บทที่ 11 ไม่ต้องพูดอีกแล้ว

บทที่ 11 ไม่ต้องพูดอีกแล้ว　 “ฉันสบายดี มีความสุข ครอบครัวสุขสันต์” เธอก้มหน้ากินก๋วยเตี๋ยวพร้อมพูดแบบคลุมเครือ จริงๆแล้วเธอไม่อยากให้เขามายุ่งกับปัญหานี้เลย ไม่อยากถูกเขาขุดเรื่องซึมเศร้าที่อยู่ในใจนั้นออกมา แต่เหมือนกับว่าเขาจะแข็งแรงกว่าเธอ คงไม่ยอมเด็ดขาด ยังไงก็ต้องให้เธอเผชิญหน้ากับสถานการณ์นี้ “คนที่คุณรักดูแลคุณไม่ดี!” ประโยคนี้ที่เขาพูดไม่ใช่ประโยคคำถาม แต่เป็นประโยคที่ต้องการยืนยัน “คุณทายผิดแล้ว เขาดูแลฉันดีมาก รักฉันมาก ดูแลเอาใจใส่แบบไม่ขาดตกบกพร่อง” เพื่อต้องการปิดบัง เธอเลยโกหกไปหลายอย่าง “คุณโกหกผมไม่ได้หรอก คุณไม่ได้มีความสุข สามีคุณเขาก็ไม่ได้รักคุณ ถ้าเขารักคุณ แววตาคุณต้องมีความสุขสิ เขาพูดมาถึงตรงนี้ พอมองไปที่หน้าเธอจึงเต็มไปด้วยความศรัทธา “คุณนี่ความรู้สึกไวมาก ฉันโอเคจริงๆ!” เธอหลบสายตาเขาเพราะสายตาคู่นั้นมองคนออก เธอเลยกลัวว่าเขาจะมองเธอออก “เลิกหลอกตัวเองได้แล้ว ถ้าเขารักคุณจริง ทะนุถนอมคุณจริง ตอนที่คุณกับผมใกล้กัน ปฏิกิริยาของเขาคงไม่เป็นแบบนี้” เขาสบสายตากลับ ในมือก็คีบก๋วยเตี๋ยวพร้อมพูดไปด้วย ทำไมเขาถึงมองออกทุกอย่างทะลุปรุโปร่งขนาดนี้ เขารู้ว่าฉันกำลังมีเรื่อง รู้ว่าฉันทำใจลำบากไม่ยอมรับ “คุณพูดถูกแล้ว ผมก็เลยขอคุณว่าอย่าพูดอีกเลย ไม่ต้องหลอกผม ผมแค่……อยากมีชีวิตที่สงบสุข” เธอหยุดกินข้าว จะหลบหน้าไปทางไหนก็ไม่ได้ “ที่คุณไม่มีความสุขและที่คุณไม่ยอมรับ การแสดงออกของคุณมันทำให้ผมรู้สึกว่าคุณต้องการผู้ชาย” “หยุดพูดได้แล้ว!” เธอลุกขึ้นด้วยความโกรธ “เรื่องเมื่อกี้เกินความคาดหมาย ฉันหวังว่าพวกเราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก ห้ามพูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป!” เธอตะโกนออกมา โดยเสียงนั้นแม้แต่ตัวเองก็ไม่เคยได้ยิน โตมาขนาดนี้แล้ว เธอไม่เคยโกรธขนาดนี้มาก่อน เธอเก็บไว้ในใจตลอดมา ก็เลยไม่มีความสุขมาโดยตลอด จนร่างกายแย่แล้ว ทั้งหมดที่ปล่อยออกมานี้ไปสิ่งที่อัดอั้นไว้ “โอเค ไม่พูดแล้ว! คุณกินต่อสิ ยังกินไปไม่กี่คำเอง” พอเห็นเธอโกรธ เขาก็ผ่อนคลายลงไม่อยากขู่เข็ญอะไรเธอ ที่จริงแล้วในใจของเขากลับแอบดีใจ รู้สึกว่าที่เธอได้ระบายอารมณ์ออกมามันเป็นเรื่องที่ดี เธอก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน พอได้ตะโกนออกมาก็รู้สึกโล่งใจ เหมือนก้อนหินที่เคยทับอยู่บนหน้าอกเบาไปเยอะเลย ในห้องเงียบสงัดลงทันใด ได้ยินแค่เสียงทั้งสองคนกินก๋วยเตี๋ยว เธอกินหมดไปชามหนึ่งแล้ว เขาหยิบชามของเธอมาเติม “ฉันกินไม่ได้เยอะขนาดนั้น” “คุณควรกินเยอะๆหน่อย สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลย” เธอกินไปด้วย ในใจก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนเขากำลังดูถูกตัวเอง หรือเขาใส่ใจตัวเองจริงๆ เธอคิดไม่ออกเลยว่าผู้ชายคนนี้ทำไมถึงทำแบบนี้กับตัวเอง เขาดูดีมาก สมาร์ท ฉลาด แข็งแกร่ง เธอคิดว่าถ้าเกิดเขาอยากหาแฟน คงจะมีผู้หญิงต่อคิวกันมาเลย “คุณมีแฟนรึยัง?” เธอถามออกไปประโยคหนึ่ง เธอคิดกับเขาเหมือนพี่น้อง ถามแบบนี้เขาจะรู้สึกถึงความห่วงใย ในใจจะได้ไม่รู้สึกทรมาน มุมปากเขาค่อยๆเผยรอยยิ้มออกมา “คุณอยากได้ยินว่าผมมี หรือไม่มีล่ะ?” “แค่พูดความจริงมาก็พอแล้ว” คำถามของเขาทำให้เธอใจสั่น สายตาของเขาทำให้คนคล้อยตามเขาได้ “คุณสนใจคำตอบนี้มากเลยหรอ?” แย่ล่ะ ถูกเขาเล่นงานแล้ว “แค่ถามเฉยๆน่ะ” เธอพูดแบบเย็นชา รู้สึกว่าคำถามนี้มันไม่ดีเลย ไม่พูดดีกว่า “อิ่มล่ะ ฉันกินเสร็จแล้ว” เธอลุกขึ้นยืน กำลังหยิบชามของตัวเองไปเก็บในครัว “ผมมีแล้ว!” เขาพูดตามหลังมา　 เขามีแฟนแล้ว วันนี้เป็นแค่เป็นเรื่องที่ควบคุมไม่ได้ ใจของเธอหล่นวูบ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าตัวเองตลกจริงๆ ใจหล่นวูบอะไรกัน ยังจะคาดหวังอะไรอีกหรอ? ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีแฟน เรื่องระหว่างทั้งสองคนไม่มีทางเกิดขึ้นได้อยู่แล้ว เขายกชามที่ยังพอเหลือก๋วยเตี๋ยวอยู่เข้าไปในห้องครัว ส่วนเธอกำลังล้างจานอยู่ “วางไว้ตรงนั้น น้ำมันเย็น เดี๋ยวผมล้างเอง” อยู่ดีๆเขามาพูดข้างหลังเธอ เธอจึงตกใจ เขาเอาใจใส่คนอื่นได้ดีจริงๆ ถ้าผู้หญิงคนไหนได้อยู่ในสายตาเขา คงมีวาสนาดีมากๆ คนเราต้องมีการเปรียบเทียบถึงจะแยกแยะได้ มองเห็นแบบนี้แล้ว ยิ่งรู้สึกว่าเซียวจื่อฝางดูแลใครไม่เป็น ทำงานบ้านที่บ้านเขามา แม่ยายไม่เคยให้ใช้น้ำร้อนล้างของแล้วก็พูดอยู่บ่อยๆว่ากลัวเปลืองไฟ เธอจึงได้แต่ใช้น้ำเย็นมาตลอด 7 ปี เขายังไม่เคยพูดสักครั้งว่าน้ำเย็นเดี๋ยวเขาล้างเอง “ ดู้หยุนฮุย ช่วยหยิบเสื้อผ้าให้ฉันหน่อยได้ไหม? ดึกแล้ว ฉันควรจะกลับได้แล้ว” “คืนนี้ อยู่ที่นี่ไม่ได้หรอ?”