บทที่16.คุณชอบผลักนักหรือไง

ลักษณ์ณาราตกลงรับพนักงานหน้าร้านเพิ่มอีกสองคนกลายเป็นสาม เพื่อช่วยหนูนาที่แทบจะเหมาหมดทุกหน้าที่ ส่วนเธอนั้นเข้าร้านเป็นบางวันเพราะต้องออกส่งของให้ลูกค้าบ้าง ติดต่องานบ้าง ทำใบเสนอราคาและยังมีโปรเจคงานที่รับมาทำอีก ในสภาวะเศรษฐกิจซบเซาแต่สินค้าของเธอยังขยับเคลื่อนไหวอยู่นับเป็นสิ่งดี อีกอย่างเธอเองก็ไม่ชอบอยู่เฝ้าร้านอยู่แล้วการมีพนักงานหน้าร้านที่ทำงานแทนได้ก็ทำให้เธอขยับตัวไปทำอย่างอื่นได้มากขึ้น หลังจากกลับจากทะเลสามหรือสี่วันลักษณ์ณาราก็ได้รับโทรศัพท์จากเลขาของการ์เร็ตบอกเพียงว่าเขาไปดูงานที่ยุโรปอีกสองอาทิตย์จึงจะมาเมืองไทย เมื่อกลับมาแล้วจะขอดูงานที่ค้างไว้ และทุกอย่างก็กลับสู่ความเงียบและเขาหายไปราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น หญิงสาวได้แต่ทำงานเพื่อให้สมองตัวเองไม่มีที่ว่างไปคิดเรื่องของเขา มีเพียงเรื่องงานเท่านั้นที่ต้องคุยแต่เรื่องอื่นนั้นมันไม่มีวันเกิดขึ้นอีกแน่นอน หญิงสาวได้แต่ระบายลมหายใจเบาๆ สถานการณ์มันพาไปทำให้อารมณ์อ่อนไหวก็แค่นั้น เธอคอยเตือนตัวเองอยู่บ่อยๆ เพื่อหยุดทุกความคิดที่มีต่อเขาและไม่ช้าไม่นาน จากที่เคยนับวันเวลาที่จะได้พบเขาก็กลายเป็นเพียงใจที่นิ่งไป แบบนี้นะดีแล้ว เก็บไว้ในความทรงจำมันดีที่สุด ดีกว่าปล่อยใจให้ใกล้เขามากไปกว่านี้ เธอจัดการกับความรู้สึกตัวเองได้เสมอและมันควรเป็นเช่นนั้นตลอดไป เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเรียกสติของหญิงสาว มือเรียวเอื้อมไปหยิบขณะที่สายตายังจับจ้องบนจอคอมพิวเตอร์อ่านคำสั่งซื้อสินค้าของลูกค้าอยู่ “เป็นไงบ้างจ๊ะ” “จะให้เป็นอะไรละคุณมิ้นต์” ลักษณ์ณาราถามกลับพลางหัวเราะเสียงใสให้เพื่อนรัก “ก็ทุกเรื่อง” ดารัณถามรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ซ่อนในเสียงหัวเราะของเพื่อนซี้ ได้ยินว่าไปดูงานกับคุณการ์เร็ตเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน ลักษณ์ณาราก็เล่าแค่ว่าการ์เร็ตสนใจสร้างโรงพยาบาลสำหรับชุมชนต้องการปรึกษาเรื่องบุคคลากร ซึ่งลักษณ์ณาราก็ตกลงรับปากจะประสานงานกับดารัณให้ ซึ่งดารัณเองก็เห็นว่าเป็นประโยชน์ดี รอเพียงเจ้าของเงินทุนพูดคุยกับคนในพื้นที่จบก็สามารถดำเนินงานได้ เพียงแค่รู้สึกเหมือนเพื่อนสาวเหม่อลอยในบางทีและโหมงานในบางหน ในความเป็นเพื่อนสนิทเธอรู้ได้ว่ามีบางสิ่งผิดปกติ แต่เธอเองก็มีงานยุ่งจนแทบปลีกเวลามาหาเพื่อนไม่ได้เลย “ถามแปลกๆ ไม่มีและไม่เป็นอะไรจ๊ะ” “ถ้าหนิงยืนยันอย่างนั้นมิ้นต์ก็สบายใจ” ดารัณถอนหายใจเบาๆ “คือมิ้นต์กับพี่หมอจะไปพักผ่อนต่างประเทศจ๊ะ จะฝากเรื่องงานให้หนิงดูแลแทนหน่อยจะได้ไหมสักสองสามอาทิตย์จ๊ะ” “ไม่รบกวนเลย” ลักษณ์ณารารีบตอบรับ “เธอกับพี่หมอควรไปฮันนีมูนกันได้แล้ว” “ลืมหรือเปล่าว่าฉันกับพี่หมอเคยไปฮันนีมูนกันแล้วนะ” เพื่อนสาวหัวเราะคิกคัก “ไอ้รอบนั้นไม่นับดีกว่านะ”ลักษณ์ณาราอารมณ์ดีขึ้น และจำได้ว่าเพื่อนสาวไปฮันนีมูนมาครั้งหนึ่งแล้วแต่เกิดอุบัติเหตุบางอย่างทำให้ต้องกลับมาก่อน สำหรับครั้งนี้จะเรียกว่าไปซ่อมคราวที่แล้วก็ได้ “เอาเป็นว่าเที่ยวให้สนุกไม่ต้องห่วงจ๊ะ” “ขอบใจจ๊ะ ถ้าอย่างนั้นงานคืนนี้มิ้นต์ฝากหนิงเลยได้ไหม?” “งานคืนนี้? งานอะไรเหรอ?” ลักษณ์ณาราเปิดดูตารางงานแล้วก็นึกได้ คืนนี้มีงานเปิดตัวเครื่องประดับหรูกลางกรุงโดยธีมงานให้ทุกคนที่เข้าร่วมแต่งชุดไทยเข้าร่วมงาน “หนิงลืมหรือติดธุระอื่นจ๊ะ” ดารัณออกจะแปลกใจ หากเป็นเรื่องงานลักษณ์ณาราจะเป๊ะมากกว่าเธอด้วยซ้ำ ทั้งสองออกงานสังคมด้วยกันบ่อยๆ หลายครั้งที่ไม่อยากไปเพื่อนของเธอก็เหมือนกันแต่ก็ต้องไปเพราะมันเป็นเรื่องงาน การได้พบและรู้จักคนมากๆ มีผลกับธุรกิจรวมถึงเมื่อมีกิจกรรมระดมทุนช่วยเหลือเด็กๆ ที่ทั้งสองสาวช่วยกันทำอยู่ด้วย “ทำงานเพลินเลยลืมไป” ลักษณ์ณาราสารภาพ “แต่มิ้นต์ไม่ต้องห่วง หนิงจัดการได้” “หนิงไม่โกรธมิ้นต์นะ” “จะโกรธเรื่องอะไรล่ะ” หญิงสาวหัวเราะ “เอาล่ะ หนิงต้องไปเตรียมตัวแล้วเดี๋ยวสวยน้อยหน้าคนอื่น” “จ๊ะ หนิงสวยอยู่แล้วล่ะ อยากได้ของฝากอะไรไหม?” “งั้นขอเป็นหลานน่ารักๆใส่ท้องมิ้นต์มาก็แล้วกัน” “บ้า! หนิงนี่นะ” ลักษณ์ณารารู้เลยว่าเพื่อนสาวคงหน้าแดงจัดไปแล้ว “ไปๆ หนิงจะได้ไปเตรียมสวยเสียที” ลักษณ์ณาราพูดกับดารัณอีกเล็กน้อยก่อนตัดสายไป เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้างแสดงว่าการ์เร็ตไม่ได้ไปวุ่นวายกับดารัณแล้วและเธอก็คงไม่ต้องคอยกันเขาออกห่างจากเพื่อนซี้ หญิงสาวลุกจากโต๊ะทำงานแล้วเรียกหนูนาคุยงานกันอีกเล็กน้อยก่อนจะขอตัวออกกลับไปเตรียมตัวออกงานของค่ำคืนนี้ หญิงสาวรู้ตัวว่ามีสายตาหลายคู่ที่มองเธออย่างเหยียดหยาม เพราะเธอไม่ใช่คนร่ำรวย ไม่ใช่คนนามสกุลดัง ไม่ใช่ไฮโซที่ไหน เธอรู้ว่าหลายคนมองว่าเธอมาเกาะดารัณเพื่อยกระดับตัวเอง แต่เธอไม่สนใจเรื่องพวกนั้นหรอก เธอรู้ตัวเองดีก็พอ ลักษณ์ณาราขับรถกลับบ้านเลือกชุดสำหรับใส่คืนนี้แล้วรีบอาบน้ำแต่งตัว เธอกับดารัณเรียนแต่งหน้าทำผมด้วยกัน ดารัณต้องออกงานสังคมบ่อยเธอจึงมีความคิดที่อยากจะเรียนแต่งหน้าทำผมด้วยตัวเอง