บทที่ 258 เก็บงำอะไรไว้

บทที่ 258 เก็บงำอะไรไว้ ยิ่งมองใจของฉูเจ๋อหยางยิ่งโหมกระเพื่อมอย่างช่วยไม่ได้ ตกลงแมวยั่วสวาทตัวนี้ดื่มไปกี่แก้วกัน ในเวลาปกติเธอมักจะต่อต้านรักษาระยะห่างเอาไว้จนทำให้เขาอยากกลั่นแกล้ง แต่พอมาตอนนี้ดื่มเหล้าเมาจนแสดงอาการออดอ้อนออเซาะออกมา มันยิ่งทำให้เขายับยั้งชั่งใจได้ยาก อยากจูบเธอ อยากย่ำยีเธอแรงๆมันซะตรงนี้เลย....... แต่สุดท้ายสติก็กลับมา ถ้าเป้ยฉ่ายเวยสร่างเมาแล้วรู้เข้าว่าเขารังแกเธออยู่บนรถ เดาไม่ได้เหมือนกันว่าจะมีปฏิกิริยาแบบไหน ฉูเจ๋อหยางรู้สึกว่าครั้งนี้มันไม่เหมือนเขามาคิดบัญชีกับเป้ยฉ่ายเวย กลับกันเธอยิ่งทำให้เขาปวดหัวขึ้นไปอีก เขาขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างอ่อนแรง “พูดให้ฟังหน่อย เดี๋ยวกลับไปจะให้กินซุปสร่างเมา” “ไม่ ฮือๆ คุณแกล้งฉัน” เป้ยฉ่ายเวยที่ถูกดึงมือออก ก็เริ่มทำตัวน่าสงสาร ฉูเจ๋อหยางไม่เคยพบไม่เคยเจอคนขี้วอแวขนาดนี้ ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงโยนออกไปนอกรถแล้ว แต่เพราะคนตรงหน้าเป็นเป้ยฉ่ายเวย เขาจะทำอะไรได้ เสียงทุ้มต่ำถามขึ้นอย่างยอมแพ้ “เป้ยฉ่ายเวยตกลงคุณดื่มอะไรเข้าไปกันแน่ ทำไมเมาขนาดนี้?” เมื่อเห็นท่าทางราวกับถูกบีบให้ยอมรับความพ่ายแพ้ของฉูเจ๋อหยาง เป้ยฉ่ายเวยก็ดีใจจนอกผายไหล่ผึ่งเหมือแม่ไก่ที่หยิ่งผยอง “หึๆ ในที่สุดคุณก็มีวันนี้ฉูเจ๋อหยาง ฮี่ๆ” นัยน์ตาคมเข้มของฉูเจ๋อหยางหรี่ลงเล็กน้อย จดจ้องใบหน้าเล็กๆที่แดงแจ๋เกินเหลือเชื่อ ในใจรู้สึกลังเล แต่นิ้วเย็นๆก็ค่อยๆยื่นออกไปสัมผัสกับผิวของเธอที่กำลังแผ่ไอร้อนออกมา คิ้วคมปราบทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันโดยทันที ร้อนมาก อุณหภูมิในร่างกายของเธอมันร้อนเกินกว่าอุณหภูมิของคนเมาปกติที่ควรจะเป็น ที่ยิ่งแปลกไปกว่านั้นก็คือเธอไม่รู้สึกตัวเองเลยสักนิด ยังมีหน้ามาทำเป็นเชิดหน้าภูมิอกภูมิใจเหมือนคนโง่อยู่ได้ “เป้ยฉ่ายเวย ลองนึกซิว่า นอกจากเหล้าแล้ว คุณดื่มอะไรเข้าไปอีก” “อาเจ๋อ......