บทที่ 236 ความลับยิ่งใหญ่1

บทที่ 236 ความลับยิ่งใหญ่1 “ไม่ คำพูดของเทพเจ้าเชื่อไม่ได้” “ตำนานเล่าว่ากล่องเซิ้นซ่อนความลับยิ่งใหญ่เอาไว้ แต่ร้อยกว่าปีที่ผ่านมาไม่ว่าจะเป็นฮ่องเต้หรือร่างทรงก็ไม่อาจเปิดความลับของกล่องเซิ้นได้” “แม้ซินเหยาจะเปิดกล่องเซิ้นได้ แต่มีแค่นางคนเดียวที่เปิดได้ และในกล่องเซิ้นมันมีอะไรกันแน่?” “ที่ผ่านมาไม่มีใครรู้” “บางที.....” “บางทีโลกนี้อาจจะมีกล่องเซิ้นสองกล่องก็เป็นได้!” “แต่หนึ่งร้อยสามสิบปีที่ผ่านมา เคยมีกล่องเซิ้นปรากฏแค่กล่องเดียวเท่านั้น” “หลังจากร้อยสามสิบปีจนถึงวันนี้ ก็มีกล่องเซิ้นกล่องที่สองเกิดขึ้น” “พูดได้ว่า.....” “ถ้าเอากล่องเซิ้นทั้งสองกล่องมารวมกัน อาจจะสามารถทลายความลับอันยิ่งใหญ่ได้?” ฮ่องเต้อำมหิตนิ่ง ทว่าในแววตามีความเหยียดหยาม “อ๋องเหอถู ที่แท้เจ้าเป็นคนสร้างเรื่อง เจ้ากลุ้มใจมาหนึ่งคืน ถึงเวลาลงมือแล้วสินะ คนเสนอราคามีแค่แปดคน และต้องคัดเลือกจากการประลองฝีมือด้วย น่าสนใจ” “วันนี้ข้าจะดูพลังของวีรบุรุษแผ่นดิน.....” ฮ่องเต้อำมหิตว้าวุ่นใจแต่ยังรักษาความสงบเสงี่ยม ยังรักษาภาพลักษณ์กษัตริย์ที่น่าเคารพ..... ท่านชายเยาแน่ เจ้าของร้านจี้โม่พูดไม่กี่คำก็ไปยืนข้างหงจู๋ เหมือนจะปกป้องกล่องเซิ้นกล่องที่สองด้วยตัวเอง..... เถ้าแก่จินออกมาพูดหน้าเวที “สหายทุกท่าน ใครอยากเสนอราคา ตอนนี้ขึ้นมาบนเวทีได้เลย ขึ้นมาบนเวทีสามารถต่อสู้ได้อย่างอิสระ จนเหลือยอดฝีมือแปดคนสุดท้ายที่สามารถประมูลราคากล่องเซิ้นได้.... กฎเพียงข้อเดียว ห้ามทำร้ายจนถึงตาย!” “คนที่หนึ่ง!” มีเสียงตะโกนดังมาแต่ไกล ชายชราร่างสูงผอมท่าทางกล้าหาญ เหินขึ้นมาอยู่บนเวที เถ้าแก่จินพูด “ที่แท้คือเจ้าสำนักฮัวซานแห่งสำนักซ่งนี่เอง” ซ่งชิงซานพูด “เถ้าแก่จิน! เมื่อครู่สำนักซ่งเราทำหินทดสอบหลุดมือไป ยอมพ่ายแพ้แก่ตระกูลท่านเสนา กล่องเซิ้นที่กล่องที่สองนี้ ยังเป็นลางบอกเหตุ ข้าฮัวซานสูงส่งตระหง่าน มีความโดดเด่น มีเกียรติ คงจะดีหากได้เซ่นไหว้บูชากล่องเซิ้น” เถ้าแก่จินยิ้มเล็กน้อย “เช่นนั้นข้าก็ขออวยพรให้ท่านได้รับชัยชนะ” ต่อมา เขาพูดเสียงสุภาพ “ซ่งชิงซานแห่งสำนักฮัวซาน คว้าตำแหน่งผู้ประมูลราคาบนเวทีคนแรก ยังมีวีรบุรุษท่านใดจะขึ้นมาต่อสู้อีกบ้าง เชิญขึ้นมาบนเวทีได้เลย” “ข้าผู้มาจากสำนักชิงเฉิงขอประลองฝีมือกับสำนักฮัวซาน” ชายหนุ่มห้าวหาญเหินอากาศขึ้นเวทีประลอง..... ซ่งชิงซานแย่งชิงตำแหน่งผู้สมัครคนแรกไป! คนในงานก็เริ่มแย่งชิงเป็นผู้สมัคร! ซ่งชิงซานเป็นผู้สมัครคนแรก! นักมีดทองซ่งข่ายขึ้นเป็นผู้ชิงอันดับสอง โกเฟิงเหนียนแห่งปิ้งปู่ซานจู้ขึ้นเป็นผู้ชิงอันดับสาม! เจ้าสำนักเหลียนฮัวขึ้นเป็นผู้ท้าชิงอันดับที่สี่! ผู้ท้าชิงสี่คนแรก มีสามคนเป็นนักวิทยายุทธ คนหนึ่งเป็นข้าราชการของปู้ปิ้งซ่านซู การต่อสู้ดุเดือดครั้ง จนเหลือที่ว่างให้ผู้ท้าชิงอีกเพียงสี่คน! เถ้าแก่จินพูด “ยังเหลืออีกสี่ที่ คนที่ห้าจะเป็นใครกัน” โจว๋ก้องหรุงพูด “หวูนเฟิง ตาเจ้าแล้ว สี่คนแรกนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้า ผู้มีวิทยายุทธ์ชั้นสูงจะมาตอนท้าย เจ้ารีบไป อย่าหักโหมเกินไปนัก ครั้งนี้เป็นภารกิจที่อาสองมอบให้เจ้า เจ้าต้องทำให้สำเร็จ แม้ตระกูลเราจะไม่ได้กล่องเซิ้นกล่องที่สอง ก็จงอย่าให้กล่องเซิ้นที่สองตกอยู่ในมือตระกูลอัครเสนาบดีเป็นอันขาด” โจว๋หวูนเฟิงพยักหน้า “ขอบคุณท่านอาสามที่ชี้แนะ” เขายกดาบในมือขึ้น ใช้พลังเหินเหนือฟ้า ลงบนเวทีประลองอย่างนุ่มนวล “ท่านน้องชายผู้นี้กังฟูเก่งกาจ ไม่ทราบว่าท่านมาจากตระกูลใด?” เถ้าแก่จินเห็นเด็กหนุ่มรูปงามและถ่อมตน จึงชื่นชม โจว๋หวูนเฟิงเก็บดาบ “ข้าน้อยมีนามว่าโจว๋หวูนเฟิง” แววตาเถ้าแก่จินมีความรู้สึกตื้นตัน “โชคดี! โชคดีนัก! ที่แท้เป็นนักกระบี่หนุ่มมือหนึ่งที่คนเล่าลือกัน ตระกูลโจว๋มีความสามารถ วันนี้ข้าโชคดีได้เห็นหน้าตาท่านชายใหญ่ ท่านชายใหญ่องอาจผึ่งผาย วรยุทธแข็งแกร่ง ข้าเลื่อมใสท่าน” โจว๋หวูนเฟิงได้รับคำชมแต่ยังคงนอบน้อม “ท่านกล่าวเกินไปแล้ว แท้จริงแล้วข้าเป็นแค่มือสมัครเล่นเท่านั้น ขอแค่เถ้าแก่จินอย่าได้มองข้าเป็นคนตระกูลโจว๋ แต่ให้คิดว่าข้าเป็นแค่ชายหนุ่มธรรมดาที่อยากมีสหายและอยากมีเพิ่มประสบการณ์เถอะ!” เถ้าแก่จินชมไม่ขาดปาก “ท่านชายรอบคอบมีมารยาท ใจกว้าง นอบน้อม ดีๆ ดีจริงๆ” โจว๋หวูนเฟิงยิ้มเล็กน้อย ไม่ทำตัวหยิ่งยโส เถ้าแก่จินพูดเสียงใส “ท่านนี่คือชายหนุ่มผู้มีพรสวรรค์แห่งตระกูลโจว๋ เป็นแขกหนุ่มยอดกระบี่มือหนึ่ง ท่านชายใหญ่โจว๋หวูนเฟิง มีวีรบุรุษท่านใดจะประลองกับท่านชายใหญ่ตระกูลโจว๋?” “ใครบอกว่าเขาเป็นยอดกระบี่มือหนึ่งกัน ฮึ! ข้าไม่เห็นคนด้วยคนแรก” ถางเปิ่นหู่โกรธแค้นพุ่งเข้ามาบนเวทีประลอง เดิมทีเขาไม่ได้มีความแค้นกับตระกูลโจว๋ ถ้าต้องการล้างแค้นตระกูลโจว๋ ก็คงเป็นเพราะทั้งสองตระกูลมีจุดยืนที่แตกต่างกัน ตัวเขาไม่ได้มีความแค้นส่วนตัวกับตระกูลโจว๋ นอกเสียจากเจ้าโจว๋หวูนเฟิงที่เขาเคยพ่ายแพ้ในการประลองที่พระราชวังเมื่อปีที่แล้ว การประลองยุทธต้องมีแพ้ชนะ พ่ายแพ้กลับบ้านไปฝึกฝนวรยุทธ และหาหนทางกลับมาเอาชนะอีกครั้ง ไม่ต้องถามเลยว่าเขาเกลียดหรือไม่ แค่หยาวซินที่ซินเหยาปลอมตัวมาปลุกปั่นให้เขาขายหน้า ทำให้ตระกูลอัครเสนาบดีเสียงเงินไปมากมายโดยใช่เหตุ เป็นความอัปยศโดยแท้ ถางเปิ่นหู่เห็นซินเหยานั่งกับพวกโจว๋หยุนถิง ก็เลยคิดว่าหยาวซินได้รับหน้าที่จากพวกตระกูลโจว๋ให้มาปลุกปั่นเขา ด้วยเรื่องนี้ทำให้เขามาระบายความโกรธกับโจว๋หวูนเฟิง! โจว๋หวูนเฟิงยิ้มเย็นชา “ที่แท้เป็นท่านชายรองถางเปิ่นนี่เอง ต่อสู้เมื่อปีที่แล้ว ท่านชายรองถางเปิ่นคงจะรู้นะว่าตัวเองมีจุดอ่อนจากตรงไหน” ถางเปิ่นหู่พูด “นั่นมันเป็นเรื่องเมื่อปีที่แล้ว วันนี้ อยู่ต่อหน้าเหล่าวีรบุรุษมากมาย จะได้เห็นกันว่าใครเป็นนักกระบี่หนุ่มชั้นยอด!”