บทที่17.คุณมันหมาป่าเจ้าเล่ห์

“แล้วคุณจะทำอะไร” เธอกระถดตัวถอยห่างแต่เขากลับใช้มือเพียงข้างเดียวก็คว้าเธอมานั่งบนตักของเขาแทนท่อนแขนรัดรอบเอวของเธอแน่นราวคีบเหล็กที่ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ แต่กระนั้นมือเล็กก็พยายามแกะท่อนแขนของเขาออกแต่มันก็ไร้ผล ตรงข้ามการกันการขยับตัวขยุกขยิกทำให้ร่างกายบดเบียดแนบชิดมากขึ้น กลิ่นหอมละมุนจากเรือนกายหญิงสาวที่เขาสูดดมยิ่งทำให้เขาหายใจแรงจนลักษณ์ณารารู้สึกได้ การสะกดกลั้นอารมณ์ของเขาทำให้เธอเริ่มหยุดนิ่งและเกรงเจ้าสิ่งที่แข็งขืนอยู่ด้านล่างที่เธอนั่งทับอยู่ มือเรียวจะได้แต่ปล่อยจากแขนของเขาแล้วจับกระโปรงยาวคลุมท่อนขาเรียวของตัวเองให้มันดูเรียบร้อยและไม่กลายเป็นการเชื้อเชิญเขาเกินไป “ดีมาก อยู่นิ่งๆ แล้วเราจะได้คุยกัน” “คุณจะพาฉันไปไหน” เธอถามเสียงแผ่วไม่อยากท้าทายอารมณ์ดิบเถื่อนของเขา “คุณอยากให้ผมพาคุณไปไหนล่ะ” เขาเริ่มผ่อนคลายลงแล้ววางคางบนซอกไหล่เนียนนุ่ม “ไปโรงแรมกับผมก่อนก็แล้วกัน” “ฉัน...ฉันไม่ไปโรงแรมกับคุณ” “ผมก็เคยบอกแล้วนี่ว่าผมไม่ไปโรงแรมคนอื่น” เขาขมวดคิ้วแต่เมื่อเงยหน้ามาเห็นเสี้ยวหน้าแดงจัดของเธอก็ทำให้เขาเผลอหัวเราะ อารมณ์หงุดหงิดเลือนหาย เขาอยากเป็นคนเดียวที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ได้ “แม่หนูน้อยหมวกแดง ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกแค่อยากคุยกับคุณตามลำพัง” ลักษณ์ณาราหันขวับมามองเขา แต่ก็เหมือนติดกับเมื่อริมฝีปากของเขารออยู่ก่อนแล้ว มือของเขาประคองท้ายทอยไม่ให้เธอหันหนีจูบร้อนและเรียวลิ้นที่หยอกล้อราวกับจะเรียกร้องให้เธอเปิดใจยอมรับระลอกความรู้สึกที่เอ่อล้นอยู่ภายใน จูบของเขาเร่าร้อนและสร้างความมึนงงให้อีกฝ่าย และเมื่อเธอตั้งสติได้ก็ใช้สองมือผลักอกของเขาออกและไม่เห็นที่ท่าว่าเขาจะยอมหยุดจูบเธอง่ายๆ เธอก็กัดริมฝีปากเขาอย่างแรง! “โอ๊ย!” “บอส! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ!” พศินตกใจรีบถามทันทีที่ได้ยินเจ้านายร้องเสียงหลง ก็แหม!เขาเคยแต่ได้ยินเสียงครางนี้ ไม่เคยได้ยินผู้หญิงคนไหนทำบอสร้องแบบนี้เลยสักครั้ง “ไม่มีอะไร ขับรถไป!” การ์เร็ตหัวเสีย เขายกนิ้วโป้งแตะที่มุมปากของตัวเอง “กัดแค่นี้เลือดไม่ออกหรอกน่า” ลักษณ์ณารายิ้มเกือบๆจะเป็นหัวเราะ “ไม่ยักรู้ว่าคุณชอบแบบเลือดสาด ถ้างั้นผมจัดเต็มให้ก็ได้นะ” เขาหรี่ตามอง แต่ลักษณ์ณารารวดเร็วพอจะขยับตัวลงจากตักของเขาแล้วนั่งชิดประตูรถ “ถ้าคุณทำอะไรบ้าๆ ฉันกระโดดลงไปจริงๆด้วย” “มีแต่คุณแหละบ้ามากัดผม นี่มีใครพาคุณไปฉีดวัคซีนโรคพิษสุนัขบ้าหรือยัง” “ฉันไม่ใช่หมานะยะ คุณอยากทำตัวรุ่มร่ามกับฉันก่อนทำไมล่ะ” “รุ่มร่ามที่ไหน ใครก็ชอบจูบของผมทั้งนั้น” “สำคัญตัวผิดไปหรือเปล่า มีแต่สาวแก่แม่ม่ายละมั้งที่ชอบ” “จริงรึ ผมว่าเมื่อกี้คุณก็เคลิ้มเหมือนกันนะ” “นี่คุณ!!!” “ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะจากคนขับทำให้ทั้งคู่หยุดโต้เถียง “ขอโทษที่เสียมารยาทครับ” พศินกลั้นหัวเราะไม่อยู่ เขาไม่เคยเห็นเจ้านายมาดเข้มของเขาโต้เถียงอะไรไร้สาระแบบนี้ และยังไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่กล้าหาญ ‘กัด’ บอสของเขาเลยสักครั้ง ลักษณ์ณาราเพิ่งนึกได้ว่าในรถไม่ได้มีแค่เธอกับเขาเท่านั้นก็รู้สึกเขินอายแต่ทำได้เพียงนั่งยืนหลังตัวตรง การ์เร็ตได้แต่คาดโทษคนสนิทแต่ยอมหยุดโต้เถียง ยามค่ำคืนการจราจรในกรุงเทพฯ เบาบางมากนัก รถเก๋งคันหรูใช้เวลาไม่นานก็มาถึงที่หมาย “เอากุญแจรถคุณมา ผมจะให้คนไปเอาแล้วขับไปจอดให้ที่บ้าน” การ์เร็ตหงายฝ่ามือ “ไม่ได้นะ ป้าฉันก็ตกใจแย่นะซิ” ลักษณ์ณาราส่ายหน้าไปมา “คุณนี่หาเรื่องให้ฉันเดือดร้อน” “นั้นแหละที่ผมอยากเห็น” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ “กุญแจรถ” ลักษณ์ณาราล้วงกระเป๋าหยิบกุญแจรถวางบนฝ่ามือของเขา “ขับมาจอดที่นี่ก็ได้ ฉันจะขับกลับบ้านเอง” การ์เร็ตรับกุญแจรถมาแล้วส่งให้พศิน “ได้ยินคุณผู้หญิงสั่งแล้วนะ” “ครับบอส” ลักษณ์ณาราเดินตามแผ่นหลังของการ์เร็ต เธอมาโรงแรมของเขาบ่อยครั้งแต่ไม่เคยรู้ว่าเขาพักที่นี่ เธอเห็นเขาหยิบโทรศัพท์สั่งพนักงานให้นำของว่างมาให้ “ดึกแล้วคุณยังจะกินอีกเหรอ” ลักษณ์ณาราถามแต่ก็เดินตามเขาเข้าไปในห้องพักของเขาซึ่งเป็นห้องสูทของโรงแรม “ความหิวมันไม่สนใจหรอกว่าตอนนี้ดึกแค่ไหน” เขายิ้มแล้วมองต่ำไปที่หน้าท้องของหญิงสาว “ผมว่าผมได้ยินเสียงท้องคุณร้องหิวๆนะ” ลักษณ์ณาราเผลอยกมือกุมท้อง เสียงหัวเราะเปิดเผยของเขาทำให้เธอหน้าง้ำ มันก็หิวน้อยเสียเมื่อไหร่ มื้อเย็นยังไม่ได้กินอะไรเลย มัวแต่ยุ่งเรื่องงานแล้วก็กลับบ้านมาแปลงโฉมตัวเอง ว่าจะแอบหยิบอะไรกินรองท้องเสียหน่อยก็มาเจอคุณหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์เข้าให้ แต่การได้พูดจาต่อปากต่อคำกับเขาทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายลงมาก และทำให้คิดถึงเมื่อคราวที่ติดเกาะอยู่ด้วยกัน