已经是第一章了
บทที่ 4 ความเป็นมิตร
บทที่ 4 ความเป็นมิตร
แต่ก็อย่างที่บอกไปข้างต้นหุ่นของเธอดีจริงๆ ถ้าพูดตามอายุของเธอ ก็น่าจะเป็นคนที่เคยคลอดลูกแล้ว แต่หุ่นของเธอนั้นสวยราวกับหุ่นของสาววัยรุ่น
“ที่ไหนกันละ ฉันแก่แล้ว”
เหอมั้นซินคิดไม่ถึงว่าเขาจะชมเธอว่าเธอรูปร่างดี ในใจก็รู้สึกถึงความหวานแปลกๆ แต่เธอแสดงออกมาถึงความถ่อมตัว
นานแค่ไหนแล้วที่ไม่มีใครชมเธอ นิสัยของผู้หญิงเป็นเหตุด้านนึงเธอเลยรู้สึกเขินอายอีกด้านนึงก็หวังว่าให้คำพูดคำพูดที่น่าฟังอีกสักคำ
คิดไม่ถึงว่าเธอจะหน้าแดง น่ารักมากจริงๆ อายุปูนนี้แล้วยังจะเขินเพราะคำพูดพวกนี้อยู่อีก ขี้อายเหมือนสาววัยรุ่น
และเค้าก็ดูออกว่าเธอไม่ได้แสดง เธอเขินอายจริงๆ
สีหน้าที่ซีดเซียวของเธอเมื่อกี้นี้ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดง มองดูแล้วทำให้รู้สึกมีกลิ่นอายของผู้หญิงมากขึ้น มันมีเสน่ห์มากๆ เลย
พอมาคิดดูอย่างละเอียดแล้ว เหมือนว่าเขาจะไม่เคยเจอผู้หญิงรอบๆ ตัวเขาคนไหนที่มีกลิ่นอายของผู้หญิงแบบนี้เลย ผู้หญิงคนนี้พิเศษมาก ตอนแรกที่ทำความรู้จักกันก็รู้สึกว่าสนิทกัน แต่ยิ่งรู้จักก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอนั้นพิเศษกว่าใครๆ เหมือนว่าเธอมีมนต์เสน่ห์อยู่ที่ตัวเธอทำให้คนไม่อาจละสายตาจะเธอได้
ความเขินอายของเธอทำให้เขารู้สึกภาคภูมิใจ ความคิดที่อยากจะทำให้เธอเขินอายมากกว่านี้ก็โผล่ขึ้นมาในหัวของเขา
“แก่ที่ไหนกัน ผิวก็ดี สวยก็สวย ผมยังอยากจะจีบคุณเลย”
มองดูเขาจ้องมามองที่ตัวเอง รู้ทั้งรู้ว่าเขาแซวเล่น แต่ก็ทำให้เธอหัวใจเต้นแรง หน้าของเธอก็ยิ่งแดงขึ้นไปใหญ่
ทำให้คิดถึงความฝันของเมื่อคืนก่อน มีหนุ่มหล่อคนนึงกอดเธอและพยายามจูบเธอ จูบจนเธออ่อนระทวย
ความคิดนี้ทำให้เธอตกใจมาก เธอจึงรีบเปลี่ยนมาเป็นโหมดจริงจังทันที
“อย่ามาล้อเล่นแบบนี้นะ”
เมื่อกี้เธอก็เคลิบเคลิ้มอยู่ไม่ใช่หรอ แค่พริบตาเดียวก็เปลี่ยนเป็นโหมดห้ามเล่นขึ้นมา เป็นผู้หญิงที่แปรปรวนง่ายจริงๆ
เราก็เหมือนกัน อยู่ดีๆ จะไปแซวผู้หญิงที่แต่งงานแล้วทำไม
ดังนั้นเขาจึงดึงสายตาที่จ้องมองที่เธอกลับมา และก้มหน้าก้มตากินข้าว
แบบนี้จึงทำให้เหอมั้นซินรู้สึกไม่ค่อยสบายใจขึ้นมา ที่จริงแล้วเขาไม่รังเกียจเลยสักนิด และที่จริงแล้วใจเธอก็ชอบ
ธรรมชาติของผู้หญิงก็คือชอบให้ผู้ชายชมอยู่แล้ว แต่เธอไม่กล้าที่จะรับคำชมนี้ เธอกลัว กลัวว่าวันนึงเธอมีความคิดที่อยากจะจากสามีของเธอ ไป เธอกลัวว่าเธอจะยับยั้งความปราณาของเธอเอาไว้ไม่อยู่
ความฝันของเมื่อวานมันก็เหมือนเป็นลางบอกเหตุว่าเธอใกล้ที่จะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงปกติธรรมดาคนหนึ่ง ตอนที่ร่างกายและจิตใจของเธอไม่ได้รับความรักจากสามีของเธอ เธอก็ต้องการหาที่ที่สามารถปลอบใจเธอได้