ฉันอยาก......” เสียงเพ้อๆดังขึ้น ราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านทั้งร่างของฉูเจ๋อหยาง เปลวไฟในตาราวกับจะแผดเผาเธอให้เป็นจุณ เธอไม่ได้เรียกชื่อเขาแบบนี้มานานแล้ว เหมือนเป็นเพียงแค่เวลาในชั่วพริบตา ที่เธอร้องขอมันด้วยเสียงแผ่วเบาเหมือนแมวน้อยน่าสงสาร ทุกคนเรียกเขาว่าอาเจ๋อก็จริง แต่มีเพียงเธอเท่านั้นที่เรียกเขาว่าอาเจ๋อแล้วเขาแอบยอมรับว่ามันไม่เหมือนกับที่คนอื่นเรียก มันเป็นชื่อเฉพาะที่เธอใช้เรียกเขาเป็นพิเศษ เป็นเช่นนี้ใจของเขาจึงอ่อนลงอย่างแปลกประหลาด “คนขี้ยั่ว เงียบปากไปก่อน กลับถึงบ้านแล้วค่อยคุย อย่าใจร้อน” “ไม่ อาเจ๋อ ฉันร้อน ร้อนมาก.....” เสียงนุ่มๆที่ดังขึ้นงุ้งงิ้งๆ ค่อยๆกระทบถึงหัวใจของชายหนุ่ม ทั้งยังเพิ่มอัตราการเต้นของหัวใจให้เร็วขึ้นอีกด้วย ลมหายใจของฉูเจ๋อหยางเริ่มสะดุด ถ้าเธอยังเป็นแบบนี้ต่อไป เขาคงอดรอให้ถึงบ้านไม่ไหว จนทำอะไรเธอบนรถแน่ๆ เมื่อก่อนเวลาเมาก็ๆไม่เคยเห็นว่าเธอจะร้อนแรงขนาดนี้ อีกอย่างเขาก็ไม่ได้ปลดปล่อยมาพักใหญ่แล้ว ด้วยเพราะความต้องการเรื่องอย่างว่าที่ค่อนข้างสูงของเขา การที่ไม่ได้ปลดปล่อยมาหลายวันก็ถือว่าเป็นขีดจำกัดของเขาแล้ว ยิ่งมาเจอเธอแบบนี้ เขายิ่งประคับประคองมันเอาไว้ไม่ไหวแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงท่าทางเชื้อเชิญสุดขีดของเธอในตอนนี้เลย มันทำให้เขาคลั่งแทบจะบ้า！ ฉูเจ๋อหยางหายใจเข้าลึกๆ ดันเป้ยฉ่ายเวยออกไปอย่างขึงขัง เธอก็ครางออกมาอย่างผิดหวังในทั้นที “ฮือๆ อาเจ๋อคนบ้า ฉันอยากกินไอศกรีม ฉันร้อน” ในเวลานี้ใบหน้าของเธอแดงเถือก ลมหายใจเริ่มหนักขึ้น ร่างกายก็ยิ่งร้อนขึ้น มือเล็กดึงทึ้งเสื้อผ้าของเขา เหมือนเด็กไม่ได้ดั่งใจที่ไม่ได้กินกินลูกอม ในเมื่อฉูเจ๋อหยางไม่ตามใจเธอ เธอจึงทำได้แค่สนองตัวเอง เธอหันหน้าไปทางต้นคอของฉูเจ๋อหยาง จากนั้นปากแดงมันวาวก็ค่อยๆเล็มแทะบนคอเขาเหมือนจะงอยปากไก่ที่กำลังจิกอาหาร ฉูเจ๋อหยางตั้งตัวหลบไม่ทัน ทั้งร่างชะงักเหมือนมีกระไฟฟ้าแล่นผ่าน “เป้ยฉ่ายเวยคุณรู้ตัวไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่” “ร้อน.... ฉันร้อน.... ร้อนจะตายแล้ว ช่วยฉันหน่อย ขอน้ำ ฉันอยากดื่มน้ำ ฉันคอแห้งแล้ว ฮือๆๆ....