ไม่กี่นาทีต่อมาของว่างก็ถูกนำมาเสิร์ฟ ลักษณ์ณารารอจนแม่บ้านออกไปแล้วจึงเดินไปดูมีแซนวิชชิ้นขนาดพอดีคำน่ารับประทาน เธอชี้นิ้วไปที่จานเหมือนขออนุญาต การ์เร็ตพยักหน้ารับ เขาถอดเสื้อสูทออกแล้วพาดที่เก้าอี้ก่อนจะเดินไปหยิบเอกสารโบกไปมาให้หญิงสาวเห็น “ผมอ่านแล้วนะ” เขาเลี่ยงที่จะปะทะคารมกับเธอ ไม่เจอหน้ากันเกือบเดือนเขารู้สึก ‘คิดถึง’ ผู้หญิงพูดมากปากร้ายไม่น่ารักคนนี้เหลือเกิน “แล้ว...” เธอถามแต่ยังอ้าปากเคี้ยวแซนวิชจนแก้มป่อง “คุณทำได้ดี ผมชอบมาก” เขายอมรับว่าโปรเจคงานที่เธอนำเสนอมันดีมาก มากกว่าเขาที่เขาคิดไว้ “คุณก็เลยยกงานของฉันให้คนอื่น” หญิงสาวเบ้ปากนิดๆ แล้วยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบ หัวคิ้วขมวดเล็กน้อยแล้วมองน้ำสีชมพูหวานใสในแก้วทรงสวย แน่นอนว่าต่อมรับรสเธอเร็วกับเครื่องดื่มที่ชวนให้มึนเมาเสียด้วยซิ “มันไม่ใช่แบบนั้น” การ์เร็ตนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้าม ยื่นนิ้วโป้งเช็ดมุมปากของหญิงสาวที่เลอะคราบมาซอสออก แต่สายตายังอ้อยอิ่งอยู่ที่ริมฝีปากที่เคยลิ้มรสหวานละมุน “แล้วมันเป็นยังไง” “คุณก็ปล่อยให้ผมพูดให้จบหน่อยซิ” เขาหัวเราะแล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ “เอริก้ามาปรึกษาผมเรื่องสปา เธอสนใจทำสปาที่อังกฤษ ผมก็รับปากจะช่วยแล้วพอดีคุณดารัณแนะนำคุณให้ผมรู้จักแต่ที่บอกคุณว่าเป็นของผมนั้นก็เพื่อให้คุณทำงานได้สนิทใจแต่จริงๆ ผมก็มีแผนที่จะทำห้องสปาไว้เป็นทางเลือกสำหรับคนที่มาพักโรงแรมของผมด้วยเหมือนกัน” ลักษณ์ณาราพยักหน้ารับ เขาพูดด้วยเหตุผม เธอก็จะฟังด้วยเหตุผล “คุณไม่โกรธใช่ไหม?” “ถ้าพูดว่าไม่โกรธก็เหมือนกับโกหกแค่เสียความรู้สึกที่ได้ยินจากปากคนอื่น” ลักษณ์ณาราไม่กล้าถามระหว่างเขากับเอริก้าเป็นอะไรกัน แต่เธอทำได้เพียงเม้มปากจนเป็นเส้นตรง “ดีใจที่คุณเข้าใจ” เขายื่นมือไปแตะหลังมือของเธอแล้วคลึงเบาๆ เหมือนจะสื่อสารความต้องการที่ยังคุกรุนอยู่ตั้งแต่ในรถ “มีใครชมคุณหรือยังว่าคืนนี้คุณสวยแค่ไหน” “ฉันได้ยินจนหูชาแล้วล่ะ” เธอเบ้ปากนิดแล้วดึงมือตัวเองออกจากมือของเขาแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ “เสร็จธุระแล้วฉันกลับบ้านล่ะ” “จะรีบไปไหนล่ะ มาบ้านผมทั้งทีก็อยู่อีกสักหน่อยซิ” “บ้าน” ลักษณ์ณารามองไปรอบๆ “คุณอยู่ที่นี่เป็นบ้านจริงๆหรือคะ” การ์เร็ตนิ่งไปครู่หนึ่ง “สำหรับผมบ้านมีที่เดียวคือที่อังกฤษ” เขาพูดตามจริงแล้วลุกขึ้นยืน