บทที่21. หัวใจที่เต็มไปด้วยความน้อยใจ

เพราะหัวใจที่เต็มไปด้วยความน้อยใจทำให้ลักษณ์ณาราไม่ได้สังเกตรอบข้าง กว่าจะรู้สึกตัวรถเก๋งก็จอดอยู่หน้าบ้านหลังเล็กน่ารักซึ่งน่าจะเป็นพักย่านแพนดิงตัน เธอมองอย่างแปลกใจแต่เมื่อเห็นเขาก้าวลงจากรถมาเปิดประตูให้เธอพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ ทำให้เธอรู้ตัวว่าต้องลงจากรถ มันแตกต่างจากที่เธอจากมาเมื่อครู่นักแต่ก็ทำให้เธอรู้สึกว่าคล้ายบ้านที่กรุงเทพฯ ของเธอเอง การ์เร็ตพยักหน้าให้เดินตามเขาไปที่หลังรถแล้วของที่อยู่ด้านหลังออกมาให้เธอช่วยถือ ลักษณ์ณาราขมวดคิ้วแต่ก็ทำตามโดยไม่พูดไม่ถามอะไรสักคน “การ์เร็ต การ์เร็ตมาแล้ว” “ขนมของหนู” “ลูกบาสของผม” “รองเท้าใหม่ด้วย” “เฮ้ย!...ขอเข้าบ้านก่อนซิ” การ์เร็ตทำเสียงดุแต่เด็กๆ กลับหัวเราะออกมา เด็กๆราว8-9 คนอายุประมาณ 7-12 ขวบกรูเข้าใส่เมื่อเห็นชายหนุ่มจอดรถเลยทีเดียว หญิงสาวออกจะมีสีหน้าประหลาดใจแต่เมื่อมองไปทางการ์เร็ต เขาก็ทำเพียงแค่ยักไหล่แล้วให้เธอช่วยถือของเข้ามาในบ้าน กลิ่นขนมปังหอมกรุ่นแตะปลายจมูกทันทีที่บานประตูถูกเปิดออก เด็กๆ กรูเข้าไปในบ้านพร้อมเสียงหัวเราะ แมวหลายตัวเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่แล้วหมอบลงนอนราวกับอดนอนมาหลายคืนวัน “คุณย่าวิทอเรียๆ การ์เร็ตพาแฟนมาฮะ” เด็กๆ ส่งเสียงเรียกหญิงชราวัยเก้าสิบที่ยังดูแข็งแรง แม้ผิวหนังจะเหี่ยวย่นและต้องสวมแว่นตาอันใหญ่ ทว่ารอยยิ้มบนใบหน้านั้นยังคงอบอุ่นเช่นที่เคยเป็น วิทอเรียโผล่หน้ามาจากในครัว เมื่อเห็นว่าการ์เร็ตพาหญิงสาวแสนน่ารักเข้าบ้าน นางก็ยิ้มกว้างแล้ววางมือจากทุกสิ่งเดินเข้ามาทักทายด้วยความดีใจ เด็กๆ ช่วยกันแย่งของในมือของลักษณ์ณาราออกไปวางไว้ที่โต๊ะ ในขณะที่หญิงสาวทำหน้าไม่ถูก เธอฟังอะไรผิดไปหรือเปล่านะ แฟนเหรอ? “เธอเป็นแฟนของการ์เร็ตหรือจ๊ะ” วิทอเรียจับมือของลักษณ์ณาราแล้วบีบแน่น “เห็นแบบนี้ฉันก็ตายตาหลับแล้ว” “แม่ก็พูดเกินไป” การ์เร็ตหัวเราะในลำคอ “แข็งแรงแบบนี้อยู่อีกสิบยี่สิบปีสบายๆ” “จะมาหาก็ไม่โทรมาบอกก่อน ไม่ได้เตรียมตัวต้อนรับเลย เอ่อ ...” วิทอเรียเพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้แนะนำตัวเอง “แม่ครับนี่ลักษณ์ณาราครับ แล้วนี่แม่ผมวิทอเรีย” การ์เร็ตแนะนำง่ายๆ ลักษณ์ณารายกมือไหว้แบบไทยและยิ้มอ่อนหวาน แต่หันไปแยกเขี้ยวใส่อีกฝ่ายที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “อบขนมอยู่เหรอครับ ให้ผมช่วยมั้ย” “ไม่ต้องหรอก ไปดูเด็กๆก่อนดีกว่าทางนี้แม่จัดการเอง” วิทอเรียยิ้มกว้าง แตะไหล่ของลักษณ์ณาราเบาๆ “รอกินข้าวเย็นด้วยกันนะ” “ค่ะ” หญิงสาวรับคำแล้วเดินตามการ์เร็ตมาที่ด้านหลังบ้านซึ่งมีสนามบาสเก็ตบอลขนาดเล็ก เขาเปิดถุงหยิบลูกบาสและรองเท้ากีฬาออกมาให้เด็กๆ “ผมโตที่นี่” การ์เร็ตพูดกับหญิงสาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ สายตาของเขายังมองไปที่เด็กๆ ที่สนุกกับการลองรองเท้าและแย่งลูกบาส ลักษณ์ณารามองอย่างประหลาดใจ เขาหันมายิ้มให้ “คุณอยากเห็นบ้านผมไม่ใช่เหรอ ผิดหวังหรือเปล่า” หญิงสาวส่ายหน้าไปมาแล้วขยับตัวไปยืนชิดเขามากขึ้นจนไหล่แนบชิดกัน “ผมก็คล้ายๆ เด็กพวกนี้ บางคนก็ยากจน บางคนพ่อแม่ทิ้งให้อยู่ตามลำพัง ส่วนผมพ่อตายแม่ติดยาผมหนีออกจากบ้านมาใช้ชีวิตเร่รอนจนได้เจอวิทอเรีย เธอช่วยผมให้ที่ซุกหัวนอน ได้กินอิ่มท้อง ได้เรียนหนังสือ ทำให้ผมกลายเป็นการ์เร็ต แบล็คอย่างทุกวันนี้” ลักษณ์ณาราได้แต่มองเสี้ยวหน้าของเขา เธอเคยอ่านประวัติของเขาจากนิตยสารมาบ้างแต่ไม่คิดว่าเขาจะเจออะไรหนักหนามาแบบนี้ เขาก้าวออกไปเล่นบาสฯ กับเด็กๆ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะที่ไม่เหมือนที่เคยได้ยินมา เขาดูเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่เธอเอื้อมมือสัมผัสได้ไม่ใช่คนมาดเยอะขี้เก็กที่เธอเคยรู้จัก แต่อาจเพราะชีวิตของเขาเคยเจอเรื่องเลวร้ายมาทำให้เขาต้องเป็นแบบนั้น ขณะที่เธอกำลังคิดอะไรเพลินๆ ลูกบาสใหม่เอี่ยมก็ถูกขวางมาทางเธอ ลักษณ์ณารารับไว้ได้อย่างรวดเร็ว การ์เร็ตพยักหน้าเรียกให้เธอมาเล่นกับพวกเด็กๆ หญิงสาวหรี่ตาแล้วยิ้มที่มุมปาก เรื่องว่ายน้ำเธออาจะเอาตัวไม่รอดแต่ถ้าเรื่องบาสฯ ละก็... ระดับนักกีฬาของโรงเรียนเลยล่ะ เธอเลี้ยงลูกบาสและกำลังจะก้าวออกไป แต่รองเท้าส้นสูงทำให้เธอชะงัก เธอสลัดมันออกอย่างง่ายดายแล้วเลี้ยงลูกบาสไปที่สนาม การ์เร็ตหัวเราะกับท่าทางเอาจริงเอาจังของเธอ แต่เมื่อเห็นลีลาการเลี้ยงลูกบาสที่ทำให้ผู้ชายยังอายเขาก็ต้องหัวเราะออกมา เธอเห็นเขาพุ่งเข้าใส่หมายจะแย่งลูกบาส