บทที่ 3. ความเร่าร้อนในอดีตติดตาม

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วบุษกรจบการศึกษาแล้วและได้เข้ามาทำงานในตำแหน่งเลขาของคุณบดินทร์อย่างเต็มตัวและได้รับการยอมรับจากคณะผู้บริหารระดับสูงเพราะการวางตัวและความตั้งใจทำงานของเธอโดยไม่ได้อาศัยความเป็นหลานของท่านประธานใหญ่ บุษกรปฏิบัติตัวอย่างอ่อนน้อมถ่อมตนไม่เคยทำให้ผู้งานรู้สึกอึดอัด อีกทั้งความอ่อนโยนสดใสทำให้บุษกรเป็นที่รักและเอ็นดูของทุกคนได้ไม่ยาก แต่ก็คงจะมีอยู่คนเดียวที่ไม่ค่อยอยากจะเอ็นดูเธอสักเท่าไหร่ “พ่อว่าวีดุน้องเกินความจำเป็นไปหน่อยนะ เรื่องนี้เราต่างก็รู้กันว่าน้องบูมไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น อีกอย่างทางนั้นเขาเป็นคนที่ผิดนัดพ่อเองแล้วก็เพิ่งจะมาบอกก็ตอนที่พ่อไปถึงที่นัดหมายแล้ว” “คุณพ่อไม่ต้องแก้ตัวแทนเลขาของคุณพ่อหรอกครับ ผมเห็นเขาก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ตลอดเวลาไม่รู้ว่าแอบคุยกับผู้ชายจนลืมที่จะเช็คเวลานัดของคุณพ่อรึเปล่า ทำให้เสียเวลาแทนที่เราจะได้งานใหญ่กลายเป็นว่าไปเก้อแถมยังชวดเงินไปตั้งหลายล้าน” คนที่กำลังจะเข้ามานั่งแท่นท่านประธานใหญ่ยังหัวเสียไม่เลิกจนผู้เป็นพ่อส่ายศีรษะอย่างระอาใจกับอาการไม่ชอบหน้าบุษกรอย่างออกนอกหน้าของบุตรชาย ส่วนคนที่ถูกตำหนิก็ได้แต่ยืนก้มหน้านิ่งด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ “เอาล่ะๆ เลิกว่าน้องเสียทีพ่อก็บอกแล้วว่าไม่ใช่ความผิดของหนูบูม เราออกไปจากห้องทำงานพ่อได้แล้วนาวี” ผู้เป็นพ่อตัดบททำให้ผู้เป็นลูกหน้าหงิกหนักขึ้นแต่ก็เดินออกไปด้วยดีแต่ไม่วายหันมามองคนที่ยืนตัวลีบอยู่ด้วยความขุ่นเคือง “ฝากไว้ก่อนเถอะแม่ตัวดี..” ร่างสูงเดินออกไปจากห้องทำงานโอ่โถงของคุณบดินทร์แล้วบุษกรจึงค่อยๆ ผ่อนลมหายใจช้าๆ “หนูบูมไม่ต้องคิดมากหรอกนะลูก พี่เขาก็เป็นแบบนี้ล่ะ” “ค่ะคุณลุง แต่เรื่องที่พี่วีว่าบูมคุยกับผู้ชาย เอ่อ...” “อ้อ.. เรื่องนั้นน่ะยิ่งไม่ต้องสนใจเลย หนูบูมโตแล้ว เรียนจบมีงานทำแล้ว หากหนูจะมีคนรักก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ดีเสียอีกลุงจะได้มีหลานเขย ได้อุ้มเหลนเสียอีกด้วย” คุณบดินทร์ยิ้มกว้างแต่บุษกรยิ้มแหยๆ “แหม.. คุณลุงก็รู้ว่าบูมกำลังคุยกับลูกค้าของคุณลุง ใครจะกล้ามาจีบน้องบูมล่ะคะ เจอยักษ์ใหญ่ยืนหน้าบึ้งใส่ทุกวันซ้ำยังจะถูกยักษ์กินด้วยหากทำให้โมโหหิว” “ฮ่าๆ นั่นสินะ ลุงก็ลืมนึกไป สงสัยต้องรีบให้พี่วีของหนูบูมออกเรือนไปเสียที