หยิบเหยือกน้ำพันซ์สีชมพูหวานสวยรินใส่แก้วส่งให้หญิงสาวดื่มอีกแก้ว เธอยอมรับมาจิบที่ละนิดเพราะมัวแต่หลงใหลในรสหวานนุ่มลิ้นทำให้ลืมสนใจว่ามือใหญ่ของเขาวางบนไหล่กลมมน และปลายนิ้วคลึงที่ผิวละเอียดหญิงสาวเกือบจะเคลิ้มไปกับคำพูดของเขา แต่ก็สะดุ้งเมื่อริมฝีปากร้อนของเขาจูบที่ซอกคอของเธอ พร้อมกับซิปซ่อนด้านหลังชุดสวยถูกรูดลงอย่างรวดเร็ว “หยุดนะ คุณจะทำอะไร” “ก็ทำให้คุณผ่อนคลายไปกับผมไง” เขากระซิบเสียงทุ้มต่ำ “ฉันจะผ่อนคลายได้ไงมือคุณเป็นปลาหมึกแบบนี้” ลักษณ์ณาราโกรธตัวเองที่ตกหลุมตามเขาเข้ามาที่ห้องส่วนตัวของเขาแบบนี้ “แล้วคุณจะมาถอดเสื้อผ้าฉันทำไมเนี้ย!” “ถ้าอยากรู้ก็ปล่อยให้ผมทำให้เสร็จก่อนซิ” เขาหัวเราะหึๆ ในลำคอ เผลอสูดกลิ่นหอมเย้ายวนจากเรือนกายที่เคยสัมผัส “ปล่อยนะ! ฉันจะกลับบ้าน” “กลับไม่ได้หรอก ออกไปนี่เจอด่านตรวจจับแอลกอฮอร์ล่ะก็..คุณลำบากแย่” “อะไรกัน ฉันแค่ดื่มน้ำพันซ์ไปนิดเดียวเอง” “พอดีผมให้แม่บ้านเติมเตกีล่าให้คุณมากเป็นพิเศษ” ดวงตาสีเขียวเข้มจ้องมองเธออย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า “การ์เร็ต! คนเจ้าเล่ห์!” หญิงสาวทำได้เพียงกัดฟันด้วยความโกรธแล้วยกมือทาบอกแน่นไม่ยอมให้เขาปลดชุดของเธอลงไปกองกับพื้น รู้อยู่เต็มอกว่าปรารถนาในเรือนร่างงดงามนี้มากเพียงใด แต่เขากลับรู้สึกสนุกที่ได้หยอกล้อ ได้ยินเสียงโวยวายและสีหน้าเอาแต่ใจ หรือที่ผ่านมาเขามักจะได้ผู้หญิงมาง่ายและรวดเร็ว จะว่าไปบางคนก็แทบไม่เคยพูดคุยอะไรกันเลยด้วยซ้ำ แต่พอได้เจอกับผู้หญิงปากร้ายคนนี้ที่กล้าโต้เถียงไม่เกรงกลัวเขาสักนิด มันกลับทำให้เขารู้สึกดีที่ไม่เร่งร้อนรวบรัดมีความสัมพันธ์กับเธอ และที่น่าประหลาดใจคือ เขาคิดถึงเธอ หลายสัปดาห์ที่ต้องไปทำงานต่างประเทศ เขาไม่เคยรู้สึกอยากกลับมาหาใครสักคนเหมือนที่รู้สึกกับเธอเลยสักนิด หากคืนนั้นเขากับเธอมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง บางทีเขาอาจไม่รู้สึกโหยหาเธอเลยก็เป็นได้ “การ์เร็ต...อุ๊บ!” ลักษณ์ณาราลืมตาโตมองเขาอย่างตกใจ เมื่อริมฝีปากของเธอถูกบดเบียดหาความหวานอย่างย่ามใจ มือใหญ่ประคองท้ายทอยเธอไว้ให้ไม่เบือนหน้าหนีได้อีก ลิ้นร้อนของเขาทำให้ใจของเธอสั่นหวิว สั่งตัวเองให้สลัดเขาให้พ้นแต่แข้งขากลับไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะทรงตัว ในนาทีต่อมาร่างของเธอก็ลอยละลิ่วโดยคนตัวโตอุ้มเธอไปวางบนเตียงนอนของเขาแล้วทาบร่างลงมากดทับคนที่นอนหงายอยู่กักขังเธอไว้ด้วยแขนสองข้างของเขา