บทที่ 73 มืดสนิท
นันทิชานั่งมองร่างที่นอนแน่นิ่งไม่ได้สติอยู่บนเตียงคนไข้ของโรงพยาบาล สายเครื่องมือแพทย์ระโยงระยางเต็มตัวไปหมด เป็นอาการของผู้ป่วยโคม่า หัวใจทั้งดวงของหญิงสาวกำลังแตกเป็นเสี่ยงๆ ดวงตาไหวระริกมองตามร่างของชายชราด้วยความเจ็บปวด ก่อนจับจ้องไปยังใบหน้าของบิดา พินิจใบหน้าเหี่ยวย่นผู้ซึ่งเสียสละทุกอย่างได้