ตอนที่81 ตีกันจนเข้าคุก

ตอนที่81 ตีกันจนเข้าคุก เสร็จจากเลือกของขวัญวันเกิด นัชชากับจินต์นัดกันไปทานข้าวที่ร้านอาหารถัดจากห้างสรรพสินค้า ณ เวลานี้ เวลาพอดีสำหรับมื้อเย็น พอเดินเข้าห้องโถงในร้านอาหาร ก็ได้ยินเสียงเอะอะของผู้คนในร้านมากมาย พวกเธอทั้งสองคนเลยเลือกที่จะนั่งแถวๆมุมห้อง ซึ่งมันจะดีกว่าและไม่ค่อยวุ่นว่ายนัก ความบังเอิญเกิดขึ้น เมื่อดวิษกับปณิตาก็มาทานข้าวด้วยกันที่ร้านนี้ พวกเขานั่งถัดไปจากพวกเธอทั้งสองไป ประมาน 2 โต้ะ ซึ้งอยู่ในระยะห่างเพียงแค่หันหน้าไปก็จะสังเกตุเห็นพวกเขาได้ นัชชาลุกขึ้นทันทีทันได ถือกระเป๋าขึ้นแล้วถามบริกรที่ค่อยยืนบริการอยู่ข้างๆพวกเธอ "ยังมีที่นั่งตรงจุดอื่นอีกไหมค่ะ?" "มีครับ แต่ไม่ไช่ที่มุมแบบนี้นะครับ มันก็จะวุ่นวายกว่านี้นิดหน่อยนะครับ " "ไม่เป็นไรคะ " ถึงจะวุ่นวายไปหน่อยแต่ก็ดีกว่าการได้เห็นคู่นั่นอยู่ด้วยกัน เมื่อบริกรกำลังช่วยมองหาที่นั่งที่ว่างให้ ปณิตาก็เห็นนัชชา เธออึ้งไปหนึ่งวิ และหันมาเยาะเย้ยด้วยการเอนลงไปตรงตัวของดวิษ ทำตัวออดอ้อนอย่างเขินอาย จินต์ดูการกระทำนี้ด้วยความหัวร้อน อดไม่ได้ที่จะอุทานคำหยาบ “ XX แกดูยัยนั่นทำสิ! ออดอ้อนป่านจะกลื่นกิินงัยอย่างงั้น? ทำไมไม่ไปเปิดห้องสะเลยละ!” นัชชาไม่อยากก่อเรื่อง เธอเลยดึงแขนเสื้อจินต์เบาๆ "ช่างมันเถอะ ปล่อยเขาไป" จินต์พยายามระงับอารมณ์เป็นอย่างยิ่ง แต่ปณิตาจงใจทำให้จินต์เห็นรูปปากของเธอ กับสิ่งที่เธอจะสื่อถึง คำดูถูกดูหมิ่น ยั่วโมโหและพูดว่าพูด 'ใสหัวไปสะ' “บอกเราใสหัวหรอ?!” จินต์หัวเราะ“ ยัยนั่นคิดว่าตัวเองเป็นมือที่สามแล้วมันน่าภูมิใจมากนักไช่ไหม?ฉันจะสั่งสอนยัยนั่นแทนพ่อแม่มันเอง!” นัชชาพยายามดึงแบะห้ามอีกครั้ง แต่มันก็สายเกินไป จินต์เดินไปถึงที่หน้าโต๊ะของปณิตาโดยไม่กี่ก้าวและชี้ไปที่หน้าของเธอโดยไม่เกรงใจ "นี่เมืีอกี้แกหมายความว่าอะไร" ทันไดที่ดวิษได้ยินเสียงนั่น เขาก็ละสายตาไปจากเมนูอาหารที่เขากำลังจะเลือกและหันไปตามเสียง "คุณจินต์" เธอคือเพื่อนรักของนัชชาไม่ใช่หรอ? ถ้างั้น ดวิษมองไปด้านหลังและแล้วก็เห็นว่านัชชากำลังเดินมายังพวกเขาเช่นกันตัวเขาเองไม่ได้เจอกับนัชชามาพักหนึ่งแล้ว ในขณะนี้เธอสวมเสื้อคลุมขนสัตว์สีดำสไตล์เสื้อคลุม และกางเกงขาสั้นสีดำ สวมใสรองเท้าบูททรงยางเลยเข่า เผยให้เห็นส่วนเล็กๆของต้นขาขาว หุ่นดีเรียวผอม เมื่อตอนแต่งงาน ผมไม่เห็นความงามของเธอเลย แต่ตอนนี้ดูแล้วรุ้สึกว่า แค่เธอยืนอยู่กับตรงนั้น เธอก็ดูเด่นกว่าไครๆ แต่มันก็น่าเสียดายที่เสน่ห์เหล่านี้ได้เป็นของผู้ชายอีกคนไปแล้ว ปณิตาสังเกตถึงดวงตาของดวิษกำลังจ้องมองนัชชาเป็นตามัน กัดฟันเบาๆ และดึงแขนของเขาเข้ามาใลก้ตังเอง พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน "ดวิษคะ~ ดูนังสิ ฉันกลัว~" "ห้ะ!" จินต์ยิ้มเยาะเย้ย "ตอนที่คุณเป็นเมียน้อยของเขาเธอก็ไม่กลัว ตอนนี้คุณกลัวแล้วหรอ?