สีหน้าเคร่งขรึมแต่ที่มุมปากยกยิ้มทำให้ลักษณ์ณาราไม่อาจคาดเดาได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ พอเธอขยับตัวเบือนหน้าหนี มือใหญ่ก็เลื่อนลูบไล้เรือนร่างจนร่างกายเธอผ่าวร้อนไปหมด “ฉันไม่ใช่ของเล่นของคุณนะ คุณการ์เร็ต” ริมฝีปากร้อนของเขาระรานซอกหูจนเธอสั่นไปทั่วร่าง “อยากให้ผมหยุดจริงๆเหรอ” “ใช่” เสียงแหบพร่าของเขาทำให้กว่าเธอจะพูดออกมาได้ก็หลายนาที “ผมปล่อยก็ได้แต่มีเงื่อนไข” เธอนิ่งเงียบรอคำพูดของเขา “ไปอังกฤษกับผม” “อะไรนะคะ” ลักษณ์ณาราจ้องมองเขาอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “คุณได้ยินชัดแล้ว” เขาพูดแล้วโน้นหน้าลงมาจนหน้าผากชิดกับหน้าผากของเธอ “ผมต้องการคำตอบ ไม่อย่างนั้นผมจะไม่หยุดเมื่อคราวที่ติดเกาะอีกแล้ว” เขาไม่พูดเปล่าแต่มือใหญ่นั้นยังเลื่อนลูบไล้ที่ขาอ่อน ยิ่งหนีบขาไว้เขากลับใช้เข่าดันแทรกกลางพร้อมจะบุกรุกเธอเต็มกำลัง ดูท่าคราวนี้เขาเอาจริงโดยเฉพาะสายตาที่มองเหมือนเธอเป็นของกินที่จะแทะเล็มตรงไหนก่อนก็ได้ มือใหญ่ไต่ขึ้นถึงขอบกางเกงชั้นในเหมือนจะเร่งเร้าเอาคำตอบ “ก็ได้ๆ จะให้ไปไหนก็ไป” เพียงเธอตกปากรับคำเขาก็ยอมหยุดทุกอย่างจริงๆ แม้กระทั่งมือของเขาที่ยอมล่าถอยออกไป หญิงสาวหอบหายใจแรง เอาเถอะรับปากไปก่อนเดี๋ยวค่อยหาทางออกอีกที แต่ยังไม่ทันที่เธอจะคิดอะไรได้อีก การ์เร็ตก็ทิ้งตัวลงนอนเคียงข้างแล้วกอดเธอเอาไว้พร้อมทั้งวางคางกดไว้ที่ไหล่ของหญิงสาว “ก็ฉันรับปากแล้วไง คุณก็ปล่อยได้แล้ว” “ผมแค่บอกว่าจะหยุดไม่ได้บอกว่าจะปล่อย” เขากลั้นหัวเราะ “คุณมันหมาป่าเจ้าเล่ห์” “เอาน่า..คืนนี้นอนด้วยกันนี่แหละ” “!!!” ลักษณ์ณารารู้สึกได้ถึงแรงกอดรัดของเขาแน่นขึ้น ยิ่งเธอดิ้นขลุกขลักเขาก็รัดเธอแน่นจนแทบหายใจไม่ออก เธอจำใจนอนนิ่งๆ ตั้งใจว่าถ้าเขาเผลอเธอจะหาทางหนีให้ได้ ทว่าเมื่อเขาคลายวงแขนเป็นเพียงกอดหลวมๆ เธอกลับรู้สึกไม่อยากจากวงแขนนี่ไป หญิงสาวเริ่มไม่แน่ใจว่าหัวใจของตัวเองเป็นอะไรไป ทำไมมันไม่ยอมทำตามที่เธอสั่ง เกมนี้เริ่มไม่สนุกแล้ว ในความกังวลและสับสนเธอหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อนและเผลอหลับไปในที่สุด โดยไม่รู้ว่าคนที่กอดเธออยู่นั้นมีรอยยิ้มอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ใช่ เพราะเขาต้องการเธอ ต้องการให้เธอได้รู้จักเขามากขึ้นกว่าที่เธอเคยรู้ และการเดินทางครั้งนี้มันเดิมพันด้วยทั้งหมดที่เขามีอยู่ก็ว่า นั้นก็คือหัวใจที่เคยปิดกั้นไว้ของเขาเอง.