บทที่15.คุณจะต้องเป็นผู้หญิงของผมเท่านั้น!

ลักษณ์ณาราอ้าปากแล้วเปลี่ยนใจไม่พูดอะไร เธอเบือนหน้าไปทางอื่น “คุณแกล้งฉัน..คุณมันเจ้าเล่ห์คุณทำลายกฎของฉัน” “ผมไม่ได้ทำลายกฎของคุณ ผมแค่พังกำแพงของคุณก็เท่านั้น” เขาลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เย็นหยิบขวดน้ำแล้วรินน้ำดื่มใส่แก้วส่งให้หญิงสาว เธอดื่มอึกใหญ่จนต้องขอเติมน้ำเปล่าอีกคงคอแห้งเพราะร้องครวญคราวเมื่อครู่ ความคิดนั้นทำให้เขายิ้มกริ่มออกมา ลักษณ์ณาราเห็นรอยยิ้มกึ่งหัวเราะของเขาเธอก็ทำหน้ามุ่ยขึ้นมาทันที แล้วก็เพิ่งนึกได้ว่าตัวเองเปลือยเปล่าอยู่ต่อหน้าเขา เธอควานหาผ้าห่มแล้วดึงมันมาปิดทรวงอกที่มันเริ่มเป็นรอยแดงเพราะการบดขยี้ด้วยริมฝีปากของเขา “อะ..มีอะไรอีกล่ะ” “ก็ไม่อะไร” เขาดื่มน้ำจากขวดแล้วยกหลังมือปาดเช็ดริมฝีปาก หรี่ตามองผลงานของตัวเองแม้เธอจึงใช้ผ้าห่มปิดแต่มันก็ยังเห็นร่องรอยบนผิวกายที่พ้นผ้าคลุมกาย เขาคลานขึ้นเตียงเหมือนราชสีห์ที่กำลังจะขย้ำเหยื่อ แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนระอุของกันและกัน “คุณก็รู้ว่านี่มันแค่เริ่มต้น” “แล้วจะยังไงล่ะ คุณเป็นฝ่ายเริ่มเองนะ” ใบหน้าหวานแดงจัด มันร้อนไปหมดทั้งตัวแค่เพียงเขาจ้องมองเท่านั้น “โอเคผมผิดก็ได้...มันเป็นเพราะผมเริ่มเองทั้งนั้น แต่คุณก็เสร็จสมอารมณ์หมายแล้วนี่ อย่างนี้ผมก็เสียเปรียบละซิ” “เสียเปรียบ? ใครกันแน่?” เธอถามแล้วเม้มริมฝีปากแน่น “ผมเข้าใจว่าขาดทุนอยู่นะ แต่ถ้าคุณคิดว่าคุณเสียเปรียบผมอยู่ละก็...ผมก็ยินดีที่จะ...” “!?!” คนอะไรพูดเข้าข้างตัวเองได้ทุกที! ลักษณ์ณาราได้แต่คิดแต่ไม่อาจตอบโต้ได้ทันเพราะร่างสูงขึ้นคร่อมเธอทันที การจู่โจมไม่ได้ตั้งตัวทำให้ลักษณ์ณาราหงายหลังและเขาก็ประกบจูบลงมาอย่างรวดเร็ว เรียวลิ้นของเขาสร้างความเร่าร้อนจนร่างกายของเธอดิ้นเร่า หญิงสาวไม่อาจทัดทานเขาแต่ก็บอกตัวเองว่าครั้งนี้จะไม่ยอมให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลเด็ดขาด การ์เร็ตรุกด้วยเรียวลิ้น ดูดดื่มความหอมหวานด้วยจูบร้อนแรง เธอดินร้นมากกว่าเมื่อครู่ มือใหญ่กระชากผ้าห่มออกเผยเรือนร่างงดงามเบื้องล่าง กลายเป็นเขาเองที่ถึงกับหายใจติดขัด “ฮือ...” เธอครางไม่เป็นคำพูด ร่างกายรับรู้ถึงระลอกคลื่นความรัญจวนเข้าจู่โจม “ว่าไง พูดซิ” เขากระซิบถาม “ถ้าไม่พูดผมจะไม่หยุดนะ” “หยุด...