บทที่ 9 (1)

บทที่ 9 ปานพรเดินกลับห้องด้วยหัวใจเลื่อนลอย เรื่องราวที่เธอได้รับรู้ น้ำตาเธอก็ไหลตลอด ยิ่งภควัฒน์ปลอบ น้ำตาเธอก็ยิ่งไหล คิดถึงวัยเด็กที่เธอวิ่งร้องไห้มาหายายเมื่อโดนเพื่อนล้อถึงวันแม่ที่ไม่มีแม่มานั่งให้ไหว้ เธอโตมาด้วยถ้อยคำที่ยายปลอบว่า ถึงไม่มีแม่แต่ป่านก็มียาย มาถึงวันนี้แม้แต่ยายเธอก็ไม่มี