บทที่11. แค่สมมติ

“หิวมากไหม” การ์เร็ตถามแล้วเลื่อนเก้าอี้ให้หญิงสาวนั่ง “หิวมาก” เธอลากเสียงแล้วมองหน้าคมเข้ม “ฉันยังไม่ได้กินมื้อเที่ยงเลย” “เห็นกินขนมไปสองถุงใหญ่แล้วนี่” “นั่นมันขนม” เธอหงุดหงิดเพราะหิวมาก “คุณรู้จักคำว่าโมโหหิวไหม? ถ้าคุณไม่ให้ฉันกินข้าวเสียที ฉันอาจจะกระโดดกัดหูคุณก็ได้นะ” “ผมให้กัดทั้งตัวก็ได้นะ” เขาหัวเราะเขาตักข้าวใส่จานให้เธอ ดีแล้วที่บุรินทร์ให้คนมาส่งอาหารได้ทันเวลาคนหิว คราวแรกเขาคิดจะพาเธอออกไปนั่งทานอาหารนอกบ้าน แต่มีแววว่าพายุจะเข้า บุรินทร์สั่งคนเอาข้าวของเครื่องใช้จำเป็นมาส่งและปล่อยให้เขาอยู่กับเธอตามลำพัง “ผมไม่ค่อยเห็นนายพาผู้หญิงมา เลยให้เด็กๆ จัดเตรียมของใช้สำหรับผู้หญิงมาให้ด้วย” การ์เร็ตยอมรับในความสามารถของบุรินทร์ บุรินทร์ดูเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยมีปากเสียงหรือโต้เถียงใคร แต่เมื่อทำงานนั้นมีประสิทธิ์ภาพมากเรียกว่ารู้ใจแม้เขาจะไม่เอ่ยปากสั่งก็ตาม เขาจึงไว้ใจให้เป็นคนดูแลเรื่องงานที่นี่ ชายหนุ่มรินไวน์ให้ตัวเองแล้วนั่งที่หัวโต๊ะมองดูหญิงสาวที่กินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยราวกับไม่มีเขาอยู่ตรงหน้า “แบ่งไว้ให้ผมบ้างก็ได้นะ” เขาหยอกแต่เธอยักไหล่ “คุณอยากกินก็กินซิ จะมานั่งวางมาดจิบไวน์ทำไมล่ะ” “ก็กลัวคุณไม่อิ่ม” “ปลาทอดสองตัว ต้มยำหม้อไฟ ผัดผัก กุ้งแช่น้ำปลา กั้งทอดกรอบ ถ้าหมดนี่ไม่อิ่มนี่ก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร” เธอยิ้มแล้วตักผัดผักใส่จานของเขา “ผักล้วนๆเลยนะ” เขายิ้มรับมุขแบบรู้ทัน ก็ตัวเองแต่กินเนื้อกินหนัง แต่ผักนี่ส่งให้เขากินนี่นะ “ฉันเอาของอร่อยให้คุณกินเลยนะ” ลักษณ์ณาราหัวเราะแล้วตัวเองตักต้มยำใส่ถ้วยแบ่งส่งให้เขา “อันนี้มันเผ็ดมาก แต่ถ้าคุณอยากกินก็เชิญเลย” การ์เร็ตรับไว้แล้วตักชิมนิดๆ รสชาติเผ็ดร้อนอย่างที่เธอเตือน แต่ลักษณ์ณาราคงลืมไปแล้วว่าเขาอยู่เมืองไทยมานานแค่ไหน อาหารรสจัดนี่ถือเป็นเรื่องปกติของเขาเลยทีเดียว แต่อาจเพราะเขาอิ่มอกอิ่มใจที่มีเธออยู่ตรงนี้ด้วยละมั้ง เอ๊ะ! แล้วทำไมเขาถึงมีความสุขเมื่อมีเธออยู่ใกล้ได้ล่ะ? “ลมแรงจัง” ลักษณ์ณาราพูดแล้วมองไปที่นอกหน้าต่าง ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง และยอดไม้เอนตามแรงลม “วันนี้พายุเข้า” เขาพูดเรียบๆ “คุณไม่ต้องคิดหาเรือกลับหรอกนะยังไงก็ต้องรอจนกว่าคลื่นลมจะสงบเลยนะ” “ฉันยังรักชีวิตตัวเองไม่เอาไปโยนลงทะเลหรอกค่ะ” เธอเบ้ปากนิดๆ แล้วรวบช้อน “ยังไงคืนนี้ฉันรอดตายแล้ว อาหารอร่อยมากค่ะ” “มีผลไม้ในตู้เย็น” “เอาเท่านี้ก่อนดีกว่าคะ แล้วคุณล่ะทานไปนิดเดียวเอง” “ผมรองท้องตอนไปตามคนงานแล้ว” เขาพูดตามจริง “ฉันเป็นคนหลับง่าย คุณปลุกฉันมาคุยเรื่องงานก็ได้ จะได้ไม่เสียเวลาทำให้คุณต้องติดเกาะอย่างนี้เลย” คราวนี้เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอก” มันก็จริง ปกติเวลาของเขามันเดินตามตารางนัดหมายเรื่องงาน การมาที่นี่ไม่ได้อยู่ในแผนงานของวันแต่เขาก็ไม่รู้สึกโมโหหงุดหงิดอะไร กลับรู้สึกว่าตัวเองคิดถึงแล้วที่มาที่นี่และแถมยังมีพายุมาเป็นตัวช่วยให้เป็นเหตุเป็นผลในการดึงเธอมาค้างแรมกับเขาอีก “คุณต้องบอกคนที่บ้านไหม?” “ฉันไลน์บอกคุณป้าแล้วค่ะ” ลักษณ์ณารายิ้มแล้วชี้ไปที่โต๊ะอาหาร “ถ้าคุณอิ่มแล้ว ฉันเก็บโต๊ะเลยนะ” “วางไว้แบบนั้นก็ได้ ตอนเช้าจะมีแม่บ้านเข้ามาทำให้” “วางไว้แบบนี้ไม่ดีแน่ ฉันเก็บเองดีกว่า แค่นี้เองไม่ได้ลำบากอะไร” การ์เร็ตอ้าปากจะห้ามแต่ก็ไม่ทันเพราะลักษณ์ณาราลุกขึ้นแล้วจัดการซ้อนจานที่ว่างเปล่าไปไว้ในครัว เขาจึงช่วยเธอยกจานอาหารที่เหลือตามเข้ามา เธอดูคล่องแคล่วทำทุกอย่างราวกับเคยมาที่นี่หรือเธอคิดว่านี่เป็นบ้านของเธอเองจริงๆ “ปกติคุณไม่กลับบ้านบ่อยหรือ?” “ฉันไม่รู้ว่าขอบเขตคำว่าปกติของคุณเป็นยังไง” ลักษณ์ณารานิ่งคิดไปครู่หนึ่ง “ก็เดินทางบ่อย ต้องไปซื้อของเลือกของเข้าร้านบางทีก็ไม่เข้าบ้านเกือบสัปดาห์ แต่ฉันก็บอกคนที่บ้านตลอดก็เลยไม่มีปัญหาอะไร” “ถ้าคุณอยู่ที่นี่ทั้งสัปดาห์ก็ไม่เป็นอะไรใช่ไหม” ลักษณ์ณาราสะดุ้ง เธอสะบัดมือที่ล้างจานเสร็จแล้วหันมามองคนที่พูดที่ยืนพิงกรอบประตูพร้อมจิบไวน์ในมือ “ขอเหตุผลที่ฉันจำเป็นต้องอยู่ที่นี่ทั้งสัปดาห์ด้วยค่ะ” การ์เร็ตยักไหล่ “ผมแค่สมมติ” “ถ้าเป็นเรื่องงานก็ได้ค่ะ” ลักษณ์ณาราหันมาเผชิญหน้ากับเขา ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ ถึงนึกสนุกกับเธอแต่คงอยู่นานเป็นสัปดาห์ไม่ได้เพราะเขาเองก็มีงานการที่ต้องรับผิดชอบไม่น้อย เขามีเวลาให้งานเสมอแต่หาเวลาให้คนรักไม่ได้ ก็คงเพราะแบบนี้ผู้หญิงที่เคยคบหาถึงอยู่ด้วยกันได้ไม่นาน เพราะเขาเห็นงานมาก่อน แต่เขาก็ไม่รู้สึกอะไร ก็จะให้ทำอย่างไร ถ้าเขาไม่ดูแลกิจการของตนเองใครจะทำได้ดีเท่าเขาอีกแล้ว “ฉันอิ่มแล้ว พร้อมจะทำงานแล้วค่ะ” “โอ๊ย! ผมเหนื่อยทั้งวันแล้วไม่พร้อมจะทำงานตอนนี้หรอกนะ” เขาแสร้างทำเสียงหงุดหงิด “อ้าว แล้วเราจะทำอะไรกันละคะ” “คุณชิมไวน์เป็นเพื่อนผมก็แล้วกัน” เขาพยักหน้าไปทางขวดไวน์หลายขวดที่ตั้งอยู่ไม่ไกลมือนัก “ผมจะเลือกไวน์ไว้สำหรับรีสอร์ทที่นี่” ลักษณ์ณาราถอนหายใจหนักๆ “ฉันไม่ถูกกับเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอร์” “คุณแพ้รึ?” เขาเคยได้ยินว่าบางคนแพ้แอลกอฮอร์ในเครื่องดื่ม เม็ดเลือดทำงานผิดปกติถึงขั้นส่งโรงพยาบาลเลยทีเดียว “ก็ไม่เชิง แค่เวลาเมาฉันไม่ค่อยน่าดูสักเท่าไหร่” เธอถอนหายใจเบื่อๆ “ขนาดไหนเชียว” “ฉันอาจจะปลุกปล้ำคุณก็ได้นะ คุณไม่กลัวหรือไง” ห๋า! อะไรนะ? การ์เร็ตถึงกับแหงนหน้าหัวเราะ ให้ตายเถอะ! ผู้หญิงคนนี้มีอะไรให้เซอร์ไพรส์เยอะเหลือเกิน อยู่มาจนอายุสามสิบปกเพิ่งเคยมีคนมาขู่เขาให้กลัวแบบนี้ “เวลาเมาฉันพูดมากนะคะ” “งั้นเรามาดูกันว่าคุณจะพูดเก่งขนาดไหน” เขายิ้มแล้วส่งแก้วไวน์ให้เธอ “เพื่อสุขภาพ” ลักษณ์ณารารับแล้วชนแก้วกับเขา “เพื่อสุขภาพค่ะ” หญิงสาวขยับขาไข่ห้างเพื่อเปลี่ยนอิริยาบถ เธอเริ่มผ่อนคลายมากขึ้นเมื่อไวน์หมดไปหลายแก้ว มือขวาที่จับปากกาอยู่เคาะกับสมุดบันทึกตรงหน้า นิ้วมือซ้ายไล้วนบนขอบแก้วไวน์ที่มีชายหนุ่มยอมเป็นบริกรรินไวน์ให้ “เนื่องจากกระแสนิยมสินค้าที่มาจากธรรมชาติและบริการความผ่อนคลายในรูปแบบธรรมชาติเป็นที่สนใจอย่างมากทำให้ผู้บริโภคเริ่มมาใช้บริการสปามากขึ้นทั้งผู้ชายและผู้หญิง โดยมีความเชื่อที่ว่าสามารถช่วยผ่อนคลายความเครียด และเสริมสุขภาพกายและจิตใจ เหมาะสำหรับการผ่อนคลาย และหลีกเลี่ยงอันตรายจากสิ่งปนเปื้อนทางเคมี เนื่องจากใช้ผลิตภัณฑ์จากธรรมชาติโดยเฉพาะการใช้สมุนไพร สปาในกรุงเทพฯ เน้นความหรูหราของสถานที่และรวมถึงบริการที่มีความหลากหลายสิ่งอำนวยความสะดวกที่ครบครัน ในขณะที่สปาตามต่างจังหวัดนั้นจะไม่เน้นถึงความสวยงามในการออกแบบร้านความหรูหรามากนัก แต่จะเน้นการให้บริการที่จัดเตรียมให้ลูกค้าเท่านั้น ฉันก็เลยคิดว่าเราน่าจะดึงเอารูปแบบสปาต่างจังหวัดลองปรับมาใช้กับสปาในกรุงเทพฯ ในส่วนของงานบริการก็จะมีก็จะเป็นไปตามปกติของรูปแบบสปาแต่เราจะเน้นที่การนวดแผนไทย สร้างให้เป็นจุดเด่นของร้าน ตกลงคุณโอเคกับแผนงานของฉันไหม” ลักษณ์ณาราเงยหน้าถาม หลังจากอธิบายคราวๆ ถึงคอนเซปสปาที่เน้นไปทางสมุนไพรเพื่อสุขภาพและความงาม “รูปแบบชัดเจนดี ผมชอบ” การ์เร็ตตอบตามที่คิด เขาอาจลงทุนซื้อเครื่องเพชรหรือรถหรูให้ผู้หญิงได้โดยไม่ต้องคิดอะไรมาก แต่ถ้าเป็นเรื่องงานหรือการลงทุนเขาไม่ยอมให้มีคำว่าพลาด เพราะมันไม่ได้หมายถึงเงินที่สูญไปเท่านั้นแต่มันรวมถึงชื่อเสียงและความเชื่อมั่นของเหล่าหุ้นส่วนที่มีต่อตัวเขาด้วย “คงไม่เน้นความเป็นไทยมากไปนะคะ” ลักษณ์ณาราจ้องตาเขาเค้นหาคำตอบ การ์เร็ตส่ายหน้าไปมา “ผมชอบที่มันชัดเจน เราไม่เหมือนคนอื่น ให้มันเป็นเอกลักษณ์แบบนี้ดีแล้ว เหมือนเวลาไปญี่ปุ่นเราก็ต้องนึกถึงออนเซ็น ถ้าพูดถึงสปาไทยให้คิดถึงผม”