี้ไปที่พื้นห้อง แต่มันไม่มีอะไรนอกจากพรมที่ปูอยู่เท่านั้น ไม่ใช่แค่มือเธอหรอกที่สั่นแต่ร่างของเธอก็สั่นจนน่าสงสาร เขารั้งร่างเธอเข้ามาไว้ในวงแขนแล้วลูบศีรษะอย่างปลอบโยน
“ไม่เป็นไร คุณแค่ฝันร้ายเท่านั้น”
“ฝัน? ฉันฝันหรือคะ” ลักษณ์ณาราหันมามองหน้าเขา
“คุณหลับที่เก้าอี้หวายในห้องรับแขก ผมอุ้มคุณมานอนที่นี่ แล้วคุณก็หลับเหมือนเจ้าหญิงนิทราจนผมได้ยินเสียงคุณร้องกรี๊ดๆนั้นแหละ คุณไม่ได้ไปไหนเลยนะ และไม่มีอะไรเข้ามาในห้องนี้นอกจากผม”
ลักษณ์ณาราหลับตาลงและตั้งสติ เธอลืมตาอีกครั้งและมองไปรอบๆ จนมาหยุดที่ใบหน้าคนที่จ้องมองเธออยู่ ผมของเขาเปียกชื้นและ...เปลือยท่อนบนอวดแผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามสายตาของเธอเลื่อนมองท่อนล่างของเขาที่มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบกายของเขาเท่านั้น จากการหวาดกลัวกลายเป็นตื่นตระหนกและเขินอาย สองมือยื่นไปดันเขาออกสุดแรงจนตัวเองหงายหลังกลิ้งตกลงบนพื้น
“ลักษณ์ณารา! คุณเป็นอะไรมั้ย!”
“ไม่ค่ะ อย่าเข้ามานะ” เธอนั่งบนพื้นแต่ใช้ขอบเตียงเป็นเหมือนบังเกอร์ป้องกันการจู่โจมของเขา
“ให้ตายซิ! คุณเป็นอะไร” เขาลุกขึ้นยืนอย่างเหลืออดก้าวยาวๆ เดินอ้อมเตียงมาแต่เธอกลับคลานหนี การ์เร็ตเริ่มหงุดหงิดมีผู้หญิงคนไหนหนีเขาแบบนี้กันเล่า เขาตะปบข้อเท้าและยึดไว้แน่นไม่ให้เธอคลานหนีได้
“ปล่อยฉันนะ!”
“ปล่อยไม่ได้นอกจากคุณจะบอกผมก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น” เขาเผลอตะคอกอย่างหัวเสีย นี่เขาควรหัวเราะหรือบีบคอเธอดีนะ
“ก็คุณโป๊อยู่นี่”
“โป๊ที่ไหนผมนุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่นะ”
“ก็นั้นแหละ คุณไปห่างๆฉันเลยนะ”
“ไม่ปล่อยจนกว่าคุณจะอธิบายทั้งหมดมา”
ลักษณ์ณาราอยากจะหวีดร้องแต่ทำได้แค่อ้าปากเพราะร่างของเขาโถมเข้าใส่คร่อมร่างของเธออยู่ ทำไมนะ ทำไมตอนที่กลัวที่สุดกลับคิดถึงผู้ชายคนนี้ แต่ตอนนี้เขากลับเป็นคนที่น่ากลัวที่สุด
“เอาล่ะบอกมาว่าคุณฝันอะไรถึงหวีดร้องขนาดนั้น”
“ฉันฝัน...ฝัน...” เธอตะกุกตะกักกลายเป็นคนติดอ่างไปทันที
“ฝันอะไร?”
“ก็ฝันว่างูตัวใหญ่มันไล่ฉกเอานะซิ” เขาจะมาตะคอกเธอทำไมนะ
“ฝันว่างูไล่ฉก?” เขาทวนคำที่เธอพูด
“มันก็แค่ฝันไง คุณก็พูดเองนี่” เธอดิ้นขลุกขลัก “รู้แล้วก็ปล่อยฉันเสียทีซิ!”
“โอ๋ๆ คุณกลัวจนตัวสั่นขนาดนั้นจะให้ผมปล่อยง่ายๆ อย่างนั้นไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือ” เขาโน้นหน้าลงใกล้ อารมณ์ขุ่นมัวเริ่มจางลง “ผมจำได้ว่าคนไทยบอกว่า ถ้าฝันเห็นงูนี่จะเจอเนื้อคู่นะ”
“เนื้อคู่!” เธอถลึงตาใส่ “ถ้าฉันเจอเนื้อคู่จริงก็ไม่ใช่คุณหรอก”
“จริงอะ ก็เมื่อกี้ผมได้ยินคุณเรียกชื่อผมอยู่นะ”
“โอ๊ย! ฉันจะเจอเนื้อคู่หรือเนื้องอกมันก็เรื่องของฉันคุณขยับออกไปได้แล้ว”
การ์เร็ตอยากแกล้งเธออีกแต่ก็อารมณ์ดีเกินกว่าจะแกล้งคนปากดีได้ เขาขยับตัวถอยห่างแล้วดึงข้อมือของเธอให้ลุกขึ้นยืน
“เอาล่ะ ผมขอห้านาทีจัดการตัวเองต่อให้เสร็จแล้วคุณจะรอผมตรงนี้หรือข้างนอกหรือจะช่วยผมอาบน้ำต่อก็ได้นะ”
“ฉันไปรอคุณข้างนอกดีกว่า” พูดจบเธอก็รีบก้าวยาวๆ ออกจากห้องนอนแล้วเดินกลับมาที่ห้องรับแขก เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เวลาเท่าไหร่ แต่ที่แน่ๆ ฟ้าด้านนอกมืดสนิทจนแทบไม่เห็นแนวรั้วต้นไม้เหมือนตอนเข้ามา
“นี่หลับไปนานขนาดนี้เลยหรือเนี้ย แล้วคืนนี้จะได้กลับบ้านมั้ย”
“กลับไม่ได้แล้วล่ะ เรือเทียวสุดท้ายออกไปตั้งสองชั่วโมงที่แล้ว”
ลักษณ์ณาราหันขวับถลึงตาใส่คนที่พูดอยู่ด้านหลัง เขาสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยเป็นเสื้อผ้าฝ้ายสบายๆ เหมือนพร้อมจะพักผ่อนไม่ใช่จะทำงาน
“แล้วทำไมคุณไม่ปลุกฉันตั้งแต่สองชั่วโมงสามสิบนาทีที่แล้ว ฉันจะได้กลับฝั่งทัน”
“โธ่! ผมคงไม่ใจร้ายขนาดปลุกคนหลับฝันหวานให้ตื่นหรอก”
“ฝันหวานที่ไหนล่ะ”
“ก็เรียกชื่อผมนี่เรียกว่าฝันหวานหรือเปล่า”
“ฉันไม่ได้ฝันเห็นคุณ ฉันฝันเห็นงู”
“จุ๊ๆ เขาเรียกเนื้อคู่”
“คุณ!”
การ์เร็ตแหงนหน้าหัวเราะ ร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้หญิงสาวกลับยืนกอดอกมองเขาอย่างไม่พอใจ แบบนี้คอยคุ้มค่าที่พาเธอมาถึงที่นี่
“เอาน่า คุณไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สบายเนื้อสบายตัวดีกว่า ผมให้คนจัดเตรียมไว้ให้แล้วในห้อง ไม่ต้องใส่ชุดเดิมซ้ำหรอกนะ เสื้อผ้าชุดใหม่สบายใจได้แล้วเราจะได้ทานอาหารกัน”
“ถ้าคุณบอกก่อนฉันจะเตรียมเสื้อผ้าของฉันมาเอง”
ลักษณ์ณาราบ่นแต่ก็นึกคำพูดมากกว่านี้ก็นึกไม่ออก เธอเดินเลี่ยงไม่อยากเข้าใกล้มากนักแล้วเดินกลับมาที่ห้องนอน เสื้อผ้าสำหรับผู้หญิงพับไว้บนที่นอน เธอหยิบมาคลี่ออกดูเป็นชุดเดรสผ้าลายดอกสีสันสดใสแบบที่นักท่องเที่ยวชอบใส่กัน แถมมีอุปกรณ์อาบน้ำครบชุดรวมทั้งชุดชั้นในมีป้ายติดอยู่ นี่เขาไปเอาเวลามาจากไหนมาเตรียมของแบบนี้ สงสัยจะพาสาวๆ มาบ่อยถึงได้เตรียมพร้อมเสมอ
หญิงสาวรู้สึกท้องร้องโครกคราก ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เที่ยง หิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้ว เธอไม่อยากคิดอะไรมากมายเพราะยังไงเธอก็ไม่ใช่สเปคของเขาให้ต้องหวาดระแวง รีบจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินกลับออกมา กลิ่นอาหารแสนหอมยิ่งทำให้เธอทรมานเพราะกระเพาะหลั่งน้ำย่อยพร้อมทำงานเต็มที่ เธอปราดเข้าไปนั่งที่โต๊ะอาหารแววตาเป็นประกายเมื่อเห็นอาหารหลากหลายเต็มโต๊ะเหมือนจะกินได้ห้าหรือหกเลยทีเดียว
已经是最新一章了
加载中
