บทนำ

เสียงสัญญาณบอกเวลาว่าหมดคาบเรียนดังขึ้นสาวน้อยวัยยี่สิบรีบลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกจากห้องเรียนของตนทันทีท่าทางร้อนรนเหมือนว่า บุษกร กำลังหนีอะไรสักอย่างจนเพื่อนรักที่เดินตามมาต้องร้องทัก... “เฮ้ บูม หยุดก่อน นั่นเธอจะรีบไปไหนน่ะ รอฉันด้วยสิ...” น้ำผึ้ง เพื่อนสาวคนสนิทร้องเรียกพลางเดินแกมวิ่งมาขวางหน้าเพื่อนของตนไว้ด้วยอาการหอบแฮ่กๆ ร่างอวบอิ่มแทบทรุดไปเพราความเหนื่อยหอบเลยทีเดียว “ผึ้งมีอะไรกับบูมรึเปล่า บูมรีบ” บุษกรกล่าวร้อนรนพลางหันมองข้างหลังของตนอย่างหวั่นระแวง “ท่าทางบูมเหมือนกำลังหนีอะไรเลยนะ ผึ้งสังเกตว่าบูมเป็นแบบนี้มาสักระยะแล้วนะโดยเฉพาะในคาบเรียนของอาจารย์ นาวี มีอะไรรึเปล่า...” บุษกรหน้าซีดลงยิ่งกว่าเดิมดวงตากลมโตดำขลับนั้นเบิกกว้างอย่างคาดไม่ถึงว่าตนจะแสดงอาการออกมาชัดเจนขนาดนั้น “ปละ เปล่านี่ แค่บูมรีบเพราะมีธุระด่วนเท่านั้นเอง...” “แต่ก็รีบ และมีธุระด่วนเฉพาะวิชาเรียนของฉันสินะ...” เสียงเข้มดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของคนที่เธอพยายามจะหลบหน้ามายืนอยู่ตรงหน้ายิ่งทำให้บุษกรรู้สึกหวิวๆ เหมือนจะเป็นลมเมื่อเจอสายตาคมกริบของเขาที่มองเมื่อไหร่ก็ทำให้ใจของเธอสั่นไหวราวถูกพายุหมุนลูกใหญ่หอบขึ้นไปบนฟ้าแล้วตกลงมายังพื้นแข็งๆ ทุกที นาวี คิงส์ลี่ย์ อาจารย์หนุ่มวัยสามสิบว่าที่ซีอีโอแห่ง คิงส์ลี่ย์ แกรนด์ คอนสตรัคชั่น ผู้มาบรรยายพิเศษในภาควิชาภาษาอังกฤษและการบริหารธุรกิจให้กับมหาวิทยาลัยชื่อดังที่เธอเรียนอยู่ในชั้นปีที่สี่ซึ่งเหลือแค่เทอมเดียวเธอก็จะเรียนจบแล้ว นาวีเข้ามาเป็นอาจารย์บรรยายพิเศษเมื่อปีที่แล้วในรายวิชาเลือกของคณะที่เธอเรียนอยู่ ที่สำคัญเขายังเป็นอาจารย์พิเศษที่สมบูรณ์แบบเช่นที่สาวๆ ใฝ่ฝันอีกด้วย หล่อเหลาร่ำรวยชาติตระกูลดีและยังโสด ไม่ว่าจะเป็นอาจารย์สาวๆ ในมหาวิทยาลัยหรือบรรดานักศึกษาที่ต่างหลงใหลคลั่งไคล้เขายิ่งกว่าดาราดังเสียอีก แต่มีเพียงบุษกรเท่านั้นที่พยายามจะหลบหลีกหนีไปให้พ้นจากรัศมีดวงตาคมสีสนิมที่มองเธอราวจะทะลุให้ถึงก้นบึ้งของหัวใจ... บุษกรหน้าซีดเผือดพลางหลบตาคมของอาจารย์หนุ่มวุ่นวายจนน้ำผึ้งนึกสงสารเพื่อนรัก ไม่รู้ว่าทำไมบุษกรต้องมีท่าทางแบบนี้ทุกครั้งเมื่อเจอหน้าอาจารย์สุดหล่อมาดเข้มขรึมด้วย “บุษกรตามฉันมาที่ห้อง มีเอกสารที่ฉันต้องการให้เธอช่วยแปลเพื่อใช้เป็นคะแนนเก็บและเพื่อสอบซ่อม เพราะเธอสอบตกวิชานี้คงไม่ต้องให้ฉันพูดซ้ำสองนะ...” “ฮ้า.. จริงเหรอบูมที่เธอสอบตกวิชาของอาจารย์นาวี” น้ำผึ้งตาโตอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยินได้แต่มองร่างสูงใหญ่ของอาจารย์หนุ่มรูปหล่อเดินจากไปด้วยอาการเหมือนคนโดนน็อกกลางอากาศก่อนจะหันมามองหน้าเพื่อนของตน แต่บัวบุษกรก็พยักหน้าช้าๆ เป็นคำตอบที่ตอกย้ำชัดเจน... บุษกรจำต้องเดินไปตามหลังอาจารย์หนุ่มอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง เท้าเรียวก้าวช้าๆ ไปยังห้องพักส่วนตัวของอาจารย์หนุ่มผู้หล่อเหลาด้วยแข้งขาที่สั่นจนแทบจะก้าวขาไม่ออก แต่ความจริงแล้วเธอสั่นไปทั้งตัวต่างหาก... “ไหวไหมบูม...” น้ำผึ้งซึ่งเดินมาเป็นเพื่อนถามเบาๆ “ไหวจ้ะ ขอบใจนะที่เดินมาเป็นเพื่อน...” “โอเค งั้นผึ้งส่งแค่นี้นะ สู้ๆ” น้ำผึ้งยิ้มให้กำลังใจเพื่อนเต็มที่ บุษกรพยักหน้าแล้วยิ้มตอบเพื่อนรักก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ค่อยๆ เอื้อมมือที่ค่อนข้างสั่นไปเคาะประตูเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงอนุญาตจากคนที่อยู่ข้างในเธอก็เปิดประตูเข้าไปด้วยความรู้สึกเหมือนคนที่กำลังเดินเข้าสู่แดนประหารอย่างไรอย่างนั้น... ตอนนี้เธออยากจะร้องไห้เหลือเกิน... บุษกรบอกตัวเองอย่างขมขื่น...