สาวน้อยร้อยชั่งครึ่ง (3)

แน่นอนว่าความงามของดอกแกลดิโอลัสสีบานเย็น ทำให้ฉันอดใจอุ้มเจ้าช่อดอกไม้ขึ้นมาอย่างทะนุถนอมเพื่อสูดกลิ่นหอมอย่างอดใจไม่ไหว “ไม่ใช่ของฉันหรอก ของเราต่างหากล่ะ” คุณแม่บอกยิ้ม ๆ ด้วยน้ำเสียงกรุ้มกริ่มมีเลศนัยแฝงอยู่ “ของหนูเหรอ?” ฉันเอียงคอสงสัยชี้ตัวเอง พลางมองหาการ์ดใบเล็กที่เสียบเอาไว้กับช่อดอกไม้ หากสิ่งที่ปรากฏบนการ์ดใบสวยกลับเป็นความว่างเปล่า “เอ้...ไม่เห็นมีชื่อคนส่งเลย ของคุณแม่ล่ะค่ะ ไม่ใช่ของแสนกลหรอก” ปกติช่อดอกไม้ ของขวัญ จดหมาย หรือแม้กระทั่งไปรษณียบัตรซึ่งจ่าหน้าซองส่งมาที่บ้าน ล้วนแล้วแต่เป็นอภินันทนาการจากทางแฟนคลับงานเขียนคุณแม่ล้วน ๆ ส่วนของฉัน ไม่ต้องมองหาให้เสียเวลาเลยค่ะ เพราะหลังจากเรียนจบ ฉันก็ถูกตัดออกจากวงโคจรจากสิ่งเหล่านี้มานานแล้ว “ของแกจริง ๆ นั่นล่ะยัยแสนกล ลูกชายป้าโรสส่งมาให้ เนี่ย เขายังฝากให้แม่มานัดเรา ไปกินข้าวนอกบ้านเย็นนี้ด้วยนะ” ฟังคำคุณแม่ ฉันก็อดย่นจมูกไม่ได้ นั่นไง นั่นไง! คุณแม่ที่รักกำลังทำตัวเป็นแม่สื่อแม่ชักอีกแล้ว!!! จะไม่ให้ฉันหงุดหงิดได้ยังไงล่ะคะ เพราะลูกชายป้าโรส คือว่าที่ลูกเขย ที่คุณแม่หมายตาจะลากตัวมาเป็นสามีของฉันในอนาคตอันใกล้นี้ ซึ่งฉันไม่ปลื้มผู้ชายที่ทำตัวเป็นลูกแหง่ให้แม่ออกหน้าจีบสาวแทนซะด้วยสิ อีกอย่างฉันเชื่อด้วยว่า ลูกชายของป้าโรสไม่ได้เห็นดีเห็นงามไปกับแม่ของเขาสักเท่าไหร่ สังเกตง่าย ๆ แค่ส่งดอกไม้มาให้ฉัน เขายังไม่กล้าเขียนข้อความอะไรสักอย่างเพื่อแสดงความจริงใจเลย แล้วนับประสาอะไรจะมาจีบนางสาวแสนกล “งั้นคุณแม่รีบเอาไปคืนเขาเลย แล้วก็บอกเขาด้วยว่า หนูไม่ว่าง” ฉันโยนดอกไม้ลงบนโต๊ะอย่างไม่ไยดี แน่นอนว่าคุณแม่ที่รักส่งสายตาตำหนิมาให้ฉันในทันที “แกนี่ไม่น่ารักเอาซะเลย พี่เขาอยากนัดไปทานข้าวด้วย ก็เพื่อ...” คุณแม่ยังพูดไม่ทันจบฉันก็ยกมือขึ้นห้ามเสียก่อน “หยุดเลยค่ะคุณแม่ เรื่องสามีที่รักแสนกลจัดการได้ค่ะ เราสัญญากันแล้วไม่ใช่หรือคะ” “ใช่ เราสัญญากันแล้ว แต่ฉันสังหรณ์ใจว่าแกจะเบี้ยวน่ะสิ” สมแล้วที่คุณนายมัสยาเป็นคุณแม่บังเกิดเกล้าของฉัน เพราะท่านดักทางทำมาหากินของฉันจนหมด ฉันจึงได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ให้ “โธ่ หนูยังไม่มีงานการทำถาวรเลยนะคะ คุณแม่ก็จะจับหนูแต่งงานซะแล้ว เกาะสามีกินมันไม่งามนะ” เหตุผลที่ฉันอุตส่าห์นั่งคิดนอนคิดจนสมองแทบบวมทำให้คุณแม่หัวเราะร่า โดยไม่รักษาภาพพจน์นักเขียนชื่อดังแม้แต่น้อย “โอ๊ย เลิกกังวลเรื่องนั้นไปได้เลยยัยแสนกล ลูกชายป้าโรสไม่แคร์เรื่องนี้หรอก เขาอยากได้เราไปเป็นศรีภรรยาจะแย่อยู่แล้ว รายนั้นเขาชอบผู้หญิงที่เป็นแม่ศรีเรือน ยิ่งอยู่กับเย้าเฝ้ากับเรือนคอยปรนนิบัติดูแลสามี ทางนู้นเขายิ่งชอบ” เหอะ ๆ เป็นคุณสมบัติที่ฉันไม่มีซะด้วยสิคะ “งั้นคุณแม่ก็แต่งงานกับเขาเลยสิคะ ได้ป๋าใหม่เป็นชาวต่างชาติก็ไม่เลวนา” ฉันยุส่ง คุณแม่ที่รักจึงหันมาค้อนขวับเข้าให้ “ถ้าฉันเอ๊าะ ๆ อย่างแก ก็คงเซเยสไปนานแล้วยัยเด็กบ้า” ฉันได้แต่หัวเราะคิกคัก รู้นะคะว่าคุณแม่ท่านหวังดีกับฉันมาก แต่ผ่าเถอะ! ชีวิตจริงกับในนิยายที่คุณแม่เขียนมันเป็นคนละเรื่อง ยิ่งตอนนี้หมดยุคนางซินเดอเรลล่าก้นครัวแล้วด้วย ที่สำคัญฉันก็ไม่ใช่นางเอกในหนังสือของคุณแม่ เรื่องอะไรล่ะคะที่ฉันต้องทำตามคำสั่ง “ถ้างั้นคุณแม่ก็นัดลูกชายป้าโรสมาที่บ้านเราเลยค่ะ เลี้ยงดินเนอร์ที่นี่ก็ได้ หนูจะได้ทำให้เขารู้ว่า หนูไม่มีคุณสมบัติที่เขาต้องการสักข้อ” ฉันยักคิ้วให้กวน ๆ ก่อนคว้ากระเป๋าผ้าดิบขึ้นสะพาย แล้วเดินมาหยุดที่ตู้ใส่รองเท้า ซึ่งคุณแม่ที่รักได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือม ๆ “นั่นแกจะไปไหน ?” “ไปหางานทำสิคะ นัดกับอาธรรมไว้แล้ว” ฉันตอบด้วยน้ำเสียง ร่าเริงกว่าเก่า เพราะข้ออ้างนี้ล่ะค่ะ ที่ฉันจะใช้เป็นเครื่องมือต่อรองและใช้ในการหลบหนีการคลุมถุงชนของคุณแม่ “แสนกลไปก่อนนะ สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้คุณแม่อย่างอ่อนช้อยเสมือนอยู่บนเวทีนางงาม อีกทั้งโบกมือให้แล้วออกจากบ้านไป