บทที่221 ฉูเจ๋อหยางคุณไม่ใช่ลูกผู้ชาย

บทที่221 ฉูเจ๋อหยางคุณไม่ใช่ลูกผู้ชาย “ว่าไงนะ!” เป้ยฉ่ายเวยโกรธจนกัดฟันกรอด ฉูเจ๋อหยางพ่นลมออกมาแรงๆ พ่นออกมายาวไปหน่อยว่าไหม อย่าแตะต้องเธอ ไม่แตะต้องเธอ แต่ขอให้เธออยู่ข้างกาย เธออดไม่ได้ที่จะคำรามเสียงขึ้น “ฉูเจ๋อหยางคุณคิดว่าฉันเป็นคนหนีหนี้อย่างนั้นหรอ” เธอคิดว่าจะเปลี่ยนเงินไปเป็นเงินสด เก็บไว้ในบัญชีอย่างนั้นจะอุ่นใจกว่า ใครจะรู้ว่าฉูเจ๋อหยางจะใจแคบยิ่งกว่ารูเข็ม เห็นอยู่แล้วว่ามีเงินขนาดนั้น ให้เธอแค่นี้ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก ที่เธอตามเขาต้อยๆมาหลายต่อหลายปี ค่าชดเชยอะไรไม่คุ้มเลยสักนิด แค่คิดก็น่าโมโหแล้ว แต่เมื่อพอพูดออกไปแล้ว ก็เรียกกลับคืนไปไม่ได้ จากนั้นเป้ยฉ่ายเวยก็เห็นชายเย็นชาเปิดปากพูดขึ้นว่า “อื้อ ผมไม่เชื่อคุณ” เป้ยฉ่ายเวยแข็งทื่อเป็นหินในทันที ถ้าชายตรงหน้าไม่ใช่ฉูเจ๋อหยาง เธอคงต้องสงสัยว่าคำพูดหน้าไม่อายแบบนี้ออกมาจากปากเขาได้อย่างไร ทำไมเขาถึงไม่เชื่อเธอ ลุงอาจจะทนไม่ไหว เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะถูกชายคนนี้ปั่นหัว “ฉูเจ๋อหยาง คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย!” เป้ยฉ่ายเวยเห็นแววตาฉูเจ๋อหยางฉายประกายอันตรายออกมา เธอตกใจที่ตัวเองพูดพลาดไปแล้ว จึงรีบเสริมขึ้นอีกคำ “ฉันหมายความว่าคุณไม่รักษาสัญญา คุณบอกฉันว่าให้รับปากเงื่อนไขสามข้อ แล้วคุณก็จำให้เงินฉัน ห้าล้านจริงๆแล้วก็ไม่ได้อะไร” เป้ยฉ่ายเวยพูดจบก็รู้สึกเหมือนว่าศีรษะเธอประกายแสงขึ้นมา กลายเป็นฉลาดขึ้นในทันใด ไม่ผิด ความจริงแล้วเธอไม่ต้องรู้สึกผิด ห้าล้านนี้เป็นสิ่งที่เธอสมควรได้รับ เงินนี่ก็เอาไปใช้เพื่อลูกชายของเขา แม้ว่าตอนนี้เขาจะยังไม่รู้ แต่ถ้าเขารู้มันก็เหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะว่าฉูเจ๋อหยางหยิ่งยโสเกินไป เธอจึงถึงพรากไปต่อหน้าต่อตา ถึงแม้ตอนนี้จะทำอะไรก็สายเกินไปหน่อย แต่ว่ามันก็ยังมีประโยชน์อยู่มากนะ ผู้หญิงโง่บ้างจะดูน่ารัก อีกอย่างเขาจะได้พิสูจน์ความจริง ว่าเขาเป็น “ลูกผู้ชาย” หรือไม่ ตอนที่ลงมือ เขก็ไม่ได้บีบบังคับ ฉูเจ๋อหยางจ้องมองความภูมิใจเล็กๆน้อยๆบนหน้าของเป้ยฉ่ายเวย สีหน้าแห่งความเศร้านั้นดูสนใสขึ้นมาบ้าง ดูเปี่ยมไปด้วยพลังงาน เหมือนเค้กที่มีกลิ่นหอม ยั่วยวนให้เขาไปลิ้มรส ไม่อาจไม่ยอมรับ ยิ่งเธอยิ้มก็ยิ่งสวย ทำให้คนหมดหนทางต่อต้าน เป้ยฉ่ายเวยเห็นฉูเจ๋อหยางไม่พูดจา หนำซ้ำยังจ้องเธออย่างพินิจพิเคราะห์ “ฉูเจ๋อหยาง คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” ถึงจะไม่ได้ติดหนี้เธอ ทำไมเขาถึงต้องล่องลอยดั่งสายลม “ห้าล้านคุณไม่ได้เป็นหนี้ผม แต่ว่าวันนี้คุณรับปากคำขอของผม ผมโอนเงินให้คุณแล้ว ไม่เชื่อคุณก็ไปเช็คบัตรใบนั้นดู” ฉูเจ๋อหยางพูดอย่างไม่เจ็บไม่ปวด คิดอยากกำจัดเขาเช่นนี้ ช้าก่อน สีหน้าเป้ยฉ่ายเวยเปลี่ยนไปในทันที เธอรู้ว่าบัตรที่ฉูเจ๋อหยางพูดถึงเขาหมายถึงบัตรใบไหน ค่าครองชีพในแต่ละเดือนตอนที่อยู่กับเขา ทุกเดือนทุกครั้งเขาจะโอนเข้าบัตรใบนั้นอย่างตรงเวลา ตั้งแต่เธอย้ายออกไป บัตรใบนั้นก็ถูกเธอโยนทิ้งเอาไว้อยู่ในลิ้นชัก “ฉันไม่สน ส่วนนี้คุณให้ฉันเอง อีกอย่างฉันก็ไม่ได้ใช้มัน พรุ่งนี้ฉันจะโอนกลับไปให้” “ดึกแล้ว” ริมฝีปากอันน่าหลงใหลของฉูเจ๋อหยางขยับเล็กน้อยและพ่นคำสองคำออกไป “ว่าไงนะ” เป้ยฉ่ายเวยยังไม่เข้าใจสิ่งที่ฉูเจ๋อหยางพูด เธอเห็นใบหน้าหล่อเหลาค่อยใหญ่ๆขึ้นเรื่อยๆเมื่อก้าวเข้าใกล้เธอ “ไอ้...บ้า...ปล่อย...ฉัน” เสียงไม่ต่อเนื่องถูกเค้นออกมาจากลำคอซึ่งพยายามสะกดกลั้นเอาไว้ ช่วงเวลาแห่งความเงียบสงบ เป้ยฉ่ายเวยหน้าแดงจนเลือดแทบพุ่ง เธอกัดฟันพูดกับเขา “ฉูเจ๋อหยาง คุณควรปล่อยมือออกก่อนดีไหม” “ได้สิ” เป้ยฉ่ายเวยยังไม่ได้แสดงสีหน้าแห่งความพอใจออกมา จู่ๆเขาก็ลุกขึ้นคลายเอวเธอออก แต่กลับอุ้มเธอขึ้นมาแทน เธอรีบคว้าจับคอผู้ชายคนนั้นไว้ด้วยสัญชาตญาณและกรีดร้อง “ฉูเจ๋อหยางไปตายซะ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้” “อื้อ เดี๋ยวคอยดูว่าคุณจะยังทำเสียงเจื้อยแจ้งอย่างนี้ได้อยู่ไหม” ฉูเจ๋อหยางพูดเล่นสำนวนพร้อมก้าวเดินไปข้างหน้า ตรงไปยังห้องนอน คนทั่วไปคงต้องเดินสักยี่สิบก้าว แต่ว่าเขาขายาว เดินสอบกว่าก้าวก็ถึง ในที่สุดเป้ยฉ่ายเวยก็อดระเบิดออกมาไม่ได้ “ฉูเจ๋อหยาง ฉันแช่งทั้งครอบครัวคุณ!” ชายหนุ่มหยุดฝีเท้าลง สายตาจมดิ่ง “รอให้คุณด่าให้เสร็จก่อน” เป้ยฉ่ายเวยคิดว่าถ้าฉูเจ๋อหยางโมโหจะได้โยนเธอลง แต่มันกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น ไม่คิดว่าเขาจะยืนหน้าตาเฉยปล่อยให้เธอด่าให้พอ และด้วยสามัญสำนึก เธอก็ด่าไม่ออก จะให้พูดดีสักแค่ไหน! “ฉูเจ๋อหยาง อย่าลืมสิ ฉันมีแฟน คุณก็มีแฟน คุณทำอย่างนี้มันผิดศีลธรรมรู้รึเปล่า” เป้ยฉ่ายเวยพยายามประณามเขาอย่างมีคุณธรรม ยอมให้เขาโมโหก็ยังดีกว่าให้เขาลากไปลากมาล่ะ อืม ดูเหมือนเธอจะจุดชนวนผู้ชายคนนั้นสำเร็จ แต่ว่าตอนจบกลับไม่เป็นอย่างที่เธอคิด “อ้า---” เสียงเป้ยฉ่ายเวยเพิ่งจะจบลง ทั้งตัวเธอก็ถูกโยนลงบนที่นอนนุ่มๆ เธอเด้งขึ้นลงอยู่สองครั้ง ก่อนจะพยายามปีนหนีลงจากเตียงด้วยความตื่นตระหนก เธอยังเคลื่อนไปได้ไม่ถึงหนึ่งในห้าส่วน ข้อเท้าก็ถูกคนดึงเอาไว้