บทที่239 ชีวิตช่างน่าเบื่อ2

บทที่239 ชีวิตช่างน่าเบื่อ2 เขาใช้พลังภายในฟาดลงไปอย่างแรงดั่งสายฟ้าฟาด จนเกินเสียงดังสนั่น มีทองบิดงอ แต่กล่องเซิ้นไม่เสียหายอะไรเลย แผ่นใต้กล่องเซิ้นทำมาจากไม้แข็งอย่างดี แต่สามารถรับแรงฟันจากดาบเหล็กได้ ส่วนทั้งสี่มุมเปิดออก อันตรายยิ่งนัก... “โห!” “เป็นกล่องเซิ้นของจริง” “นั่นเป็นดาบคงกระพันเชียวนะ” “ตำนานเล่าว่ากล่องเซิ้นในพระราชวังก็เป็นแบบนี้” “กล่องเซิ้นกล่องที่สอง เป็นสมบัติสำคัญครั้งประวัติการณ์” “ถ้าข้าได้แตะสักครั้ง แม้ตายก็ไม่เสียใจ” ไม่ว่ากฎร้านจี้โม่จะเคร่งครัดมากแค่ไหน ตอนนี้ผู้คนกำลังฮือฮาเดือดพล่าน จนเริ่มคุมความกระหายบ้าคลั่งไม่ได้แล้ว มีเพียงเจียนหารยี้ที่ถอยกลับเข้าไปตรงมุมเดิม หน้าเถ้าแก่จินยังคงยิ้มแย้มและใสซื่อเหมือนเดิม “ทุกท่าน นี่เป็นแค่กล่องเซิ้นกล่องที่สองเท่านั้นเอง ความลับของมันคืออะไรแน่ โปรดให้ผู้เสนอราคาทั้งแปดประมูล ผู้ที่ได้เป็นเจ้าของกล่องเซิ้นต้องกลับไปหาความลับของกล่องเซิ้นเอง ตอนนี้ เริ่มประมูลได้! โดยเริ่มที่หนึ่งล้านตำลึง” “ห้ะ....” “ล้านตำลึง!” “มูลค่าสูงจริงๆ” “ใครจะจ่ายราคาสูงถึงหนึ่งล้านตำลึงได้กันเล่า” “มีแค่ราชสำนักกับตระกูลท่านอัครเสนาบดีเท่านั้นที่จ่ายราคานี้ได้” ผู้คนด้านล่างเวทีพูดกันเซ็งแซ่ เดิมทีรู้สึกเสียดายแต่ก็ต้องยอมรับ! ราคาหนึ่งล้านตำลึงเชียวนะ แม้จะได้เป็นผู้ประมูล แต่ก็ไม่มีกำลังเงินขนาดนั้น ในใจเต็มไปด้วยความกระหายและความปรารถนา ตอนนี้ทุกคนดูครึกครื้น.... กำลังรอดูด้วยความสนใจว่าการต่อสู้ครั้งนี้จะเร้าใจแค่ไหน! เถ้าแก่จินถาม “ตอนนี้ท่านชายเยาแน่เสนอราคาสองล้านตำลึง” โจว๋หวูนเฟิงยกป้าย “สองล้านหนึ่งแสนตำลึง” ถางเปิ่นหู่จ้องโจว๋หวูนเฟิงอย่างเย็นชามาโดยตลอด มองเขายกป้าย สีหน้าเย็นชาเคืองแค้นแต่ไม่พูดอะไร เถ้าแก่จินพูดแทนเขา “ท่านชายรองถางเปิ่นเสนอสองล้านสองแสนตำลึง!” โจว๋หวูนเฟิงเสนอราคาอีก “สองล้านสามหมื่นแสนตำลึง” ถางเปิ่นหู่ยกป้ายโดยไม่ต้องคิด ครั้งนี้เขาได้รับบทเรียนแล้ว จะไม่ยอมโดนหลอกอีก! ไม่ว่าโจว๋หวูนเฟิงจะเสนอราคามากแค่ไหน เขาก็จะยกป้ายไม่พูด