อย่ามาตอแหลเลย ยัยผู้หญิงไร้ยางอายแบบเธอ อย่ามาแสสร้างทำตัวเหมือนกระต่ายน้อยเลย" คำพูดของจินต์พูดแท่งใจดำ การแสดงออกที่อ่อนโยนบนใบหน้าของปณิตากำลังจะพัง "ดวิษคุณพูดอะไรบ้างสิคะ" ดวิษรู้สึกลำบากใจ แต่ก็ได้แค่ "นี่เป็นเขตพื่นที่สาธารณะ ทำอะไรพอประมานก็พอ" “ เจ้อะๆๆ ฉันชื่นชมสิ่งที่คุณพูดมากนะทำไหมคุณไม่เกิดมาในยุคที่เป็นขันทีนะ นี้คุณยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม?” "นี่คุณ!" "ฉันทำไหม? เรื่องมันเพิ่งผ่านมาได้ไม่นาน คุณกล้าถึงขนาดพาเมียน้อยออกมากินข้าวนอกบ้านเลยหรอ ออกมาแล้วก็ไม่ว่าอะไรแล้ว แต่อย่าเป็นจุดเด่นได้ป่ะ?พวกเราไม่ได้จะตีคุณนะ แต่เป็นคุณต่างหากที่ยืนหน้ามาให้ฉันเล่น " จินต์มองหน้พวกเขาสองคนด้วยแว่วตาโกรษมาก "นัชชามันซื่อแกล้งง่าย แต่ไม่ใช่ฉัน ปณิตา ฉันเตือนคุณนะ ภ้าคุณเห็นเธอที่ไหน รบกวนเดินห่างเธอ100เมตรเดินอ้อมเพื่อหลีกเลี่ยงเธอ เข้าใจไหม?" คนรอบข้างพูดเสียงกระซิบ นัชชาไม่อยากให้เรื่องมันวุ่นวายไปกว่านี้ เลยเกี่ยกล่อมจินต์ "เอาน้าาจินต์ พวกเราไปกันเถอะ เราเปลี่ยนร้านอื่นกัน" จริงๆแล้ว จินต์ก็แค่หัวร้อนแทนเพื่อน เลยเผลอด่าพวกเขาไปแบบนั่น แต่เธอไม่คิดว่า ปณิตาจะกล้าสาดน้ำใส่เธอแบบนี้ น้ำร้อน เดือดๆไหลผ่านไปอย่างเชื่องช้า ถึงแม้เสื้อผ้าที่ใส่จะหนาแค่ไหน มันก็ไม่สามารถช่วยยับยั้งความร้อนนี้ไปกระทบกับร่างกายได้ นัชชามองไปจินต์ที่กำลังถูกน้ำร้อนลวก ความโกรธทั้งหมดที่อยู่ในก้นบึ้งของหัวใจได้ระเบิดจนในที่สุด ดวงตาโกธรจัดแล้วหันไปทางปณิตา "คุณทำอะไร!" "พวกคุณทำจนเกินไปแล้วนะ!"ปณิตาลุกขึ้นยืนจากที่นั่ง ไม่พูดอะไรเธอเอาแต่ร้องไห้ราวกับว่าเธอเป็นคนที่ถูกน้ำร้อนสาด จินต์ถอดเสื้อโค้ทไม่พูดอะไรเลย เธอรีบวิ่งไปคว้าดึงผมของปณิตา นัชชาอึ้งไปคชั่วครู่ พอตั้งสติได้เธอก็รีบไปเข้าร่วม สองรุ่มหนึ่ง ปณิตาไม่สามารถต้านทานแรงของสองคนนี้ได้ ดวิษเป็นผู้ชาย มีผู้คนหลากหลายกำลังดูกันอยู่เขาจะเข้าไปช่วยก็ดูจะไม่ดี จะห้ามแต่ก็ห้ามพวกเขาไม่ได้ ในที่สุดไม่รู้ว่าใครเป็นคนแจ้งความ ตำรวจรีบเข้ามาห้ามปราม แต่ก็นับว่าเป็นเรื่องดี ไม่งั้นคงไม่มีไครยอมปล่อยมือยอมแพ้แน่ๆ "พวกคุณตามผมกลับไป สน เพื่อทำการลงยันทึกประจำวัน อายุเท่าไหร่กันแล้วยังจะตบตีกันอีก" จินต์ยังคงไม่หายโกรธ"สำหรับพวกเมียน้อยแล้วจำเป็นต้องใช้ความรุนแรงในการแก้ปัญหาคะ มิฉะนั้นเธอคงคิดว่าทุกคนในสังคมนี้ร่วนเป็นแม่ อะไรๆก็ต้องตามใจเธอตลอด!" "คุณ" "พอละๆ ยังอีกๆ ถ้ายังไม่หยุดทะเลาะกันอีก จับขังสักสองวันเลย ไปกับผม!" พวกเขาทั้งสี่คนถูกนำตัวไปในสถานีตำรวจ ไม่ได้รับการดูแลเป็นพิเศษหรืออย่างได้ ทำได้แค่นั่งรออย่างเดียว เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ประจำการอยู่ในช่วงพักเที่ยง คาดคงต้องรอนานสักพักใหญ่ ทั้งสี่คนอยู่ในสถานการ์ณที่อึดอัด เป็นเหมือนดั่งนั่งอยู่บนพรมเข็ม คนที่คาดว่ารู้สึกดีกว่าก็คงจะเป็นดวิษ นี่เป็นโอกาสเดียวที่เขาจะสามารถอยู่ร่วมกับนัชชาอย่างสงบสุข รอเกือบๆยี่สิบนาทีได้ ก็ไม่มีวี่แว่วว่าจะมีไครมาเลย จินต์เริ่มนั่งไม่ติดที่แล้ว เธอเดินไปถามตำรวจประจำหน้าที่ "พวกเราต้องรอจนถึงเมื่อไรกันคะ คืนนี้ฉันยังมีธุระด้วยนะคะ" " "เดี๋ยวก็มาแล้ว รอไปก่อน รู้ว่าจะมีปัญหาแล้วยังจะทะเลาะกันทำไหม!" "ฉัน " “ จินต์ ” นัชชาดึงมือของเธอแล้วส่ายหัวให้เธอ“ อย่าเลย” จินต์ก็ไม่โง่พอที่จะทะลาะกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ เธอเลยไม่ได้พูดอะไรต่อและกลับมานั่งที่เดิม อีกด้านนึง ปณิตาแอบมองไปที่ชุดของเธออย่างเงียบ ๆ เสื้อโค้ตรุ่นล่าสุดของร้านD รองเท้าของร้านJ และ กระเป๋ารุ่นลิมิเตด ด้วยรวมๆแล้วได้ตัวเลขประมานเจ็ดตัวหลัก เลขจำนวนนี้พอได้รถขนาดกลางของเธอเลย อยากรู้หนัหเธอเอาเงินมาจากไหนกัน ปณิตารู้สึกไม่พอใจมาก เธอย้อนมองดูรองเท้าของเธอ มันยังคงเป็นรุ่นของปีที่แล้วอยู่ เธอหดตัวลงและเริ่มที่จะพูดดูถูกเหยียดหยาม "ว่าให้แต่คนอื่น ตัวเองโดนเสี่ยที่ไหนเลี้ยงมาละ" เสียงเธอเบามาก ได้ยินไม่ชัดเจน ได้ยินแต่เสียงในลำคอเธอ นัชชาเหลียวมองเธอชั่วครู่ แต่เพราะไม่อยากหาเรื่องอะไรเลยไม่สนใจเธอ หลังจากนั้นอีกสิบนาที ตำรวจที่ทำการถอดความกลับมา พวกเขาทั้งสี่คนเข้าไปในห้องทีละคน จะไม่มีใครได้กลับก่อนทั้งนั่น จนจะเสร็จการสืบสวนสอบสวน หลังเสร็จออกมาท้องฟ้าก็มืดสนิท นัชชาเหนื่อยจนอ่อนล้า ระหว่างที่เธอจะหยิบกระเป๋าแล้วออกไปนั่น เธอเห็นชายร่างสูงคนหนึ่งกำลังผลักประตูเข้ามา เสียงฝีเท้าของนัชชาหยุดชะงัด สิ่งที่เธอไม่คาดคิดปรากฏขึ้น "คุณมาได้ไง" เตชิตมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าและจากล่างมองบน อย่างระเอียดเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะไม่ได้บาดเจ็บอะไร พอแน่ใจแล้วว่าเธอไม่เป็นอะไรจริงๆ เขาดึงเธอเข้ามากอด "เป็นห่วงคุณ"