คนรอบข้างก็ใช่ว่าจะไม่เคยมีเคสแบบนี้ ผู้หญิงที่ทำผิดต่อครอบครัว มันยากที่จะกลับเข้าไปจริงๆ
ดังนั้นตอนนี้เธอกำลังหนีจากผู้ชายก็เหมือนเธอกำลังหนีจากสัตว์ร้ายเหมือนกัน แต่ว่ายิ่งหนีแบบนี้ ก็ยิ่งคิด นี่อาจจะเป็นความอ่อนแอของมนุษย์
ดู้หยุนฮุยเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์คนหนึ่ง แต่ว่าสำหรับเธอแล้วเขาเป็นเด็กผู้ชายที่น่ารัก ไม่ว่าเขาจะมีความเป็นผู้ใหญ่มากแค่ไหน เธอยังคงคิดเสมอว่าเขาอายุน้อยกว่าเธอ ก็เหมือนกับเด็กคนนึง
“อย่ากินเร็วเกินไปสิ เดี๋ยวไม่สบายท้องนะ”
ความรู้สึกผิด ทำให้น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลกว่าตอนก่อนหน้านี้
“สมกับเป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านการธุรกิจจริงๆ ตีแล้วลูบ” เขาเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองเธอด้วยสายตาเคืองๆ และน้ำเสียงที่ไม่พอใจ
หลังจากฟังคำเหน็บแนมของเขา เธอกำลังอ้าปากจะอธิบาย แต่สุดท้ายเธอเลือกที่จะไม่พูดอะไรออกไป
แอบคิดอยู่ในใจเหอมั้นซิน ไม่ต้องทำเป็นเวอร์ก็ได้มั้ง เหมือนคุณกำลังปกป้องตัวเองจากคนชั่ว คนเขาก็แค่ยอมคุณแค่นั้น ไม่ได้ชอบคุณจริงๆ สักหน่อย จะทำแบบนี้ทำไม
แบบนี้มันคิดเล็กคิดน้อยเกินไปหรือเปล่า
“ขอบคุณ” แกล้งทำเป็นดูไม่ออกว่าเขาเคือง เธอยิ้มและพูด
ก็ได้ เห็นว่าคุณนิสัยดีผมจะปล่อยคุณไปครั้งหนึ่ง เมื่อกี้ก็ไม่รู้ว่าดู้หยุนฮุย เป็นอะไรเหมือนกัน จู่ๆ ก็รู้สึกโกรธ แต่มองดูเธอท่าทางไม่รู้อีโหน่อีเหน่ น่าสงสาร อยากจะโกรธแต่ก็โกรธไม่ลง
“คุณเป็นมิตรกับเด็กผู้ชายทุกคนเลยหรอ” อดไม่ได้ เขาก็เลยถามออกไป
คิดไม่ถึงว่าบรรยากาศพึ่งจะผ่อนคลายลงแล้วเขาจะถามคำถามแบบนี้
ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากตอบ แต่เธอกลัวที่จะตอบ
“โอเค กินใกล้จะเสร็จแล้วใช่มั้ย งั้นฉันไปรอคุณข้างนอกนะ” เธอตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก และหลบเลี่ยงคำถามของเขา
หลังจากพูดเสร็จ ก็รีบลุกขึ้น และเดินออกมา
ทำไมเธอถึงได้รีบขนาดนั้นนะ ท่าทางแบบนี้มันไม่ค่อยจะปกตินะ เธอต้องเป็นผู้หญิงที่โดดเดี่ยวแน่ๆ เป็นผู้หญิงที่โดดเดี่ยวมากๆ
อย่ามองว่าเขาเป็นแค่คนอายุน้อยที่พึ่งจะมีอายุแค่ 25 ปี เขามีประสบการณ์ เยอะมากยิ่งเขาทำงานเป็น hr มานานด้วยแล้ว ฝีมือของเขาไม่ธรรมดาเลย
คิดถึงสายตาของเขาที่เหมือนกวางน้อยที่ทำให้คนรู้สึกสงสาร เมื่อกี้ที่เธอมองเขาด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ในใจเขาก็รู้สึกแปลกๆ
已经是最新一章了
加载中
