บทที่14. เป็นผู้หญิงที่ยุขึ้นจริงๆ ด้วย

เป็นผู้หญิงที่ยุขึ้นจริงๆ ด้วย การ์เร็ตรู้สึกสนุกที่จับจุดผู้หญิงคนนี้ได้ เขาหัวเราะในลำคอขณะขับเรือเร็วออกมาชมบริเวณรอบนอกของเกาะ หลังจากบุรินทร์ขับรถมารับพร้อมถือเงินสดมาจ่ายค่าเสื้อผ้าของลักษณ์ณาราแล้ว เขาก็ขอยืมเรือของบุรินทร์พาหญิงสาวมาดูรอบๆ เกาะ เขาจอดเรือห่างจากฝั่งไม่ไกลนักแต่เป็นจุดที่เหมาะกับการดำน้ำ เขาสูดลมหายใจเอากลิ่นทะเลเข้าปอด หากโครงการที่คิดจะทำอยู่นี้เป็นไปตามที่ตั้งใจ ค่อยหาเรือยอร์ชไว้สักลำ จริงๆ เขามีอยู่แล้วสองลำแต่ในเมืองไทยเขายังไม่มี นั่นเพราะยังหาที่เหมาะๆ สำหรับเรือของตัวเองไม่ได้ หากรีสอร์ทแห่งนี้เป็นไปตามที่ตั้งใจแน่นอนว่าเรือยอร์ชลำที่สามต้องมาอยู่ที่นี่ ชายหนุ่มหยุดเรือแล้วถอดแว่นกันแดดออกตามด้วยเสื้อเชิ้ตผ้าบางเบาเผยแผงอกเปลือยเปล่ากระทบแสงแดด “เฮ้!คุณผู้หญิง พร้อมจะลงน้ำหรือยังครับ” เขาหันไปถามผู้หญิงที่ทำหน้าตึงอยู่ข้างๆ “แน่ใจนะว่านี่มันเกี่ยวกับงาน” ลักษณ์ณาราทำหน้าหงิกงอ ปรายตามองคนที่อวดแผงอกตัวเองอยู่เหมือนกับภูมิใจหนักหนา “แน่นอน” เขาพูดน้ำเสียงเข้มแถมยังทำหน้าซีเรียสมองคนที่สวมชุดว่ายน้ำทูพีซสีสันสดใส แม้จะไม่ใช่ชุดว่ายน้ำราคาแพงแต่มันก็ช่วยขับเน้นเรือนร่างได้สัดส่วนที่เจ้าตัวเหมือนจะซุกซ่อนมันไว้ด้วยเสื้อผ้ามิดชิดเสมอ เขาหรี่ตามองราวกับประเมินราคาสินค้า แต่ทำให้อีกฝ่ายถลึงตาใส่ ลักษณ์ณาราอยากกัดลิ้นตัวเองนัก ทำไมถึงเผลอไปตกปากรับคำ(ท้า)ยอมใส่ชุดว่ายน้ำขึ้นเรือมากับเขาได้นะ ไม่น่าไปหลงกลเขาเข้าให้เลย “มาซิลงน้ำกัน” “ห๋า! ทำไมฉันต้องลงน้ำ...” ‘…กับคุณ’ เธอพูดไม่หมดได้แต่กัดฟันซ่อนความไม่พอใจ “อ้าว! แล้วคุณจะใส่ชุดว่ายน้ำมาทำไม มายั่วผมเหรอ” ‘สำคัญตัวเกินไปล่ะ’ เธอไม่ได้พูดออกไปแต่ใช้สายตาพูดแทน แต่เขากลับยิ้มที่มุมปาก มือเรียวแกะผ้าผืนบางที่พับรอบเอวเธอออก น้ำทะเลใสสะท้อนแดดระยิบระยับ เธอจับขอบเรือแล้วชะโงกหน้าดูน้ำในทะเล มันก็สวยอยู่หรอกนะ เห็นปลาตัวเล็กตัวน้อย อยู่ไม่ไกลฝั่ง น้ำคงไม่ลึกเท่าไหร่...แต่ว่า...