บทที่233 ซินเหยาก็คงจะดีแล้ว2

บทที่233 ซินเหยาก็คงจะดีแล้ว2 แต่เป็นถึงนายของจี้โม่ แม้จะไม่พอใจ แต่ใครกล้าพูดล่ะ ทำได้แค่แอบตำหนิเขา! ซินเหยาตะลึง ท่านชายเยาแน่เป็นคนแข็งแกร่งกำยำ มีกล้ามเป็นมัดๆ ผู้ชายมีกล้ามแบบนี้ไม่ใช่ขอทานขี้เมาคนนั้นอย่างแน่นอน! ท่านชายเยาแน่พูดต่อ “เพราะสมบัติชิ้นนี้สร้างความตะลึงให้กับผู้คน ดังนั้นร้านจี้โม่จึงขอสร้างกฎชั่วคราวเพิ่มอีกข้อหนึ่ง.....” คนทั้งร้านเงียบเป็นเป่าสาก เพราะว่าไม่มีใครกล้าพูด..... แขกในร้าน ดูจากรูปลักษณ์ภายนอกล้วนเป็นคนไม่ธรรมดา หรือไม่ก็เป็นนักวิทยายุทธพลังมหาศาล หรือเป็นผู้มีอำนาจ..... แต่เมื่อมาถึงร้านจี้โม่ ทุกคนล้วนมีสถานะเดียวกันคือแขกร่วมงาน! ถ้าใครฝ่าฝืน ก่อเรื่องละเมิดกฎของร้านจี้โม่ จะถูกสนองอย่างทนทุกข์ทรมาน ท่านชายเยาแน่พูด “เพราะสมบัติชิ้นนี้ล้ำค่าเป็นประวัติการณ์ ต่อให้มีเงินหนึ่งล้านตำลึงก็ไม่สามารถซื้อสมบัติชิ้นนี้ได้ อีกอย่าง ถึงมีเงินก็ไม่อาจซื้อได้ ข้ากับเจ้าของสมบัติชิ้นนี้ตัดสินใจแล้ว ให้ขึ้นมาต่อสู้บนเวทีประลอง จนเหลือยอดฝีมือแปดคน ผู้ชนะหนึ่งในแปดคนนั้นจะเป็นเจ้าของสมบัติชิ้นนี้ บอกได้ว่า ถ้าอยากได้สมบัติชิ้นนี้ ต้องมีฝีมือแกร่งกล้ายอดเยี่ยม!” จนกระทั่งนายท่านเยาแน่พูดประโยคสุดท้าย “ข้ารู้ว่าแขกทุกท่านรอไม่ไหวแล้ว ข้าไม่พูดมากความแล้ว! วีรบุรุษทุกท่าน สหายทุกท่าน ข้ายอมรับว่าทุกท่านมีฝีมือชั้นสูง แม่นางหงจู๋ เจ้าเดินไปหยิบสมบัติมา!” หงจู๋ยืนที่อีกมุมหนึ่งตอบ “ค่ะ” หลังจากนั้นก็ใช้วิทยายุทธร่อนออกนอกห้องโถงใหญ่..... สีหน้าโจว๋หยุนถิงตื่นเต้นอยู่ไม่สุขแล้ว! ทันใดนั้นเอง เหมือนเขาตัดสินใจดีแล้ว ค่อยๆลุกออกจากที่นั่งแล้วเดินออกไป..... เขาไปไหน? ซินเหยาตกใจ เวลาสำคัญแบบนี้ทำไมโจว๋หยุนถิงลุกขึ้นเดินออกไปล่ะ? พฤติกรรมโจว๋หยุนถิงแปลกนัก ซินเหยากลัวว่าเขาจะมีอันตราย นางค่อยๆเดินตามเขาไป..... ซินเหยาเดินตามเขาไป.... หงจู๋เหินกลับมาที่เวทีประลอง