บทที่ 12 อยากเอาเปรียบเธอ

บทที่ 12 อยากเอาเปรียบเธอ　 “คุณพูดอะไรน่ะ?” เธอไม่หันมา ได้แต่ขมวดคิ้ว “ฉันพูดไปแล้วว่า เมื่อกี้เป็นแค่เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด” “ฮ่าฮ่า คุณคิดไปถึงไหนเนี่ย ความคิดของตัวเองทำไมมันไม่ดีแบบนี้ ผมหมายถึงให้คุณดูท้องฟ้าสิ มืดขนาดนี้แล้ว คุณขับมอเตอร์ไซด์กลับไปคนเดียวแถมฝนยังตกอีก มันจะหนาวนะ!” คิดไปถึงตอนตากลมตากฝนแล้ว เธอก็รู้สึกว่าคงจะหนาวน่าดู เข้มแข็งมาได้ทุกวันขนาดนี้ วันนี้คงไม่ใช่ว่าเป็นเพราะเขาให้ความอบอุ่นหรอกนะ เหมือนรู้สึกว่าความกล้าลดน้อยลง เธอฝืนยิ้มออกมา ตลกกับความอ่อนแอของตัวเอง “ยังไงฉันก็ต้องกลับไป ขอร้องล่ะ ช่วยรีบไปเอาเสื้อผ้าให้ฉันเถอะนะ!” ตอนนี้อยู่ตรงชายคาห้องเขา ต้องเลือกใช้วิธีนุ่มนวล เพราะถ้าเกิดเขาบีบบังคับให้อยู่ที่นี่ เธอคงไม่รู้จะปฏิเสธยังไง เพราะยังไงเธอก็จะใส่แบบนี้ออกไปข้างนอกไม่ได้ การขอร้องของเธอทำให้เขาใจอ่อน เฮ้อ! ก็รู้ว่าถ้าเธอไม่กลับไป ที่บ้านของเธอคงไม่สบายใจ “โอเค! เดี๋ยวผมไปหยิบให้” เขาพูดไปด้วยแล้วก็เดินออกไปแบบไม่สบายใจ ข้างนอกฝนยังตกหนักอยู่เลย เขากางร่มออกมาแล้วลมพัดยังรู้สึกเย็นยะเยือกเลย เธอร่างกายอ่อนแอขนาดนั้นจะรับไหวหรอ เหมือนเธอจะไม่มีเสื้อกันฝน พอเขาคิดมาถึงตรงนี้ ก็เลยเดินออกไปตามร้านขายของหลายร้านเพื่อเลือกเสื้อกันฝนที่อุ่นที่สุดให้เธอ ส่วนเธอนั่งอยู่ในห้องของเขาเพียงลำพังแล้วคิดเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขาเมื่อกี้แล้วในใจเธอก็รู้สึกมีความสุข มือก็ไปจับริมฝีปากบวมแดงที่โดนเขาจูบโดยไม่ได้ตั้งใจ ตรงนั้นยังรู้สึกว่ามีกลิ่นไอของเขาอยู่ ไม่รู้ว่าถ้ากลับไปถึงบ้านจะมีคนเห็นไหม เธอรีบไปยืนดูหน้ากระจก ส่องดูอย่างละเอียดอีกรอบ ตอนนั้นเหมือนเขาจะจูบอย่างดูดดื่มแต่ก็ไม่เหลือร่องรอยอะไรไว้ ตอนเขาเดินเข้ามาก็เห็นเธอส่องกระจกซ้ายทีขวาทีอยู่พอดี “เป็นยังไงบ้าง? ผมเคยบอกแล้วว่าคุณสวยใช่ไหม?” “ที่ไหนกันล่ะ ฉันแค่ดู……” “ดูว่าที่ผมจูบเป็นรอยแดงรึป่าว? วางใจเถอะ ผมฝีมือดี ไม่ทิ้งหลักฐานไว้หรอก” เขาหยอกจนหน้าของเธอแดงแล้ว “คุณพูดอะไรของคุณน่ะ?” น้ำเสียงของเธอดูเขินอาย เหมือนที่คู่รักชอบพูดว่า “น่าเกลียด” เลย พอเห็นเธอเขินอายแบบนั้น ใจของเขาก็ไหวหวั่นอีกแล้ว “ใช้น้ำเสียงแบบนี้น้อยๆหน่อย ถ้าไม่อย่างงั้นผมไม่รับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นนะ” เขาเดินเข้าไปใกล้เธอแล้วเอาเสื้อผ้าที่แห้งแล้วกับเสื้อกันฝนออกมา เพื่อระงับความไม่ปลอดภัยจากเขา เธอเลยรีบยื่นมือไปรับจนเกือบจะถึงอยู่แล้ว ใครจะไปรู้ว่าเขาจะเอาเสื้อออกไป ทำให้เธอคว้าได้แต่ลมเปล่า “คุณน่าจะต้องขอบคุณผมก่อนนะ?” อีกสักครู่เธอก็จะเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับแล้ว เขาก็จะไม่ได้เห็นภาพที่ดึงดูดแบบนี้แล้ว เขาอยากจะแกล้งเธออีกสักหน่อย “ขอบคุณ!” เธอยิ้มแล้วพูด “ขอบคุณยังไง?” “อั้ย!” เธอร้องออกมาด้วยความตกใจ ทั้งหอมหวานทั้งมึนงง “คุณ……ปล่อยฉันกลับบ้านเถอะ ฉันกลัวแล้ว” เธอได้แค่ขอร้อง และกลัวว่าเขาจะไม่ยอมจริงๆ ตอนนี้ ก็คิดซะว่าเป็นอันธพาลจอมโหดที่เธอก็เลี่ยงไม่ได้ละกัน “ง่ายมาก แค่จูบผมสักครั้ง แล้วจะปล่อยคุณไป ถ้าไม่อย่างงั้นแล้วคืนนี้ผมจะกินคุณ” เขาก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร แค่อยากเห็นเธอโดนแกล้ง อยากเอาเปรียบเธอ หรือว่าเป็นเพราะนานมากแล้วที่ไม่ได้มีแฟน? ยังไงก็พูดไม่ได้เต็มปาก ผู้หญิงคนนี้ยังไงก็ไม่เข้าใจเหตุผล เธอคิดไปคิดมาอยู่นานมาก ไม่ยอมไปจูบเขาแล้วก็ไม่กล้าไปจูบด้วย “ผมนับหนึ่งถึงสาม ไม่งั้นจะอุ้มคุณขึ้นเตียงแล้วนะ” เขาพูดอย่างเย็นชา สายตาก็จ้องม้องไปยังแก้มที่ยิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆของเธออย่างไม่กระพริบ “1” “2” “อื้ม!” ครั้งนี้เป็นเสียงที่ดูมีความสุขของเขา เพราะเธอเขย่งเท้าส่วนตัวก็สั่นระริกมาประทับริมฝีปากอันอ่อนนุ่มให้กับเขา