เผื่อจะได้แต่งหน้าออกงานได้อย่างเหมาะสม เธอไม่อยากเป็นนางเอกงิ้วแต่งหน้าเข้มโทนเดียวตลอด ลักษณ์ณาราเองก็เห็นด้วยทั้งเลยได้เรียนพร้อมกันและช่วยกันแต่งเสริมให้เหมาะสม คืนนี้ลักษณ์ณาราเลือกชุดผ้าไหมผัดหมี่สีไวน์แดง ตัดเย็บด้วยดีไซด์ทันสมัย ปาดไหล่เผยผิวสวยและขับเน้นทรวดทรงแต่ไม่ดูโป๊จนเกินงามด้วยกระโปรงยาวกรอมข้อเท้า หญิงสาวหยิบกำไลข้อมือเงินแท้ลายโบราณสวมที่ข้อมือเข้าชุดกับต่างหูที่สวมอยู่ เธอขับรถมาที่โรงแรมหรูที่จัดงาน หญิงสาวสูดลมหายใจลึกแล้วปรับอารมณ์ก่อนยิ้มกว้างเดินเข้างาน หญิงสาวไม่ชอบงานลักษณะนี้ แต่เธอชอบเครื่องประดับสวยๆ ไม่ได้คิดว่าต้องเป็นเพชรหรือทองคำ แต่เธอชอบรูปแบบ การออกแบบของดีไซด์เนอร์แนวคิดและแรงบันดาลใจจนกลายเป็นเครื่องประดับแต่ละชิ้น เธอคิดออกแบบเครื่องประดับเองแต่มันก็ดีพอที่จะอวดให้ใครรู้ได้ ลักษณ์ณาราพูดคุยทักทายกับใครหลายคนตามมารยาทและไม่ลืมจะเชิญชวนให้ผู้ร่ำรวยทั้งหลายบริจาคเงินสนับสนุนโครงการต่างๆ ที่เธอกับดารัณอุปถัมภ์อยู่ หญิงสาวรู้สึกคอแห้งเธอเดินไปหาเครื่องดื่ม ขณะที่กำลังรอบริกรรินเครื่องดื่มให้เธอก็รู้สึกถึงเงาร่างที่ซ้อนอยู่ด้านหลัง กลิ่นอายที่คุ้นเคยทำให้ลักษณ์ณารารู้สึกหายใจติดขัดและไม่คิดว่าจะเป็น... “ผมไม่ได้อยู่ในสายตาของคุณเลยซินะ” น้ำเสียงเหมือนตัดพ้อแต่พอลักษณ์ณาราหมุนตัวหันกลับมามอง เธอกลับเห็นแววตาดุดันเหมือนแค้นเคืองเธอนักหนา “การ์เร็ต” ลักษณ์ณาราอ้าปากค้างแล้วรีบตั้งสติ เธอหันไปรับแก้วเครื่องดื่มของตนเองแล้วเบี่ยงตัวเดินหลบร่างสูงในชุดสูทเรียบหรูสีเข้มของเขา “แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นซินะ” การ์เร็ตขบฟันพูดด้วยความหงุดหงิด เขาเดินตามร่างในชุดสีไวน์แดงของเธอ แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่มีท่าทีสนใจเขา เขาก็สาวเท้าเข้าไปประชิดแล้วดึงข้อมือเรียวของเธอไว้ก่อน “คุณจะทำอะไร” เธอหันขวับมองเขาอย่างดุดันไม่แพ้กัน “ผมน่าจะถามคุณต่างหาก” เขามองผิวกายที่โผล่พ้นเนื้อผ้าเรียบรื่นแล้วขัดใจ ใส่ชุดปาดไหล่อวดเนื้อนังมังสาต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ เขาแสร้งทำเป็นประคองไหล่แต่บังคับให้เธอเดินหลบไปมุมหนึ่งที่ผู้คนบางตา “คุณปล่อยฉันนะ!” ลักษณ์ณาราถลึงตาใส่แต่ไม่อาจดิ้นรนให้หลุดจากวงแขนของเขาได้ การ์เร็ตมองริมฝีปากสีหวานที่เคยดูดกลืนแล้วก็ต้องอดกลั้น เขาเลียริมฝีปากตัวเองอย่างไม่รู้ตัวแล้วถอนหายใจหนักๆ “ทำไมคุณฝากเอกสารไว้กับเลขาฯ ทำไมรอผมกลับมาก่อน” เขาถามพยายามปรับน้ำเสียงให้สุขุมมากขึ้น “อ่อ...