หยุดก่อน..” “ทำไมผมต้องหยุด” เขาเม้มติ่งหูของเธอเบาๆ แต่ร่างบางกลับสั่นสะท้าน ลักษณ์ณาราเม้มปากเน้น เธอต้องบอกเขาเรื่องนี้ด้วยหรือ? ผู้ชายแบบไหนกันที่ต้องให้ผู้หญิงพูด... “ว่าไง...” เขาถามเสียงแหบพร่าและยังหยอกเย้าขบเม้มติ่งหูจนเธอต้องหลับตากลั้นเสียงร้อง แต่เขาก็ยิ่งเร่งเร้าจนเธอต้องพูดออกไปอย่างหมดอาย “ฉัน...ฉันยังไม่เคยนะซิ!” เธอพูดเร็วเหมือนกลั้นใจพูด ประโยคของเธอทำให้เขาหยุด และเมื่อมองหน้าเขาตรงๆ ก็เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของเขา “คุณรู้แล้ว!” ลักษณ์ณาราทั้งอายและโมโหในเวลาเดียวกัน เธอผลักเขาออกสุดแรงแต่เขากลับโน้มหน้าลงจูบแก้มเธอเบาๆ ราวกับว่าเขาได้ของที่ต้องการแล้ว นั่นก็คือคำสารภาพของเธอเอง “ต่อไปนี้คุณห้ามมีความลับกับผม ต้องบอกผมทุกเรื่อง ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม แพ้อาหาร แพ้ยาอะไร ว่ายน้ำไม่เป็นหรือแม้กระทั่งคุณยังเวอจิ้นอยู่ก็ตาม” “ทำไมฉันต้องรายงานคุณด้วย! เราไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย” “เมื่อก่อนไม่ แต่ตอนนี้คุณจะต้องเป็นผู้หญิงของผมเท่านั้น” “คุณพูดอะไรออกมา! ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของคุณและไม่ใช่ของใครทั้งนั้น” ใบหน้าหล่อเหล่าเปลี่ยนเป็นยิ้มเหี้ยมที่ทำให้คนถูกมองเสียวสันหลังได้ แต่กระนั้นลักษณ์ณาราก็ยังเชิดหน้ามองเขา การกระทำของเธอเป็นไปอย่างที่เขาคาดเดามันทำให้เขาพอใจกับใบหน้าดื้อรั้นของเธอ “คุณเพิ่งจมน้ำมา พักผ่อนก่อนเถอะ” การ์เร็ตจูบหน้าผากเธอเบาๆ แล้วขยับตัวลุกขึ้นหยิบผ้าห่มมาคลี่คลุมร่างเปลือยเปล่าของเธอ เขาเดินจากไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลักษณ์ณาราขดตัวในผ้าห่มเหมือนดักแด้ ไม่เข้าใจกับสิ่งที่เขาทำและประกาศออกมาแบบนั้น ทำไมเขาต้องทำแบบนั้น เธอไม่ใช่ผู้หญิงในสเปกของเขานี่ หรือเพียงเพราะว่าเธอยังบริสุทธิ์อยู่ พอคิดถึงใบหน้าเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที โอ๊ย! เขาผลักเธอตกน้ำ ทำเธอจมน้ำเกือบตาย เธอยังไม่ได้ยินคำขอโทษหรือแววตาสำนึกผิดเลยสักนิด ความจริง เขาควรขอโทษและอ้อนวอนให้เธอให้อภัยเขาซิ ไม่ใช่มาขู่ด้วยประโยคเมื่อครู่นี้ ในความสับสน เธอไม่อยากหลับแต่ฝืนไม่ไหว ร่างที่แบกรับปัญหาไว้มากก็อ่อนล้าจนดวงตาคู่สวยค่อยๆ ปิดสนิทลงไปพร้อมกับลมหายใจสม่ำเสมอ ยังดีที่คืนนี้ไม่มีงูตัวยักษ์มาไล่ฉกเธอเหมือนคืนก่อน แต่กลับเห็นเรือนร่างเกือบเปลือยของผู้ชายที่ชื่อการ์เร็ต แบล็ค! เพียงการขยับตัวเล็กน้อยของคนที่นอนอยู่บนเตียงนอนนั่นก็ทำให้การ์เร็ตรู้สึกตัว เขาละสายตาจากโน้ตบุ๊กตรงหน้าและเมื่อแน่ใจว่าลักษณ์ณารารู้สึกตัวแล้วและหันมามองทางเขา ชายหนุ่มก็พับหน้าจอโน้ตบุ๊กแล้วขยับตัวเข้ามาประคองเธอให้ลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง “ฉันหลับอีกแล้ว” หญิงสาวพึมพำทั้งยังงัวเงีย “หิวน้ำจัง” “รอเดี๋ยวนะ คุณเอนหลังพิงหมอนนี่ก่อน” การ์เร็ตประคองเธอให้เอนหลังพิงหมอนแล้วลุกขึ้นเดินไปหยิบขวดน้ำที่ตั้งอยู่ไม่ไกลนัก รินใส่แก้วแล้วเดินกลับมา ในห้องที่มีเพียงแสงสลัวจากโคมไฟหัวเตียงแต่กระนั้นก็ทำให้ภาพหญิงสาวที่พิงกายเปลือยท่อนบนเอนพิงหมอนที่เขาซ้อนให้อยู่นั้นสวยเหมือนภาพวาดโบราณ และเมื่อก้าวเท้าต่อไปก็รู้สึกว่าเรือนร่างนั้นแสนจะเย้ายวนจนทำให้กลืนน้ำลายลำบาก หญิงสาวเสยผมที่ลงมาปรกหน้าและมองไปทางเขา เมื่อเห็นสีหน้าแปลกประหลาดของเขาก็ต้องเป็นฝ่ายงุนงงกับสายตาของเขา และเพราะผิวกายที่ไร้สิ่งใดปกติทำให้สัมผัสความเย็นด้านนอกผ้าห่ม เธอจึงเพิ่งรู้ว่าตัวเองเปลือยท่อนบนให้เขาเชยชมด้วยสายตา มือเรียวรีบคว้าผ้าห่มขึ้นคลุ่มแล้วถลึงตาใส่เขา อาการของเธอเรียกเสียงหัวเราะในลำคอได้ไม่ยากเย็น แล้วเขาก็ยื่นแก้วน้ำส่งให้ “ค่อยๆ จิบเดี๋ยวจะสำลัก” เขานั่งลงข้างๆ มองเธอดื่มน้ำแล้วยกหลังมือขึ้นแตะหน้าผากของเธอเบาๆ สิ่งที่เขาทำนั้นสร้างความรู้สึกแปลกประหลาดในใจ มีความอ่อนโยนและห่วงใยแต่เพราะอยู่ในที่แสงน้อยทำให้เธอไม่อาจสิ่งที่อาจซ่อนอยู่ในดวงตาของเขา ก็แน่ล่ะ เขาเจ้าเล่ห์ ร้ายกาจ ผู้ชายบ้าที่ไหนผลักผู้หญิงตกเรือได้ “คุณมีไข้นิดหน่อย” เขาพูดหลังจากลงมือลง นึกเสียดายที่ร่างสวยๆ มีผ้าห่มมาปิดบังไว้ และเผลอไผลคิดถึงรสหอมหวานที่เคยแทะเล็มทุกตารางนิ้วบนตัวเธอ “มันคงไม่เป็นอย่างนั้นถ้าคุณไม่ผลักฉันตกทะเลและไม่ปล่อยให้ฉันหลับทั้งไม่นุ่งอะไรแบบนี้” เธอทำปากดีต่อว่าเขากลบเกลือนความรู้สึกร้อนผ่าวที่เกิดขึ้นจากสายตาของเขา “นั้นมันความผิดของคุณที่ไม่บอกว่าคุณว่ายน้ำไม่เป็น เอ๊ะ ไม่ใช่ซิ คุณว่ายน้ำไม่แข็งต่างหากแล้วผมก็ถนัดถอดเสื้อผ้ามากกว่าใส่ผมก็เลยรอให้คุณใส่เองไง” “คุณนี่มัน” เธอนึกคำต่อว่าไม่ออกเพียงแค่เห็นมุมปากของเขายกยิ้ม “หิวมั้ย?” “นิดหน่อย แต่อยากนอนต่อมากกว่า” เธอยังรู้สึกเพลียอยู่ คงหลับไปนานหลายชั่วโมงจริงๆ เพราะตื่นมาก็มืดค่ำเลย “คุณทำงานอยู่หรือคะ” เขาพยักหน้าแทนคำตอบแล้วถามอย่างเพิ่งนึกได้ “เมื่อเช้าคุณยืมโทรศัพท์ที่ร้านอาหารใช้คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” “อ้อ! มือถือฉันเสียค่ะ เมื่อคืนตอนพายุเข้าทำตกพื้น