บทที่ 240 เหตุใดเขาจึงปรากฏตัว1

บทที่ 240 เหตุใดเขาจึงปรากฏตัว1 อย่างน้อย... สินทรัพย์ของตระกูลถางเปิ่นแม้ว่าผู้คนใต้หล้าจะรู้กันอยู่ แต่ยังคงถูกกลบซ่อนไว้ในมุมมืด ถ้าหากใช้เงินห้าล้านในการประมูลสมบัติสักชิ้น นั่นคือการเปิดโปงความจริงต่อสาธารณชนว่าจวนเฉิงเสี้ยงได้สร้างทรัพยากรขนาดใหญ่ผ่านการคดโกงและการผูกขาดทางทรัพย์สินมาเป็นเวลาหลายร้อยปี โจว๋หวูนเฟิงตัดสินใจยอมแพ้! ถางเปิ่นหู่เองก็ยอมแพ้เช่นกัน! เขาหยิบยืมชะตาแห่งบิดามาเพื่อประมูลของล้ำค่า และใช้เงินไปกว่าหนึ่งล้านในการปิดประมูลหินทดลองหนึ่งก้อน ถ้าหากใช้เงินห้าล้านเพื่อซื้อกล่องเซิ้นอีก เขาจะต้องถูกบิดาดุด่าเจียนตายแน่! คุณชายรูปวิการ? โจว๋หวูนเฟิง... ถางเปิ่นหู่... หลังจากที่คู่ต่อสู้ที่มีแทบจะทั้งหมดต่างพากันยอมแพ้ กลุ่มคนก็คิดว่าข้อตกลงได้กลายเป็นบทสรุปเรียบร้อยแล้ว แต่ว่า... สถานการณ์ก็ได้เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน “ข้าให้หกล้านตำลึง!” ฮั่วซาน เจ้าสำนักซ่งผู้เงียบงันมาโดยตลอดจู่ๆ ก็ชูป้ายในมือขึ้น “หกล้าน?” “ฮั่วซาน เจ้าสำนักซ่งเชียว!” “โอ้สวรรค์!” “ที่แท้ฮั่วซานเจ้าสำนักซ่งก็มีเงินขนาดนี้เลย” “หกล้านเชียวนะ!” “เจ้าสำนักซ่งบ้าไปแล้วหรือกระไร” “สำนักฮั่วซานจะล้วงเงินตั้งหกล้านได้อย่างไรกัน” “นี่มันเงินตั้งหกล้านตำลึงเชียวนะ! เงินสดๆ เลยทีเดียว!” “สำนักฮั่วซานเก็บงำความมั่งคั่งมิเปิดเผย เมื่อเดือนก่อนพวกเราไปสำนักฮั่วซาน เจ้าสำนักซ่งผู้นี้ยังยกมันฝรั่งและแตงกวามาเป็นอาหารรับแขกให้พวกเราอยู่เลย นี่มันช่างตระหนี่เกินไปแล้ว แม้แต่ปลาสักตัวเดียวก็ไม่มี!” ทันใดนั้นสำนักฮั่วซานก็กลายเป็นจุดสนใจในการออกความคิดเห็นของประชาชนในหมู่ผู้ชม เถ้าแก่จินเอ่ยตักเตือน “เจ้าสำนักฮั่วซาน! ข้าแซ่จินจำต้องขอเตือนสักหน่อย ตอนนี้สำนักฮั่วซานขายราคาถึงหกล้านเชียว มิใช่หกแสนตำลึงนะ!” ซ่งชิงซานกล่าว “เถ้าแก่จินโปรดวางใจ ถึงเวลานั้นสำนักของตัวข้าจะต้องชำระด้วยเม็ดเงินอย่างดิบดีแน่นอน” เก้าแก่จินพยักหน้าอย่างมาดมั่น และไม่พูดพร่ำทำเพลงอีกต่อไป ฮ่องเต้เถ่เหย่เห็นว่ายังมีคนกล้าขายราคา ในใจก็สับสนเล็กน้อย เขาเหลือบมองยังห้องปีกห้องหนึ่ง ณ บริเวณทิศใต้ของชั้นสอง เห็นเพียงริบบิ้นแดงเส้นหนึ่งห้อยลงมาจากปล่องของห้องปีก ทันใดนั้นฮ่องเต้เถ่เหย่ก็ดูเหมือนเลือดขึ้นหน้า พลางตวาดเสียงสนั่น “เจ็ดล้าน!” ซ่งชิงซานกล่าวอย่างใจเย็น “แปดล้าน” ฮ่องเต้เถ่เหย่เอ่ย “เก้าล้าน!” ซ่งชิงซานชูป้ายขึ้นอีกครั้ง “สิบล้าน” ฝูงชนระเบิดเป็นจุณไปตั้งนานแล้ว กฎเกณฑ์ ข้อจำกัดอะไรต่างก็สูญเสียความหมายไปเรียบร้อยแล้ว “อา!” “ซ่งชิงซานสงบนิ่งเสียจริงหนอ” “สินทรัพย์ของสำนักซ่งนั้นทึบหนาจริงๆ!” “คนจริงไม่พูดพร่ำหรอก” “ที่แท้เจ้าสำนักซ่งมีเงินขนาดนี้เชียว!” “สิบล้านเชียวนะ!” “เจ้าสำนักซ่งชูป้ายขึ้นก็ขายหนึ่งล้านตำลึงเลยทีเดียว” “ช่างดูผ่อนคลายเสียจริง!” ซ่งชิงซานได้ยินคำริษยาและชมเชยขนาดนี้ ในใจก็แอบกระหยิ่มยิ้มย่อง “ให้พวกเขาริษยาไปเถิด พวกเขายังไม่รู้ว่าที่จ่ายไปเป็นเงินของคนอื่น ถึงได้ชูป้ายแบบมือไม้ไม่ระทวยเลยสักนิด” ริบบิ้นสีแดงบนปล่องสั่นระริกห้าครา! เห็นได้ชัดฮ่องเต้เถ่เหย่ได้รับสัญญาณเตือน ก่อนกล่าว “สิบห้าล้าน!” คนอื่นต่างสะพรึงจนร่างกายสั่นไหว... ซ่งชิงซานแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ก่อนยกป้ายขึ้นอีกครั้งด้วยสีหน้าผ่อนคลาย “สิบหกล้าน!” ฮ่องเต้เถ่เหย่เอ่ย “สิบเจ็ดล้าน!” ซ่งชิงซานกล่าว “สิบแปดล้าน” “สิบเก้าล้าน!” “ยี่สิบล้าน!” ราคาพุ่งสูงถึงยี่สิบล้านเหมือนนั่งทะยานอยู่บนจรวดอันบ้าคลั่ง ยอดเงินส่วนเกินของราชวงศ์เทียนส้งสิบปีมานี้ยังมีเพียงแค่สี่สิบล้านตำลึงเองนะ! รวมถึงเถ้าแก่จิน คุณชายรูปวิการและคนอื่นๆ ทุกๆ คนต่างพากันหวาดกลัวอยู่ในใจ มีเพียงซ่งชิงซานเพียงคนเดียวเท่านั้นที่โลดโผนสุขใจจนแทบจะไม่ไหวแล้ว! ซ่งชิงซานเห็นฮ่องเต้เถ่เหย่ซึ่งเป็นยักษ์ใหญ่นอกแดนคนนี้มีท่าทียึกยัก ลังเลไม่แน่ใจอยากจะลองชูป้ายขึ้น จึงรีบกล่าวอย่างร้อนรน “พี่ชาย ท่านคิดอยากจะชูป้าย? จะชูก็รีบๆ หน่อย อย่าได้สิ้นเปลืองเวลาล้ำค่าของผู้คนตั้งมากมายขนาดนี้” ฮ่องเต้เถ่เหย่หน้าซีดเผือด เงยหน้าขึ้นมองริบบิ้นสีแดงตรงบริเวณปล่องได้หายไปแล้ว ในที่สุดก็ส่ายหน้าวางป้ายในมือของเขาลง! เถ้าแก่จินกล่าว “ราคาปัจจุบันยังคงอยู่ที่ราคาสูงสุดยี่สิบล้านโดยเจ้าสำนักซ่ง ยังมีคนอยากจะให้ราคาที่สูงกว่านี้อีกหรือไม่ ถ้าหากไม่มีคนให้ราคาที่สูงกว่า เช่นนั้นสมบัติล้ำค่าชิ้นสุดท้ายนี้จะตกเป็นของ...” “รอประเดี๋ยว!” ทันใดนั้น ห้องปีกลับที่อยู่ทางด้านใต้ของชั้นสองก็เปิดประตูและหน้าต่าง ชายชราผู้สูงตระหง่านคนหนึ่งกระโจนลงมาจากด้านบนและร่อนลงสู่กลางแท่นอย่างแผ่วเบา เถ้าแก่จินเอ่ย “เจ้าคือ?” “ข้าน้อยคือจ้าวมู่เหอถู” เถ้าแก่จินหน้าเปลี่ยนสี” ฮ่องเต้เหอถู!” จ้าวมู่เหอถูเอ่ย “เถ้าแก่จิน วันนี้ข้าน้อยมิได้มาในฐานะกษัตริย์ แต่มาในฐานะแขกของร้านคนหนึ่งก็เท่านั้น” เถ้าแก่จินกล่าว “เช่นนั้นคุณชายจ้าวมีคำแนะนำอันใด”