บทส่งท้าย. หมาป่าของฉัน (จบ)

สามเดือนต่อมา...เรื่องราวที่ผ่านมาคือวันคืนของหัวใจ ดูราวกับงานรื่นเริงหรืองานวันเด็กก็ไม่ปาน นั่นเป็นประโยคที่ใครต่อใครต่างพูดกันเมื่อวานถึงสถานที่จัดงานเลี้ยงวิวาห์ของ ลักษณ์ณารา ไขแสง เจ้าของร้านพรรณนา และหนุ่มอังกฤษ การ์เร็ต แบล็ค CEO แห่งโรงแรมบลูไดมอนซึ่งทั้งสองเลือกจัดงานเลี้ยงในสวนพักผ่อนของโรงพยาบาลเด็กที่ดารัณดูแลอยู่ มีนักข่าวมารอทำข่าวมากมาย แต่อาจเป็นงานเดียวที่นักข่าวจะเข้ามาได้ด้วยการซื้อตั๋วเข้างานแต่งงานของทั้งสองคน รวมทั้งเซเลบฯ ไฮโซฯ ถ้าอยากมาร่วมงานก็ต้องซื้อตั๋วเข้างานในราคาใบละห้าพันบาท คู่บ่าวสาวตั้งราคาไว้เพราะต้องการจำกัดคนเข้ามาร่วมงาน ทว่าคนก็ยังยอมจ่ายเงินมาเพื่อได้ชื่อว่าได้มางานแต่งงานอันแสนพิลึกนี้ แต่สำหรับผู้ที่ได้เข้าฟรีคือเด็กๆ จากสถานสงเคราะห์ เด็กกำพร้าและเด็กที่โรงพยาบาลเด็กเอง ในส่วนของการจัดงานอยู่ด้านหลังจึงไม่ส่งเสียงรบกวนคนอื่น ม้าหมุน ตัวตลก ละครสัตว์ และของเล่นสนุกอื่นๆ ถูกขนมาให้เด็กๆ ได้เล่นสนุกอย่างเพลิดเพลินร่วมทั้งอาหารแสนอร่อยที่มีให้กินได้ไม่จำกัด “มันดีกว่าที่คิดอีกนะเนี้ย” ดารัณยิ้มให้ภาพตรงหน้า ทีแรกเธอก็ออกจะแปลกใจกับแนวคิดงานแต่งงานของเพื่อนสาว แต่พอได้เห็นอย่างนี้แล้วก็เธอก็ต้องทึ่งในความคิดของเจ้าสาว “ไม่คิดว่าจะขายบัตรได้เยอะเหมือนกัน” ลักษณ์ณาราหัวเราะ “ขอบใจมิ้นต์มากเลยนะที่ช่วยให้มีงานแต่งงานแบบที่หนิงอยากได้” “งานแต่งงานที่ทำให้เด็กๆ มีความสุข ฉันก็เพิ่งเคยเห็นนี้แหละ” ดารัณแอบปาดน้ำตา “ก็ฉันกับการ์เร็ตมันเด็กกำพร้าทั้งคู่นี่นะ” หญิงสาวกอดเพื่อนรัก แล้วยกมือขึ้นแตะหน้าท้องที่เริ่มเห็นชัดแล้วว่าตอนนี้ตั้งครรภ์ได้ห้าเดือนแล้ว “ขอบใจเธอจริงๆ” “อย่าร้อง เป็นเจ้าสาวห้ามเสียน้ำตา ได้เวลาเปิดตัวเจ้าสาวแล้ว” ดารัณช่วยเติมแป้งให้ลักษณ์ณาราแล้วพาเธอเดินส่งตัวเข้ามาในงานเลี้ยง สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เจ้าสาวผู้สยบหัวใจ CEO เจ้าเสน่ห์ ลักษณ์ณาราใส่ชุดผ้าฝ้ายสีขาวเป็นเสื้อปาดไหล่อวดผิวกายเนียนละเอียด เดรสกระโปรงยาวเหนือเข่า ชายกระโปรงย้อมสีฟ้าสวยสบายตา และรองเท้าผ้าใบเท่ห์ๆ สีน้ำเงินเข้ม ผมสั้นประบ่าถูกดัดเป็นลอนน่ารัก ผ้าโปร่งคลุมศีรษะพร้อมดอกไม้ประดับเป็นมงกุฎ ใบหน้าอ่อนหวานแต่งแต้มสีสันงดงามชวนมอง สะกดสายตาเจ้าบ่าวอย่างการ์เร็ตให้ตะลึงในความสวยน่ารักของเธอ เขาเองก็สวมสูทสีครีมแต่กางเกงเป็นขายาวแค่เข่าเข้ากับรองเท้าผ้าใบแบบเดียวกับเจ้าสาว “ได้เวลาบ่าวสาวเปิดฟลอร์เต้นรำแล้ว” เสียงพิธีกรประกาศ การ์เร็ตผายมือให้หญิงสาววางมือบนฝ่ามือของเขา ลักษณ์ณารายิ้มกว้าง มันเป็นเพลงจังหวะสนุกสนาน เด็กๆ ต่างเข้ามาร่วมวงเต้นรำกันด้วย “ขอบคุณที่เป็นเจ้าสาวของผม” การ์เร็ตจูบหน้าผากของเธอเบาๆ “ขอบคุณที่ยอมเป็นเจ้าบ่าวให้ฉันด้วยค่ะ” ลักษณ์ณาราหัวเราะคิกคัก งานแต่งงานที่เหมือนงานรื่นเริง เด็กๆ ต่างมีความสุขและได้ของขวัญกลับไปด้วย คุณรดาได้แต่มองหลานสาวด้วยรอยยิ้ม รวมทั้งหนูนาและพนักงานคนอื่นๆในร้านพรรณนาที่ช่วยเนรมิตงานแต่งงานสุดพิเศษและยังเป็นเสมือนคนในครอบครัวของลักษณ์ณาราด้วย ได้เวลาส่งตัวบ่าวสาวขึ้นรถไปโรงแรมเพื่อเข้าห้องหอ คุณรดาเข้ามาจับมือหลานสาวให้กำลังใจอีกครั้ง “ยัยหนิงก็เหมือนกันนะลูก โตแล้วไม่ใช่เด็กๆ อย่าทำอะไรเอาแต่ใจนัก” คุณรดาบ่นให้หลานสาวแล้วหันไปย้ำกับลูกเขยอีกที “นี่ๆ สินค้าซื้อแล้วไม่รับคืนนะ ยังไงดูแลกันดีๆ” “คุณป้า!” “ผมจะดูแลลักษณ์ณาราให้ดีที่สุดครับ” แม้จะเขินอายกับคำพูดติดตลกของคุณป้ารดาแต่ก็ทำให้เธอผ่อนคลายลงมา เธอถือช่อดอกไม้แล้วหันหลัง หันมามองสาวๆด้านหลังที่เตรียมรับช่อบูเก้ ช่อดอกไม้ของเจ้าสาว “เอาละน่ะ” “กรี๊ด ทางนี้ๆ” “ทางนี้ๆ มาสอยฉันลงจากคานหน่อยนะ” สาวๆ ต่างส่งเสียงกันสนุกสนาน ลักษณ์ณาราโยนช่อบูเก้ไปในอากาศ สาวน้อยสาวใหญ่รุมแยกช่อดอกไม้สีชมพูหวานสดสวย ปัดกันไปมาจนช่อดอกไม้นั่นตกอยู่ในมือของบอดี้การ์ดหนุ่มของการ์เร็ต! พศินทำหน้านิ่งเคร่งเครียดเขาเพียงแค่ยืนคุมดูแลความสงบเรียบร้อยแต่บังเอิญอยู่ในจุดที่เจ้าสาวต้องโยนช่อบูเก้ “โชคดีนะพศิน” การ์เร็ตถึงกับแหงนหน้าหัวเราะแล้วรีบจูงมือเจ้าสาวขึ้นที่จอดรออยู่แล้ว ลักษณ์ณาราอดหัวเราะไม่ได้เพราะหน้าเครียดๆ เหี้ยมๆ ดูไม่เข้ากับช่อดอกไม้เอาเสียเลย “คุณว่าพศินจะได้แต่งงานไหมคะ” ลักษณ์ณาราถามแต่ก็อดหัวเราะไม่ได้ “แน่นอน ผมเชื่อว่าทุกคนมีสิทธิ์จะได้รับความรัก ไม่ว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนก็ตาม” การ์เร็ตยิ้มให้เจ้าสาวของเขาแล้วขับรถกลับมาที่โรงแรมของตัวเอง เขายังคงใช้ห้องพักในโรงแรมเป็นบ้านเช่นเคย ทั้งสองทำงานเหมือนที่เคยเป็นมา เพียงแต่ช่วยกันคิดและทำจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน ความจริงจะจัดงานแต่งงานที่โรงแรมก็ได้แต่ลักษณ์ณาราอยากให้เด็กๆ ในโรงพยาบาลได้เล่นสนุกด้วย