เครื่องดับไม่ยังไม่ฟื้น” “ทำไมไม่บอกผมล่ะ ผมมีเครื่องสำรองให้ใช้” เขาบ่นเบาๆ แล้วอดไม่ได้ที่จะยื่นมือมาเกลี่ยเส้นผมที่เคลียแก้มเธออยู่ “ฉันขอนอนต่ออีกหน่อยได้ไหม” เธอถามเบี่ยงหน้าหลบสัมผัสของเขา เธอขยับตัวเลื่อนกายลงไปนอนอีกครั้ง แต่คราวนี้ร่างใหญ่เอนตัวลงมานอนเคียงข้าง “คุณมานอนเบียดฉันทำไม ไปทำงานของคุณต่อซิ” “อ้าว ผมก็เหนื่อยก็เพลียเป็นเหมือนกันนะ” “ก็ไปนอนที่อื่นซิ ฉันนอนอยู่ก่อนนะ” “แต่นี่มันที่นอนผมนี่” “งั้นฉันไปก็ได้” ลักษณ์ณาราขยับตัวจะลุกจากที่นอนแต่มือใหญ่คว้าเอวบางรั้งไว้ก่อนและกอดเธอจากด้านหลัง ไม่ใช่เพราะวงแขนที่โอบรัดรั้งเธอไว้เท่านั้น แต่เขากลับวางคางลงบนไหล่ทำให้ลมหายใจร้อนระอุของเขารดอยู่ซอกคอ เขาไม่ได้ออกแรงอะไรเลยแต่กลับทำให้หญิงสาวไม่กล้าขยับตัว “ตัวคุณยังร้อนอยู่เลยนี่ เป็นไข้อีกหรือเปล่า” เสียงทุ้มต่ำที่อยู่ข้างหูทำให้คนช่างพูดกลับเป็นใบไปได้ “ให้ผมช่วยไหมจะได้สบายตัวขึ้น” ฝ่ามือเลื่อนลูบไล้ผิวกายเปลือยเปล่ากลับยิ่งทำให้เธอร้อนระอุดั่งเปลวเพลิง ริมฝีปากของเขาจูบที่หน้าผากแล้วค่อยระเรื่อลงมาที่แก้มก่อนจะหยุดนิ่งที่ริมฝีปากนุ่มและฉ่ำหวาน เพียงแค่นี้เธอก็เริ่มหายใจติดขัดและจังหวะหัวใจก็เต้นแรงจนรู้สึกได้ แน่ละ คาสโนว่าตัวพ่ออย่างเขาจะไม่รู้เชียวหรือว่าทำไมร่างกายเธอจึงร้อนรุ่มดุจป่วยไข้เช่นนี้ “หยุดนะ” เธอห้ามแล้วผลักไสมือไม้ที่ไต่เป็นหนวดปลาหมึกของเขา เขาทำแบบนี้ยิ่งจะทำให้เธอเผลอไผลไปกับสัมผัสของเขา แต่เขากลับพลิกตัวให้นอนหงายและร่างใหญ่ขึ้นคร่อมเธอทันที “แน่ใจหรือที่บอกให้ผมหยุดนะ” เขาถามยิ้มๆ “ชะ..ใช่ ..คุณเอาเปรียบฉันอยู่นะ” เธอท้วงและพยายามไม่มองหน้าเขา เขากำลังยิ้ม เป็นรอยยิ้มแบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่ใช่ยิ้มเยาะ ยิ้มเจ้าเล่ห์ หรือยิ้มเหี้ยม แต่เป็นรอยยิ้มแบบที่มนุษย์ธรรมดาพึ่งมี แต่ในขณะที่เธอเริ่มเทใจอ่อนไหวไปกับเขา ร่างใหญ่ที่อยู่ด้านบนกดท่อนล่างของตนเองแนบชิดกับท่อนล่างของเธอเอง เธอเม้มปากแน่นด้วยความโกรธที่รู้ว่าแก่นกายแข็งแกร่งของเขากำลังบดเบียดเธออยู่ “ฮืม...ถ้างั้นผมไม่ใส่เสื้อผ้าเหมือนคุณก็เท่ากับเราเสมอกันใช่ไหม” เขากลั้นหัวเราะ ผู้หญิงปากเก่งแต่เอาเข้าจริงกลับไร้เดียงสาเหมือนเด็กสาว เขาขยับตัวถอดเสื้อออกและทำท่าจะถอดกางเกง แต่ลักษณ์ณาราร้องห้ามไว้ก่อน “พอที! เลิกแกล้งฉันเสียทีเถอะ” ‘จนตรอก’ เป็นคำที่ผุดขึ้นมาในสมอง เวลานี้เธอกลับไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรถึงจะหลุดพ้นจากเขา