เธอหมุนตัวหลบส่งลูกต่อให้เด็กคนอื่น มือใหญ่ของเขาคว้าเอวเธอไว้ได้แต่ก็เสียหลักล้มลงทั้งคู่ การ์เร็ตใช้แขนยันพื้นไว้ก่อนที่ตัวเองจะทับเจ้าของร่างเพรียว ใบหน้าเปื้อนเหงื่อจ้องมองคนที่อยู่เบื้องล่าง แววตาดื้อรันไม่ยอมแพ้ใคร ริมฝีปากที่เคยลิ้มรสเม้มจนเรียบตึง เธอขมวดคิ้วยุ่งทำให้เขางุนงงแล้วในนาทีต่อมาเธอก็ผลักให้เขาออกไปจากตัวเธอ แล้วร่างเพรียวก็ดีดตัวลุกขึ้นไปร่วมวงกับเด็กๆ เธอได้ลูกบาสและเป็นฝ่ายชู๊ตลงห่วงอย่างสวยงาม “เฮ้ย! เมื่อกี้ไม่นับ” การ์เร็ตโวยวายแสร้งทำหน้าจริงจัง “แพ้ผู้หญิงแล้วโวยวายเหรอ” แต่ลักษณ์ณารายักไหล่แล้วเชิดหน้าใส่ท้าทาย “ชู๊ตสามแต้มแข่งกันไหมล่ะ” เด็กๆ ส่งเสียงเชียร์ แต่การ์เร็ตกลับแหงนหน้าหัวเราะ ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะดวลชู๊ตลูกบาสลงห่วง วิทอเรียก็มาเรียกเด็กๆ ให้เตรียมกินมื้อเย็น แล้วคุณวิทอเรียก็ร้องเสียงหลงเมื่อเห็นลักษณ์ณารามอมแมมผมเผ้าเป็นกระเซิง “ฉันรู้แล้วว่าเธอคบกับเจ้าการ์เร็ตได้ยังไง” ลักษณ์ณาราอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก วิทอเรียดึงข้อมือลักษณ์ณาราให้เดินตามเข้ามาในห้องของนางแล้วหยิบชุดกระโปรงสีน้ำตาลอ่อนส่งให้ “ฉันไม่ใช่คนเจ้าระเบียบหรอกนะ แต่ฉันว่าเธอควรอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียหน่อย แล้วค่อยไปร่วมโต๊ะอาหารกัน อ้อ!ไม่ต้องห่วงนะ อาหารมีเยอะ ไม่ต้องรีบก็ได้” หญิงสาวเขินอายแต่ก็กล่าวขอบคุณแล้วรับเสื้อผ้ามา เธอเดินมาที่ห้องน้ำ เห็นสภาพตัวเองในกระจกเงาก็ต้องตกใจ แล้วเมื่อถอดชุดกระโปรงที่สวมอยู่ออกก็รู้ว่ากระโปรงด้านหลังเธอขาดอีกต่างหาก ลักษณ์ณาราอยากเอาหัวโขกเสาบ้านให้รู้แล้วรู้รอดไป ทำไมไม่ยับยั้งชั่งใจเล่นเป็นเด็กๆ เพราะโดนท้าอย่างนั้นนะ หญิงสาวไม่มีเวลาโทษตัวเองนานนัก รีบจัดการอาบน้ำล้างคราบเหงื่อไคล้ออกแล้วสวมชุดที่วิทอเรียให้มา แล้วรีบออกจากห้องน้ำเผื่อมาช่วยจัดโต๊ะรับประทานอาหาร เสียงหัวเราะและกลิ่นอาหารทำให้บรรยากาศอบอุ่นทั้งที่บ้านแสนเล็กและคับแคบ แต่กระนั้นมันกลับอบอวลไปด้วยกรุ่นไอแห่งความรัก ไม่น่าเชื่อเลยว่าหญิงชรานางนั้นจะอายุเก้าสิบแล้วทั้งที่ยังเคลื่อนไหวได้อย่างกระฉับกระเฉง การ์เร็ตยืนคุมหัวโต๊ะส่งจานให้เด็กๆ เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ ปอยผมมีละอองน้ำคล้ายเพิ่งอาบน้ำมาเช่นกัน เขารู้สึกถึงการมาของเจ้าของกลิ่นกายอ่อนละมุนจึงเงยหน้าขึ้น แล้วมือที่กำลังหยิบจับจานชามก็ชะงักไป อาการของเขาทำให้เด็กๆ คนอื่นมองตามไปที่ลักษณ์ณาราที่ก้าวเข้ามาในชุดแสคกระโปรงผ้าลินินสีน้ำตาลอ่อน เธอดูอ่อนหวานราวกับหญิงสาวในเทพนิยาย วิทอเรียยิ้มกว้างแล้วดึงมือหญิงสาวให้มายืนข้างการ์เร็ต “เสื้อผ้าชุดเก่าของฉันเอง คงไม่ถือสาอะไรนะ” วิทอเรียเอ่ยบอก “ไม่เลยค่ะ สวยมากเลย” ลักษณ์ณารากล่าวจากใจจริงแล้วมองการ์เร็ตที่เอาแต่มองนิ่งไม่พูดอะไรจนวิทอเรียสะกิดให้นั่งที่เพื่อรับประทานอาหาร “กินให้เรียบร้อย เดี๋ยวพ่อแม่พวกเธอมารับแล้วนะ” วิทอเรียหันไปดุเด็กๆ แล้วยิ้มให้ลักษณ์ณารา “บ้านนี้ก็เป็นแบบนี้แหละวุ่นวายไปหน่อย” “ที่บ้านหนูก็เป็นแบบนี้เหมือนกันค่ะ คุณป้าเป็นครูเกษียณอายุราชการแล้วก็เลยสอนหนังสือเด็กๆ ที่พ่อแม่ต้องทำงานไม่มีเวลาเลี้ยงพวกเขาค่ะ” “เมื่อก่อนฉันเป็นพยาบาล สามีฉันเสียไปตั้งแต่ฉันยังสาวๆ เรายังไม่ทันมีลูกด้วยกันเลย ฉันก็มีแต่แมวพวกนี้อยู่เป็นเพื่อนแล้วก็เด็กๆ พวกนี้แหล่ะ” “จะสร้างบ้านให้ใหม่ก็ไม่เอา” การ์เร็ตบ่นอุบพลางตักสปาเก็ตตี้เข้าปาก “แบบนี้นะดีแล้ว ฉันอยู่ของฉันแบบนี้สบายดี บ้านหลังใหญ่แต่อยู่เหงาๆ จะมีความหมายอะไรล่ะ” วิทอเรียหัวเราะแล้วหันไปทางลักษณ์ณารา “เขาช่างเป็นห่วง เดี๋ยวก็ส่งพยาบาลมาดู เดี๋ยวก็ส่งอาหารมาให้ ไหนจะให้บอดี้การ์ดมาคอยดูแลอีก วุ่นวายชะมัด” ลักษณ์ณาราอดหัวเราะไม่ได้ ก็นั้นแหละ การ์เร็ต แบล็ค CEO จอมบงการ เธอรู้สึกผ่อนคลายลงมากกว่าเมื่อกลางวันที่ต้องเจอเอริก้ากับวอลเรซ คฤหาสน์หลังใหญ่โตพร้อมด้วยคนรับใช้นับสิบแต่รู้สึกได้ถึงความจอมปลอม ผิดกับที่นี่ คงเพราะแบบนี้เขาจึงไม่มี ‘บ้าน’ ที่ไหน เพราะไม่มีที่ใดจะมีความหมายสำหรับเขาเท่าที่นี่อีกแล้ว เสียงกริ๊งประตูหน้าบ้านดังขึ้น การ์เร็ตลุกขึ้นไปเปิดประตู และไม่กี่นาทีต่อมาก็มีชายร่างอ้วนก้าวเข้ามาด้วยท่าทางร้อนรน “คุณวิทอเรียครับช่วยไปโรงพยาบาลกับผมด้วยเถอะครับ โซเฟียจะคลอดลูกแล้ว” “จริงรึ น่าจะอาทิตย์หน้าไม่ใช่เหรอ” “ครับ เธอเจ็บท้องตอนไปซุปเปอร์มาเก็ต ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลแล้ว ผม..ผมทำอะไรไม่ถูก” “ใจเย็นๆ โทนี่ ฉันจะไปเป็นเพื่อนเอง” วิทอเรียบีบมือให้กำลังใจแล้วหันมาทางการ์เร็ต “ฝากส่งเด็กๆ กลับบ้านด้วย แม่จะไปดูโซเฟียก่อน” “ครับแม่ มีอะไรโทรมาได้นะ” “ตามสบายนะหนูลักษณ์ณารา” วิทอเรียยื่นหน้าไปหอมแก้มหญิงสาวเบาๆ “ขอบใจที่อยู่ข้างๆ ลูกชายหัวดื้อของฉันนะจ๊ะ” ลักษณ์ณาราได้แต่ยิ้มทั้งที่ตัวเองควรพูดปฏิเสธอธิบายความจริงแต่กลับพูดไม่ออก วิทอเรียกับโทนี่ออกไป เด็กๆ คนอื่นทยอยกลับโดยมีผู้ปกครองมารับ การ์เร็ตถือโอกาสพูดคุยถามไถ่ความเป็นอยู่ ลักษณ์ณาราได้แต่ยิ้มกับภาพที่เห็นแล้วหันไปจัดการเก็บโต๊ะอาหารและล้างถ้วยชามซึ่งเป็นงานถนัดของเธอ การ์เร็ตส่งเด็กคนสุดท้ายกลับไปแล้วก็ล็อกประตูแล้วเดินเข้ามาในครัว เห็นภาพแผ่นหลังของหญิงสาวจัดการทำความสะอาดจานชามแล้วกดอดยิ้มไม่ได้ ราวกับว่า...เธอเป็นคนในครอบครัวของเขาจริงๆ “คืนนี้คุณแม่จะอยู่เป็นเพื่อนโทนี่ที่โรงพยาบาล” การ์เร็ตพูดแล้วยืนซ้อนอยู่ด้านหลังแล้วโอบกอดเธอไว้ก่อนจะวางคางลงบนไหล่ของเธอ “การ์เร็ต” ลักษณ์ณาราเรียกชื่อเขาเสียงแผ่วแล้วก็ทำอะไรไม่ถูก “วันนี้ผมไม่ได้ตั้งใจให้คุณไปกับเอริก้าเลย” เขาสารภาพ “คุณคงอึดอัดมาก” “ฉันเชื่อคุณค่ะ” เธอยิ้มน้อยๆ “เชื่อผม? เชื่อง่ายไปมั้ย?” น้ำเสียงทีเล่นทีจริงทำให้ลักษณ์ณาราหัวเราะ เสียงหวานใสของเธอทำให้เขาพลิกร่างเพรียวให้มาเผชิญหน้า สบตากับดวงตาเป็นประกายของเธอ “ของเต็มท้ายรถแบบนั้นคุณคงเตรียมไว้ก่อนแล้วใช่ไหมละคะ” ลักษณ์ณาราอดยิ้มไม่ได้ “ได้มาเห็นที่ๆคนเติบโต รู้สึกดีว่าได้ไปเที่ยวเป็นไหนๆ” การ์เร็ตจับมือเธอแล้วกึ่งลากกึ่งจูงเดินขึ้นมาชั้นบนเหมือนเด็กอยากอวดของเล่น “นี่ห้องนอนของผม ผมอยู่ที่นี่จนอายุสิบเก้า ถ้ามาอังกฤษทีไหร่ผมจะกลับมานอนบ้านหลังนี้เสมอ เท่าที่ทำได้” ลักษณ์ณารามองเข้าไปในห้องไม่ใหญ่นัก มันช่างเหมือนห้องหยุดเวลาเพราะข้าวของในห้องดูราวกับเจ้าของห้องเป็นหนุ่มอายุยี่สิบ ทั้งโปสเตอร์ภาพยนตร์ แผ่นเสียง หนังสือ เธอเดินดูแล้วหันมายิ้มให้ เขาเอื้อมมือไปดึงเธอมานั่งข้างเขาบนเตียงนอนเดี่ยวของเขา “ตอนวัยรุ่นคงพาสาวๆ มาบ่อยซินะ” “ผมทำงานหนักมาตลอดแถมยังจนอีกต่างหาก ไม่มีใครอยากมารู้จักผมหรอก” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ “แล้วตอนนี้ผมก็ยังเป็นวัยรุ่นอยู่นะ”