จึงได้แนวคิดแผลงๆ นั่น แต่ก็ได้ผลเกิดคาด การ์เร็ตจอดรถที่หน้าโรงแรมส่งกุญแจให้พนักงานรับรถ เพียงทั้งสองก้าวเข้ามาในโรงแรมก็ได้ยินเสียงปรบมือต้อนรับ ลักษณ์ณาราได้แต่พูดขอบคุณ แล้วการ์เร็ตก็รีบพาเธอเข้าไปในลิฟต์ “รีบร้อนจังนะคะ” เธอแสร้งดุเขาเบาๆ “ไม่ได้หรอกเดี๋ยวโดนรุมอวยพร เจอหน้ากันทุกวันอยู่แล้ว” การ์เร็ตส่ายหน้าไปมา “พวกเขาก็เหมือนคนในครอบครัวเรานี่คะ” ลักษณ์ณาราเข้าใจการ์เร็ต เขาทำงานหนักไม่ใช่แค่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อพนักงานทุกคนมีงานทำ มีรายได้เลี้ยงดูคนในครอบครัว “ขอบคุณที่เข้าใจ แต่ตอนนี้ผมอยากกินเจ้าสาวของผมเหลือเกิน” เขากดริมฝีปากดูดกลืนริมฝีปากที่เคลือบลิปสติกสีชมพูอมส้ม การจูบตอบของเธอทำให้เขาช้อนตัวขึ้นอุ้มไว้ในวงแขน “การ์เร็ต” ลักษณ์ณาราหอบหายใจแรง “ตามประเพณี ผมต้องอุ้มเจ้าสาวเข้าห้องหอ” เขาพูดยิ้มๆ เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกก็อุ้มเธอไปที่ห้องของเขาซึ่งตอนนี้มันเป็นห้องของเราแล้ว “การ์เร็ตค่ะ ฉันขอเรื่องนึงได้ไหม” “อะไรครับที่รักของผม” “คุณเคยผลักฉันตกน้ำ ผลักตกรถ คราวนี้คงไม่ผลักฉันเข้าห้องหอนะ” เธอขมวดคิ้วอย่างเป็นกังวล การ์เร็ตแหงนหน้าหัวเราะ เมื่อประตูเปิดออก เขาจึงพาเธอเดินเข้าไปแล้วบรรจงวางเธอบนเตียงนอนหนานุ่ม เขาทรุดตัวลงนั่งกับพื้นแล้วถอดรองเท้าผ้าใบทั้งสองข้างของเธอออก มือใหญ่เลื่อนขึ้นลูบไล้ขาเรียวสวยที่ไม่ใส่ถุงน่องให้เกะกะ ลักษณ์ณาราเผยอปากส่งเสียงครางเบาๆ แต่มันก็ทำให้ชายหนุ่มรุ่มร้อนจนต้องรีบถอดรองเท้าของตัวเองออกแล้วตามขึ้นคร่อมร่างที่งดงามเบื้องหน้า กับคนที่รัก มากเท่าไหร่ก็ไม่เพียงพอ เขาจูบริมฝีปากของเธอเกี่ยวกระหวัดด้วยเรียวลิ้นจนเธอแอ่นแผ่นหลังขึ้นให้เขาได้สอดมือไปรูดซิบปลดชุดเจ้าสาวลุยๆ ออกได้อย่างง่ายดาย หญิงสาวเหลือเพียงชุดชั้นในสีเบสแสนเย้ายวนกับลมหายใจถี่กระชั้นและความปรารถนาที่ท่วมท้น เขาสัมผัสเธอด้วยฝ่ามือร้อนเพราะเลือดในกายของเขาก็ร้อนระอุจนต้องขยับตัวถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก ร่างเปลือยเปล่าของการ์เร็ตทำให้ลักษณ์ณาราเผลอเลียริมฝีปากตัวเอง เขาเห็นสีหน้าและท่าทางของเธอแล้วยิ่งเร้าอารมณ์ ลักษณ์ณารายันตัวขึ้นนั่งแล้วปีนป่ายไปบนตัวเขา นั่งบนตักแล้วเอียงหน้าจูบริมฝีปากอุ่นชื้นของเขา เธอกดสะโพกคลึงตักของเขาทั้งที่รู้สึกถึงเสาหินที่มันตั้งตรงพร้อมจะถูกใช้งาน “อย่าเร่งผมซิที่รัก” เขากระซิบพลางละเลงลิ้นกับยอดอกแสนสวยของเจ้าสาว “การ์เร็ต เดี๋ยวนี้...