จะได้ไม่มาทำหน้ายักษ์ใส่ใคร” คำพูดของคุณบดินทร์แม้จะเป็นเรื่องที่ดีแต่บุษกรรู้สึกหัวใจไหววูบเจ็บแปลบอย่างประหลาด “ค่ะ...” บุษกรกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตนเองแล้วลงมือทำงานที่คั่งค้างแต่ความจริงแล้วเธอไม่ได้มีเรื่องงานอยู่ในหัวเลยแม้แต่น้อย “อ้อ.. หนูบูมจ๊ะ อาทิตย์หน้าหนูไปประชุมแทนลุงที่หัวหินด้วยนะ พอดีลุงมีนัดกับหมอ” “ได้ค่ะคุณลุง” บุษกรยิ้มรับบางๆ รู้สึกโล่งอกหากจะได้ไปเปิดหูเปิดตาห่างๆ ยักษ์ใหญ่เสียบ้าง หลังจากเลิกงานแล้วบุษกรก็ขออนุญาตคุณบดินทร์แวะซื้อของใช้ส่วนตัวเล็กน้อยที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ บ้านโดยเธอได้นัดรับประทานอาหารเย็นกับน้ำผึ้งเพื่อนสาวตัวอวบที่ไม่ได้เจอกันมาหลายเดือน “มาแล้วเลขาคนเก่ง เป็นไงบ้างบูมสบายดีไหม” น้ำผึ้งโอบกอดเพื่อนรักแน่นอย่างแสนคิดถึง “สบายดีจ้าแล้วผึ้งล่ะเป็นไงบ้าน เอ๊ะ.. ผอมลงรึเปล่าเนี่ย” “จริงเหรอ” น้ำผึ้งตาโตตื่นเต้นที่ได้ยินเพื่อนทักเช่นนั้น “จะมองมุมไหนๆ ก็อ้วนเตี้ยม่อต้อเหมือนเดิมนั่นล่ะ” เสียงทุ้มนุ่มหูดังขึ้นทำให้ทั้งสองสาวหันไปมองแล้วเอ่ยขึ้นพร้อมๆ กัน “พี่กล้า...” “ครับผม พี่กล้าเอง” กล้า ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าคมเข้มแบบฉบับหนุ่มไทยแท้รูปร่างสูงใหญ่ผมยาวระบ่ากว้างกรามแกร่งเต็มไปด้วยหนวดเคราแม้จะไม่ได้ยาวเฟื้อยดูดิบเถื่อนเพราะกร้านงานในไร่แต่มีเสน่ห์สไตล์หนุ่มลูกทุ่งและเขาก็เป็นเพื่อนรักของนาวีด้วยแน่นอนว่าเสน่ห์ของหนุ่มทั้งสองก็กินกันไม่ลงชื่อเสียงเรื่องผู้หญิงก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเลยแม้แต่น้อย “สวัสดีค่ะพี่กล้า ไม่คิดว่าจะได้เจอหนุ่มชาวไร่ที่นี่เลยนะคะ” “แหม่.. น้องบูมก็พูดเกินไปครับหนุ่มชาวไร่ชาวนาอย่างพี่กล้าก็มาหาดูอะไรสวยๆ งามๆ ในเมืองบ้างล่ะครับ” “ผึ้งว่าเราไปหาอะไรทานกันดีกว่านะ แถวนี้อากาศเริ่มไม่ดีแล้ว” น้ำผึ้งซึ่งยังเคืองคนที่ว่าเธออ้วนม่อต้อไม่หายเอ่ยชวนใบหน้าบึ้งตึงไม่หันมามองคนตัวโตที่คอยแต่จะหาเรื่องตนทุกครั้งที่เจอหน้ากัน “พี่กล้าไปด้วยกันสิคะ นานๆ จะได้เจอกันที” “บูม.. ไปชวนเขาทำไม เราที่หมายถึงคือผึ้งกับบูมเท่านั้นนะ” น้ำผึ้งหน้าหงิกเมื่อบุษกรเอ่ยชวนกล้าและชายหนุ่มก็ไม่มีทีท่าจะปฏิเสธเสียด้วยสิ “งั้นดีเลย พี่หิวพอดี ไปร้านไหนน้องบูมเลือกเลยครับ” “ไปร้านนี้เลยค่ะ มาเถอะผึ้ง” บุษกรจูงมือน้ำผึ้งที่ทำท่าจะอ้าปากประท้วงไปยังร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังทันที กล้าหัวเราะชอบใจกับท่าทางของ ยายผึ้งน้อยตัวอวบ ที่หันมาแลบลิ้นใส่เขา ไม่รู้เพราะอะไรเวลาเจอหน้าสาวน้อยคนนี้เมื่อไหร่ความเครียดต่างๆ ในหัวก็พลันหายไปทันที นึกอยากแต่จะหาเรื่องต่อปากต่อคำกับเจ้าหล่อนเสียร่ำไป แต่จะว่าไปยายผึ้งน้อยตัวอวบของเขาก็น่ารักอยู่ไม่น้อย ร่างเล็กๆ อวบอัดขาวผ่องแก้มเป็นสีชมพูน่าหยิกน่าหอมสักฟอด... ยายผึ้งน้อยตัวอวบของเขา อย่างนั้นหรือ... กล้ายิ้มน้อยๆ ขณะเดินตามสองสาวเข้าไปในร้านอาหาร เห็นทีว่าเขาจะต้องได้ผึ้งน้อยตัวอวบไปไว้ที่ไร่ของเขาแล้วกระมัง... เมื่อรับประทานอาหารเสร็จแล้วกล้าก็อาสามาส่งบุษกรที่บ้านโดยมีน้ำผึ้งนั่งรถมาด้วยเพราะผ่านไปทางเดียวกันซึ่งบุษกรจะถึงก่อน แม้น้ำผึ้งไม่อยากจะมาด้วยแต่ก็ขัดการรบเร้าของบุษกรไม่ได้ “ขอบคุณพี่กล้ามากนะคะที่มาส่งและเลี้ยงมื้อเย็นบูมกับผึ้งด้วย คราวหน้าบูมจะให้ผึ้งเลี้ยงข้าวพี่กล้าเป็นการตอบแทนค่ะ” “อ้าว.. แล้วทำไมต้องให้ผึ้งเลี้ยงเขาคนเดียวล่ะ” น้ำผึ้งโวย “ก็ผึ้งกินเยอะกว่าคนอื่นนี่นา กินเยอะก็ต้องรับผิดชอบจ่ายเยอะไง” บุษกรยิ้มล้อเลียนทำให้ได้ค้อนงามๆ จากเพื่อนรักมาหนึ่งที “ไม่ยุติธรรม” ทำปากยื่นแล้วหันมาแลบลิ้นหนุ่มชาวไร่หน้าโหดด้วยความหมั่นไส้หน้ารกๆ นั่น “แต่ก็จริงอย่างที่น้องบูมว่านะ ใครกินเยอะต้องจ่ายเยอะ อีกอย่างกินเยอะขนาดนี้ใครจะเอาไปเลี้ยงดูไหวนะ” “ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาเลี้ยง ผึ้งเลี้ยงตัวเองได้ ถึงกินเยอะก็ไม่ได้ไปหนักที่หัวใครนี่” “แบบนี้แต่งงานไปสามีก็อุ้มไม่ไหวน่ะสิ ที่พูดนี่เป็นห่วงหรอกนะ เป็นห่วงผู้ชายคนนั้นแขนจะหักได้ตอนอุ้มเจ้าสาวเข้าหอ” กล้ายั่วและแน่นอนว่าน้ำผึ้งหน้าหน้าดำหน้าแดงด้วยความโกรธชนิดว่าควันออกหู “นี่นาย จะมากไปแล้วนะ” “เอ่อ.. ถึงพอดีเลยพี่กล้าเข้าไปหาคุณลุงคุณป้าก่อนไหมคะ” บุษกรลอบถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อรถแล่นมาถึงหน้าบ้านพอดี ศึกระหว่างพี่กล้ากับน้ำผึ้งจงชะงักชั่วคราวและคิดว่าหากถ่วงเวลาให้เพื่อนรักหายขัดเคืองลงบ้างสถานการณ์ก็คงจะดีขึ้น แต่หลังจากที่ส่งเธอแล้วไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร “ก็ดีเหมือนกันไม่ได้เจอท่านนานแล้ว” กล้าเลี้ยวรถเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่เมื่อประตูอัลลอยด์งดงามเปิดออกช้าๆ บุษกรเดินนำหน้ากล้ากับน้ำผึ้งไปยังห้องรับรองเมื่อแม่บ้านบอกว่าคุณบดินทร์กับคุณเคียร่าอยู่ที่นั่น