เรื่องนั้นนะหรือคะ” ลักษณ์ณารารู้สึกเหมือนผิดหวังอย่างไรไม่รู้ “งานฉันเสร็จแล้วก็ส่งเอกสารให้เลขาฯคุณ ซึ่งมันก็ควรเป็นอย่างนั้นนี่” “โปรเจคเป็นสิบล้านคุณเอาไปฝากกับเลขาฯ แต่ไม่รอเสนองานต่อหน้าผมเรอะ” “ก็...งานฉันเสร็จตามกำหนดเวลา แต่คุณก็ยังไม่เรียกพบ แถมคุณบอกว่าจะไปยุโรปสองอาทิตย์แต่หายไปเป็นเดือนจะให้ฉันทำยังไง ฉันก็เลยฝากเลขาฯคุณไว้ ก็...แค่นั้น” เขาอยากจะปิดปากช่างเถียงของเธอด้วยปากของเขานัก รู้ทั้งรู้ว่าสิ่งที่เธอทำมันคือการหลบหน้าเขาชัดๆ แต่ไม่อยากรับและหาเหตุผลงี่เง่าให้การกระทำของตัวเองได้ แถมยังมีหน้ามางานเลี้ยงทำหน้าระรื่นเหมือนไม่มีรู้สึกอะไรหรือมีแต่เขาที่กระวนกระวายเร่งสะสางงานให้เสร็จแม้มันจะยืดเยื้อแล้วรีบกลับมาพบว่าเธอทำเหมือนไม่เห็นเขาในสายตา “การ์เร็ต มาหลบอยู่ตรงนี้เองหรือคะ” เอริก้า หญิงสาววัยสามสิบเศษๆ ในชุดรัดรูปเน้นเรือนร่างเย้ายวนสีดำเดินเข้ามาใกล้จนอกอวบเบียดชิดต้นแขนของชายหนุ่ม แต่สายตากลับจ้องเขม็งไปยังหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า และปวดใจเมื่อแวบหนึ่งเธอเห็นเขาจับมือของผู้หญิงคนนี้ “ผมไม่ได้หลบ แต่มาหาที่สูดอากาศ” การ์เร็ตถอนหายใจอีกครั้งแล้วหันไป มองลักษณ์ณาราอย่างคาดเดาความรู้สึก “เอริก้านี่คุณลักษณ์ณาราที่จะเป็นที่ปรึกษาโปรเจคสปาสยามของเรา” ‘ของเรา’ คำพูดของเขาที่ทำให้ลักษณ์ณาราเจ็บแปลบ ใช่...เธอมันคนนอก ไม่ใช่เจ้าของเงินทุน ก็ไม่อาจใช้คำว่า ‘เรา’ ร่วมกับเขาได้ “ว้าว! สาวสวยคนนี้เองรึคะ” เอริก้าแสดงมารยาทที่ดียื่นมือไปจับทักทายพร้อมรอยยิ้ม “การ์เร็ตอธิบายคราวๆ แล้วฉันก็เห็นดีด้วย เราอยากทำสปาสไตล์ไทยๆ ที่อังกฤษค่ะ” “อังกฤษ?” ลักษณ์ณาราทวนคำแล้วหันไปมองชายหนุ่มคนเดียวที่ยืนนิ่งอยู่ “ฉันนึกว่าจะสร้างที่เมืองไทยในโรงแรมของคุณการ์เร็ต” “เป็นฉันเองค่ะที่สนใจเรื่องสปาเลยมาปรึกษาการ์เร็ต” เอริก้ายิ้มอ่อนหวานแต่ซ่อนคมมีดอยู่ไว้ในหน้ากากผู้ดี “เอาอย่างนี้ดีไหม อีก 3-4 วันฉันจะกลับอังกฤษ อยากเชิญคุณไปที่นั้นจะได้เห็นสถานที่จริงที่จะก่อสร้างค่ะ เรื่องค่าใช้จ่ายฉันจัดการให้เองถือว่าเป็นการตอบแทนที่คุณช่วยหาข้อมูลให้เรา” “ไม่...