เอาเถอะ เคยว่ายน้ำในสระน้ำมาบ้าง น้ำในทะเลก็คงไม่ต่างกัน อย่าไปคิดนะว่าหลังสุดท้ายที่เคยว่ายน้ำมันกี่ปีมาแล้ว ยังไม่ทันคิดอะไร หญิงสาวก็รู้สึกถึงแรงผลักจากด้านหลังอย่างแรง จนร่างที่ชะโงกลงไปเกินครึ่งตัวของเธอก็หล่นลงทะเลไป! “มาทะเลทั้งทีก็ต้องว่ายน้ำนะครับ” การ์เร็ตตะโกนบอกปนหัวเราะ แต่เขาก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นร่างของหญิงสาวตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำ เธอผลุบโผล่อยู่ไม่กี่นาทีร่างก็ค่อยๆ จมดิ่งลงไป “ลักษณ์ณารา!” เขาตะโกนเรียก กลัวว่าเธอจะแกล้งหลอกเขา แต่ร่างของเธอก็ไม่โผล่ขึ้นเหนือผิวน้ำ ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว เขากระโจนลงตามไปทันที! หญิงสาวไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจตกน้ำ เธอพยายามตั้งสติแล้วถีบเท้าเพื่อให้ตัวเองพุ่งขึ้นจากน้ำ แต่ความตื่นตระหนกตกใจทำให้เธอทำอะไรไม่ถูก เท้าที่ไม่แตะพื้น เบื้องล่างที่ไร้สิ่งใดทำให้เธอหวาดกลัว ทฤษฏีที่เคยเรียนมารู้สึกว่าไม่สามารถใช้อะไรได้เลย ร่างของเธอกลับยิ่งจมในห้วงทะเลสีเขียวมรกตเหมือนดวงตาคู่นั้น มือใหญ่แหวกน้ำลงไปอย่างรวดเร็ว ร่างสูงพุ่งไปแล้วเอื้อมมือดึงข้อมือเธอไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะจมลงไปมากกว่านี้ การ์เร็ตรวบร่างเธอเข้ามากอด ประคองใบหน้าที่เกือบจะไร้สติของหญิงสาวแล้วประกบริมฝีปากส่งผ่านอากาศหายใจ และเขาก็รู้ว่าเธอยังรู้สึกตัวเมื่อมือของเธอแตะที่บ่าของเขา เขารวบเอวเธอแล้วถีบน้ำพาร่างสองร่างขึ้นจากทะเล เมื่อพ้นผิวน้ำหญิงสาวก็ไอหนักๆ สำลักน้ำออกมา สองมือคล้องคอกอดเขาไว้แน่น เขารู้สึกได้ถึงร่างที่สั่นสะท้านเพราะความหวาดกลัว เขาพาเธอมาที่ขอบเรือซึ่งมีบันไดสำหรับปีนขึ้นเรือ “ลักษณ์ณารา! ได้ยินผมไหม?” เขาถามเพียงเรียกสติ โล่งใจไปนิดหน่อยที่เห็นเธอพยักหน้ารับแม้จะไม่พูดอะไรออกมาก็ตาม “จับดีๆ ผมจะดันตัวคุณขึ้น” เขาสั่งและลักษณ์ณาราก็ยอมทำตามโดยง่าย เธอจับขั้นบันไดค่อยๆ ปีนขึ้นมาโดยที่มือใหญ่ดันร่างให้เธอขึ้นมาง่ายดาย เธอแทบไม่มีแรงทรงตัวจะนั่งร่างของเธอจึงโงนเงนเหมือนจะฟุบลงไป แต่การ์เร็ตที่ปีนขึ้นบันไดตามมาก็ประคองเธอไว้ได้ทันเวลา “ว่ายน้ำไม่เป็นทำไมไม่บอก” เขาอยากจะตะคอกเธอนักแต่เพราะคนที่อยู่ในวงแขนหน้าซีดตัวสั่นทำให้เขาทำไม่ลง เขารีบหาผ้ามาคลุมร่างแล้วกอดปลอบเธอไว้ “ว่ายเป็นแต่ว่ายไม่แข็ง” เธอพูดแล้วไอออกมาอีกหลายครั้ง รู้สึกดีขึ้นเมื่อมือใหญ่ลูบหลังให้ “ยังจะมาปากดีอีก” “ใครให้คุณผลักฉันลงมาล่ะ” เธอต่อว่าเขาแต่ไม่มีแรงมากนัก “คุณมันใจร้าย คิดจะฆ่าฉันหมกทะเลจริงๆ ด้วย” คำพูดของเธอถูกดูดกลืนด้วยริมฝีปากร้อนที่ราวกับจะหลอมละลายน้ำแข็งให้กลายเป็นน้ำได้ในทันที ดวงตาสีเขียวเข้มจ้องมองเขม็งราวกับคำประกาศบทลงโทษต่อหญิงสาว ลักษณ์ณาราผวาเฮือกไม่ทันได้ตั้งตัวจึงไม่อาจถอยหนีจูบร้อนแรงที่บดขยี้จนเธอรู้สึกเจ็บและร่างกายที่เยียบเย็นร้อนผ่าว จูบของเขาดุดันและหนักหน่วงก่อนจะหยุดเอาดื้อๆ ผละจากราวกับไร้เยื้อใย ร่างสูงผละออกปล่อยให้เธอนั่งตัวแข็งทื่ออย่างนั้นแล้วก้าวยาวๆ เพื่อขับเรือกลับบ้านพัก แม้จะไม่หันมามองแต่ก็รู้ว่าอีกฝ่ายยังสับสนและมึนงงอยู่ การ์เร็ตรู้ตัวและรู้สึกผิดที่เล่นกับเธอแรงเกินไป เขาถอนหายใจหนักๆ ไม่หลุดปากคำว่า ‘ขอโทษ’ ออกมา เขาขับเรือกลับมาท่าเรือซึ่งใกล้กับบ้านพักที่ทั้งคู่พักอยู่ ลักษณ์ณาราพอจะตั้งสติได้บ้างแต่ก็ต้องตกใจจนเผลอหวีดร้องเมื่อเขาอุ้มเธอแล้วก้าวลงจากเรืออย่างรวดเร็ว “ฉัน...ฉัน..” “ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” เขาดุ น้ำเสียงและสีหน้าจริงจังของเขาทำให้ลักษณ์ณาราไม่กล้าต่อปากต่อคำอีก เพราะเกรงว่าจะไม่อาจต้านทานถ้าเขาจูบเธออีกครั้ง ทั้งที่เธอก็บอกตัวเองว่าเขาต่างหากเป็นคนผิด เธอต้องวีนใส่เขาถึงจะถูกไม่ใช่ให้เขามาดุมาตะคอกเธอแบบนี้ แต่นี่ไม่ใช่สถานการณ์ปกติ เธอไม่เคยตกในสภาวะควบคุมสถานการณ์ไม่ได้เช่นนี้ และไม่เคยปล่อยใจไปกับรสสัมผัสเช่นเขาด้วย การ์เร็ตพาเธอเข้ามาในบ้านอย่างง่ายดาย หญิงสาวคิดว่าเขาจะปล่อยเธอลงบนโซฟา แต่เขากลับพาเธอเดินตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำแล้ววางเธอลงในอ่างอาบน้ำ “คุณ...คุณจะทำอะไร” เธอถามทั้งที่เห็นอยู่ว่ามือใหญ่เปิดน้ำอุ่นใส่อ่างที่เธอนั่งขดกายอยู่ เวลานี้เธอมีเพียงชุดว่ายน้ำทูพีซบนร่างเท่านั้น แต่มันก็ดูน้อยชิ้นจนเหมือนไม่อาจซ่อนอะไรต่อสายตาของเขาได้ “ก็อาบน้ำนะซิ น้ำทะเลเย็นออกอย่างนั้นผมต้องทำให้คุณอบอุ่น” “ฉันอาบเองได้” “ไม่ได้หรอก เดี๋ยวก็จมน้ำตายในอ่างนะซิ ผมจะสร้างรีสอร์ทให้คนมาพักผ่อนแบบครอบครัวไม่ใช่คนมาทัวร์ท้าเรื่องผี” “ใครจะไปจมน้ำตายในอ่างเล่า” “ก็ผู้หญิงดื้อๆอย่างคุณไง” น้ำอุ่นทำให้ร่างกายเธอหายสั่น แต่กระนั้นเธอก็รู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่านเพราะสายตาของเขาที่จับจ้อง เธอหลุบตาไม่กล้าสบตากับดวงตาสีเขียวคู่นั้นตรงๆ มือใหญ่หยิบฝักบัวมาเปิดน้ำล้างคราบเหนียวเหนาะจากน้ำทะเลออก ตั้งแต่ศีรษะแล้วไล่ลงมาเรื่อยๆ เหมือนเธอจะเพิ่งรู้สึกตัวว่ามือใหญ่ของเขากำลังลูบไล้ผิวกายเกือบเปลือยของตนเอง “พอแล้ว” เสียงแผ่วร้องห้ามทำให้การ์เร็ตเพิ่งรู้สึกตัว เขาตั้งอกตั้งใจดูแลเธอเพราะความรู้สึกผิดยังติดค้าง คนอย่างเขาไม่ใช่จะหลุดคำ ‘ขอโทษ’ ออกมาง่ายๆ แม้ตัวเองจะเป็นฝ่ายผิดจริงๆก็ตาม เขาลุกขึ้นผละจากเรือนร่างงดงามตรงหน้า หันไปหยิบผ้าขนหนูเพื่อจะเช็ดตัวให้ สบถให้ตัวเองที่ไม่เป็นตัวของตัวเองเอาเสียเลย เขาคือการ์เร็ต แบล็ค ชายผู้เต็มไปด้วยความสุขุม แต่ทำไมเขาถึงได้ทำตัวเหมือนเด็กหนุ่มไปได้นะ เขาถอนหายใจหนักๆ ปรับอารมณ์ตัวเองให้เป็นปกติแต่เมื่อหันกลับมาก็พบว่าลักษณ์ณารากำลังย่องออกจากห้องน้ำ ความหงุดหงิดที่เธอดื้อรั้นทำให้เขายื่นมือไปคว้าร่างเธอมาแล้วดันเธอไปชิดกับผนังห้องน้ำ สองมือของเธอถูกรวบไว้เหนือศีรษะไม่ยอมให้เธอได้หนีพ้นเขาไปได้อีกและกักขังเธอไว้ด้วยร่างกายกำยำของเขา ริมฝีปากสวยเผยอขึ้นเพื่อจะส่งเสียงต่อว่า แต่สิ่งที่เธอได้รับคือริมฝีปากของเขาทาบทับกดจูบลงมาอย่างรวดเร็ว เขาขบเม้มริมฝีปากของเธอรุนแรงจนเธอเจ็บเหมือนว่าเขากำลังลงโทษเธออยู่ เธอพยายามดิ้นรนแต่เขากลับนาบร่างแกร่งเข้ามาบดเบียดจนเธอรู้สึกได้ถึงแผงอกเปลือยเปล่าที่สร้างความร้อนให้ร่างกายที่มีเพียงชุดว่ายน้ำแบบทูพีซที่เธอสวมอยู่ เข่าของเขาเบียดเข้ามาที่หว่างขาของเธอซ้ำร้ายเข่านั่นยังขยับเสียดสีจนเธอรู้สึกได้ถึงแก่นกายของเขาที่แข็งแกร่งรอการปลดปล่อย ความต้องการของเขาเธอย่อมรู้ดี แต่ไม่คิดว่าตัวเองจะหวั่นไหวกับสิ่งที่เขาทำ เรียวลิ้นของเขาที่แทรกเข้ามาในปากเกี่ยวกระหวัดกับเรียวลิ้นของเธอทำให้วาบหวามไปทั่วร่างไม่มีแรงแม้กระทั้งจะขัดขืน เธอไม่แน่ใจว่าอะไรทำให้เธอจูบตอบผู้ชายอย่างการ์เร็ต แบล็ค คนที่เธอคิดว่าจะไม่มีวันข้องเกี่ยวด้วยเด็ดขาด การ็เร็ตครางในคำคอเมื่อรู้สึกได้ว่าร่างของเธอโอนอ่อนผ่อนตาม เขาเลื่อนมือปล่อยให้มือของเธอเป็นอิสระและใช้มือของตนเองสำรวจเรือนร่างของเธอ ผิวเธอเนียนละเอียดและนุ่มมือราวกับผ้าไหมเนื้อดี และด้วยความชำนาญเพียงมือข้างเดียวก็ปลดตะขอชุดว่ายน้ำของเธออกอย่างง่ายดายทำให้มันร่วงลงไปกองกับพื้น ทรวงอกเต่งตึงท้าทายสายตาของเขาปรากฏเบื้องหน้าจนเขาอดไม่ได้ที่จะโน้มหน้าลงชิมยอดอกสีชมพูหวานของเธอ “อะ...