ยกป้ายทุกครั้งราคาจะเพิ่มขึ้นหนึ่งหมื่นตำลึง นี่เป็นราคาเสนอขั้นต่ำ! ไม่ว่ายังไงจะเสียหน้าโดนหลอกไม่ได้! “ข้าเสนอห้าล้านตำลึง” อ๋องเถ่เหย่ที่เงียบเหมือนภูเขาตั้งตระหง่าน จู่ๆก็ตะโกนขึ้นมา ทันใดนั้น ทั้งร้านเหมือนมีเสียงจุดประทัด ทุกคนมองเป็นตาเดียวกัน...... สะดุ้งเฮือกแทบหยุดหายใจ! การประมูลราคากันร้อนแรงบ้าคลั่งแบบนี้ ไม่เคยเกิดขึ้นที่ไหนมากัน อ๋องเถ่เหย่ผู้นี้รูปร่างสูงใหญ่ แม้ท่านชาวเยาแน่ยืนสูงสองเมตรใกล้ๆยังด้อยกว่า แต่เสียงนั้นรุนแรงจนทำให้คนตะลึง แต่คนในงานไม่รู้ประวัติและที่มาของเขา...... แต่รู้สึกได้ถึงความลึกลับ เหมือนกับการคาดเดาท่ามกลางความว่างเปล่า เขารู้ว่าราคาในใจท่านชายเยาแน่อยู่ที่ประมาณสามล้านตำลึงเท่านั้น..... ด้วยเหตุนี้ที่ผ่านมาท่านชายเยาแน่พยายามตั้งราคาที่สูงที่สุดที่คิดไว้ในใจ ส่วนนักวิทยายุทธคนอื่นๆเงียบกริบ พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะเรียกราคา..... ต่อมา แม้แต่โจว๋หวูนเฟิงกับถางเปิ่นหู่ก็ไม่กล้าต่อราคาอีกแล้ว ห้าล้านตำลึง เป็นเลขที่สูงล้นฟ้า! ขนาดตระกูลชั้นสูงที่มีประวัติมานับร้อยปียังไม่กล้าเสนอราคานี้ อันที่จริงทรัพย์สมบัติของตระกูลโจว๋มีประมาณสี่ห้าล้านตำลึง! ตำหนักอัครเสนาบดียิ่งไม่ต้องพูดถึง เม็ดเงินในตำหนักท่านอัครเสนาบดีมีห้าล้านตำลึง! ยิ่งกว่านั้นตระกูลถางเปิ่นยังควบคุมสายเศรษฐกิจสำคัญของแผ่นดิน พวกการค้าสำคัญอย่างแร่ธาตุ ทะเลเกลือ เหล็กกล้า มากกว่าครึ่งหนึ่งเป็นของตระกูลถางเปิ่นทั้งสิ้น ตระกูลถางเปิ่นมีรายได้จากการค้า อย่างน้อยก็ครึ่งหนึ่งของแผ่นดิน! นี่คือเหตุผลว่าทำไมตระกูลถางเปิ่นสั่งสมเงินมาหลายปีจนร่ำรวยกว่าราชสำนัก และเป็นเหตุผลว่าทำไมตระกูลถางเปิ่นถึงได้ครองตำแหน่งเอกอัครเสนาบดี เพราะถ้าหากตระกูลถางเปิ่นไม่ได้ตำแหน่งเอกอัครเสนาบดีไว้ในมือ จะเกิดปัญหาใหญ่ เส้นเลือดเศรษฐกิจสำคัญทั้งหมดอยู่ในกำมือตระกูลถางเปิ่นนั่นเอง! แต่การเงินและกำลังซื้อเป็นเรื่องหัวคิด.... ถ้าต้องจ่ายถึงห้าล้านตำลึงเพื่อซื้อกล่องเซิ้น.... ไม่ว่าจะเป็นตระกูลถางเปิ่นหรือตระกูลโจว๋ล้วนไม่มีทางรับราคาสูงเช่นนี้ได้!