ในมือยกกล่องคล้ายกับกล่องเซิ้นเข้ามา..... พฤติกรรมของโจว๋หยุนถิงผิดปกติ..... เขาฉวยโอกาสตอนที่คนไม่สนใจ ค่อยๆเดินออกไปที่ประตูหลัง และพบว่าเขาไม่ได้เดินออกประตูหลังแต่เข้าไปที่ห้องด้านในอีกห้องหนึ่ง! แต่เมื่อเข้าไปถึงบริเวณประตู มีผู้ชายกำยำสองคนยืนเฝ้าประตูอยู่ ผู้ชายสองคนนั้นถือมีดตัดฟืน ท่าทางตาว่องไว มือหนัก! โจว๋หยุนถิงไม่มีวรยุทธ เข้าไปไม่ได้ ค่อยๆเอียงตัวไปหลบหลังกำแพงคิดหาวิธี...... ซินเหยาตามเข้าไป ตบบ่าเขาจากทางด้านหลัง “ท่านชายโจว๋ เจ้ามาทำอะไรที่นี่?” โจว๋หยุนถิงหันมามอง ตกใจ “เจ้าเองรึi?” เขาเห็นซินเหยา เขาตกใจทันที “น้องหยาว เจ้าทำข้าตกใจจนหัวใจจะเด้งออกมาแล้ว” ซินเหยาพูด “เจ้าแอบย่องเข้ามาที่นี่จะทำอะไร?” สีหน้าโจว๋หยุนถิงตื่นเต้นพูดว่า “น้องหยาว ระวังหน่อย เดี๋ยวถูกคนพบจะแย่เอานะ” ซินเหยาเตือนเขา “ท่านชายโจว๋ แอบย่องเข้ามาโดยพลการเป็นเรื่องร้ายแรงนะ เจ้ามาทำอะไรกันแน่?” โจว๋หยุนถิงมองซินเหยา จะพูด แต่สุดท้ายเขาหยุดไม่ปริปาก ซินเหยาพูด “ท่านชายโจว๋ไม่ต้องสงสัยว่าข้าจะทำร้ายหรอก เมื่อกี้ข้าตั้งใจช่วยท่านมาแล้ว ข้าดีกับท่านแน่นอน ท่านบอกข้าสิมีเรื่องอะไร ไม่แน่ข้าอาจจะช่วยท่านได้นะ” โจว๋หยุนถิงได้ยิน ถึงยอมพูด “น้องหยาว เจ้ารีบไปเถอะ ถูกคนพบเข้าจะแย่เอา! ข้าไม่อยากรบกวนเจ้า!” ซินเหยาพูด “เจ้าไม่พูด ข้าก็ไม่ไป” โจว๋หยุนถิงเริ่มรำคาญร้อนใจ “น้องหยาว ทำไมเจ้าไม่เข้าใจนะ คนร้านจี้โม่ไม่ใช่คนดี เจ้ายังจะเอาชีวิตมาทำเป็นเล่นอีก” ซินเหยาไม่ฟังเขา พูดว่า “ชีวิตข้า ข้ามีความสุขตามใจตัวเอง ถ้าเจ้าไม่บอก ข้าก็จะตามเจ้าไปแบบนี้แหละ” โจว๋หยุนถิงโกรธจนพูดไม่ออก “เจ้า....เจ้า.....น้องหยาว ทำไมเจ้าเป็นแบบนี้นะ?” ในใจเขาเริ่มคิด หน้าตาท่านชายผู้นี้เป็นบุรุษ ทว่าในความนิ่งและฉลาด กลับดูสวยคล้ายผู้หญิง แต่ตอนนี้เขาห้ามร้อนใจเกินไป เรื่องนี้ต้องเอาไว้ก่อน ไม่ต้องไปสงสัยอะไรมากมาย ซินเหยาพูดเสียงหนักแน่น “เจ้ามีทางเลือกสองทาง หนึ่ง บอกวัตถุประสงค์ของเจ้ามา สอง ปล่อยให้ข้าตามเจ้าไป