ฉันต้องการคุณ” เธอเร่งเขาเพราะอารมณ์ปรารถนาของตัวเองที่มันเดือดพล่าน มือเรียวกำแก่นกายของชายหนุ่มจนเขาต้องส่งเสียงซี๊ดออกมา “ยัยหนูน้อยหมวกแดง” “หมาป่าของฉัน” เขากัดฟันแล้วยกสะโพกเธอขึ้นเพื่อให้เสาหินของเขาแทรกเข้าไปชิมน้ำหวานของดอกไม้ที่แย้มกลีบรอรับ ลักษณ์ณารากอดคอเขา หยุดเคลื่อนไหวอยู่ครู่หนึ่งเพื่อให้แก่นกายของเขาเข้าไปจนสุด มันลึกและรัดแน่นจนเธอต้องครางออกมาพร้อมกับเขา การ์เร็ตประคองสะโพกของเธอไว้ให้เธอขยับโยกราวกับนั่งควบคุมม้าพยศ เขาร้อนแรงจนทำให้เธอเร่าร้อนไปทั่วร่าง ทุกครั้งที่ขยับสะโพกก็ยิ่งเพิ่มความเสียวซ่านจนต้องครางออกมา เร่งจังหวะจนเธอรู้สึกถึงได้ว่าร่างกายของเธอไม่อาจต้านทานกระแสความรัญจวนที่โถมเข้าใส่ “อีกนิดนะที่รัก” เขาขยับเปลี่ยนท่าประคองแผ่นหลังเธอลงบนที่นอน แล้วค่อยๆ กดสะโพกตามลงไป มือเรียวจิกแผ่นหลังของเขาเพราะความเสียวซ่านที่เขามอบให้ เธอคร่ำครวญได้แต่พร่ำเรียกชื่อเขา “การ์เร็ต การ์เร็ต” ยิ่งเธอเรียกชื่อเขา มันก็ยิ่งทำให้เขาขยับตัวรุนแรงขึ้น ถี่กระชั้นเหมือนลมหายใจของเขา ทั้งที่พยายามผ่อนให้ตัวเองช้าลงแต่ก็ไม่อาจทำได้ เขาเร่งจังหวะขึ้นและเธอก็แอ่นสะโพกรับจังหวะดุดันของเขา หัวใจของเขาเต้นรัวความสุขที่ได้รับ เสียงครางต่ำเหมือนคำรามทำให้ลักษณ์ณาราแอ่นสะโพกเข้าหาอย่างลืมตัว การถาโถมของความรัญจวนรุนแรงจนร่างกายของเขาขับน้ำอุ่นร้อนหลั่งรดดอกไม้สาว หญิงสาวหวีดร้องอีกครั้งเมื่อเขาพาเธอโบยบินไปแตะที่ขอบฝั่งฟ้า เขาครางเรียกชื่อเธอแล้วกดสะโพกแช่ไว้จนหัวใจเขาเริ่มเต้นเป็นจังหวะปกติ “ผมรักคุณ...ลักษณ์ณารา” เขากระซิบที่ริมหูแล้วลูบหน้าท้องของหญิงสาวเบา “ขอโทษนะเจ้าตัวน้อย พ่อรักแม่หนักไปหน่อย” ลักษณ์ณาราหัวเราะเบาๆ “ฉันต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลให้แน่ใจก่อน” “จ้าคุณเมียที่รัก” การ์เร็ตประคองใบหน้าของภรรยา จ้องมองด้วยสายตารักใคร่ เขาเฝ้ามองหญิงสาวที่เขารักหลับตาเพราะความเหนื่อยอ่อน แต่ภาพที่เขาเห็นคือครอบครัวเล็กๆ ที่เขาไม่เคยคิดฝันว่าจะได้ครอบครอง พ่อแม่และลูก พระเจ้าได้ประทานของขวัญที่มีค่าสุดวิเศษให้เขาแล้ว เขาสาบานเขาจะรักษาสิ่งนี้ด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความรักของเขาเอง เช่นเดียวกับลักษณ์ณาราที่บอกตัวเองว่า...เธอจะไม่มีวันปล่อยมือจากความรักครั้งนี้ ...ตลอดไป