จะตายแล้ว” เป้ยฉ่ายเวยครวญครางออกมาไม่ได้ศัพท์อย่างสะลึมสะลือ มือเล็กๆตะกุยอยู่ตรงหน้าอกของฉูเจ๋อหยางอย่างอ่อนแรง ฤทธิ์ยาเริ่มแผลงฤทธิ์อย่างจริงจังแล้ว ในสายตาเธอตอนนี้มีแค่ฉูเจ๋อหยาง ในหัวเธอมีเพียงแค่ความคิดเดียวเท่านั้น ไปใกล้เขา ต้องอยู่ใกล้เขา แต่แบบนี้มันยังไม่พอ เธอรู้สึกว่ามันต้องมากกว่านี้ แต่เธอก็ไม่รู้ว่าควรทำเช่นไร หน้าผากก็เริ่มมีเหงื่อผุดขึ้นมาแล้ว ฉูเจ๋อหยางมองเป้ยฉ่ายเวยที่เย้ายวนอยู่ตรงหน้า มองใบหน้าที่ทนทุกข์ของเธอในตอนนี้ ในหัวก็คิดไปถึงความเป็นไปได้นึงที่อาจจะเกิดขึ้นกับเธอ นัยน์ตาก็เย็นเหยียบจนแทบจะสังหารคนได้ ขนทั่วทั้งตัวต่างพร้อมใจกันลุกชัน กรามขบเข้าหากันจนเกิดเสียงเป็นกรอดๆ ผู้หญิงคนนี้อาจถูกใครวางยามา เพราะก่อนหน้านี้เธอไม่ได้แสดงอาการอะไร ดังนั้นตอนแรกเขาเลยมองไม่ออก ถ้าเป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆล่ะก็ อะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนั้นเขาก็ไม่อยากจะคิดเลย！ยิ่งคิดก็ยิ่งนึกกลัวขึ้นมาภายหลัง! “แม่ง！” เป็นครั้งแรกที่ฉูเจ๋อหยางทนไม่ไหวจนต้องสบถคำหยาบออกมา ถ้าวันนี้เขาไม่ไปหาผู้หญิงคนนี้ เธออาจจะถูกเสิ่นลั่งพาตัวไปด้วยแล้วก็ได้...... ยิ่งคิดเขายิ่งนึกกลัว โชคดี โชคดีมากๆที่เขาตัดสินใจไม่ทำอะไรเดือดดาลจนอาจจะทำให้ตัวเขาเสียใจไปตลอดชีวิต “เป้ยฉ่ายเวยคุณเป็นยังไงบ้าง ลืมตาให้ผมดูหน่อย ใจเย็นๆ” ฉูเจ๋อหยางเขย่าตัวเป้ยฉ่ายเวยเบาๆ หญิงสาวไม่มีอาการอะไรตอบสนอง ขมวดคิ้วเรียวมุ่น ครางออกมาเบาๆอย่างอยากลำบาก “อาเจ๋อ ฉันไม่ไหว......” ฉูเจ๋อหยางรู้สึกแค่ว่าหัวใจเพิ่มความเร็วในการเต้น ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเจอคนโดนวางยา แต่ปกติแล้วส่วนใหญ่ยาจะออกฤทธิ์ตั้งแต่แรก ไม่เหมือนเธอที่ผ่านไปสักพักถึงเริ่มออกอาการ แต่คนอย่างเสิ่นลั่งคงไม่ถึงขนาดลงมือต้องวางยาผู้หญิงทึ่มๆแบบนี้เอง บางทีอาจจะเป็นฝีมือลูกน้องที่ทำเพื่ออยากเอาใจเสิ่นลั่งก็เป็นได้ ไม่ว่าจะเป็นใคร เขาก็จะกระชากมันออกมาให้ได้ “สมควรตายจริงๆ！” อย่าให้เขารู้นะว่าใครมันบังอาจมาวางยาเธอ เขาสับมันแหลกเป็นชิ้นแน่！