ช้าเร็วข้าก็ต้องพบวัตถุประสงค์ของเจ้าอยู่ดี” โจว๋หยุนถิงส่ายหน้า ทอดถอนใจ “เอาเถอะ ในเมื่อน้องหยาวอยากรู้ ข้าก็จะบอกเจ้า อันที่จริง น้องหยาวพูดถูก วันนี้มาเข้ามาในจี้โม่เพราะมีเรื่องพิเศษอย่างหนึ่งที่ต้องทำ” “เรื่องอะไร?” “ช่วยคน!” “ช่วยคน? ช่วยใคร?” “แม่นางที่ไหน?” “เอ่อ...เพื่อนน่ะ” โจว๋หยุนถิงเริ่มถูกบีบ “คนรู้ใจเจ้าหรือ?” ซินเหยาเห็นท่าทางเขา ก็รู้ว่าเพื่อนที่เขาพูดถึงต้องหมายถึงคุณหนูซ่งแน่ๆ เขาเป็นคนร่าเริงใจกว้าง แม้เขาจะถูกขับไล่ออกจากตำหนักอ๋องโจว๋ไป เขาไม่มีท่าทีกังวลแบบนี้เลย! คืนนี้เขานั่งไม่ติดมาตลอด ก็เพราะคุณหนูซ่ง! ในตอนนี้ซินเหยาเข้าใจแล้ว ทำไมโจว๋หยุนถิงตื่นเต้นพูดพึมพำกับตัวเอง ถ้าซินเหยาอยู่ที่นี่ก็คงจะดี ในใจเขาคิดว่าซินเหยาฉลาด วรยุทธเก่งกล้า และคล่องแคล่วปราดเปรียว มีเรื่องแปลกๆมากมาย...... ถ้านางอยู่ที่นี่ ต้องคิดหาวิธีได้มากกว่าเขาแน่นอน! โจว๋หยุนถิงเห็นเขาเดาถูกแล้ว ก็พยักหน้าอย่างซื่อๆ ซินเหยาถาม “แล้วคนรู้ใจของเจ้าถูกคนจับมาอยู่ในร้านจี้โม่รึ?” โจว๋หยุนถิงพยักหน้า หลังจากนั้นหยิบจดหมายแผ่นหนึ่งออกมา “นี่เป็นของที่ข้าได้รับเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว” เขาส่งกระดาษให้ซินเหยา ซินเหยาอ่าน “ถ้าต้องการผู้หญิงของเจ้า คืนนี้มาที่คุกน้ำร้านจี้โม่” ไม่ลงชื่อ แต่มีตราประทับ ด้านบนวาดที่ตั้งของร้านจี้โม่ละเอียด ซินเหยาถาม “ผู้หญิงของเจ้าถูกจับไปตั้งแต่เมื่อไหร่?” โจว๋หยุนถิงพูด “เมื่อเช้าตรู่วันนี้ยังอยู่อยู่เลย! หลังจากนั้นข้าก็ไม่เจอนาง เมื่อช่วงสายข้าก็ได้รับจดหมาย” ซินเหยาเอาจดหมายคืนให้เขา “เจ้าไม่ต้องไปหรอก” โจว๋หยุนถิงพูด “ทำไมล่ะ?” ซินเหยาพูด “เห็นชัดๆว่าเป็นกับดัก” โจว๋หยุนถิง “เอ๋? กับดัก ทำไมกลายเป็นกับดักไปได้ล่ะ?” ซินเหยาพูด “ไม่ว่าใครจะจับผู้หญิงของเจ้าไป แต่เห็นชัดๆเลยว่าเป้าหมายคือเจ้า!” โจว๋หยุนถิงชักสงสัย พูดว่า “แต่ข้าแทบไม่มีเรื่องกับใครเลย ข้าคิดไม่ออกจริงๆว่าใครปองร้ายข้า”