ไม่ดีกว่าค่ะ” ลักษณ์ณาราฝืนยิ้ม เริ่มสับสนกับเรื่องราวทั้งหมด “ไม่ต้องเกรงใจเลยค่ะ คิดว่าไปเที่ยวหรือไปพักผ่อนก็ได้” “ขอโทษนะคะ คือฉันมีธุระขอตัวก่อน” ลักษณ์ณารารีบหมุนตัวเดินออกมา เธอไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่ซิ เธอไม่ได้หนีแค่ขอพื้นที่สำหรับตั้งหลักเท่านั้น “คุณทำอะไรเอริก้า” การ์เร็ตหรี่ตามองหญิงสาวที่เคยกอดรัดฟัดเหวี่ยงมานับครั้งไม่ถ้วน “ก็แค่ช่วยคุณไง” เอริก้าจดใจบดเบียดหน้าอกตัวเองกับแขนของเขา “ดูก็รู้ว่าคุณชอบเธอ ฉันก็แค่ช่วยเป็นแม่สื่อให้” “ไม่จำเป็น” เขาปัดมือของเธอออกอย่างสุภาพแต่ทำให้เอริก้าขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “ผมรู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่ และถ้าจะช่วยผมก็ช่วยเตือนตัวเองว่าคุณมีสามีแล้ว จะทำอะไรก็เกรงใจผู้ชายที่คุณเอาเงินเขามาถลุงเล่นหน่อยก็แล้วกัน” “การ์เร็ต!” เอริก้าเม้มปากแน่นด้วยความโกรธ แต่ก็ฝืนยิ้มออกมา “ผู้หญิงคนนั้นมันก็แค่ของเล่นชิ้นใหม่สำหรับคุณเท่านั้น คุณจะไม่ถวิลหารสชาติคุ้นลิ้นเลยหรือไง” “ถ้าคุณมีความสุขกับความคิดของตัวเอง ก็เชิญตามสบาย” การ์เร็ตส่ายหน้าไปมาแล้วเร่งเท้าเดินกลับเข้ามาในงาน เขากวาดสายตามองไปรอบๆ จับจ้องเพียงคนเดียวที่ต้องการพบ และเมื่อดวงตาสีเขียวมรกตเห็นเป้าหมายที่กำลังเดินออกจากงาน เขาก็รีบเร่งเดินตามไปทันทีพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมา “พศินเอารถมารอด้วย” “จะกลับแล้วหรือครับ” “เร็ว!” “ครับบอส” เพราะเป็นคนสนิทมาหลายปีทำให้รู้ว่าเวลาไหนที่ล้อเล่นหรือน้ำเสียงแบบไหนที่จริงจัง และต้องรวดเร็วด้วยไม่เช่นนั้นแล้ว เขาอาจเป็นคนที่ต้องเจ็บตัว ลักษณ์ณาราก้าวเท้าเดินมาถึงประตูทางออก ร่างเพรียวยืนนิ่งครุ่นคิดอะไรอยู่แล้วสูดลมหายใจลึกเหมือนกำลังตัดสินใจอะไรบ้างอย่าง รอยเศร้าแทรกผ่านหัวใจจนเจ็บปวดอย่างไร้เหตุผล เพราะยืนเหม่อลอยไม่ทันสังเกตเห็นรถเก๋งคันหรูที่เข้ามาจอด หญิงสาวคิดว่าเป็นรถที่มารับรับผู้ที่กำลังจะกลับเช่นเดียวกับเธอ เพียงแต่หญิงสาวเลือกที่จะเดินไปที่ลานจอดรถเอง ลักษณ์ณาราก้าวออกจากจุดนั้นได้เพียงครึ่งก้าวเธอก็รู้สึกถึงมือใหญ่ที่จับไหล่ข้างหนึ่งของเธอแน่นเหมือนจะยึดตัวเธอไว้ เธอหันขวับไปมองทันทีแต่ก็ยังช้าไปเมื่อมือใหญ่เอื้อมไปเปิดประตูรถออก ร่างของเธอก็ถูกเธอผลักเข้าไปในรถเก๋งสีดำที่ปาดเข้ามาจอดคันนั้น! “ว้าย!” ลักษณ์ณาราไถลไปกับเบาะยาวด้านหลัง และยังไม่ทันพลิกตัวนั่งได้ รถก็กระชากออกไปอย่างรวดเร็วทำให้เธอไถลไปกับความยาวของเบาะ เมื่อเธอพลิกตัวกลับมาก็พบว่าเจ้าของดวงตาสีเขียวเข้มนั่งนิ่งที่เบาะด้านหลังและกำลังปลดเนคไทออก “การ์เร็ต! คุณนี่ชอบผลักฉันนักหรือไง” คราวก่อนก็ผลักตกเรือ คราวนี้ก็ผลักเข้ารถ เขานี่มันใจร้ายกับเธอเสียจริง “ใช่!” เขาพูดหน้านิ่งและจากเนคไทเขาก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออก