บทที่22. กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว

ลักษณ์ณาราหัวเราะเสียงใส เขาจ้องหน้าหญิงสาวที่ตั้งใจฟัง แววตาเป็นประกายของเธอทำให้เขาไม่อาจห้ามใจตัวเองได้อีก มือใหญ่เอื้อมไปรั้งท้ายทอยเธอไว้แล้วโน้นหน้าลงประกบริมฝีปากเธอดูดกลืนชิมความหวานอย่างที่หัวใจเรียกร้อง เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน ไม่เคยพาใครมาที่บ้านแบบนี้ ตั้งแต่เห็นเธออยู่ในห้องครัว เธอเหมือนจิ๊กซอว์ชิ้นที่เขาตามหามาเติมเต็มภาพ ‘บ้าน’ ในฝันของเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบและลงตัว ลักษณ์ณาราเคลิ้มไปกับรสจูบแสนอ่อนหวานเรียวลิ้นที่เขาแทรกผ่านอ่อนโยนละมุนละไมและเมื่อเขาผ่อนร่างเธอลงบนเตียงนอนของเขา เธอก็เปิดใจรับสัมผัสวาบไหวที่ปลุกเร้าร่างกายเธอให้รุ่มร้อน การ์เร็ตทาบริมฝีปากเข้าหาอย่างนุ่มนวล ขยับริมฝีปากแผ่วเบาหยอกล้อดุจผีเสื้อหนุ่มหยอกเย้าดอกไม้สาว เธอเปิดรับลิ้นร้อนของเขาอย่างไม่รู้ตัว ปล่อยให้เขาจูบแผ่วที่ซอกคอขยับเม้มเบาๆ แต่ทำให้เจ้าของร่างหอมกรุ่นบิดกายไปมาด้วยความรัญจวน ชานหนุ่มอยากไปเร็วกว่านี้แต่เธอเป็นเช่นของขวัญจากพระเจ้า เขาจะทะนุถนอมเธอด้วยหัวใจของเขา “ลักษณ์ณารา” การ์เร็ตพึมพำเขาถอดชุดแสคของเธอออก เรือนร่างงดงามก็ปรากฏเบื้องหน้า เขาขยับตัวถอดเสื้อยืดของตัวเองออกเผยแผงอกกว้าง ในแสงสลัวของห้องนอนขนาดเล็กแต่เขาก็รู้ได้ว่าอีกฝ่ายหน้าแดงและเต็มไปด้วยความเขินอาย เขาก้มลงจูบเธออีกครั้งอย่างหิวกระหายรสจูบของเขาทำให้เธอหูอื้อตาลายแต่กระนั้นเธอก็รู้ตัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอรักเขา การ์เร็ต หัวใจเธอแทบหยุดเต้นไปเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองหลงรักผู้ชายคนนี้เข้าให้แล้ว “ที่รัก คุณคือของขวัญที่พระเจ้ามอบให้ผม” เขาพึมพำแล้วพรมจูบเรือนร่างได้สัดส่วนแล้วปลดบราเซียลูกไม้สีครีมออก อกคู่สวยปรากฏตรงหน้าอีกครั้งที่เธอเปลือยเปล่า มือใหญ่เลื่อนลูบไล้ผิวกายละเอียดราวกับผ้าไหมชั้นดี ลิ้นร้อนของเขาปรนเปรอยอดอกสวยที่แข็งเป็นไตด้วยแรงปรารถนา มือเรียวสอดเข้าในกลุ่มผมของเขาและเผลอขยุ้มอย่างลืมตัวเมือเขาดูดกลืนยอดอกของเธอ “การ์เร็ต” ลักษณ์ณาราละล่ำละลักเรียกชื่อของเขา ต้องเป็นเขาเท่านั้น การ์เร็ต เธอต้องการเพียงเขาเท่านั้น เธอครางออกมาอย่างไม่รู้ตัวและเมื่อเขาลากเรียวลิ้นสำรวจเรือนร่างเธอ เธอก็ทำได้เพียงแค่บิดตัวดิ้นเร่ากับสัมผัสของเขา มือใหญ่เลื่อนกางเกงในของเธอออกจากเรียวขา เขาพาดขาของเธอบ่นบ่าของเขาแล้วจูบเรียวขาสวย หญิงสาวได้แต่สะบัดศีรษะไปมาด้วยความวาบวาม เขาค่อยๆ จูบขึ้นมาถึงกึ่งกลางอิสตรี แล้วแทรกนิ้วเข้าไปสร้างความคุ้นเคย ร่างของหญิงสาวสะดุ้งเฮือกแต่เกร็งจน เขารู้สึกได้ “ที่รัก ผมจะไม่ทำให้คุณเจ็บ ผมสัญญา” คำสัญญาของเขาเหมือนคำสาบาน ลักษณ์ณารารู้สึกได้เช่นนั้น เธอบอกตัวเองให้ผ่อนคลาย เธอผ่อนลมหายใจยาวเมื่อนิ้วมือของเขาหลุดออกจากเรือนร่าง ทว่าเธอต้องผวาเฮือกเมื่อเรียวลิ้นของเขาแทรกเข้าไปแทนที่ ผีเสื้อหนุ่มดูดกลืนน้ำหวานที่ไหลฉ่ำ สร้างความเสียวซ่านจนเธอสะอึกสะอื้นและร่างกายกระตุกเกร็งจากสัมผัสที่ไม่เคยรู้จัก การ์เร็ตยิ้มอย่างพอใจแล้วขยับตัวลุกขึ้นถอดกางเกงยีนของตัวเองออก แล้วจูบที่ริมฝีปากของเธอ เขานาบท่อนล่างของตนแนบชิดกับกายเธอเผื่อสร้างความคุ้นเคย ร่างเปลือยเปล่าแสนเย้ายวนขยับกระสับกระส่ายบดเบียดอย่างไม่รู้ตัว เป็นการ์เร็ตเองที่ครางในลำคอ “ขอผมนะ” เขาพูดเพราะความอดทนมันถึงขีดสุด ใบหน้าหวานพยักหน้ารับอย่างเขินอายจนต้องเอียงหน้าไปทางอื่น ท่าทีแสนอายของเธอผิดกับลักษณ์ณาราหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความมั่นใจที่เขาเคยเห็น แต่กระนั้นมันทำให้เขารู้สึกได้พบตัวตนของเธอทุกซอกทุกมุม มือใหญ่แหวกสองขาให้แยกออกแล้วแทรกแก่นกายความเป็นชายเข้าไปอย่างเชื่องช้าที่ละนิด ลักษณ์ณาราผวากอดเขาแนบแน่แอ่นสะโพกเข้าหา เขาจูบดูดกลืนเสียงครางของเธอไว้แล้วกดสะโพกลงไปกดนิ่งให้ร่างกายเธอคุ้นเคย “โอ้ว...ลักษณ์ณารา” การ์เร็ตได้แต่พึมพำและครางเสียงต่ำในลำคอ ไม่เคยรู้สึกสั่นไหวแบบนี้กับใครมาก่อน การได้ ‘ร่วมรัก’ กับคนที่รักมันแสนวิเศษอย่างนี้เองหรือ? เขาขยับสะโพกถอยออกช้าๆ แล้วขยับกลับเข้าไปอีก เห็นสีหน้าผ่อนคลายของเธอแล้วเขาก็ขยับสะโพก เธอช่างอ่อนนุ่มและแสนหวาน ทุกจังหวะที่ขยับร่างกายมันช่างเข้ากันได้อย่างพอดี ไฟสวาทโลมเลียสองหนุ่มสาวที่เปลือยเปล่ากัดกระหวัดรัดแน่น “ฉัน...ต้อง...การ...คุณ” ลักษณ์ณาราสารภาพด้วยน้ำเสียงกระเส่า เสียงครวญครางของเธอทำให้เขาขยับสะโพกเร็วขึ้น แรงขึ้นและลึกล้ำขึ้นจนร่างกายของเธอเกร็งสะท้าน กลายเป็นเสียงหวีดร้องเมื่อเธอระลอกคลื่นความปรารถนาโถมซัดจนเธอรู้สึกเหมือนร่างกายระเบิดพายุอารมณ์ออกมา เธอหอบหายใจแรงไม่เคยรู้เลยว่าร่างกายสร้างความรู้สึกวาบหวามรัญจวนได้มากขนาดนี้ “ที่รักของผม” เขาปล่อยให้เธอได้ถึงปลายทางก่อนเขา แล้วขยับตัวเปลี่ยนท่า ยกขาข้างหนึ่งของเธอพาดบ่าแล้วขยับสะโพกเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว แรงกระแทกทำให้หญิงสาวครางออกมาอีกครั้ง จากอ่อนหวานนุ่มนวลเพิ่มความร้อนแรงแสนเร่าร้อน มือใหญ่เอื้อมมาบีบคลึงเคล้นหน้าอกเพิ่มความเสียวซ่าน เขาเห็นเธอสะบัดศีรษะไปมาแวบหนึ่งในใจคิดสงสารที่เธอต้องอดทนรับความต้องการที่อัดแน่นมานานของเขา แต่ขณะเดียวกันเขาก็รู้ว่านี้คือความหฤหรรษ์ที่ธรรมชาติสร้างให้ได้เรียนรู้ ท้องน้อยของเธอเกร็งหอบหายใจถี่เร็วเช่นเดียวกับเขาที่รู้สึกได้ถึงขีดสุด เขาปลดปล่อยสายธารแห่งชีวิตหลั่งไหลในตัวเธอ ร่างเขากระตุกพร้อมเสียงคำรามในลำคอก่อนจะค่อยๆ ผ่อนกายลงนอนเคียงข้าง หญิงสาวหอบหายใจแรง เขายกศีรษะเธอขึ้นให้นอนหนุนท่อนแขนของเขา หันไปจูบหน้าผากเธอเบาๆ แล้วกอดกระชับอย่างปลอบโยน การ์เร็ตเฝ้ามองใบหน้าของหญิงสาวที่หลับตาพริ้มบนท่อนแขนของเขา เขายิ้มพลางใช้นิ้วเกลี่ยเส้นผมที่เคลียแก้มทำให้ใบหน้าของเธอได้ชัดขึ้น ริมฝีปากบางเผยอขึ้นระบายลมหายใจ นานแค่ไหนที่เขาไม่เคยรู้สึกปรารถนาใครมากมายขนาดนี้ เหมือนหิวกระหายและไม่อิ่มเอมเอาง่ายๆ ทั้งที่รู้ว่านี่เป็นครั้งแรกของเธอ แต่เธอก็อดทนและรับเขาได้อย่างแนบแน่น ทั้งที่ปิดกั้นหัวใจไม่ให้หวั่นไหวแต่กลับละลายลงกับผู้หญิงธรรมดาๆ อย่างลักษณ์ณาราได้ ปลายนิ้วไล้จากแก้มเนียนลากที่ลำคอเรื่อยลงมาที่เนิ่นอกคู่สวยที่สะท้อนขึ้นลงตามจังหวะหายใจ “การ์เร็ต...ฉันเหนื่อยแล้วนะ” ลักษณ์ณาราพึมพำยากจะเปิดเปลือกตาตัวเองได้ แม้จะรู้ว่าปลายนิ้วของเขากำลังหยอกล้อเรือนร่างเปลือยเปล่าของเธออยู่ เสียงหัวเราะในลำคอทำให้เธอขมวดคิ้ว เขาจะไม่ให้เธอพักบ้างเลยหรือไงนะ เอาเรี่ยวแรงมาจากไหนโหมตะบันโรมรันได้หลายรอบขนาดนั้น ถึงเธอจะ ‘ไม่เคย’ มาก่อน แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้อะไร เขาทำตัวเหมือนเด็กหนุ่มเอาแต่ใจและเธอก็ยอมตามใจเขาอย่างเต็มใจ หญิงสาวเขินอายกับสิ่งที่เธอรู้สึก และบางสิ่งของเขามันประกาศความแข็งแกร่งอยู่เบื้องล่าง เธอพลิกตัวนอนหันหลังให้เขา เพราะเตียงเล็กและแคบทำให้เธอต้องนอนตะแคง แต่กระนั้นมือใหญ่ของเขาก็ยังลูบไล้ทรวงอกของเธอ หัวใจเริ่มเต้นเร็วขึ้นทั้งที่เขาขยับมืออย่างเชื่องช้า “การ์เร็ต เดี๋ยวแม่คุณกลับมาเจอเข้าแบบนี้จะไม่ดีนะ” เธอพยายามดันมือของเขาออกแต่เขากลับรัดวงแขนแน่นขึ้น แล้วหัวเราะที่ข้างหู “ผมอายุเท่าไหร่แล้ว” เขาหัวเราะเต็มเสียงแต่ไม่คิดจะปล่อยร่างหอมละมุนที่หาเหตุผลร้อยแปดออกจากวงแขนของเขา “ไม่เห็นเหรอว่าแม่ผมดีใจแค่ไหนที่คุณมาที่นี่ เรื่องเดียวที่ผมลำบากใจคือเตียงนี่มันเล็กเกินไปสำหรับคนสองคน” ลักษณ์ณาราอดหัวเราะตามเขาไม่ได้ “ผมชอบคุณ” เขากระซิบที่ริมหู “ผมอยู่กับคุณแล้วสบายใจได้เป็นตัวของตัวเองเต็มที่” “คุณพูดจริงเหรอ” ลักษณ์ณาราถามเสียงสูง “คุณแกล้งฉันตลอดนี่นะ แล้วฉันก็ปากร้ายกับคุณมาก” “แต่คุณก็จริงใจกับผมนี่” “ฉัน...ไม่ใช่ผู้หญิงในสเปกคุณ ไม่น่ารัก ไม่อ่อนหวานเหมือน...” “ผมไม่ได้คิดอะไรกับดารัณหรือแม้แต่กับเอริก้า” เขาประคองใบหน้าให้เธอหันมาสบตาเขา “จะทำยังไงให้คุณรู้ว่าผมจริงจังกับคุณ” “ฉันมั่นใจว่าดารัณไม่คิดอะไรกับคุณแน่ๆ แต่คุณเอริก้านี่ฉันมั่นใจเลยว่าเธอคิดอะไรกับคุณแน่นอน” ลักษณ์ณาราหัวเราะ แล้วขยับตัวลุกจากเตียงนอนของเขาพร้อมดึงผ้าห่มพันร่างตัวเองไว้ ในขณะที่เขายังเอนกายบนเตียงและแก่นกายของเขามันก็ยังแข็งแกร่งอยู่อย่างนั้น หญิงสาวหน้าแดงกับสิ่งที่เห็นแต่ดูเขาช่างมั่นใจในสิ่งที่ตัวเองมี เขาตบเตียงเรียกเธอกลับมานอนที่เดิม “คุณนี่.. หน้าไม่อายจริงๆ” “อ้าวก็เพราะคุณไงมันถึงเป็นแบบนี้” การ์เร็ตลุกขึ้นคว้าเอวบางมานั่งบนเตียงแล้วกอดเธอไว้ “คุณต้องรับผิดชอบผมนะ รู้ไหม?” “บ้าซิ! คุณต่างหากล่ะที่ต้องรับผิดชอบ” ลักษณ์ณาราหน้าแดงจัด ฝ่ามือใหญ่เลื่อนลูบไล้ผิวกายเลือดในกายสูบฉีดและหัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้นอีกครั้ง แล้วเธอก็เพิ่งนึกได้ว่าเขากับเธอไม่ได้ป้องกันใดๆ เลย อาการเกร็งและขืนตัวของเธอทำให้เขาชะงัก เมื่อเห็นความเคร่งเครียดบนใบหน้าสวยเขาก็ประหลาดใจ เขาเข้าใจว่าเธอกังวลเรื่องเอริก้า “อย่าห่วงเลยผมไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายคุณได้แน่” เขาโน้มหน้าจูบขมับของเธออย่างปลอบโยน “แต่ตอนนี้คุณช่วยให้ความร่วมมือกับผมก่อนเถอะนะ” เขากอดกระชับแล้วพรมจูบทั่วใบหน้าประทับตราความเป็นเจ้าของ มือใหญ่สำรวจเรือนร่างทุกตารางนิ้ว ร่างกายเธอร้อนระอุพร้อมหลอมละลายไปกับเขา ร่างบางผวาเฮือกเมื่อนิ้วมือของเขาแทรกเข้าไปกลีบดอกไม้ เธอดันมือของเขาออกแต่ไม่เป็นผล ใบหน้าหวานแหงนหงายร้องครางอย่างสุดทนกลั้น เขาเร่งเร้าจนเธอหอบหายใจแรงในขณะที่แก่นกายของเขาก็เสียดสีอยู่ที่ก้นงามงอนพร้อมจะดุดันเข้าไปเพื่อเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน “การ์เร็ต..การ์เร็ต” หญิงสาวทำได้เพียงแค่เรียกชื่อเขา นั้นมันก็มากพอแล้วที่เขาจะประคองเธอลงนอนคว่ำไปกับเตียงแล้วช้อนสะโพกเธอขึ้นเพื่อแทรกความเป็นบุรุษเพศเข้าไป “ที่รัก...คุณช่าง...วิเศษอะไรอย่างนี้” เขาพึมพำที่ความอุ่นร้อนที่ได้รับมันคับแน่นจนเขาต้องครางในลำคอ เขาดุนดันอย่างหนักหน่วงและเธอก็ยกสะโพกขึ้นรับได้จังหวะจนเขาร้อนรุ่มไปหมด คลื่นพิศสวาทโถมเข้าใส่ราวพายุ ลักษณ์ณาราจิกหมอนแน่นและสะอึกสะอื้นกับเพลิงสวาทที่เขาพาเธอเข้าไปผจญภัย “อย่ากลั้น...ที่รัก ผมอยากได้ยินเสียงคุณ” เขากระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า และนั้นทำให้เธอครางหนักขึ้น เสียงของเธอยิ่งปลุกปั่นอารมณ์ของเขาให้ยิ่งกระเจิดกระเจิงและขยับสะโพกบดเบียดก้นงามงอนแรงและลึกมากขึ้นจนเขาเขารู้สึกได้ถึงร่างบางที่กระตุกเกร็งพร้อมกับเสียงหวีดร้อง “การ์เร็ต” “ใช่ แบบนี้แหละยอดรัก เรียกชื่อผม เป็นผมคนเดียวเท่านั้น” เขากระแทกอัดเข้าไปจนสุดและกดนิ่งแช่ค้างไว้ ในนาทีแห่งความสุขสุดยอด เขาเพิ่งตระหนักได้ว่าไม่ได้ป้องกันต่างจากทุกครั้งที่เขาไม่เคยพลาดที่จะสวมถุงยางแม้คู่ขาของเขาจะบอกว่าเธอกินยาคุมแล้วก็ตาม เธอไม่ได้อยู่ในแผนของเขา แต่มันก็ไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบเหมือนเด็กหนุ่มไร้เดียงสาและเขาเข้าใจว่าเธอเองก็คงไม่ได้เตรียมตัวมาเพื่อเจอเหตุการณ์นี้พายุอารมณ์ค่อยๆ สงบลงพร้อมกับที่เขาผ่อนร่างเธอลงและนอนเคียงข้าง เธอค่อยๆ หายใจเป็นจังหวะปกติแล้วเขาก็รั้งเธอมากอด เขาหลับตาแล้วเห็นภาพเด็กชายหญิงในบ้านหลังน้อยและมีเธออยู่เป็นภรรยาและแม่ของลูกๆของเขา ใช่...เขาต้องการเธอ ปรารถนาอย่างล้นเหลือไม่ใช่เพราะต้องการเพียงร่วมรัก แต่ต้องการคนร่วมชีวิตด้วย หัวใจที่เคยว่างเปล่ากลับรู้สึกเต็มตื้นขึ้นอย่างประหลาด เขามองเสี้ยวหน้าที่หลับใหลลงอีกครั้งแล้วจูบแผ่วเบาที่เปลือกตา “เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วจริงๆ ลักษณ์ณารา”.