อา...” ลักษณ์ณาราอับอายที่ตัวเองครางอย่างพอใจทั้งที่อ้าปากจะส่งเสียงห้าม แต่มันดันกลายเป็นเสียงครางกระเส่าด้วยน้ำเสียงที่เธอเองก็ไม่อยากเชื่อว่ามันคือเสียงของเธอ หญิงสาวบอกตัวเองว่าต้องผลักเขาออกแต่ทำได้เพียงวางมือบนศีรษะสอดนิ้วไปในกลุ่มผมนุ่มลื่นของเขา ลมหายใจถี่กระชั้นทุกครั้งที่ลิ้นของเขาระเริงรื่นกับยอดอก มือใหญ่บีบเคล้นเป็นจังหวะยิ่งสร้างระลอกคลื่นความปรารถนาในช่องท้องราวกับมีพายุลูกใหญ่ก่อตัวอยู่ภายใน เธอผวาเมื่อเขาถอนริมฝีปากทว่าเขาเพียงแค่ขยับเปลี่ยนมาอีกข้างเพียงให้ความบันเทิงแสนรัญจวน แต่มือของเขาอีกข้างเลื่อนลงด้านล่างลูบไล้ขาอ่อน และรูดกางเกงว่ายน้ำของเธอลงอย่างรวดเร็วและเผื่อไม่ให้โอกาสอีกฝ่ายได้ต่อต้านนิ้วมือของเขาแหวกกลีบดอกไม้ใจกลางอิสตรี ลักษณ์ณาราผวาเฮือกด้วยไม่เคยรู้จักรสสัมผัสที่เขาทำกำลังทำอยู่ “การ์เร็ต!” เสียงครางของเธอเร่งเร้าให้อารมณ์เขาดิบเถื่อนอย่างไม่รู้ตัว การ์เร็ตเป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ได้ดีเยี่ยมแต่เวลานี้เขารู้สึกเหมือนเด็กหนุ่มที่เต็มไปด้วยความต้องการ พร้อมจะพุ่งทะยานเต็มที่ ร่างกายเธอหอมและหวานทุกตารางนิ้วที่เรียวลิ้นของเขาลากผาก ร่างที่บิดเร้าและเสียงครวญนั้นยังปลุกเร้าเขาให้เร่งเร้าเธอด้วยนิ้วแข็งแรง เขาอยากเห็นคนแสนดื้อรั้นทุรนทุรายถูกเผาไหม้ด้วยไฟปรารถนา นิ้วมือที่เคลื่อนไหวรับจังหวะกับเสียงร้องกระเส่าพร้อมทั้งเขากลืนกินอกสวยตรงหน้าทำให้น้ำหวานของดอกไม้ฉ่ำเยิ้ม ดอกไม้ที่ไม่เคยต้องมือผีเสื้อหนุ่มตนใดกำลังสั่นไหวอย่างรุนแรง และหวีดร้องออกมาในที่สุด สองขาของเธอไร้เรี่ยวแรงจะทรงตัว เขาประคองเธอไว้ เปิดน้ำผักบัวราดรดเรือนร่างของเธอเพื่อขับไล่เหงื่อชื้นที่ไหลออกมาระหว่างการลงทัณฑ์ที่เขาทำต่อเธอ มันเป็นบทลงโทษที่เธอดื้อรั้นกับเขา ร่างที่อ่อนระทวยและสั่นระริกแลดูน่าสงสาร เพียงกำแพงน้ำแข็งที่เธอสร้างขึ้นพังทลายไป ลักษณ์ณาราก็เผยความอ่อนไหวและเปราะบางให้เขาได้สัมผัส ชายหนุ่มกัดฟันระงับอารมณ์ของตนเองสัญชาตญาณบอกอะไรเขาอยู่นั้นทำให้เขาไม่ผลีผลามจนเกินไป เขาปิดก๊อกน้ำแล้วหยิบผ้าขนหนูมาซับเรือนร่างที่โงนเงนแล้วช้อนตัวเธออุ้มเดินกลับเข้ามาด้านใน บรรจงวางร่างเปลือยเปล่าลงบนที่นอนหนานุ่ม แล้วจ้องมองใบหน้าหวานที่ปรือตามองเขา “คุณอยากบอกอะไรผมหรือเปล่า”