บทที่222 ใบหน้าอัปลักษณ์1

บทที่222 ใบหน้าอัปลักษณ์1 เงียบไร้เสียงใด สายตามองไปไกลแสนไกล ใบหน้าเย็นชาเหมือนอัดอั้นตันใจยากจะเอ่ยออกมา....... เสว่เอ๋อร์ไม่กล้าพูดอะไร นางแค่มองเงาฝ่าบาทแล้วทอดถอนใจ นางไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ถึงทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างฝ่าบาทกับฮองเฮาเป็นอย่างในตอนนี้...... “ฝ่าบาท! ฝ่าบาท!” ทันใดนั้น มีองครักษ์ใส่ชุดเกราะพร้อมดาบเดินมุ่งเข้ามา “เอะอะอะไร?” “ฝ่าบาท! พบการเคลื่อนไหวของฮ่องเต้เหอถูแล้วพ่ะย่ะค่ะ ฮ่องเต้เหอถูแอบเดินทางเข้ามาในวังหลวงเป็นความจริงพ่ะย่ะค่ะ” “อ๋อ? ตอนนี้อยู่ที่ไหน?” “ร้านจี้โม่พ่ะย่ะค่ะ” “ร้านจี้โม่? ร้ายจี้โม่ที่เป็นแหล่งรวมนักวิทยายุทธมิใช่หรือ? ดูท่าข้าต้องไปดูเองเสียแล้ว!” ในแววตาฮ่องเต้อำมหิต เผยความเย็นชาแข็งกร้าวขึ้นมาในทันที! “เสี่ยวป๋าน ผ่านไปคืนหนึ่งแล้ว​ เจ้าหลับไปสามวัน เจ้าควรจะตื่นได้แล้วนะ”  ซินเหยามองเสี่ยวป๋านที่หลับสนิท ไม่รู้ว่าพอมันตื่นขึ้นมาแล้ว มันจะทำอะไรบ้าง หลังจากนั้นนางหันไปมองที่กระจกทองแดงเป็น ในกระจกทองแดงปรากฏใบหน้าชายน่าอัปลักษณ์ขาวซีด...... “แต่งหน้าง่ายๆราวกับปาฏิหารย์”  ในโลกที่ขาดวัตถุดิบแบบนี้ นึกไม่ถึงว่านางจะสามารถแต่งหน้าได้สมจริงแบบนี้ ของที่ให้ฝึกในสำนักวิทยายุทธมีประโยชน์จริงๆ  ไม่ว่าใครที่เห็นชายหน้าตาอัปลักษณ์ คงกลัวจนไม่อยากมามองรอบสองสินะ? ซินเหยาหัวเราะเบาๆ   แต่งหน้าปกปิดตัวตนก็เพื่อจะแต่งหน้าให้น่าเกลียดถึงขั้นนี้ ไม่มีใครอยากจะมองหน้าตาชายอัปลักษณ์นานๆหรอก   แบบนี้ใครจะได้ไม่สงสัย หน้าตาอัปลักษณ์   เหมือนมันขาดอะไรไปนะ? นางแค่รู้สึกไม่ค่อยถูกใจ  ซินเหยาครุ่นคิดอยู่นาน จนนึกได้ อย่างน้อยต้องมีรอยแผลเป็นจากการบาดเจ็บ! ร้านจี้โม่เป็นสถานที่รวบรวมนักวิทยายุทธ​  ถ้าใบหน้าน่าเกลียดมีรอยแผลเป็นด้วย จะยิ่งดูเหมือนนักวิทยายุทธมากขึ้น  ซินเหยาค่อยๆเช็ดเครื่องแต่งหน้าบางส่วน หลังจากนั้นเพิ่มรอยบาดมีดยาวๆ  มาดูอีกทีก็สมบูรณ์แบบแล้ว  รอยแผลเป็น....แนบเนียนไม่ทำให้คนสงสัย  ซินเหยามองป้ายชื่อในมือ ปากบ่นพึมพำ “ร้านจี้โม่? คืนนี้จะเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ?”  “ขอทานคนนั้นเป็นใครกันแน่?”  “ทำไมเขาถึงเอาป้ายชื่อมาให้ข้า?”    “ชื่อบนป้ายชื่อว่าท่านชายเยาแน่”  “เข้าเป็นท่านชายเยาแน่รึเปล่า?”  ตอนแรกซินเหยาคิดว่าขอทานขี้เมาคนนั้นเป็นท่านชายเยาแน่ แต่เขาปฏิเสธเอง และป้ายชื่อนี้เขาได้มาจากคนตาย  ถ้าป้ายชื่อนี้ไม่ใช่ของเขา หรือว่าเขาไม่ใช่ท่านชายเยาแน่.....  แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าคืนนี้จะเกิดเรื่องขึ้น? แม้เจ้าไม่ได้บอกเองว่าคืนนี้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ซินเหยามองออกเล็กน้อย สังเกตน้ำเสียง ท่าทาง และความลึกลับในคำพูดของขอทานคนนี้ให้ดีๆ........   ซินเหยามั่นใจว่าขารู้เรื่องในร้ายจี้โม่เยอะ.....อย่างน้อยก็รู้ว่าคืนนี้จะเกิดอะไรขึ้น....  คืนนี้จะเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ?   ซินเหยาคิดอย่างแปลกใจ  ร้านจี้โม่.......  ซินเหยาแอบแปลกใจขึ้นมา เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกไป ข้างนอกมืดแล้ว.... โคมไฟทั้งหมดสว่าง คนตามบนท้องถนนพลุกพล่าน ซินเหยาเข้าไปในฝูงชน เข้าไปจนไม่หาไม่เจอแล้ว.... ตามที่อยู่ที่คนรับใช้เสี่ยวเอ้อร์ให้มา ซินเหยาเจอที่ตั้งของร้านจี้โม่ แต่เห็นด้านนอกมีคนมากมายแน่นขนัด แต่ร้านจี้โม่ซึ่งมีขนาดใหญ่​ กลับสามารถปิดบังแผนแยบยลท่ามกลางความมืดได้...  ประตูโรงเตี๊ยมปิด ด้านนอกคนเต็มไปหมด คนส่วนใหญ่เป็นนักวิทยายุทธพกกระบี่..... ซินเหยาสนใจคนที่ใส่เสื้อผ้าชั้นดีหน้าตาสะอาดสะอ้านกลุ่มเล็กๆ ดูเหมือนเป็นข้าราชการเมืองหลวงหรือศิษย์ขุนนางการค้า   คืนนี้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมคนมามากมายขนาดนี้? ทำไมร้านจี้โม่ปิดประตูใหญ่? ซินเหยายิ่งคิดยิ่งรู้สึกได้ เรื่องคืนนี้ต้องมีเรื่องพิเศษ!  ร้านจี้โม่เป็นร้านของแขกนักวิทยายุทธมิใช่รึ?  ทำไมคืนนี้มีพวกชนชั้นสูงมากัน?  ซินเหยามองไปหลายครั้งท่ามกลางฝูงคน จนเห็นศิษย์ชั้นสูงกำลังถามไถ่กัน.....  แต่ ทันใดนั้นเอง นางกลับพบว่าคนๆนั้นหน้าตาช่างคุ้นนัก  โจว๋หยุนถิง! โจว๋หยุนถิงจริงๆด้วย! เขามาได้ยังไง? ซินเหยาอยากจะทักทายโจว๋หยุนถิง แต่เมื่อนึกถึงหน้าตาตัวเอง เกรงว่าโจว๋หยุนถิงจะจำตัวเองไม่ได้แล้ว  ท่าทางโจว๋หยุนถิงเหมือนกำลังรีบร้อน แทรกเข้าในกลางฝูงชน เดี๋ยวคุยกับคนนั้นเดี๋ยวคุยกับคนนี้ ซินเหยาลังเลสักพัก หลังจากนั้นเดินเข้าไป  “ท่านชายโจว๋”