เล่นหยอกเธอเหมือนหมาหยอกไก่ แต่ถึงเธอจะเป็นไก่ก็ไม่ยอมถูกหมาหยอกจนหมดเนื้อหมดตัวหรอก “เอาล่ะ ผมยอมคุณก็ได้” เขาก้มหน้าลงหอมแก้มเธอเบาๆ แต่ช่วยไม่ได้ที่อารมณ์ของเขามันตื่นตัวตามประสาผู้ชายที่ยังแข็งแรงดี เขาทิ้งตัวลงนอนเคียงข้างแล้วรวบร่างเธอเข้ามากอดไว้ “ฉันไม่ใช่ของเล่นของคุณนะ” เธอต่อว่าแต่ก็ไม่กล้าขยับตัวเพราะกลัว ‘อะไร’ ที่ดุนดันอยู่ด้านหลังจะทำเขาเกิดเปลี่ยนใจใช้กำลังกับเธอ ซึ่งหากเป็นเช่นนั้นเธอคงไม่อาจสู้แรงเขาได้แน่ เธอจึงได้แต่ทำตัวนิ่งๆ เข้าไว้ มีเพียงหัวใจที่ไม่อาจบังคับให้มันเต้นได้เป็นปกติเลย “แน่นอนผมไม่ได้เห็นคุณเป็นของเล่น” เขาลูบผมเธอเบาๆ จำไม่ได้เหมือนกันว่าเคยทำแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนหรือเปล่า “เพราะว่าฉันยังไม่...ไม่เคย..ใช่ไหม?” คนเคยพูดจาฉะฉานกลายเป็นคนอ้ำอึ้งไป เขาอยากปฏิเสธแต่ก็พูดได้ไม่เต็มเสียง จึงมีเพียงเสียงถอนหายใจเบาๆ “เอาเป็นว่าผมไม่เคยขืนใจใคร ถ้าจะได้ก็ต้องมาด้วยความสมัครใจ” “ขอบคุณค่ะ” “.... แต่ผมมีสิทธิ์ที่จะทำทุกวิธีทางให้ผู้หญิงคนนั้นตกเป็นของผม” “คุณนี่มัน!” เธออุตส่าห์ชื่นชมเขาแล้วเชียว “ผม? อะไรครับ?” เขาทำหน้าซื่อ “คุณมันหมาป่าล่าสวาทชัดๆ” การ์เร็ตหลุดเสียงหัวเราะออกมา “แหมๆ แม่หนูน้อยหมวกแดงอย่ามายั่วหมาป่าก็แล้วกัน” ลักษณ์ณารารู้สึกได้ว่าเขากอดกระชับเธอแน่นขึ้น แต่ไม่ได้ขยับเคลื่อนไหวอะไรอีก เธอจึงกล้าพูดคุยกับเขามากขึ้น “ฉันคิดว่า...พรุ่งนี้ฉันจะกลับแล้วค่ะ” “คุณแข็งแรงดีแล้วเหรอ” เขาถามอย่างเป็นห่วง “คุณสำลักน้ำไปหลายอึกเลยนะ” “ค่ะ...คิดว่าดีขึ้นแล้ว” “ผมเข้าใจ” เขาพึมพำรู้สึกเสียดายที่ทุกนาทีมันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว “เรากลับพร้อมกันนั้นแหละ ผมเองก็ต้องไปเตรียมประชุมแล้วบินไปต่างประเทศอีก” “ค่ะ” ลักษณ์ณาราพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา มือเรียวแตะท่อนแขนที่โอบกอดเธออยู่เบาๆ หลังจากนี้ไปแล้วทุกอย่างก็จะกลับสู่สภาวะปกติ เขาคือ CEOโรงแรมชื่อดัง เป็นมหาเศรษฐี มีโลกที่เธอเอื้อมไม่ถึง ส่วนเธอก็กลับไปทำงานของเธอ เขียนโปรเจคให้จบแล้วนำงานมาเสนอเขา เราก็ต่างกลายเป็นคนแปลกหน้าของกันและกัน การ์เร็ตรู้สึกได้ถึงแรงสั่นน้อยๆ จากร่างในวงแขน เธอกระชับวงแขนกอดเธอแน่นขึ้นและปล่อยให้เธอหลับลึกไปอีกครั้ง ทว่าเขากลับนึกถึงประโยคที่ประกาศต่อหน้าเธอ คุณจะต้องเป็นผู้หญิงของผมเท่านั้น! ลักษณ์ณารา.